Bij de wandeling van station naar kantoor trof ik hem weer: de haas van de Zuidas. Hij zat rustig in de moestuintjes die de braakliggende bouwgrond weer wat leven moeten inblazen. Zolang er niet gebouwd wordt, verbouwen vrijwilligers daar groenten. Tussen de groententunnels en veldjes met bijzondere kruiden zat de haas.
Van de winter tijdens de vorst betrapte ik hem op zijn bestaan. Nu mocht ik hem weer zien. Hij zat even en op het moment dat mijn fototoestel klaar stond om te schieten, nam hij het hazenpad. Zo verdween hij via een paadje tussen 2 groententunnels. Even later zag ik hem weghollen met hoge snelheid over het grasveld tussen moestuinen en kantoren. De jungle van de stad in.
Heien biedt hoop. Waar geheid wordt dreunt de toekomst. Er is genoeg vertrouwen om een monument op te richten. Ik hoor in de verte het heiblok slaan op de paal. Het ritmische getik klinkt hoopvol.
Het is lang stil geweest op de Zuidas. Een bouwfraude en een kredietcrisis waren genoeg de plannen even op te schorten. Plannen zijn er genoeg. Het meeste verdween in de ijskast. De klank van het beton onder het puffende gevaarte vertelt dat er genoeg hoop ligt dit gebouw uit de grond te stampen.
Het stampen blijven nog even beperkt tot de heipalen. Genoeg te doen voordat het gebouw staat. Een plan uit de verbeelding groeit zo van het papier in de werkelijkheid. Ongetwijfeld niet zo groot als in de hoofden, maar groot genoeg om de palen in de grond te drukken.
Bij het lopen met de honden passeren we in het Den Uylpark een standbeeld. Het is een abstractie van de politicus naar wie het park vernoemd is. De gestalte staat enigszins naar voren gebogen bij een plantsoen omringd door bloemen.
Nu hangt een kleurrijke gebreide stropdas om de nek van de grijze gestalte. Het geeft de saaie steenmassa iets joligs. Het maakt hem een beetje menselijker. Wildbreien vult de kunst aan. Een statig standbeeld verandert in een vrolijke noot. Een leuk idee hoe een bijna saaie rooie transformeert in een bonte kerel.
De tent voor de fietsvakantie na het proefopzetten
Het heerlijke weer nodigde ons gisteren uit voor een picknick op het nabijgelegen Haarlemplein. Onder de bomen in een briesje aten we onze broodjes op. De honden zaten vast aan de vertrouwde pin. Zo hadden ze genoeg speelruimte om rond te lopen en konden ze toch niet onbevangen ontsnappen.
Uitvogelen hoe die tent nu moet worden opgezet
De broodjes op en een paar bladzijden gelezen, leek het mij wel een leuk plan de kleine tent voor de fietsvakantie eventjes op te zetten. De tent ligt al een paar weken in huis voor de fietsvakantie samen met Doris. Het is een klein trekkerstentje van de Lidl, weegt 1,5 kilo en zit in een minuscuul pakketje.
Aan morele support ontbrak het niet bij het proefopzetten van de tent
Het was even uitvogelen hoe de tent moest worden opgezet. Er zit geen binnentent in zoals ik met vroegere lichtgewicht tenten gewend ben. De tentstokken waren binnen en buiten de tent om gespannen.
In de tent uitvogelen hoe het nu in elkaar zit
Het kostte even wat moeite maar we zetten een prachtige tent op. Klein maar fijn. Groot genoeg voor een overnachting bij de fietsvakantie. Te klein om een week op de camping te staan in een regenperiode.
Al een tijdje zeur ik bij Inge om een huispak voor in de zomer. ‘Zo’n mooi tropenpak die verkoeling geeft als het heet is’, zeg ik er dan bij. Als ze dan vraagt wat ik bedoel dan heb ik mijn voorbeeld al klaar. ‘Een luchtig linnen pak zoals Eddy du Perron draagt in Indië.’
Het lukt maar moeilijk een goed patroon te vinden, tot Inge een paar jaar geleden een oud patronenboekje kreeg. Het is een boekje uit 1975 waarin allerlei wereldpatronen staan, zoals een Laplands jak, een djellaba en een Indiase kurtha. We kochten een stuk linnen en het stuk stof wachtte keurig op zijn beurt.
Dat we ondertussen al 2 zomers verder zijn, geeft niks. Het was afgelopen maand het moment voor mijn huispak. We zochten de lap stof maar konden het niet meer vinden. Daarom kochten we een goedkoop stuk stof dat erg kleurrijk is en warm genoeg voor een koele ochtend.
Vandaag voltooide Inge mijn kleurige tropenpak. In 2 kleuren groen loop ik nu in huis rond. En vanzelfsprekend moest ik even op het trapje voor het huis zitten. Net als Du Perron doet voor zijn Indische planterswoning van de familie Crone in Tjitjoeroeg. De foto siert de omslag van het boek De Indische jaren van E. du Perron van Kees Snoek.
