Het bureau in beeld

Hier zijn ze dan: de foto's van het bureau en zijn directeur, met staf.

Oliebollenmix

Een leeg schap, iets verderop weer een leeg schap. Alle pakken met oliebollenmix zijn uitverkocht in de Albert Heijn van Stedenwijk. Ik vervloek de man die de voorraden beheert, altijd komt deze vestiging tekort wat anderen goed op voorraad hebben. Oudjaarsdag is net begonnen en de oliebollenmix is op. Het moet een man zijn die deze voorraden beheert en een vriendje van de manager, want ik had deze man allang van zijn taak ontdaan.

Doorgereden naar de volgende dichstbijzijnde winkel, ook een Albert Heijn. Ik vlucht de winkel in, trek een scanapparaat mee in mijn haast en ren in de richting van de bakproducten. Een leeg schap, alleen de bakmix is royaal vertegenwoordigd.

Een vakkenvuller loopt mijn richting op. 'Ik zoek oliebollenmix, is die er nog?' vraag ik met haast in mijn stem. De jacht is geopend, daar kan geen crisis tegenop. Zelfs een recessie bestaat niet meer in mijn gedachten. Hamsteren is het toverwoord.

Een andere jongen met een wagentje vol met plastic vulbakken loopt mijn richting op. In de bovenste bak liggen pakken die op mijn oliebollenmix lijken. De vakkenvuller kijkt mij lodderig aan. 'Als ze er niet meer staan, zijn ze op.' 'Nee, daar aan de kopse kant liggen er nog', snelde een stem achter mij.

Een rondborstige dame gehuld in een strak krijtstreeppak, helpt mij uit deze brand. Mijn tekort wordt ter plekke opgevuld door de manager. Zij heeft haar voorraad wel op orde. Ik bedank haar voor haar attentie, maar ze heeft zich al omgedraaid en corrigeert haar jongens op klantvriendelijkheid en inleven in de klant. Iets waar Albert Heijn heel sterk in schijnt te zijn, las ik laatst.

Als ik bij de kopse kant sta, naast het toiletpapier twijfel ik over Honig of Koopmans. Ik neem de Koopmans mee. Bij thuiskomst blijk ik het verkeerde pak te hebben meegenomen. Het geeft niks, oliebollenmix is oliebollenmix.

Het eindresultaat in drie schalen.

Het bureau

Bij het halen van de caféstoeltjes gisteren in de Naardense Kringloopwinkel, zag ik ook een prachtig bureau staan. Het ding voor 15 euro liet mij niet los. Het zou niet moeilijk moeten zijn om hem mee te nemen naar Almere.

Eerst met Doris de oude stoelen naar de vuilstort gebracht, net als een kapotte bureaustoel. Ik gooide alles keurig weg, terwijl Doris voorin de auto zat en keek naar hoe ik alles wegsmeet in de grote containers.

Alles was keurig verdwenen. Doris vroeg mijn aandacht. 'Ik moet plassen', zei ze. Een kleine twee weken geleden bij het afscheid nemen van mijn Leonhardt, moest ze ook plassen. Het toiletbezoek was zo indrukwekkend dat ze wel weer een keertje wilde. 'Moet je weer plassen?' vroeg de medewerker van het recyclingperron. 'Ja', antwoordde ik. 'Eigenlijk hebben we geen wc thuis.'

Daarna samen doorgereden naar de Kringloper van Naarden. Erg leuke zaak, ik zal er nog een recensie over schrijven. We werden weer vriendelijk begroet door het personeel. 'Kijk, ik vind die muts en sjaal zo ontzettend mooi', zei een medewerkster. Een heuptasje buidelde om haar heupen. Doris' schoenen waren al uit voor het springkussen.

Ondertussen werkte ik aan de aanschaf van het bureau in twee delen voor 15 euro. Het ding werd naar beneden gebracht en ik mocht hem afrekenen. De medewerker nam hem mee naar buiten, waar ik inmiddels met Doris bij de auto stond. We tilden het eerste deel overmoedig in de achterklep. 'Die gaat er niet in', voorspelde de medewerker.

Ik rommelde wat, duwde wat heen en weer en probeerde hem om te draaien terwijl hij in de auto lag. Het lukte inderdaad niet. Daarna klunsde ik verder, de medewerker had ik niet meer nodig. Met drukken, trekken en sjorren kreeg ik eindelijk de twee delen erin, de klep kon niet meer dicht. Ik waagde de gok en snelde de snelweg op.

De sjouw naar boven was een volgende mijlpaal, ook nu veel wikken en wegen. Een paar dutsen in de trapleuningen en de muren zijn ook weer schoongeveegd. Het grootste deel paste maar net.

Maar nu hij staat er. Een stuk groter dan het oude. Als ik erachter schuif voel ik mij meneer directeur. De lades zijn zo groot dat ik nog ruimte over heb. Al vind ik een computer er niet op staan, het tikt lekker en het lijkt net of ik een heuse schrijver ben.

