Geen groter moment van conventie dan de dood. Een begrafenis bestaat uit een reeks van conventies. Regels en voorschriften om het meest emotionele moment in een mensenleven te stroomlijnen. Per cultuur verschillend, allemaal zoekend naar de verwerking van het verdriet.
Zo klapten mensen massaal bij de lijkwagen van Pim Fortuin, liggen er knuffels langs de weg op de plek waar een dierbare is verongelukt en gooien nabestaanden een bloem of een schep aarde op de kist die in het graf is neergedaald.
Soms kruipt zo’n conventie op. ‘Geen bloemen’, staat er dan op de rouwkaart. Of het bezoek dat twijfelend toch dat donkere pak aantrekt. De angst uit de toon te vallen, lijkt hier groter dan ooit. Stel dat ik de enige ben, dan toon ik geen respect. En dat is een slag in het gezicht van de nabestaanden.
Ik vraag me wel altijd af wat de rol van een etiquette is. Is de fatsoensnorm opgelegd of alleen vastgelegd. Waarom zou je een kopje thee met een pink omhoog drinken of een hand met de linkerhand geven. Drie kussen bij het komen en gaan bijvoorbeeld. Refereren ze echt naar de Vader, Zoon en Heilige geest of is het een belachelijk gebruik waar we nooit van afkomen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten