Een opgejaagd gevoel treft me de laatste weken. Ik wil alles. Een mooie weblog, veel vrienden, een goede roman schrijven, een goede vader zijn, een lieve echtgenoot zijn en daarnaast ook nog een baan hebben waar ik alles in kwijt kan. Ik doe aan allerlei schrijfwedstrijden mee in de hoop eens ontdekt te worden en vanaf die dat het helemaal te maken op literair gebied.
Een klein maandje terug las ik dat ik het niet geworden was bij de essaywedstrijd van NRC Next over macht en onmacht. Wel las ik een bekende naam in de shortlist die aan het mailtje hing: Franca Treur, een medestudente bij de opleiding Nederlands van de Universiteit Leiden. Ze deed ooit mee aan de essaywedstrijd van de universiteit, waarin ze over de studententijd van de schrijver F. Springer verhaalde. Ze won een laptop. Ik baalde toen flink, want ik wilde eigenlijk over Bilderdijks studententijd schrijven, maar liet het schrijven van het essay op de laatste nipper zitten. Ik had veel research gedaan, veel uitgezocht om iets over dat leven te kunnen vertellen, maar daags voor de deadline liet ik het erbij. 'Jammer, want we hebben maar twintig inzendingen gehad en een weekje later had je het ook wel kunnen sturen', zei Liesbeth Boer, een medestudent die namens de studenten betrokken was bij de wedstrijd. Nu bij de NRC Next-wedstrijd haalde Franca Treur me in, want ik deed nu wel mee met een inzending.
Ze haalde me nog meer in, zag ik donderdag. Ik was de wedstrijd alweer vergeten, maar in de krant stond het winnende essay van de wedstrijd: 'Maak iets van je leven! Maar wat?' Een schok trok door me heen. Zij had gewonnen, verdorie. Juist die eer en dat gevoel het helemaal te maken, trok uit mijn lichaam weg als een straal pis uit een volle blaas. Zij wel en ik niet, wat is dat met mij, dacht ik. Waarom ben ik niet zo'n veelbelovend jong talent.
Ik las de eerste regels van haar essay: 'Er is niemand die iets van me wil. Niemand die erop staat dat ik bovengemiddeld presteer. Ik leef in een democratie waarin ik door niemand wordt onderdrukt. God noch meester verbiedt mij mijn leven te verkloten. Toch voel ik een alleen maar toenemende druk om iets briljants voor elkaar te krijgen, een bijdrage aan de wereld te leveren, een perfecte relatie te hebben, niet te mislukken. Wie of wat heeft dan zo’n macht over mij dat ik me zo opgejaagd voel?' Ik begreep gelijk waarom ik niet gewonnen had.
1 opmerking:
Wat een herkenbaar verhaal! Ik had een soortgelijke ervaring op een workshop recenseren van het CJP. Ik vond mijn eigen recensie heel goed, maar een andere jongen oogstte grote bewondering bij de Volkskrantrecensent die de workshop gaf. Die jongen werkt inmiddels als theaterrecensent voor de Volkskrant, ongeveer de coolste baan die je kunt hebben. Als hij niet aan die workshop had meegedaan, was ik dat nu misschien geweest...
Een reactie posten