Het oude bureau bracht ik gelijk weg naar het recyclingperron, iets voor vijven. Ik word er een vaste klant. Doris was niet mee, anders moest ze zeker weer naar de bijzondere wc.

Hippe Alfa Romeo

Het taluut langs de snelweg is wit, een auto staat scheef langs de kant. Een hippe Alfa Romeo staat stil. Geen mens is in de buurt te vinden. De ramen zijn ijsvrij, op het dak ligt een laagje ijs.

Een Alfa Romeo hoort niet aan de kant te staan. Als ik even later terug keer met een auto bomvol met stoeltjes, parkeert een sleepauto op de vluchtstrook bij de grijze auto.

Het verbaast me hoeveel auto's met ijs op de ruiten rondrijden. De auto achter mij, heeft slechts een wak in het glas waardoor de bestuurder tuurt. Om het voertuig heen slaat een wolk van warmte omdat de koude motor nog sputtert tegen de ijskou.

Op de weg om Inge en Doris bij de Naardense Kringloop op te halen, hijst de gele sleepauto net de auto op de trailer. Voorbij zoeven alle oude roestbakken, inclusief de mijne. Hip of niet, hij rijdt en de Alfa Romeo staat stil.

Oorlogsgebied

De knallen ploffen al een tijdje bij mijn raam. Het ergert mij dat mensen dagen voor de jaarwisseling al met explosieven in de weer zijn. De lolbroeken gooien rotjes op het ijs en hebben de grootse lol. Gevaar bestaat niet en het eigen vertier wolkt uit de rook van de rotjes.

GroenLinks stelt nu in Rotterdam voor om in elke straat een vuurwerkverkiezing te houden. Wel of geen rotjes. Ik zie de dreigementen al rondgaan. Als we geen rotjes mogen afsteken, dan zullen we je. Gun ons die paar uurtjes plezier moppert iemand in een reactie.

En gelijk heeft hij, maar dat er dagen mortieren, bommen en granaten door de lucht vliegen, verzwijgt hij. Dat sommige gebieden een week lang tot no-go-area's zijn verheven, dat iedereen kruit voor de voeten geworpen krijgt, kind of volwassene. Het maakt niet uit, ze vuren op alles dat beweegt. Een terrorist voert een eerlijkere strijd.

Vuurwerkverbod of niet, je kunt beter de huidige wetgeving handhaven. Als er op 31 december en op 1 januari een paar uurtjes geknald mag worden, is het buiten die tijden stil.

Vriezen en dooien

Ik zie de gracht dichtvriezen. Elke keer als ik kijk is het ijs weer een stukje verder opgeschoven. Vanmorgen was het water al hard geworden vanuit de hoek. Gisteravond bij het wandelen met de hond moest het water onder de brug nog hard worden.

Elke minuut groeit een stukje ijs bij. Alleen weet je in Nederland nooit hoe het gaat met de vriezen en de dooien.

Een mens

Een heus mens schittert op de nieuwste creatie van Doris. Ogen, oren, haren en een mond waren op het gezicht getekend. Het product presenteerde ze trots, toen ze ontdekte dat het nog niet af was. 'O, een neus vergeten', zei ze en ze tekende keurig tussen ogen een mond een neus.
De abstracties veranderen van een opgestapelde hoeveelheid rondjes tot een heus gezicht.
Heel stiekem vind ik hem sprekend op mij lijken.

Mobiel hoofddoek

Het galmt over de gracht, stopt abrupt, draaft dan weer verder en de tong struikelt nog eens midden in een woord. Ze loopt langs mijn raam, stopt, keert zich om, ijsbeert een paar meter terug en draait midden in een zin weer om. De route vervolgt ze even, druk pratend.

Het mobieltje drukt tegen haar bruine hoofddoek. De jurk sleept vlak boven haar zwarte schoenen en steekt een luttele centimeter onder de lange, donkere jas uit. Het verhaal gaat verder, de ijsbeer loopt zijn meters en ik verbaas me over de telefoon die door het stof heen praat. De rieten schutting lijkt het hek waarachter ze zich schuilhoudt. Alleen het verhaal schalt verder, langs de heg en over de gracht.

Even knuffelen moderniteit en traditie elkaar. Ik schrijf het op en het is verdwenen.

Lootjes trekken

Het was een weekje terug. Ik betrapte een collega met een scherm voor zich waarop 'lootjes trekken' stond. Ik herkende het logo, alleen was de Sinterklaas vervangen door een even zo rood kereltje, met dikke buik, warrige baard en een slappe muts op het hoofd. Een bel slingerde aan zijn arm.

'Sinterklaas is al geweest hoor.' Ik wees naar het scherm omdat ik best trots was dat ik hem betrapt had. Voor hem lag een geel memostickertje waarop hij de wensen van degene die hij getrokken had. 'Je hebt Annelies getrokken', vertelde het scherm mij. Hij lachte. 'Ja, maar kerst nog niet.'