Het voorbeeld: Eddy du Perron voor zijn Indische planerswoning van de familie Crone in Tjitjoeroeg (foto uit De Indische jaren van E. du Perron van Kees Snoek)
De kurta is een overhemd dat iedereen in India draagt. Het is een loszittende kiel waardoor het lekker luchtig valt. Ik heb mijn kurta nu een dag aangehad. Het valt lekker met de warmte, zelfs in de brandende zon. Wanneer er een briesje is, slaat het lekker onder de stof wat extra verkoelend werkt. Laat die warme zomer maar komen.
En dan ineens moet je de telefoon terugzetten in de fabrieksinstellingen. Lange tijd had ik veel plezier van mijn Android tot hij gisteren ineens elke paar minuten begon te zeuren over een update van Google Talk die hij niet kon synchroniseren. Ik speurde wat over verschillende fora en kwam de oplossing snel tegen: het toestel terugzetten in de fabrieksinstellingen.
Omdat hij vanmorgen bij het krieken van de dag weer de melding weergaf om de 5 minuten, pakte ik het rigoureus aan en zette het toestel terug in de fabrieksinstellingen. Dan besef je hoe afhankelijk je bent van het toestel. Ik was vergeten de contacten even ergens te parkeren waardoor ze uit mijn toestel zijn verdwenen. Mensen en rugnummers moeten het dus even zonder mijn contact doen. Ze komen wel weer terug is mijn overtuiging.
Ook was mijn in de loop van een jaar verzamelde hoeveelheid apps verdwenen. Niet zo’n ramp zo ontdekte ik vandaag. Ik kon eens hardhandig alles opschonen, het waardevolle terughalen en waardeloze wegsmijten. Zo zit ik met een helemaal schone smartphone. Hij is sneller dan ooit en ziet er heerlijk fris uit.
De kermis is in de stad. Doris liep gisteren al met haar moeder over de Esplanade. De kermis was uitgestorven en ze wilde heel graag in de achtbaan. ‘Misschien wil papa morgen wel met jou’, zei Inge. Ze had nog blikjes gegooid en gekeken naar het trampolinespringen.
Zo lopen wij over de Esplanade. De zon brandt op onze bolletjes. We lopen naar de achtbaan. Ik zie het hoge gevaarte. Voor 2 euro mogen we er vandaag in. Er zijn weinig mensen op de kermis. Iedereen zit lekker op het strand of dobbert in het aangrenzende Weerwater.
Als we in het karretje zitten vraag ik mij af waar ik aan begonnen ben. We tikken in het karretje omhoog. Een meter of 10 boven het maaiveld zie ik de diepte onder mij. Een moeder met een zoontje gaat voor ons uit. Ze gilt. Het bakje draait rondjes. Wij volgen.
We schieten door de haarspeldbochten en duiken naar beneden. Ik vrees dat het bakje gaat draaien, maar de snelheid is hoog genoeg. We schieten over de rails en gaan de scherpe bochten met hoge snelheid in. In de bocht komt het bakje los en draait rond. Ik hoor mezelf gillen.
Hij duikt naar beneden en komt als een parabool weer omhoog. De angst zit goed in de benen. Wat is dit eng. Dit alles gebeurt in een oppervlak van nog geen 10 bij 30 meter. Nooit geweten dat ik het zo eng zou vinden. Wankel op de benen en duizelig in het hoofd verlaat ik het wagentje. ‘Ik ga er nooit meer in’, zeg ik tegen Doris. Ze ziet een beetje witjes. ‘Ik ook niet papa.’
Herdenkingsplek waar jongetje van 2 jaar in april verdronk
Geen groter moment van conventie dan de dood. Een begrafenis bestaat uit een reeks van conventies. Regels en voorschriften om het meest emotionele moment in een mensenleven te stroomlijnen. Per cultuur verschillend, allemaal zoekend naar de verwerking van het verdriet.
Zo klapten mensen massaal bij de lijkwagen van Pim Fortuin, liggen er knuffels langs de weg op de plek waar een dierbare is verongelukt en gooien nabestaanden een bloem of een schep aarde op de kist die in het graf is neergedaald.
Soms kruipt zo’n conventie op. ‘Geen bloemen’, staat er dan op de rouwkaart. Of het bezoek dat twijfelend toch dat donkere pak aantrekt. De angst uit de toon te vallen, lijkt hier groter dan ooit. Stel dat ik de enige ben, dan toon ik geen respect. En dat is een slag in het gezicht van de nabestaanden.
Ik vraag me wel altijd af wat de rol van een etiquette is. Is de fatsoensnorm opgelegd of alleen vastgelegd. Waarom zou je een kopje thee met een pink omhoog drinken of een hand met de linkerhand geven. Drie kussen bij het komen en gaan bijvoorbeeld. Refereren ze echt naar de Vader, Zoon en Heilige geest of is het een belachelijk gebruik waar we nooit van afkomen?
De trein raast het station voorbij. Een kleine 2 weken geleden stonden hier nog massa’s vrouwen met bijbehorende tasjes te wachten. Nu schiet het lege perron langs het oog van de forens. Het terrein krijgt langzaam zijn zandstructuur weer terug. Alleen een puntig witte tent wijst nog omhoog. De afrastering veilig om de tijdelijkheden heen.
Zo verdwijnt de verstoring. Ik vraag me wel af waar het allemaal goed voor is. Sinds begin april zijn ze bezig met het opbouwen. Het afbouwen vraagt ook meer tijd dan het hele evenement geduurd heeft. Je bouwt iets op om het vrijwel meteen weer af te breken. Natuurlijk geldt dat voor alle aardse zaken. Alleen vind ik deze tijdelijkheid te kort voor al die moeite en geld.
Het begon met een toevallig toontje, maar nu ontwikkelt het zich tot een heus fluiten. De lippen spannen zich al helemaal goed en er komt geluid uit. Zelfs de melodie begint langzaam los te komen. Onze dochter kan fluiten.
Ik denk terug aan mijn eigen fluit. De moeite die ik deed om te kunnen fluiten. Zelf muziek maken door je lippen te spannen en in een goede tuit te trekken. Dan zachtjes blazen en de toon beïnvloeden door de kracht waarmee je met je wang de mondholte groter en kleiner maakt.
Ze rolt nog tonen uit haar mond, maar er begint een heus instrument te ontstaan. Een instrument dat heel fijn is om bij je te hebben. Hij is er ook altijd. Ik fluit elke dag. Een melodie, een lied, een deuntje dat ik opvang of gewoon met de merels. Je hoeft er alleen jezelf voor bij je hebben. Heerlijk.
Het neusje van de zalm ging afgelopen weekend naar de honden. Ik liep over de markt langs de visboer en zag de vissenkoppen liggen. Snel stuurde ik een berichtje naar huis of het iets was voor de honden. Doen, kreeg ik als reactie. Ik kocht een zalmkop met graat.
De resten zagen er misschien luguber uit, ze waren buitengewoon vers. De kiewen kleurden nog mooi rood bij het opdelen van de zalm. ’s Avonds voerden we ze het neusje van de zalm: de kop. De kop had Inge door de helft gesneden en zo keek de zalmkop zichzelf aan.
Zalm vers in de zak
Ze gingen er als koek in bij de honden. Ze hadden een lekker werkje aan het verorberen van de stugge zalmkop. Tanden, tong en oog. Ze verdwenen allemaal in de hondenkelen. Zo merk je dat de Barf-voeding die wij de honden geven erg effectief is. Ik sta te kijken wat Teuntje en Saartje allemaal naar binnen werken. En dit visafval is heel wat beter dan het afval dat in de brokken wordt verwerkt.
Wel rook het huis na afloop naar de visafslag. De honden vonden het heerlijk. Ik heb ze nog lang nadat de zalm in de kelen verdwenen was, de tong langs de snoet zien trekken.
Het afzwemmen begint maar in de bosjes die grenzen aan het zwembad vindt een drama plaats. Ik zie merels angstig heen en weer schieten. Het lawaai in het zwembad is te hard om het geluid bij het drama te horen. De snavels van de merels staan wijd genoeg open om te zien dat de angstkreet klinkt buiten.
Op de rand van het hek zit een ekster. Er zwermt nog een ekster rond de bosjes. Het koppel merels vliegt de ekster aan. Ze slaan het dier met de vleugels. Onverschrokken dreint de ekster zijn weg het bosje in. Daar zit het nest.
De kinderen plonzen in het water. Af en toe kijk ik verder naar het heftige tafereel buiten. De ekster vliegt uit het bosje met een groot ei in zijn snavel. De andere vliegt ook het nest in. De merels blijven gillen. Het is niet meer te redden. Het nageslacht moet het afleggen. Snel vliegt de mannetjesmerel het nest in. Ook hij komt het bosje weer uit met een ei in zijn snavel. Redden wat er te redden valt, moet hij denken.
De meters onder water zitten erop. De kinderen zwemmen rustig heen en weer in schoolslag en rugslag. De meters voor het B-diploma worden gemaakt. In de bosjes naast het zwembad is het drama voorbij. Ik zie de ouders nog altijd met bewegende snavels. Waarschijnlijk klinkt het alarmsignaal nog altijd.
Het vrouwtje beweegt onrustig door het bed van bladeren onder het nest. Er schieten wat bruine bladeren door de lucht. Het mannetje zit op rand van het hek. De strijd is verloren. Even de veren herschikken. Op naar het volgende nest.
En dan mag ze afzwemmen voor het B-diploma. Ik ben nog maar nauwelijks bijgekomen van het A-diploma en dan is daar het B-diploma. Nog langer onder water, nog wat verder in het water met de kleren aan en nog wat meer vreemde grollen als draaien en watertrappelen.
Ik ben niet meer zo zenuwachtig als bij het A-diploma. Ook diploma’s wennen. Het eerste diploma is het spannendste. Daarna zijn het mijlpalen waar je met steeds minder verbazing langsloopt. Ik merk dat ik het ondanks dat best spannend vind. Er komt immers flink wat inspanning bij kijken.
Als het uurtje voorbij is en alle kinderen hun diploma hebben gekregen, geniet ik van haar trots. Een pet op de neus waar groot ‘B’ op staat. En dan op de foto en weer naar huis. ‘Nu ga ik mijn C-diploma halen’, zegt ze als we naar huis gaan. Elk diploma is een stapje verder in het leven.
