kattengejank

Hoe schattig klonk de miauwende kat die mijn aandacht vroeg eergisteren. Ik had net gehold en hing zittend tegen de muur aan. De poes naderde mijn in kringelende bewegingen, de staart alert in de lucht. Ik aaide haar en ze knorde en spon tevreden.
Hoe ergelijk klonk vannacht het kattengejank van een krolse kat. Ze hield me met haar gekrijs door het nachtelijk duister uit de slaap.
Ik zag haar net, een kater hing aan haar kont. Ik deed maar of ik het niet zag.

Serviceflat De Keizershof

De auto's razen langs de andere kant van het perron. De sneltram van het transferium naar de binnenstad staat stil. Ik kijk omhoog naar de hoge flat, mijn ogen glijden over de ramen zoals een koppensneller alle koppen van de krant voorbij raast.
Ze stoppen bij een grote harp die voor het raam hangt. Ik probeer mij het uitzicht voor te stellen van de kamer op de op één na laatste verdieping. Alles vervormt door vier snaren, de gebogen onderkant en de twee accolades aan weerszijden. De Dom verandert in een harp. Wat brengt iemand zo'n ding voor het raam te hangen, zeker als je zo'n mooi uitzicht hebt van die hoogte.
'Serviceflat De Keizershof' staat boven de ingang beneden. De tram vertrekt en ik voel hoe de harp nog snel knipoogt.

Gratis internet

Als de democratie een slag zou kunnen slaan, dan moet ze mikken op gratis internet. Vandaag moest ik in Almelo zijn en omdat ik vanavond nog even snel iets moest opzoeken, ben ik naar de bibliotheek gegaan.
Ik veronderstelde een hoop gedoe met tellers en meters, waar je dan 50 cent in moet doen. Als je niet snel genoeg een nieuw muntje door het gleufje gooit wordt je van het net gehaald. Drama, maar een internetverslaafde heeft veel voor zijn verslaving over. Ik nam het op de koop toe.
Wat schetst mijn verbazing: internet is hier in de Almelose bibliotheek gratis. Gewoon achter een computer duiken en tikken maar. Mijn geluk kan niet op. Daarom durf ik zelfs een blogje te schrijven.
Dat hyves hier geblokkeerd staat, neem ik maar op de koop toe. Nu nog een groot gratis draadloos netwerk in elke stad en we hoeven niet meer naar de stembus, want de democratie heeft dan overwonnen.

Geel Ginkgo'tje

De herfst slaat toe in de achtertuin. Mijn Ginkgo'tje heeft mooi gele bladeren gekregen, die verspreid op het tuinpad liggen. Elke ochtend dat ik naar mijn werk ga, denk ik even aan Goethe en voel mijzelf een Ginkgoblad, gespleten en toch één.

Kanariegeel

Daar zijn ze dan de foto's van ons nieuwe stulpje in Delden. Natuurlijk moet er nog veel aan gebeuren, maar het is al heel wat. Gistermorgen heb ik nog lekker gehold in de bossen en zaterdag zorgde de warme zon ervoor dat we niet eens ons nieuwe kacheltje aan hoefden te zetten.

De kachel bevalt Sientje wel.

Op deze bank kunnen acht mensen zitten of twee mensen slapen.

De Nijntjeslaapkamer van Doris.

Schuur met ervoor de heuse bbq.
Uitzicht op een hardloper
Het gastenverblijf.
De keuken.
Achterom met gesloopte schutting geeft het zelfs uitzicht op de akker.
Ouderslaapkamer

Bijsturen

Ik voel me wel een beetje een grootgrondbezitter met een stacaravan in Delden. Dat de waterleiding lekte en de elektra ook nog niet is wat het zou moeten zijn, drukt de pret niet. Ik zal er deze week wel wat meer over schrijven. We hebben geen internet op de camping. Zuinigheid en zelfbescherming zijn hier de oorzaak van.
Wat ik jullie niet wil onthouden is het rijtoertje dat ik met Doris vanmorgen over de camping deed. Zij mocht sturen en ik stuurde wat bij. Zelfs achteruit rijden ging haar goed af. Terwijl haar vader daar echt niet in uitblinkt.