Nederland op zijn breedst, lootjes trekken met kerst. Hoe een Nederlandse gewoonte doordringt tot het meest Amerikaanse feest van het jaar. Jezus mag dan misschien met kerst geboren zijn, er is geen Amerikaanser product dan kerstfeest. Daar loopt dan de Hollandse afwijking van het lootjes trekken doorheen. Alsof Sinterklaas echt niet meer bestaat.

Kerstloop

Hoe heerlijk kan het zijn om op kerstmorgen te hollen door de polder. Geen mens kom ik tegen, soms een verlaten hardloper of een verdwaalde wandelaar met een hond. Alleen de kale boomstruiken wijzen in de richting waar de wind vandaan komt.

De drukte van normaal is de leegte nu. Ik zuig alle eenzaamheid op en voel mij een holler in de richting van het geluk. Nog even en ik ben thuis, dan gaan wij ook naar de familie voor een kerstmaaltijd.

Soms moet je het op een hollen zetten.

Koude kerst

Vertel mij de kerst
het water in de gracht
rimpelt strak en staart
omhoog alsof niets gebeurt

De kou roept op
tot kalmte en zegt
dat de vorst vast
voet aan wal zet

Niemand denkt aan
het voornemen weg te gaan
in een koude caravan
waar ik me zo op verheugde

De schaatsen schetsen rondjes
in het vet en de harten slaan
harder omdat ze straks
glijden over de ijsdeken

- misschien -

Water en vuur

Licht, vuur en veel knallen speelden aan het begin van mijn hartlooprondje bij het weerwater. Een heuse kleurenpracht van groen, geel en goud weerspiegelde zich in het water.
Ik holde de groep toeschouwers voorbij en vroeg mij af waarom dit niet met Oud en Nieuw gebeurt. Gewoon met z'n allen kijken naar een machtig schouwspel van water, vuur en knallen. Dat scheelt heel wat gewonden, verdriet, gevaar en tandengeknars.
Ik hoorde Händels Water Music in de knallen, met daartussen een paar Royal Fireworks. Hoe mooi kan vuurwerk zijn.

Beschuit

Iets voor tweeën, mijn mobiel draalt de Nokia-symfonie. 'Hallo met de zuster van het ziekenhuis. Uw vrouw is zojuist wakker geworden. Het is allemaal goedgegaan. U kunt haar aan het eind van de middag ophalen. Ik bel u wel als het zover is.'
Eerst nog wat eten en uitrusten. Ze zouden de tijd nemen. Oké, het was geen grote ingreep, maar ik was best gespannen. Ik ging door met werken, iets dat je het beste kunt doen bij zoiets. Inge moest vandaag naar het ziekenhuis om iets te doen aan haar bloedingen. Iets met een netje in de baarmoeder een stroomstoten, wat een heel afdoende middel schijnt te zijn.
Een klein uurtje later, ik had nog een cliënt aan de lijn die niet kon inloggen, had ik de Surinaamse zuster aan de andere kant van de Nokia. Ik mocht haar komen halen. Nog snel wat administratieve afhandelingen en ik reed naar het ziekenhuis. Een tunneltje, een fietspad, tweehonderd meter 30 km-zone en driehonderd meter dreef. De drukte op de weg was voldoende er twintig minuten over te doen. Als je een hartaanval krijgt, kun je beter lopen, dan de auto pakken, want je sterft tijdens het wachten.

G2B kreeg ik als code mee. Volgens de portier wel een 'heel ouderwetse benaming'. Achterin kamertje 16 lag ze, vertelde de zuster bij de ingang van dagopname. Ik liep de gang door, zag het nummer en keek recht in de ogen van een vrouw die mij heel beroerd aanstaarde. Op haar borst lag een kartonnen opvangbakje.
Daarnaast lag mijn vrouw, tevreden een blaadje lezend. Of ze mee kwam, vroeg ik. Naast haar gorgelde de vrouw in het kartonnetje. Ik zag niet veel meer dan een gelig doorzichtige drap in het bakje belanden. Aan het geluid dat ze produceerde leek het of haar hele maaginhoud erin werd gespuugd.
Mijn geliefde kwam fris en fruitig overeind, bijna nog fitter dan zoals ik haar rond tienen gebracht had. Samen liepen we de gang af, zochten de auto ergens op het overvolle parkeerterrein, achteraan.
We waren bijna bij de auto. 'Ik heb zin in beschuit', zei ze. 'Maar we hebben geen beschuit', antwoordde ze zelf. Ik heb haar even naar de auto gebracht en daarna beschuit gehaald bij de supermarkt achter de parkeergarage.
Beschuit, haar buurvrouw moest daar niet aan denken.

Vissers en jagers

Een bootje tuft voorbij. Op de groene zijkant staat in rode letters ' Jägermeister'. Een man met een jagershoedje en jagersjas zit voorin, naast hem een andere visser. De achterste man heeft een grote bril en een belachelijke pet op zijn hoofd. Hij houdt met één hand zijn hengel vast, de andere probeert de boot te sturen. In het water achter de boot zie ik een goudkleurige nepvis meegetrokken worden door de hengel van de visser.

De jager voorin haalt zijn hengel op. Hij heeft een relatief kleine vis aan de haak. De stuurman laat even zijn stuur los en haalt ook zijn vangst naar binnen. Een stuk net houdt hij vlak boven het water. Beet.

Cirkelbril

Het moest er maar eens van komen, bijna een jaar ligt de bril in de bovenste la van de kast in het halletje. Ik zette het ding op en liep naar binnen. 'Papa, heb je andere bril?' vroeg Doris toen ik het ding op mijn neus plaatste.

Ze moest lachen. 'Papa, heb je cirkelbril.' Ik knikte bevestigend. 'Inderdaad, het lijken wel twee cirkels.' Ze keek nog eens aandachtig. 'Papa grappig', draaide zich om en ging verder met spelen.

De huiler en de blazer

De straat miezert en de muren weerkaatsen een oranje licht, dat klotst in golfjes. Het geluid van de reuzenstofzuiger fiets ik tegemoet. Het kan niet anders, of mijn weg wordt afgezet door de veegmachine die de straat met ruwe borstels scrubt en verlost van vuil.

Tegen de richting in blaast een kereltje met een slurfapparaat op de rug in de richting van de borstels. Papier en een plastic bekertje verzetten zich door achter de onregelmatig liggende tegels te blijven hangen. Hoe kan een beetje afval tegenwerken. De blazer en de veger vechten een strijd wie het hardste kan huilen in de enige steeg van Almere. Alles bladert geleidelijk de mond van de grootste huiler binnen.

Achter het toneel loopt een winkelstraat langzaam vol, het is al laat deze morgen. Eigenlijk te laat. Dat krijg je van verslapen. Het geluid van de wekker had ik gedoofd en de slaap won het van het gezoem.

Ik sla rechtsaf in een poging de schoonmaakwoede achter mij te laten. Niets te passeren en geen gezeur aan mijn kop. Een vuilniswagen versperd mijn weg en de auto's passeren het geval. Ik meen dat ik voorrang heb en rijd dapper tegen de stroom in. De auto's proppen zich een weg tussen mij en de vuilniswagen in. Een vrachtauto lost gelijk erachter zijn vracht.

Of hij laadt een nieuwe. Daarvoor fiets ik te snel. Als ik dan eindelijk langs het pinautomaat fiets besef ik wat ik nog moest doen: pinnen. Ik stop, grabbel mijn portemonnee los en pin. De lunch is al verzekerd. Het is bijna negen uur. Aan het werk.

De meest oneerlijke verkiezing van Nederland

Het gros van de Nederlanders vindt de reclame waarin een oude dame zich ontkleedt voor het oog van de camera, de beste reclame van 2008. De koppen over de voorkeur van de Nederlanders op basis van een verkiezing waarbij de opkomst in geen enkele verhouding staat met de voorkeur van Nederland.

Ik heb niks tegen verkiezingen die bedoeld zijn om de aandacht op iets anders te vestigen. De reclamebureau's die ons dagelijks lastigvallen met hun creativiteit, mogen ook best eens onder de aandacht worden gebracht. Aan zelfbevlekking doet het gros van het bedrijfsleven in Nederland, dat geeft ook helemaal niks.

Maar pretendeer een oproep van de SP vooral voor deze commercial te stemmen, niet als de keuze van de Nederlanders. Het staat namelijk in geen enkele verhouding tot het eerder dit jaar opgemerkte afgrijzen van 'de Nederlander' voor dezelfde reclamespot. Ik heb ook oproepjes gekregen voor reclame's te kiezen die absoluut niet mijn voorkeur zijn. Dat je dan vervolgens nog gaat stemmen en je avond vult met het kijken naar deze vorm van kiezersbedrog, stuit mij tegen de borst. Elke democratie die op deze manier met haar kiezers omgaat, zou op de brandstapel belanden. De Gouden Loekie krijgt er anderhalf uur zendtijd voor.

De Gouden Loekie-verkiezingen toont weer eens dat democratie en een oproep om iedereen voor iets te laten stemmen, niks met elkaar van doen hebben. Nergens lees ik hoeveel stemmen er nu daadwerkelijk zijn uitgebracht. Zelfs de SP houdt van zelfbevlekking.