We gaan van de zomer samen op fietsvakantie en zijn daarom voorzichtig gestart met de eerste trainingen. Gisteren was de eerste. We reden een rondje door het Kromslootpark en langs de spoordijk weer terug naar huis. Een rondje dat ik regelmatig hol.
Het ging bijna mis. Ik neig bij iedere rimpeling in het landschap of andere opvallendheid te stoppen voor een foto. Een 7-jarig meisje dat helemaal trots is op haar nieuwe fiets, vindt dat helemaal niet leuk. Zij wil fietsen en vooral niet afstappen en stilstaan. Ze heeft groot gelijk.
Gelukkig wisten we snel tot afspraken te komen. Ik mocht 5 keer stoppen voor een foto. Uiteindelijk was ik zo zuinig dat ik helemaal niet meer gestopt ben. Het viel Doris op en ze bood zelfs aan dat ik best even mocht stoppen voor een foto.
In de pauze dronken we roosvicee en plukte zij boterbloempjes. Daarna gingen we verder. ‘Zijn we nou op de helft’, vroeg ze toen we weer reden. ‘Ja, we zijn al over de helft’, vertelde ik. Ze was onwijs trots. Al merkte ze tegen het einde dat haar billen pijn begonnen te doen. De neiging om te gaan staan bij het fietsen, herkende ik. Ik was zelf vaak ook uitgeput geweest van een fietsritje. Dan hielp het alleen nog maar om staand te trappen.
We kwamen thuis en haar energie was vrijwel meteen terug. Ze ging direct naar buiten voetballen en rondrijden op haar oude fiets. Dat komt dus helemaal goed van de zomer.
Als ik de bril lang genoeg bewaar is hij vanzelf weer in de mode
De mode is iets dat ik met verbazing bekijk. Mijn moeder kon zich weleens met afgrijzen uitspreken over de mode die in de bladen stond. Met ons oppasmeisje Wilma besprak ze de nieuwste modegrillen. Wilma zat op de modevakschool, dus die werd wel omringd door de kledinggrillen.
Het idee van de mode is natuurlijk dat we er elk jaar anders uitzien. Ik vroeg als kind aan mijn moeder en Wilma wat dat was: mode. ‘Dat zijn de kleren die we allemaal dragen en elk jaar is dat weer anders.’ ‘Maar wie zeggen dan wat de mode is?’ wilde ik weten. ‘Dat doen de ontwerpers’, antwoordden ze. Hoe konden die ontwerpers nu weten wat iedereen wilde dragen? Ik kon mij daar niet veel bij voorstellen.
Een mode is meer een gril van het moment. Ook lijkt het telkens terug te keren. Wel in een andere gedaante en combinatie. Sommige mensen blijven erin hangen. Dan lopen ze met hun oude bril rond. Aan het eind van de gang op mijn werk, werkt iemand die een ouderwetse bril. Het montuur geïnspireerd op de grote brillen van Ray-Ban was enige jaren uit. De brillen zie ik al terugkeren als zonnebril. Als hij hem lang genoeg op zijn neus laat zitten, wordt het vanzelf weer mode.
Wat dat betreft sluit ik mijzelf wat meer bij de laatste mode aan. Zo viel mij laatst op dat veel hippe mannen een baardje laten staan. Dat leek me wel leuk en nu loop ik al een tijdje rond met een hip baardje. Niet te ver uitgegroeid, maar wel duidelijk waarneembaar. Ik ben zelf ook niet helemaal ongevoelig voor mode. Zeker als het mij uitkomt.
Voor de reiger toont het voorjaar zich als een volle dis. Overal ligt het eten voor het oprapen. Je hoeft er maar even op te wachten en het is daar. Hij staat aandachtig bij het nest van de meerkoetjes. De eieren zijn uitgebroed. Het nest oogt leeg. Wat niet is, kan komen, denkt de reiger. Hij hoeft alleen maar te wachten.
Jonge meerkoeten worden door ouders gevoerd
Wat verderop drijft het gezin meerkoet. Uitgebroed dobberen de kuikens op het water. Vader en moeder trekken het ene kleinood na het andere uit het water. Gretig happen de jongen toe. Bij het nest wacht de onaangename verrassing op het gezin. De dis zwemt volgevreten terug. Nog even geduld.
Vanuit de ochtendtrein drommen de forensen de broodjeszaak binnen. Een hele rij verovert de krappe ruimte tussen glaswand en toonbank. Ik zie een aanplakbiljet waarop een kopje koffie staat, een croissantje en een appel. Daarachter de prijs: 2,50 euro. Niet duur.
Als ik het station uitloop, blokkeert een groot reclamebord mijn weg. Op het bord een appel, croissant en een kop koffie. Het is van de nieuwe lunchroom op de hoek van het nieuwe station.
Bij de broodjeszaak in de stationshal slaat het duidelijk beter aan. Deze zaak is uitgestorven. De eerste mensen lopen voorbij met het croissantje in de mond en de koffie in de andere hand. De appel verdwijnt in de tas. Voor straks.