Rookvrij

Het stinkt er heel erg naar zweet. Hier gaat het niet om de sporthal op zondagmorgen, maar om de kroeg. Mijn collega verklapte mij maandagmorgen met een diepe geeuw dat ze was uitgeweest dit weekend. De kroeg stinkt, nu er niet meer gerookt wordt, vond ze. 'Er kan beter weer gerookt worden, want nu stinkt het naar zweet en schraal bier.'
Hoe vreemd het ook klinkt, ik ben al meer dan een jaar niet meer in een kroeg geweest en nu ik vanavond voor het eerst sinds tijden een drinkgelegenheid bezocht, merkte ik het ook. Het oude, vertrouwde luchtje was er niet. Het rook ook niet fris, maar anders.
Stinken vond ik het ook niet. Het rook gewoon anders dan het altijd geroken heeft, maar stinken zou ik het niet willen noemen. De kroeg is de rooklucht kwijt en daar is een ander luchtje voor in de plaats gekomen. Dat is wennen, maar ik vind tegelijk dat de rokers van mij altijd buiten mogen staan.
Het voelt wel heel fijn om gewoon zonder doorrookte kleren thuis te komen en niet het gevoel te hebben dat mijn strot schraal is van de rook die ik ingeademd heb.
Trouwens de omgeving rond de kroeg wordt ook veel gezelliger. We stonden buiten nog wat na te praten en om ons heen kletsten de rokers heel gemoedelijk. Ik had het gevoel dat het buiten de kroeg even leuk was als binnen.

Creativiteit

'Er hoeven maar een paar cruciale plekken door het noodlot getroffen te worden en het is een zootje.' Is het niet ons beurs- en bankensysteem, dan is het wel ons wegennet. Het scheen vanmorgen erg druk te zijn op de Nederlandse wegen. Zo druk dat zelfs de vakantie geen soelaas bood. Utrecht en Rotterdam kon je beter mijden.
Het lijkt erop dat alle bestaande systemen en netwerken in elkaar storten. Is dat erg? Welnee, ik geloof dat er altijd weer iets beters voor in de plaats komt. Creativiteit heet dat.

Bos en Bush

Veel analyses, nog meer suggesties. De bankier, het kamerlid, de varkenshouder en de man bij mij op de hoek. Iedereen is deskundig en de ene onzekerheid wordt met de andere afgewisseld. De kredietcrisis toont niet alleen een crisis in het krediet, maar ook in de media.
Zo vind ik het bijzonder interessant wie de helden van de crisis zijn. In de meeste gevallen is de president de held. De Franse Sarkozy en de Britse Brown worden nationaal en internationaal de hemel in geprezen.
In Nederland is de Minister van Financiën de held: Wouter Bos. Premier Balkenende staat hierbij op de achtergrond. Er is één land waar ook de Minister van Financiën vaker genoemd wordt als held: de Verenigde Staten. Daar is het land Bush-moe. Of zegt dat ook wat over Nederland?

Gehaald bij het missen

'Dat gebeurt bij deze trein altijd', had ze kwaad gezegd. Ze droeg een gebreide muts en zocht een medeslachtoffer. In mij vond ze die niet, ik trok mij direct terug in de stinkende wachtruimte.

De man die in de vorige trein tegenover mij had gezeten, was iets gewilliger. Zijn knieen stonden licht gekromd, de benen steunden een beetje stuntelig op een paar wandelschoenen. Aan weerszijden van zijn kale knikker stonden verwaarloosde bossen haar. Zijn uitstraling deed me iets aan Maarten 't Hart denken. Hij bladerde toen hij nog tegenover mij zat in een tijdschrift waarbij hij wat langer stopte bij een kop over pixels die je voor de gek zouden houden. Geen schrijver, maar misschien wel een fotograaf.

Nu stond hij bij de dame en knikte als ze een paar woorden gesproken had. Ik bedacht ineens dat het natuurlijk heel mooi zou zijn als twee eenzamen elkaar zo troffen. Daar kan geen datingsite op internet tegenop. We misten de trein, maar haalden elkaar.

Dat lukt nooit niet

Gisteren ontmoette ik voor het eerste van mijn leven een Nederlander die de dubbele negatie gretig hanteerde. Niet volgde steevast op zinnen waar nooit, geen en niet zat. Wat een vreugde om zo iemand in levende lijve mee te maken.

Ik genoot ervan en besloot dat ik onmiddellijk ook de dubbele negatie in mijn taal ging invoeren. Heerlijk om te zeggen dat je het geen gezicht niet vindt. Of dat je nooit niet komt. De woorden van de man klonken als poëzie, terwijl hij hele normale dingen over koffie en stacaravans vertelde.

Even snel als de gedachte in mij opkwam, verliet hij me weer. Dat kan nooit niet de bedoeling zijn. Een kunstmatig geproduceerde zin verliest het namelijk altijd van deze native speaker van de dubbele negatie.

Oud in een nieuw jasje

Een hoge gil in een futuristisch landschap. Zojuist reed ik op de terugweg van ons nieuwe stulpje in Delden naar huis per spoor. Ik zat in een gemoderniseerde Koploper. Aan de zijkant van de opvallende kop, vermelden gele lichtjes waar de reis naar toe gaat. Zo reden de stoptreinen al heel lang, maar nu geeft ook de intercity zijn bestemming in elektronisch gevoede lettertjes zijn bestemming weer.

Een man met een trendy brilmontuur zat voor mij en lurkte uit een halfliterblikje bier. Wat is modern? vroeg ik mij af. Is een hoge gil per definitie een teken van moderniteit? Of draait het meer om krommingen, heldere kleurtjes en witte plafonds?

Ik wist het niet meer en kwam er eigenlijk ook niet uit. Gelukkig moest ik er in Hilversum uit en ontdekte dat mijn aansluitende trein naar Almere eens in het uur reed. Mijn aansluiting zou over 35 minuten vertrekken. De koude wind gilde boven het gemoderniseerde treinstel uit en zocht verder een weg langs mijn benen. Hoe modern de treinen van binnen zijn, ze laten je gewoon achter op een tochtig perron. Alle treinen zijn niet de jouwe en de volgende trein gaat pas over een uur.,

Bij het missen van een aansluitende trein op het station Weesp werd mij nog meer duidelijk dat een modern fluitje of een hoge gil de echte reizigersongemakken niet wegnemen. Hij reed net voor mijn neus weg, een hip interieur haalt de koude echt niet uit het wachthuisje dat naar ongewassen pis, lege naalden, condooms en opgerookte joints ruikt.

Aparte gewaarwording dat de galm in het wachthuisje overeenkwam met de galm op de cd die door mijn discman klonk. Trouwens, zo jaren negentig een discman. Toch nog een mooi einde voor het slapen gaan.

Oudbakken televisie

Dat televisie iedere dag een opgewarmd kliekje is, werd mij vorige en deze week duidelijk. Twee broers hadden bij de Rijdende rechter ruzie met een stugge buurman. De buurman vond dat de broers de coniferenhaag moesten weghalen. Gedoe en hij verloor. Een halfuur vechtende televisie met het gelijk van de broers was achter de rug, toen in beeld verscheen dat de stugge buurman al in mei was overleden. Hoezo oudbakken televisie. Ook bekroop mij een ongehagelijk gevoel, was de veroordeling terecht? Het had iets onherroepelijks gekregen.
Afgelopen week was het opnieuw zover, een zinderend spannende uitzending Ik vertrek. Een jongen begon een kroeg in het hotel van de man die in zijn vakantie nog zijn gids was geweest bij de bergtochten in Zwitserland. Ze werkten heel goed samen, vormden een hecht team. Het zat helemaal goed, totdat in beeld kwam dat de gids in februari verongelukte door een lawine. Heel wrang en heel laat. Voor de familie waren de mooiste beelden aan elkaar gemonteerd. De journalist in mij ontwaakte, hier zat toch een verhaal in? Hoe ging dit verder?

Als je niet naar een herhaling kijkt, dan zie je wel oudbakken televisie. En een journalistieke oplossing is er niet, lijkt het wel.