Ineens lag er een Almere Vandaag op de deurmat

Ineens viel hij op de deurmat, de Almere Vandaag. De gratis krant van Almere verschijnt van dinsdag tot en met zaterdag. Bij ons valt hij alleen op woensdag en zaterdag in de bus. De laatste dag is het minst gewisse van de twee.
Over de enthousiaste bezorger van woensdag, niets dan goeds. Hij zwaait, zingt en lacht altijd. Hij krijgt van mij een fooitje over twee weken, maar de jongen die vandaag het krantje licht onwennig in de bus propte, krijgt geen cent.
Ik ben zelf ook krantenbezorger geweest en vond het altijd oneerlijk dat mensen iedereen dezelfde fooi gaven. Van de bezorger van de reclamefolder tot aan de dagbladbezorger. De laatste was ik zelf, maar ze vergaten dat ik zes ochtenden in de week door weer en wind reed voor hun krantje. De reclamefolderman liep alleen als het mooi weer was en soms minder dan één keer in de week. Met het kerkblaadje, dat ik eveneens bezorgde, één keer in de week haalde ik meer op.
Op het kastje bij de deur liggen verschillende bedragen en ik meet met verschillende maten. De folderman krijgt wat hem toekomt, net als de bezorger van de NRC.Next, de knul van de Almere Vandaag en de jongen van de Almere Vandaag

Riet en ganzen

Het riet lag platgedrukt op de grond. Verderop waren de wilde braamstruiken getemd. De musjes vlogen snel met kwiekslagen tussen de doorns en takken door. Ik kon goed door de takken heenkijken. Ik zag dat onder de struik eigenlijk niks zit, alleen maar stam en takken zonder iets. In de zomer bedekken de brandnetels en het gras alles waardoor je niks ziet.
Ganzen liepen in hun pas tussen de drek en zochten een droog plekje tussen al de plassen. Niet eens keken ze op van mij, te druk met rondkijken naar elkaar en de lepelaar. Verder ademde de ruimte mist en verte.
De buizerd vloog van mij weg, aan de andere kant in het Wilgenbos, vloog hij opnieuw met een sacherijnige blik weg. Ik durfde hem niet meer na te kijken. De wildernis verdween, mijn voeten hoorden de auto's over de rondweg snellen.

Het einde van de natuur en het alleen zijn.

A. L. Snijders

Misschien omdat het een gesprek van niets was, Tommy Wierenga ernaast zat, of omdat de klik die Matthijs van Nieuwkerk met Martin Bril zocht, volledig mislukte. Ik vond het optreden van A. L. Snijders bij De wereld draait door dusdanig dat ik helemaal verlang naar zijn nieuwe bundel Bordeaux en ijs. Iemand die zo slecht te interviewen is, maar wel blijft stralen. Dat moet een topschrijver zijn.

Hij schrijft voor tweehonderd mensen die in zijn mailbox staan een kort verhaal en stuurt dat dan naar ze toe. Een fantastisch idee. Het doet mij denken aan het gedicht van de week. Elke week stuurde ik een gedichtje naar alle mensen die in mijn inbox stonden. Daar zaten groten bij, maar de meeste had ik geronseld in het café. Na het lange aandringen van mij, gaven ze uit puur meelij mij hun e-mailadres mee. Op een bierviltje geschreven, altijd met een fout in de naam zodat het mailtje met het gedicht alsnog nooit aankwam.

Snijders doet dat helemaal pretentieloos en gewoon uit vermaak voor zichzelf. Je moet natuurlijk ook in een boerderij in de Achterhoek wonen en geen gezeur van een baan aan je kop hebben. Anders lukt zoiets niet. Gewoon een kort verhaal, of zoals hij het noemt een zkv, iets als 'zeer kort verhaal'. Een haas die in de sloot springt, die honderdduizendste zonsondergang waarbij toch iets vreemds gebeurt, of een akkefietje met de fiets. Overal zit een verhaal in. Het is de kunst om ervoor te gaan zitten en het op te schrijven.

Snijders vertelde dat er op één of andere manier door een computer met pech duizend verhalen verdwenen waren. Hij nam zich niet de moeite de verhalen via digitale foefjes weer terug te krijgen. 'Ach, dan schrijf ik toch gewoon weer duizend nieuwe.'

Echt een schrijver die voor zichzelf schrijft... En voor zijn e-mailcontactpersonen. Misschien moet ik gewoon weer eens die contactpersonen uit mijn e-mailaccount eens een verhaaltje of gedicht toesturen. Gewoon voor mezelf.

Denktank

Er zijn van die dagen dat het lijkt of het vakantie is. De gangen zijn uitgestorven, nergens brandt licht. Een verdwaasde collega slingert door de gang, op zoek naar leven en altijd op zoek naar iemand die er niet is. Dan krijg ik de vraag of ik er iets van weet, waar de stickers liggen of hoe het is met die folder, waarvan ik werkelijk geen weet heb.
Zelf slingerde ik ook door de gang op zoek naar de collega die er niet was, terwijl ik haar toch echt eerder die ochtend en bij de lunch had gezien. Nu was de gang leeg, de gele deuren lagen tevreden vast met de pin in het kozijn. De lichten waren keurig uitgedaan door de laatste werkende. Dat terwijl het krap vier uur was.
Ik ga dan ook zitten zeuren of iemand iets weet. 'Ik denk dat ze naar de denktank zijn. De presentatie van het rapport was vanmorgen', durfde een collega in te schatten. Ze liep gelijk met me op. Het leegje kopje dat aan haar arm bungelde, duidde erop dat ze zin had in een sloot warmte. 'O ja, de denktank.' 'Ja, ze tanken weer lekker bij.' 'Zouden ze nieuw denken tanken bij zo'n denktank', rijmelde ik. Precies op dat moment schoot ze het koffiehoekje in.