De omgewoelde aarde was een nieuw avontuur voor de teckels Teuntje en Saartje. De aarde lag in dikke klompen op de grond. Ik keek vreemd op van de nieuwe situatie. Omgewoelde aarde op de plek waar het groene gras eerder lag. Tot ik wist wat het was: de nieuwe stadsakker. Het is een project van het Echnaton, de brede school en buurtbewoners.
De krant heeft al volgestaan over de stadsakker in het Den Uylpark. Het is een project om mensen bewust te maken van het eten dat ze iedere dag tot zich nemen. Als je het zelf verbouwd weet je waar het vandaan komt. Het geeft je eerbied en respect voor eten. Je neemt niet zomaar een hap van een wortel of appel. Je hebt het groot zien worden. De bedreigingen meegemaakt en kunnen oogsten.
Allemaal ingrediënten om bewuster te worden van eten. Tegelijkertijd is er niks lekkerder dan een eigen gekweekte tomaat. Dagelijks begoten met water. Of een sappige braam die je zelf hebt mogen plukken. De grap is natuurlijk dat je daar niet een stadsakker voor nodig hebt. Een paar vierkante meter onbetegelde achtertuin is voldoende.
De vogelaar is de nieuwe jager. Massaal trekken ze in het voorjaar de Lepelaarsplassen in. Gewapend met verrekijker en camera. De enorme toeter op de fotocamera wijst in de richting van het gevogelte. Ze dragen de toeters op hun schouder. Eraan bengelt een lang statief dat de camera op de gewenste hoogte moet brengen voor het schot.
Schieten gaat niet met kruit zoals de jager doet. Het schieten gaat met beeld. In een flits schiet de vogelaar het plaatje. Het plaatje dat hij thuis trots kan laten zien. Of dat hij uploadt voor zijn forumgenoten. De speciale vogel waar hij zijn leven lang naar op zoek is. Daar heeft hij veel voor over.
Vanmorgen bij het hardlopen zag ik ze: de vogelaars. Gewapend met camera trokken ze over het reepje land langs de Lepelaarsplassen. Op zoek naar die ene vreemde vogel. Ik zag een man langs de kant van de berm zitten. Op een klapstoeltje tuurde hij de verte in. Naast hem zat een peuter. Het kind reed met een autootje over de rand van het fietspad.
Of wat verder zag ik een man turen in een bossage. De lens van zijn camera rustte op zijn schouder. Hij keek het groen in, zijn oren achterna. Ineens verschoof hij. Iets fladderde op. Hij stond erbij en keek ernaar. Te laat om zijn camera in de gewenste stelling te brengen. Hij staarde de vogel na met dezelfde teleurstelling als de jager die zijn wapen niet in de aanslag had.
Er staat een hoog opblaasgeval over een auto heen. De achterklep van de auto staat open. In de kofferbak staan 2 grote Nespressoapparaten. Twee meisjes in rode jasjes delen de koffie uit. ‘Meneer mag ik u een kopje koffie aanbieden’, vraagt de blonde. Ze houdt het dienblad met 4 bakjes koffie voor mijn neus. Nou dat wil ik wel, een kopje koffie.
‘We promoten de nieuwe Mini meneer’, zegt het meisje naast haar. ‘Daar staat hij’, ze wijst naar de auto een eindje van ons af. Haar blonde haren vallen op het rode jasje. ‘Als u wilt, dan kunt u een proefritje maken.’ Ik neem een slok van de koffie. Het is goed koffie. Daar wil ik wel een praatje voor maken met deze dame.
Ze kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Rijd hij dan lekker?’ ‘Ja, hij rijdt heerlijk.’ ‘Heb je er zelf ook in gereden?’ ‘Ja, ik ben hier naartoe gereden in deze auto.’ Ze glimlacht er verleidelijk bij. ‘Ik heb echt te weinig tijd’, zeg ik. ‘U kunt ook een klein proefritje maken’, zegt ze. ‘Mijn pauze is bijna om.’ ‘U kunt straks ook rijden’, probeert ze nog. ‘We staan hier tot 19 uur.’
Ik voel de bezwaren dat je straks moet zeggen dat hij lekker rijdt, maar dat je nog even na moet denken. Dat je e-mailadres of – nog erger – je telefoonnummer moet achterlaten voor een proefritje. Ze probeert het nog met een laatste glimlach. Maar mijn koffie is op. Ik houd het lege bekertje onrustig vast.
Een nieuwe Mini komt eraan gereden en parkeert hem vlakbij ons. Ik glimlach terug. Een proefritje in een spiksplinternieuwe auto. Ik zie een man in pak uit het nieuwe model stappen. Aan de andere kant een verkoper. Het proefritje zit erop, net als mijn pauze.
‘Nou bedankt voor het lekkere kopje koffie’, zeg ik en zet het lege bekertje op het dienblad terug. ‘En tot ziens.’ Ze glimlacht terug. ‘Tot ziens.’ Haar ogen gaan langs mij heen. Ze loopt weg met het dienblad. Een man loopt haar tegemoet. ‘Meneer wilt u een kopje koffie?’