Mulisch aan politieke wieg Marijnissen

Een bevlieging is het schrijven voor Mulisch. Dat haalt Mathijs van Nieuwkerk uit de documentaire die vanavond wordt uitgezonden. O ja, by the way, Mulisch is sinds 2002 gestopt met schrijven. Net zoals hij stopte met roken tussen twee trekken van zijn pijp, zo heeft hij de schrijverspijp aan Maarten gegeven. Ik vermoed dat hij met beide dingen tegelijk is gestopt.
Marijnissen heeft iets anders uit Mulisch gehaald, hij onthulde dat zijn politieke interesse is aangewakkerd door een boek van Mulisch over Cuba.

Even voel ik de schaamte door Mulisch lichaam trekken en het besef: Ik sta aan de basis van een raddraaier, die nog gelooft in de dingen waar ik nooit in geloofd heb. Mijn vriend Komrij vertelde eens over de activist Mulisch, die met zijn sportwagen drie straten verderop de rellen van de revolutie ijlijngs passeerde in een vaartje van honderdzestig kilometer per uur.

Leve de democratie

Blijft een raar idee dat de burgemeester achter gesloten deuren door de gemeenteraad wordt gekozen. Is het kiezen, onderhandelen of verliezen.
Een enorm gefrustreerde fractievoorzitter Ronald Sörensen van Leefbaar Rotterdam. Hij mocht niks zeggen wat zich daarbinnen had afgespeeld, maar zijn gesloten lippen en vurige ogen spraken voor zich.
De democratie verliest hier. Een life-verslag vanuit de Rotterdamse raadszaal, had mij wel wat geleken. Dat politiek niet saai is, was zo bewezen. Wat is leuker dan schermutselende schelmen? Nu blijft het speculeren en krijgt de fantasie de vrije loop.
Nu moet Ahmed Aboutaleb zich bewijzen tegenover een deel van de gemeenteraad. Hij weet straks de namen, de poppetjes en de woorden. De rest van Rotterdam en Nederland moet er nu op wachten.

Economische afvalverwerking

De vuilcontainer buiten zetten is iedere week een avontuur. Eerst besef ik dat het dinsdagavond is. Dan vraag ik me toch even af of de vuilnis toch niet op woensdagavond aan de straat moet. Daarna loop ik alle prullenbakken in huis af, speur naar vuil dat ook meekan, gooi de vuilcontainer vol en rol hem naar de parkeerplaats waar zijn vriendjes staan.
Gisteravond was het weer zover. Ik verzamelde het afval en gooide het in de container. Voor de container stond de kapotte rolkruk en ik meende dat het metalen geval wel mee moest kunnen. Zoveel vuil was er niet en met dat ene ding naar het grofvuil te rijden?
De kruk wilde niet uit elkaar en hij viel ook niet zo makkelijk uit elkaar. Na veel trekken en wurgen, kreeg ik het afdankertje in een geschikter formaat. Het metalen onderstel bleef tegenwerken. Pas toen de wieltjes eraf waren, lukte het met duwen om het metalen onderstel in de groene container te krijgen.
Hij zat een beetje vast, maar de vuilophalers zouden de omgekeerde container wel een paar keer heen en weer schudden en dan zou alles in de vuilniswagen vallen.

Toen ik van mijn werk terugkwam, zag ik de lege containers staan en liep naar een container waar een metalen voorwerp onder de klep vandaan stak. Het was het onderstel dat demonstratief bovenop al het andere vuil lag. De heren vuilnismannen waren blijkbaar niet gecharmeerd van mijn economische vorm van afvalverwerking.

Historisch moment

Het verbaast mij hoe stellig sommigen beweren dat één moment alles verandert. Wat me dan het meest verbaast is dat ze dat op dat moment zelf al weten.
Zo zou na 11 september alles veranderd zijn en zal de beurscrisis ook alles anders maken. Alsof je dat op het moment zelf al weet.
De grote momenten uit de historie zijn bij nader inzien helemaal niet zo groot en vertellen meer over de tijd om het moment, dan over het moment zelf.
Bovendien herhaalt de geschiedenis zich eerder dan dat ze verandert. Dat leert de kredietcrisis ons wel. Hoe vaak niet naar hetzelfde euvel in 1929 wordt verwezen. Dat zou meer schaamte moeten opleveren dan trots. Een historisch moment bestaat niet, want ze zijn het tachtig jaar later alweer vergeten.