De wolken slapen

Vanuit de hoogte werpt hij zijn schijn naar beneden. Het licht zuigt de mist naar zich toe. De schijnwerper maakt alles lichter en drukt de duisternis weg. Alleen is er niks te zien. Alles verdwijnt in het licht en duwt een deken van wolken om zich heen.
'De wolken slapen', zei Doris vanmorgen toen ik haar naar de peuterspeelzaal bracht. Ik voelde me nog slaperig genoeg om het met haar eens te zijn.

Marathon van Rotterdam

Tot gisteravond kon het met korting, dus ik heb de gok gewaagd. Ik heb me opgegeven voor de Marathon van Rotterdam.

Als ik een marathon wil lopen, dan wel in mijn geboortestad. Dat was wel mijn belangrijkste argument om mij op te geven. Nu dapper doortrainen tot ik niet meer kan, en dan de marathon op 5 april.

Geen bal aan

Allemaal beren hangen in de kerstboom. Vandaag hebben we de kerstboom opgetuigd. De doos met beertjes konden we vorig jaar niet vinden, maar ik heb hem vandaag van zolder gehaald.
Het leukste is natuurlijk het versieren van de kerstboom. Doris heeft de onderste regionen van ons boompje voorzien van beren, Inge heeft de bovenkant vol gehangen. Doris vulde het hangen met het zingen van 'O denneboom'.
Ook het kerststalletje is van stal gehaald.
Het eindresultaat:

Honden en hardlopers

Op zondagmorgen is de ene helft van Almere aan het hardlopen. De andere helft laat de hond uit. Sommigen combineren beide activiteiten.

Ze zijn mij allebei tot ergernis, hond en hardloper. Toegegeven, ik hol met de horde mee en ik heb zo'n viervoeter thuis rondlopen, maar het irriteert me. Dat er honden zijn die loslopen en iedere voorbijganger willen grijpen. Dat daar bazen bij horen die doen of dat helemaal niet gebeurt. Soms durven ze nog geruststellend te roepen: 'Hij doet niks hoor'.

Dan die hordes hardlopers, in groepjes keuvelend, het hele fietspad in beslag nemend. En dan verbaasd zijn als iemand ze iets minder vriendelijk toeroept. Hoe vervelend kan het zijn met zoveel anderen op een kluitje te leven.

Schroevendraaier

Gesleept met het harmonium van Rob. Hij hoeft het niet meer. Een maand stond het buiten in de wind en regen, vannacht kwam daar nog een laagje vorst overheen.

Samen met Rob reden we het gevaarte met behulp van een boedelbak van Veenendaal naar Almere. Hij hielp het mee het huis in. De operatie het naar zolder te verplaatsen kostte mij de rest van de dag.

Uit elkaar schroeven en stukje voor stukje naar boven. Eerst de Leonhardt naar het recyclingperron gebracht, ook in stukjes. Ik sleepte een balg, het tongenmagazijn en het schot dat om het gebeuren heen zit, twee trappen hoog.

Bij het versjouwen van de balg hoorde ik steeds wat rammelen. Even later bevestigde ik de balg en zag iets steken in de luchtgaten. Ik maakte het los. Het was een schroevendraaier die door een van mijn voorgangers was achtergelaten. Compleet met houten handvat.

Hondenpoep

Een klein weekje ligt een smeuige drol vlak voor ons huis. De kleur is zo oranje dat hij in het donker bijna licht geeft. Een metertje of vijf verder, aan de andere kant van het trapje naar ons huis, ligt precies eenzelfde drol. De producent zal ongetwijfeld bij dezelfde hond liggen. Dat zoveel drol überhaupt uit een hond kan komen.
Vandaag keek ik uit het raam en zag een groepje meiden langsrennen. De vroege pubers namen de hele breedte van het pad en een meisje stopte ineens. Ze hield haar schoen omhoog en ik hoorde een geluid vol afgrijzen. Ze keek me zo aan, dat ik me ter plekke verantwoordelijk voelde voor die smerigheid.
Haar schoen schoof ze over de tegels, alsof dat haar zou verlossen van de drap. Vreemd dat je altijd wel ziet hoe iemand er in trapt, maar nooit dat een hond zo'n geval voor mijn deur aan het droppen is.

Hondenpoep is smerig en onfatsoenlijk. Niet de hond, maar het baasje is er verantwoordelijk voor. Ik loop altijd braaf met een schep achter mijn producent aan. Een tijdje terug liep iemand voorbij. 'Wat fantastisch dat je dit doet. Echt grandioos.' Aan zijn hand liep een grote hond, die net een hele hoop uit zijn gat liet glijden van het taluut langs de gracht.

Zelf doen

Luier, broek en shirt. Vandaag zelfs de tandenborstel. Alles moet Doris zelf doen. Geen jas is meer veilig, want hij moet zelf aan. Shirts die krang zitten en broeken die van achteren naar voren wijzen.
Het is een fase, maar het kost bloed, zweet en engelengeduld. Het laatste vraagt veel van mijn telkunst. Tot tien tellen helpt wel, maar moet dan een paar keer achter elkaar.

Dik nieuws

Wat is nieuws en wat niet? Dat Erica Terpstra 45 kilo kwijt is, kun je een hele prestatie noemen, maar niet iedere dikkerd is gezegend met een personal trainer. Ook krijgt niet iedere afvaller een hometrainer op zijn hotelkamer in Peking als hij op zakenreis is.
Ieder zichzelf respecterend nieuwsprogramma en voert het verhaal op zoals het wel vaker gebeurt. Iedereen vindt het knap, buigt in een diep respect en geeft een knipoog van bewondering. Wat knap. Dat een jaar later de persoon in kwestie weer op het oude gewicht zit, merkt iedereen maar zegt niemand.

Het zijn verhalen als die van Erica Terpstra die de wereld zo dik maken. Niet eten maakt dik, maar het lijnen, vermageren, dieëten en verhongeren.

Kerstpakketten

Vanmorgen liep ik binnen en daar stond een grote vrachtwagen voor het lossen van de honderden pakketten. De deur was open en joeg de koude tot in onze kamers.
Toen ik vanmiddag vertrok, werd een nieuwe lading uitgeladen.

Dat moet wel wat worden met het pakket dit jaar. Eén verschil met vorig jaar: hij is rood in plaats van zwart. Wel is hetzelfde bloemmotiefje in goudkleur op de dozen geprint.

Forensengroet

Het bericht van de nieuwe baan verspreidt zich binnen de organisatie. Soms laait het vuur wat op. Vooral bij ontmoetingsplaatsen als de lunch. Zo lunchte ik vandaag niet te midden van mijn clubje en at met gezichten die ik wat minder vaak spreek.
'Zo ik hoorde dat je een nieuwe baan hebt', ontviel mijn disgenoot. Ik vertelde wat over het hoe, waarom en wat ik precies ging doen. Hij knikte met belangstelling. 'En je moet weer reizen?' 'Ja, het is in Houten, dus ik moet eventjes met de trein.'
Ik vind het wel lekker om met de trein te reizen. Zeker als je jezelf onderweg op allerlei dingen trakteert. Een leuk boek, een stukje typen op mijn laptop of wat lees- en denkwerk dat anders blijft liggen. 'Tja', vertelde mijn disgenoot. 'Ik heb jaren gereisd naar Utrecht en dat was heerlijk. Al moest ik overstappen op het station Weesp.'
Het station Weesp is voor mij reden om te gaan praten over tochtige wachthokjes, treinen die voor je neus wegrijden en zelfmoordcijfers. Snel zocht ik een weg naar een nieuw verhaal. 'Het is wel leuk om te forensen. Zo ontstaat er een hele band met de andere mensen in de trein.' 'Iedereen gaat ook altijd op hetzelfde plekje zitten', vulde een toehoorder aan. Ik knikte. 'En als er iemand niet is, dan vraag je je af waarom hij er niet zit.
Het is een vreemde gewaarwording als je de mensen met die je de coupé deelt ineens in de stad ziet lopen. Zo liep ik in de tijd dat ik met de trein forensde eens in de stad en zag een heel bekend gezicht mij passeren. Ik stopte, draaide even om, het bekende gezicht was ook gestopt en had zich omgedraaid. We vroegen ons allebei af wie we nu zagen. In alle beleefdheid en verlegenheid knikten we vriendelijk naar elkaar. Pas toen ik een halfuurtje later naar huis fietste, wist ik het. Ik zat iedere morgen tegenover hem in de trein.
Mijn disgenoot wist het nog sterker te vertellen. 'Het was zes jaar geleden dat ik met de trein reisde naar Utrecht. Ik zie de man die naast mij zat in de trein nog weleens in de stad lopen. We groeten elkaar nog altijd.

Witte mist

De mist bekrast de bomen
en het gras van waar we zaten
Het was voorjaar en de bijen
zongen een liedje tussen de bloemen

Nu waait de koude het warme
gras van toen weg en drukt
de bladeren wat harder
tegen het zompige groen op de grond

We aten een broodje, hingen
de ruggen tegen de barst
en droomden van het mooie weer
dat zo krachtig onze nekken omhelsde

De leegte roept de herinnering
en zegt dat het tijd is
van verder gaan en niet meer omzien
voordat de koude voeten stil staan

De honden zijn weg en kruipen
in de schulp van de winter
die sneller komt dan gaat
en daar zitten onmogelijk maakt

Nog één keer kijk ik om
terwijl de wolkjes voor mij
uit blazen en de tranen tralies
maken in blokjes grijs en witte mist