Het alarm van de vuilniswagen piept de achteruit. De grote wagen rijdt statig achteruit over het Stadhuisplein. Hij stopt met de rug naar de ingang van het gemeentehuis. Het lijkt of hij zijn gal wil storten over de hoofden van de ambtenaren die het gebouw willen verlaten.
Maar een enorme opblaaspop verrijst tegenover de vrachtwagen. ‘Plastic hero’ staat op zijn buik. Het oranje gevaarte groeit uit tot een reus. Een groepje mensen verzamelt zich om de vuilniswagen. Voor de plastic held staan 2 mannen in pak. Eentje draagt een plant, in plastic folie gewikkeld. De andere staat er onhandig naast.
Niet gewend aan al die aandacht grijnst hij naar het groepje mensen bij de vrachtwagen. De groep valt uit elkaar en bestaat voornamelijk uit fotografen. Ze knippen, er schieten wat flitsen uit de toestellen en anderen gaan op hun knieën voor het plaatje. Hier vindt iets indrukwekkends plaats.
Het plein schrokt echter de aandacht op voor het alledaagse. Verstoord door de opbreking van hun doorgaande weg, krioelen fietsers van en naar het station. Ze tingelen hun bellen en zwaaien geërgerd een bocht om de plastic helden. Voor hen niks geen plant in het cellofaan. Voor hen wacht thuis de plasticbak waarin al het plastic mag. Misschien staat de echte held helemaal niet naast de man met het plantje, maar fietst net voorbij.
Dames terug van de Libelle zomerweek wachten op de trein
De regen klettert tegen het treinraam en ik vraag mij af hoe de dames van de Libelle zomerweek hun dag zullen doorkomen. Het kampement is al weken geleden neergestreken aan de oever van het IJmeer. De week is afgelopen maandag begonnen. Het thema schijnt China te zijn. Een grote hoeveelheid rode ballonnen hangt tussen de tenten.
Kampement van de Libelle zomerweek is neergestreken op het Almeerse strand
Ik zie alleen massa’s vrouwen aan de overkant van het perron staan. Ze wachten op de trein naar Utrecht of Amsterdam. De rest is gekomen met de auto. Een groot stuk braakliggend land aan de andere kant van de spoorbaan is vermaakt tot parkeerterrein. Tegen de bosrand staan rijen touringcars te wachten op de dames.
Ze sjouwen met tassen, vaak bengelen meerdere tassen aan de arm. Wat erin zit? Een gelukzalige dag op het Almeerse strand in de regen.
Grote gele stickers midden op de ramen vertellen het: Ssst… Dit is een stiltezone. Mensen kunnen zich hier verzinken in een rustmeditatie voordat ze naar het werk gaan. De stickers moeten de laatste verwarring tegengaan. De trein rijdt weg. De regen slaat tegen de ramen. Verder is het stil. Zoals het hoort.
We rijden in volle vaart langs de Libelle Zomerweek. Op de terugweg zal de trein hier weer stoppen. Zelfs de intercity stopt hier. Dan hebben we het volle uitzicht op de wachtende menigte. Nu raast hij het tijdelijk station voorbij.
Een Chinese man loopt de stiltezone binnen. Hij telefoneert. Met uithalen snijdt zijn stem door de stilte. Ik hoor een paar keer ‘schiphol’ in zijn verhaal. De stem aan de andere kant van de lijn tettert schel terug. Hier is weinig stilte. Ongemakkelijk, draaien de studerenden en lezers op hun stoelen. Iemand wijst naar de sticker. Maar de man ziet het niet. Hij vervolgt opgewonden zijn betoog aan de telefoon.
Plotseling houdt hij op en drukt op zijn mobieltje. Uit zijn zak vist hij oordopjes en duwt ze in zijn oren. Er klinkt hard getik uit de dopjes door de stiltezone. Teneergeslagen werpen de anderen hun blik weer in krant, boek en smartphone. Stilte is een relatief begrip, zeker als het een concept van de spoorwegen is.
Ik tuur over de gracht en zie het achterste van de zwaan op het water dobberen. Iets verderop dobbert een witte soortgenoot wat dichter tegen de kade. De enorme hals van de eerste zwaan trekt zich los van de bodem en komt omhoog. De soortgenoot blijft onder water. Het achterlijf beweegt mee op de rimpeling van het water. De kop blijft onder.
Ik kijk nog eens goed en zie het gezichtsbedrog. Zeker, een zwaan dobbert op het water, maar wat verderop dobbert slechts een plastic zak. De lucht in de zak heeft hem opgebold. De witte kleur is fel genoeg om de verwarring te zaaien.
Ik kende een oude vrouw die langzaam blind werd. In plaats van dat ze schold op haar handicap, kon ze onbedaarlijk lachen om de verandering die ze meemaakte. De hele wereld werd anders. Ze tuurde dan in de verte en zei dat het zo’n mooie boom was waar ze naar keek.
Ze vertelde over de takken en de prachtige bloemen die erop groeiden. Ik keek langs haar rug mee. ‘Ik zie helemaal geen boom’, zei ik. Ik schaamde me een beetje voor de onthulling en hield mijn mond. ‘Wat zie jij dan?’ vroeg ze. ‘Ik zie een lantaarnpaal’, mompelde ik. ‘Nee’, zei ze, ‘dat kan niet.’
We gingen naar buiten, daar betaste ze de lantaarnpaal en keek omhoog. Ze begon onbedaarlijk te lachen. ‘Wat grappig’, zei ze. ‘Ik dacht toch echt een heel mooie boom te zien, maar het is maar een lantaarnpaal.’ We liepen weer terug naar binnen. Haar lachen werkte zo aanstekelijk dat ik zonder schaamte meelachte.
Ik kijk nog even uit het raam en geniet van het gezichtsbedrog. Het is inderdaad heerlijk je eigen ogen af en toe in de maling te laten nemen.
Mollige letters in mijn tweedehands exemplaar van Hotz' Ernstvuurwerk
De ronde letters verraden dat het een meisje is geweest. Achter het titelverhaal ‘Ernstvuurwerk’ staat een volle streep met aan weerszijden pijltjes. ‘Dood weermiddel’ vertellen mollige letters erachter. De stippen vormen weldadige rondjes met een klein gat in het midden. Ook de kruisjes voor de gelezen verhalen staan gelukkig in potlood.
Wat verderop onderstreepte passages en zelfs een paar woorden in pen. Ze verraden de betekenis van ‘kurassiers’ en ‘citadel’. Opgezocht en erboven gezet. De betekenissen ergeren mij. Ze kloppen niet, zeker als ergens verderop ‘ascetisch’ vertaald wordt als ‘kinderlijk’. Pertinent onjuist, vind ik. Bovendien verdwijnt de geheimzinnigheid van sommige woorden door een betekenis erbij te zetten.
Gelukkig blijven de pennenstreken tot enkele bladzijdes beperkt. Het was ook maar een boek van een euro, maar krassen in Hotz voelt als krassen in mij. Want ben ik tuk op deze schrijver.
Ik pak het gommetje en wis met grote halen het mollige handschrift van de bladzijden. De littekens blijven staan. ‘Boetedoening voor het afkopen met geld’ staat nog vaag te lezen onder het verhaal ‘De opdracht’. Verzoenend gom ik nog een keer over de woorden heen. Met de strepen en aantekeningen vertelt de vorige eigenaresse wel dat ze de verhalen goed gelezen heeft. Daarom staat haar naam nog eervol op het schutblad in pen.
En dat kun je niet van iedere oud-eigenaar van een boek zeggen.
De paardenbloemen in de voortuin doen mij aan De achtertuin van Jan Wolkers denken. Dezelfde pluizige bol die meewuift op de wind. Gisteren zag ik het eerste deel van de televisiemarathon De achtertuin van Jan Wolkers.
De achtertuin is onderdeel van het oeuvre van Jan Wolkers
Het is een kinderprogramma uit 2002 en 2003. De oude Jan Wolkers neemt de kinderen mee zijn achtertuin in en laat ze kennismaken met de natuur. Bij elk dier hoort een verhaal. Zo zag ik gisteren salamanders, slakken en pissebedden. Dieren die je ook in de achtertuin en het park kunt vinden.
Jan Wolkers laat zien dat je helemaal niet op safari hoeft om bijzondere dieren te zien. Je eigen achtertuin zit er vol mee. Bovendien vertelt hij er prachtige verhalen bij over zijn relatie met dieren en de natuur. Zoals over de zwaan die zijn vader meenam om op te eten in 1939. Hij wilde het dier graag vrijlaten, maar zijn vleugels waren gekortwiekt, zodat hij beneden het balkon lag. Dood en met een gebroken nek. Ook komt het dal met de doodsbeenderen voorbij als hij een dode vogel vindt.
De thematiek van zijn werk komt ook in de televisieserie terug. De verhalen van zijn jeugd, de natuur en de dood. Ze horen onomstotelijk bij elkaar. In de tijd dat ze uitgezonden werden had ik er niet veel oog voor. Ik lachte mee met de persiflages. Nu keek ik met een lichte bewondering naar de schrijver die al 5 jaar dood is. De schrijver met de imponerende pluizenbol op zijn hoofd. Als een paardenbloem.
Heb je een paar dagen eerder keurig de hondenpoep opgeruimd en dan dit!
Dan ruim je zelf je troep op, maar dan hangt het van anderen af wat zij ermee doen. Zo loop ik dagelijks bij mijn rondje door het park keurig met een poepzakje in mijn jaszak. Als de honden dan iets laten vallen, grijp ik in. Ik grijp de drol en keer het zakje om.
Als de andere hond eveneens de behoefte kwijt is, knoop ik het zakje dicht en doe het in de vuilnisbak. Netjes en heel burgerlijk, als ik het zelf mag zeggen. Zo stapt niemand in de drollen van mijn hond. Wel in al die andere drollen, maar daar kan ik ook niks aan doen.
Je moet afwachten wat er met die vuilnisbak gebeurt. Keurig erin gegooid een paar dagen geleden, kwam ik vandaag tot mijn onthutsing het zakje tegen buiten de vuilnisbak. Hij lag er precies voor. Door iemand eruit gegooid. Je denkt gelijk aan baldadige jongeren. Zij zijn altijd wel in voor een geintje. Het kan ook een dier zijn geweest. Eksters, kraaien en meeuwen zijn dol op het leeghalen van de vuilnisbak.