De zieke man

'Volgens mij heeft Martin Bril weer kanker.' Ik vertelde het Inge op een avond ergens in augustus. Mijn rss-feed had mij bij een column van hem gebracht. De zieke man stond er boven en het ging over een zieke man thuis. Er is voor een vrouw niets ergers dan een zieke man thuis.
Hij vertelt het nonchalant, tussen de regels door. Alsof er niets aan de hand is, een griepje, een lichte hoest, misschien een verkoudheid. Maar het is kanker, las ik. Het stond er niet zo. Misschien had Martin er bij het schrijven zelf nog niet aan gedacht.
Niemand had het erover, tot twee weken terug een heel enthousiast in NRC Next stond: Martin Bril is terug. Geruchten vertelden volgens de krant dat hij het niet meer zou redden, de kanker had hem opnieuw te pakken. Maar hij was er weer, terug en hoe. Een uitvoerige bespiegeling volgde en een vergelijking met internationale schrijvers van alure. Hoe hij van niets nieuws wist te maken en hoe knap dat was.
Voor mij is hij nauwelijks weggeweest. Op zijn weblog gingen de verhalen gewoon door, soms wat minder frequent, maar hij bleef schrijven. Allemaal konden we weten dat hij niet met vakantie was, maar voor zijn leven vocht. Een zieke man thuis. Soms een weekje niets en dan een kort stukje. Genoeg om af en toe even te kijken hoe het met hem ging.
Ik ben heel blij dat Martin Bril terug is. Gewoon omdat ik me zo in hem herken. Dan denk ik dat ik dat eigenlijk ook zou moeten kunnen. Rondrijden en een stukje schrijven. Iedere dag. Ach, waarom ook niet.

Stef Bos

Ik was aan het hardlopen, het was nog ochtend en ik genoot van de rust. Niemand aan het fietsen, iedereen op het werk of thuis voor de televisie. Verder alleen ik en het tikken van de schoenen op het asfalt
Ik holde langs De Paviljoens bedacht dat de anderhalve meter hoge palen een heuse watervloed niet zouden weren en zag hoe de dunne blaadjes aan de bomen hun kleur verloren.
Een reiger stond op het betonnen muurtje in het tunneltje dat fietspad van de gracht scheidde. In onze richting tufte het baggerbootje van de gemeente. Het ding heeft eerder iets van een modderschuit. Vooruit priemen pinnen naar voren om fietsen en ander metaal leed uit het water de kant op te dreggen.
Het geluid uit de transistorradio galmde over de ochtend en het water. De reiger vloog weg, hem werd de herrie teveel. Ik hoorde de stem van Stef Bos. Wat hij zong, hoorde ik niet, maar ik voelde de regel noten verder naar binnen gaan dan mijn oren.
Hetzelfde gebeurt nu met Sigur Ros. Ik versta de woorden niet, maar voel hoe de noten mij verheffen in weemoedigheid.
Misschien hoort melancholie bij dit jaargetijde.

Verdonk door ijs gezakt

Kort voor de beurs het ravijn in kelderde, viel het aantal geschatte zetels van Rita Verdonk. Eindelijk is ze fysiek weer op de been, dan valt haar geschatte aantal kamerzetels.
Wat de banken nu ondervinden, ondervond Rita al. Ze had slechts één zetel en de peilingen vertelden dat het er meer waren, todat ze genadeloos werd teruggeworpen in haar kamerstoel: ze is de enige. Al die peilingen waren slechts fictieve zetels.
Nu probeert ze haar vrienden zwart te maken om het verdwenen geld en de verdampte zetels terug te halen. Voor haar geen Nederlandse overheid die bijspringt. Voor haar rest het gelijk van de rechtbank. Of dat aan haar kant is, is een speculatie waard.
Sommige gemeenten probeerden hun spaargeld te bevriezen op een IJslandse bank. Laat dat toevallig de gemeente zijn waarin Rita woont, de gemeente Pijnacker-Nootdorp, belegd heeft in de IJslandse ijskast. Dat geld is ook verdampt in plaats van bevroren.