Sinterklaas

We wilden twee vliegen in één klap slaan. Daarom vierden we gisteren met de familie Sinterklaas op Westerholt in Delden. Heel gezellig en heel veel cadeaus. Zo kon onze familie gelijk even de nieuwe aanschaf lijfelijk zien en meemaken.
Hoe leuk een caravan kan zijn, alles (de negen bezoekers, helaas was oom Twan ziek) en alle bijbehorende pakjes. De kachel snorde op de laagste stand en de ramen besloegen. Hoe leuk kan een verblijf in de winter hier zijn.
Iedereen had iedereen getrokken en de gelovige onder ons kreeg een VIP-behandeling. Tussen alle grappen en grollen die op rijm waren gezet, viel af en toe een pakje naar beneden voor Doris.
Toen Inge vanmorgen nog even de video afspeelde voor Doris, kwamen opa, de oma's, tantes en ooms voorbij. 'Oma hier kijken', gebaarde Doris pedant naar het schermpje. 'Nee, hier', vervolgde ze.

Hoe leuk Sinterklaasavond wel niet is in een caravan. Zelfs de koude nacht was niet koud, geen stijve ruggen of bevroren vingers. En de ideeën vloeiden met de vochtdruppels naar beneden van het glas.

Geen bericht

Het was dinsdag, ik zette mijn telefoon aan, tegen het einde van de morgen, hij piepte ten teken dat hij een SMS' je binnen had gekregen: 'Het volgende nummer heeft geen bericht achtergelaten'. Er volgde een nummer dat begon met 020.
Ik was naar huis gegaan omdat de verkoudheid mij teveel geworden was en ik voelde niet meer de energie om het nummer terug te bellen. Wie zou mij hebben proberen te bereiken uit Amsterdam en waarvoor zou hij of zij mij gebeld hebben.
Soms maakt bellen naar dat nummer het raadsel alleen maar groter. Gisteren waagde ik een poging de afzender te achterhalen. Eerst zocht ik het via google. Het leverde geen resultaten op, ook omgekeerd zoeken hielp niet.
Dus schreef ik het nummer op een kladblaadje en belde het. 'Martha, kantine', sprak de andere kant van de lijn. Ik stelde me snel voor en vroeg waar ik mee sprak. 'Met de kantine van het conservatorium, spreek je.' Ik legde snel uit dat ik door dit nummer gebeld was deze week. 'Nou, dit is de kantine en ik weet niet wie jou gebeld moet hebben.'
Het zal wel een misverstand wezen, concludeerden we allebei snel. En toch vraag ik mij nog steeds af waarom uitgerekend de kantine van het conservatorium mij belde en geen bericht achterliet.

Burgerjournalistiek

De kwartaalnota van mijn krant is alweer afgeschreven. De krant heb ik om koppen te snellen, niet om koppen te laten rollen.
De burgerjournalistiek viert niet in de krant hoogtij, maar in blogland. Met een cameraatje in de collegebanken, een dronken politicus in het café citeren of gewoon achter een minister aanlopen die niks zegt.
Geenstijl.nl is gratis, levert dit nieuws, vult het eventueel wat aan en de koppen gaan rollen. Heerlijk, het nieuws ligt op straat.
Nu heeft het Duitse Bild samen met de Lidl cameraatjes in de aanbieding. Als daar een ranzig ongeluk of een bizarre moord gebeurt in de omgeving van iemand met dit cameraatje in zijn zak, dan moet hij het vastleggen. Het is zijn Bild-burgerplicht.
De krant verslaat, is erbij en geeft een kritisch oordeel. Blogs als Geenstijl.nl proberen mensen een hieltje te lichten of een hakje te zetten. Gratis en voor niks. Nu daag ik NRC-Next uit het betaalde tegenoffensief in te zetten.

Familie Die-en-Die

Een dagje in bed kan geen kwaad. Ik laat me meevoeren naar Vila Pouca, een moord, een hoerenkast, de eerbiedwaardige familie Die-en-Die met een zevendelige achternaam en verliefde edelen. Soms ril ik even, volgt een nies en dompel ik mij onder in de warmte van Komrij's Portugal.

Wattenhoofd

Een hoofd vol watten, zo voel ik me nu. De verkoudheid heeft mij te pakken en mijn hoofd voelt doodzwaar. Het bed, een kruik en...

Onderwaterdam

Het nieuws over het hoge water in Venetië levert veel verwondering op. Ik herinner mij het San Marcoplein ook onder water, maar dan bijna acht jaar terug. Met twee keer per etmaal het alarm voor het hoge water, ook in het holst van de nacht. Toen waren vlonders voldoende voor het water van een halve meter hoogte, op de beelden die ik nu zie, ontbreken ze.
Het wassende water bedreigt de historische stad, maar met het voornemen van de onderwaterdam die voor de redding moet zorgen, steeg mijn verbazing. Als dat redding moet geven?
,