Zo ruim je zelf keurig de boel op en maken anderen er een zooitje van. Ik pakte het zakje op. De gaten in het zakje verrieden dat het gevleugde vriend was. De inhoud was zo goed als leeg. Ik keek er nog even weemoedig naar en wierp het in de afvalbak. Mijn goede daad zat er weer op.
De oranjekoorts heerst nog niet echt volgens vandaag gepubliceerd onderzoek van onderzoeksbureau GFK. Maar met koorts kan het snel gaan, leert de ervaring. Zeker als het nationale elftal een succesje boekt of de sporters het bij de olympische spelen goed doen.
De kringloopwinkel is er helemaal klaar voor. Ze hebben een mooi oranje hoekje ingericht. Alle oude oranjeartikelen komen erin terug: van de oranje wup (2006) tot het oranje welpie (2008). Allebei acties van Albert Heijn. De wup leidde tot een heuse rage. Er schijnen zelfs achterruiten van auto’s te zijn gesneuveld om de felbegeerde wup van de hoedenplank te kunnen stelen. Alle Megawuppies waren totaal uitverkocht in 2006.
Nu liggen de afdankertjes in de kringloopwinkel. Een hele verzameling megawuppies en welpies lagen er. Ik heb er maar 2 meegenomen, omdat ze voor het oprapen lagen. Aan de leeuw hing zelfs nog een prijskaartje: 2,99 euro en 3 spaarkaarten. Beide mascottes gingen mee voor 40 eurocent.
Thuis aasde Teuntje op de aantrekkelijke welp. De knaloranje haren trokken de begeerte van de pup. Ze mocht hem hebben en samen met Saartje heeft ze hem ontdaan van de oranje haren. Rage of niet, de pups hebben er een hoop plezier aan beleefd. De hele kamer ligt bezaaid met rode haren.
Wat is nep? Nep is te mooi om waar te zijn. De #wot van deze week heeft als woord nep. Zo trof ik een tijdje geleden een mailtje in mijn mailbox dat echt te mooi was om waar te zijn. Ene Bernetta Steven schreef het volgende:
Goedemiddag! Ik ben HR-manager bij een toonaangevend bedrijf. Onze organisatie is betrokken bij de verkoop van gebouwen in Europa. Graag nodigen we u uit om vertegenwoordiger van onze organisatie te worden in uw regio.
Onze organisatie is betrokken bij: – de verkoop van waardevolle gebouwen. – overnameverkoop van waardevolle gebouwen. – formaliseren van alle soorten documenten met betrekking tot gebouwen. – verhuur van bedrijfsruimte voor kantoren of fabrieken. – vele andere activiteiten.
Het standaard honorarium is 5000 euro per maand plus een commissie voor transacties. U kunt optreden als vertegenwoordiger voor alle diensten die hierboven zijn beschreven in uw stad en ontvangt ook juridische en financiele ondersteuning. Een korte training van 40 dagen is verplicht. U kunt echter al meteen uw eerste loon verdienen. U wordt begeleid door uw persoonlijke instructeur en jurist. Na voltooiing van de training ontvangt u een certificaat.
Schrijft u ons als u interesse heeft in ons aanbod en u ontvangt zo snel mogelijk meer informatie over een eventuele overeenkomst.
Te mooi om waar te zijn en daardoor niet waar. Zo begint ieder bedrog. Want nep dient slechts 1 doel: bedrog. Je reageert om geld te verdienen, maar je wordt leeggezogen. Echt nep dus.
De eitjes in het nestje bij de Hortus van de VU staan op barsten. Elk moment kunnen de kleine meerkoeten eruit komen. Ik liep er vandaag weer even voorbij in de middagpauze. Ook nu wisselde het verse echtpaar van dienst. Het leek alsof mijn pauze erop was afgestemd. Dit keer kregen ik en de camera op mijn telefoon het volle uitzicht op de eitjes.
Jong meerkoetje in nest bij Hortus VU
Wat verderop zag ik het vervolg. Om het hoekje, een eindje het water in stak een ander nest mooi boven de waterspiegel. In dit nest zaten 2 meerkoetkuikens. De dapperste durfde al zelfs het taluud te nemen voor een duik in het water. Zijn moeder drukte hem weer netjes terug voor hij het water bereikte.
En zo ontstaan gezinnetjes in het slootje naast de Hortus. Het voorjaar kruipt, piept en dobbert overal rond. Wat heb ik naar dit moment uitgezien.
Bij de wandeling van station naar kantoor trof ik hem weer: de haas van de Zuidas. Hij zat rustig in de moestuintjes die de braakliggende bouwgrond weer wat leven moeten inblazen. Zolang er niet gebouwd wordt, verbouwen vrijwilligers daar groenten. Tussen de groententunnels en veldjes met bijzondere kruiden zat de haas.
Heien biedt hoop. Waar geheid wordt dreunt de toekomst. Er is genoeg vertrouwen om een monument op te richten. Ik hoor in de verte het heiblok slaan op de paal. Het ritmische getik klinkt hoopvol.