Moorddadig

De martelaren van Gorinchem, Bonifatius of de Gebroeders De Witt. Ze zijn allemaal het slachtoffer van het geweld van een mensenmenigte. Het is dan helemaal niet zo verwonderlijk dat dezelfde mensenmassa op de avonden van de moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh zo kon omslaan in een woede.
Ik ben erg blij met de moordserie van de vader en zoons Blokker. Vanavond zag ik het eerste programma van deze Teleac-serie en ik was erg onder de indruk. Ze halen de actualiteit in de historie en maken hiermee een treffend beeld van de vaderlandse geschiedenis.
Ik vind Nederland in 12 moorden een mooi initatief. Ik houd niet zozeer van de geschiedenis alswel van het verhaal achter de geschiedenis.

Nieuwe uitvinding

Sientje is dikke vriendjes met Doris, want daar valt altijd wel iets te halen. Kinderen en honden zijn een prachtige combinatie, maar het kan ook bijzonder irritant zijn. Als we ons omdraaien, dan knalt de beker met ranja om. Sientje heeft ontdekt dat ranja erg lekker is.
Doris heeft een oplossing voor het probleem gevonden. 'Papa', zei ze vanmiddag. 'Sientje kan het drinken niet meer afpakken.' En ze toonde trots haar nieuwe vinding.

Drie-eenheid

Ze liggen zo schattig
aaibaar knuffelbaar koopwaar
gestrengeld in een drie-eenheid
alsof klein zijn ze tot God verheft

De adem drukt het raam
vies en ligt er in een paar tientjes
zachte vacht dat op een baasje wacht
ze verkopen zichzelf zo lief
Maar in die schattigheid
schuilt een grote hond
die op straat poept een zachte
drol en die achter je holt bij het rennen
Geen aardige blik of liefkozing
schuilt in de ouderdom
binnen een jaar is alles weg
waar je nu zo voor valt

Lente in de herfst

Het is herfst maar toen ik aan het eind van de middag met Doris in het park liep, voelde het als voorjaar. Wat is het verschil tussen herfst en voorjaar. Het ene is voor de zomer, het andere na. Nu bladeren de bomen leeg, dan zijn ze leeg en worden ze vol.
De temperatuur voelde nog lekker warm, een jongen en een meisje knuffelden op het heuveltje van het Manifestatieveld. Verderop stonden twee boomstronken alsof het oude mannetjes waren die achterover leunden.
De kleuren zijn zoveel mooier dan het voorjaar. Het geel, rood en bruin triomfeert. Heel even voelde ik me als in het voorjaar, terwijl ik wist dat het nu juist bijna voorbij is. Misschien dat je dan meer geniet, dan met het idee dat het nog allemaal mooier wordt.

Vergeefs de avond in

De hondenbrokken waren op en moesten hals over kop worden opgehaald. Ik zag hoe de zon de middag in avond veranderde en wilde het vastleggen. Mijn mobieltje hielp mij daar niet genoeg bij en de dichtkunst liet me eveneens in de steek.
Vergeefs de avond in

Een gat licht tuurt door de wolkenberg
het vliegtuig vliegt recht het massief in
en schuilt in de grot van rode stralen

De wolk fladdert zich een berg
ver weg en ik zie de schilder donkere
vegen maken omdat hij zich vergist

Het is te vroeg voor avondrood
en een berg ademt zo zwaarmoedig
terwijl de middag in avond verandert

Mijn mobiel klikt vergeefs op de lege brug
en maakt het licht lichter en het donker duister
de belichting vertelt een ander verhaal

Dan het mijne terwijl de avond nu echt valt
en de schemer zegt de verkeerde woorden
voordat iemand anders dit kan zien

Niemand kijkt op de wolken in en maakt
er bergen van, of een schilder die veegt
en het tafereel zonde van zijn doek vindt

Nog voor ik thuis kom probeer ik de beelden
in woorden te vertalen, maar nog voor ik de
deur opendoe hoor ik de televisie schallen

En het ijs moet in de vriezer en ik moet iets
meenemen en niet vergeten
de wolken verdwijnen in de rook van thuis

Ik vergeet wat ik zag voordat een woord
mij vertelt wat het geweest is en ik zojuist
alleen het boodschappenlijstje weet

Vergeefs de avond in

Overtreffen

Ineens stonden ze naast mijn bureau, mijn twee vrouwen. Ze kwamen me vanmiddag ophalen van het werk. Na het bekertje warme chocolademelk en de rondgang langs mijn collega's gingen we lekker naar huis.
Wat voor mij een onzinnig kunstwerk is, dat alleen handig is om je fiets tegenaan te zetten, vormde voor Doris de heuse translatio, imitatio en misschien zelfs wel aemulatio.

Kredietsmurfen

Doris speelt met Duplo-stenen de smurfen na. Als ik haar hoor spelen met achtervolgingsscènes van Garamel die de smurfen probeert te vangen.

Help, help, kijk uit, Garamel
Rennen, hij pakt je
Bijna. Help, help, help

Help, help, kijk uit, zeepbel
Bukken en vlucht vooruit
Bijna. Help, help, help.

Daar komt hij, hij pakt je
zwijg nu want dan hoort
hij je niet en ben je op tijd

Kijk uit, voor je ligt de afgrond
O, doe toch niet, één stap
en je valt de diepte in

Omhoog, omhoog, voordat hij
je te pakken heeft, want hij
ziet je nu heel duidelijk

Help, help, kijk uit, de zeepbel
spat vlak voor Garamels neus
in de diepte van het ravijn

Verdwijn, verdwijn, krediet verdamp
voordat hij je te pakken heeft
en het grote graaien geld grabbelt

Help, help, ik zink weg
en jij ook naast mij
en waar zijn de anderen?

Toon mij krediet
Crisis toon mij krediet verdomme
Help, help, klauw grijp mij mis

Je bent een sprookje, toch
Ik vertrouw je niet en jij mij
niet dat moet toch?

Help, help, kijk uit, zeepbel
Verdwijn uit mijn beeld
voordat ik van de bank plof

Linux-vrees

Veel mini-laptops worden teruggebracht vanwege het sturingsprogramma Linux. Gebruikers zouden weinig moeite ondernemen om het eenvoudige systeem te doorgronden en willen terugvallen op het oude vertrouwde Microsoft.
Ik werk nu twee maanden met Linux. Het is een heerlijk sturingssysteem. Ik hoef nauwelijks te wachten. Mijn laptop start vrijwel direct op en alle programma's draaien binnen enige tellen.
Bovendien werk ik ook binnen de Microsoft-omgevingen met veel Open source-software als Firefox en Open office. Prachtige programma's die volledig gratis zijn en minstens zoveel kunnen als de dure Microsoft-collega's.
Heel jammer dat de goegemeente dit niet ziet en weinig moeite neemt om zich te verdiepen in de wereld van Open source.

Ja, hallo

Ze loopt een eindje achter mij. Mijn teckel wil mij niet volgen. 'Ja, hallo', klinkt het van achteren. Ik draai mij om. Ze staart langs mij heen. 'Ja ik ben hier' vervolgt ze op het moment dat ik mijn nek weer vooruit heb.
Opnieuw draai ik mij om en zie de blik langs mij staren. Als ik het laatste bosje voorbij loop en omkeer op weg naar huis, passeert ze mij. 'Ik kom eraan.' Een plastic tasje met afhaalfriet bengelt aan haar pols. Dan zie ik een snoertje haar wang voorbij aantikken en het oor binnen gaan.
Ze praatte niet tegen mij of zichzelf maar met het snoertje.

Bekijk het

Bekijk het eens door een andere bril. Op bezoek bij iemand stuit je weleens op iets.

Dierendag

Ze zaten in het bushokje op het bankje naast elkaar. Een jongen lummelde vlakbij tegen de reclamezuill. De jassen van de meisjes waren hoog opgeknoopt tegen de wind die over het plein joeg.
We reden traag in de rij de rotonde op. Ik zag het ene meisje de rugzak openen die in haar schoot lag. De knokkel van een immens bot verscheen. Het andere eind zwierf een stuk verder op de bodem van de rugzak. 'O ja, dierendag', mompelde ik.
We dachten zwijgend aan onze hond die nu in de bench in het halletje eenzaam verbleef. 'Ach', probeerde ik vergoeilijkend uit mijn mond te persen. 'Voor onze hond is het elke dag dierendag. Die hoeven we vandaag niet te verwennen met een bot waarin ze zelf bijna past.'

Gevallen

Ze belde me op tijdens het werk om het te vertellen. Doris is gevallen van de glijbaan bij de peuterspeelzaal Pierewiet. Boven tussen het trappetje en de glijbaan, op de boogbrug was het glad. Dus maakte ze een smak naar beneden, of zoals Doris dat noemt: ze is 'etallen van de glijgaam'.
Schrammen, een scheve bril en heel veel blauw.

Onze kutmarokkanen

Zes jaar terug leverde het nog een rel op. 'Het zijn die kutmarokkanen', zei Rob Oudkerk tegen burgemeester Cohen. 'Wel ònze kutmarokkanen', antwoordde Cohen. Oudkerk dacht dat de camera's niet draaiden en de microfoons uit stonden. Het tegendeel was het geval en een rel was geboren.

Het was een verkiezingsavond in Amsterdam. In Rotterdam had Pim Fortuyn een megaoverwinning geboekt in de gemeenteraad. Burgemeester Cohen vroeg de lijsttrekker van de PvdA wat er in de hoofdstad met een soort Fortuyn gebeurt zou zijn. 'Hetzelfde', zei Oudkerk, 'want het zijn wel kutmarokkanen'.

Dat het nog bijzonder actueel is, viel mij deze week weer op toen ik bij toeval op het fragment stuitte. De nuance bracht Oudkerk later aan. Dezelfde nuance mis ik in de debatten van de laatste tijd. Want het zijn wel ònze kutmarokkanen.

De grote trek

Een hele zwerm spreeuwen overvalt het voederhuisje. De stukjes brood die ik er vanmorgen heb neergelegd, worden in een paar halen opgepikt. Alsof het niks is dat er lag.
De Filistijnen komen over u, of een plaag met de sprinkhanen. De zwerm spreeuwen die ons huizenblok overmeestert, doet aan Oud-Testamentische taferelen denken. Ze hebben zich verzameld op het dak waar vorige week een dakkapel werd geplaatst.
Ze zijn op weg naar het verre Zuiden. De broodkorrels zijn broodnodig voor de barre tocht, in het hier en nu door wind en regen. De tussenstop duurt niet lang, want als ik even later weer uit het raam kijk vanaf een dampend bord zuurkool, ziet de wereld eruit of er niks gebeurd is.
De poep die overal verspreid ligt, doet beter weten..
.

Dichter sta op

Frits Spits is boos, Bassie's vaderschap is een commercial en iemand die letters achter elkaar schrijft, noemt zich een dichter. Teleurstelling, verdriet en misschien ook een toefje vertier. We worden gewoon besodemieterd en noemen dat kunst.
Wat is een gedicht vroeg ik mij gisteren af bij De wereld draait door. De lolbroek Nico Dijkshoorn noemt zijn imitaties van Louis van Gaal een gedicht. Of de oproep om mee te doen met de buurtbarbecue, er zit voor Dijkshoorn allemaal poëzie in.
Het is soms best grappig wat hij uitkraamt, maar ik noem dat geen gedicht. Het is eerder een losse flodder die uitgeschreven is. Een item van Dit was het nieuws, alleen is hier geen actualiteit die de oorzaak is van de grap.
Het valt in het rijtje van de televisiepresentator die even een halfjaar werkeloos is en dan maar een boek schrijft, het fotomodel dat denkt dat een zooitje columns gebundeld een roman is en de zanger die denkt dat een lang liedje een verhaal is.
Ik pleit hier niet voor de dichter en de romancier die vanuit de ivoren toren zijn verhaal bedenkt. Ik roep op voor de fantasie en het verzonnen kunstwerk, dat ik in al die lege boeken mis. De lolbroeken mogen zeker boeken schrijven, maar plak daar niet het woord gedicht op. Dat toont een gebrek aan respect, voor schoonheid, liefde en leven.