De geschiedenis van Almere laat zich goed vertellen aan de hand van bomen. De Beatrixlinde in het Beatrixpark vormt een speciale episode in een bundel boomverhalen van Ben te Raa. Het is een boom met een letterlijk bewogen geschiedenis.
De boom werd in 1981 geplant door de kersverse koningin Beatrix. De jonge stad zag erg uit naar haar komst. Ze plantte de koningslinde aan de rand van een enorme vlakte waar het Beatrixpark zou komen.
Een klein jaar later viel de boom ten prooi aan vandalisme. Op luilak zaagden onbekenden de boom af op 80 centimeter hoogte. Het bovenstuk was spoorloos verdwenen. De stam werd door medewerkers van de gemeente naar de vuilstort gebracht. Ze plantten een nieuwe boom op de plek van de oude. Zo probeerden ze geen ruchtbaarheid te geven aan de brute sloopwoede.
Het werd echter opgemerkt. De Almeerder Rinus Hofs redde de boom van de ondergang. Hij vond de stam bij de vuilstort en lapte de koningslinde weer op. Het gebeurde ver van Almere. Bomen kunnen veel verdragen en weten soms op wonderbaarlijke wijze te overleven. Zo ook met de Beatrixlinde. Via een spruit wist de boomliefhebber de boom weer mooi op te lappen. Een ogenschijnlijk kansloos geval herrees.
De boom kreeg een plekje in Almere Stad. Aan het Deventerpad stond het vanaf 1993 op een pleintje bij het Weerwater. Ondertussen kreeg het Beatrixpark een opknapbeurt en mocht de boom weer terug naar het park. Het was 18 jaar na de oorspronkelijke aanplant dat deze boom terugkeerde naar het park. Op een andere plaats kreeg de boom een plek.
Ik las met veel bewondering het verhaal van de wonderbaarlijke terugkeer in het boekje over Almeerse bomen. Inge vond het voor mij op een tafel in het bezoekerscentrum van Stadslandgoed De Kemphaan. Die Beatrixboom, dat moest een bijzondere boom zijn. Ik loop dagelijks door het Beatrixpark en het naastgelegen Den Uylpark. Maar ik kon de boom niet voor de geest halen.
De in het boekje vermelde coördinaten hielpen mij niet de boom te lokaliseren. Gewapend met een stevig paar wandelschoenen trok ik door het park. Volgens de foto in het boek moest hij bij het water staan. Ik liep de Beatrixboulevard af. Een brede boulevard die sinds de herinrichting in 1999 het park domineert. Aan het einde van de boulevard, langs de brede gracht die dwars door het park loopt, zag ik het paaltje staan.
Een enorme boom stond aan het eind, bij de aanlegsteiger. Een jacht met een grote hond aan een dikke riem dobberde voor de boom. Dat was hem. Het bordje vertelde de bewogen geschiedenis van deze bijzondere boom. Misschien komt het meer overeen met Almere dan we zouden willen. Op een wonderbaarlijke manier heeft deze boom het toch gered. Ik hoop dat we nog lang mogen optrekken met deze boom.
Overigens laat niet elke boom zich in het boekje makkelijk traceren. Sinds de tijd dat het boekje geschreven werd (2006) en nu, is veel veranderd. Het is de tijd die ik in Almere woon. Dan ontdek je hoe snel deze stad verandert.
De bomen verplanten mee. Zo kon ik de zogenaamde Spik en span-boom aan de Metropoolstraat, een Ginkgo, niet meer terugvinden. De dikste bomen zullen nog dikker geworden zijn. Het magere sprietje van Dagblad Almere zal net als de gever verdwenen zijn. Of hij is net zo legendarisch zijn grootgeworden als de Beatrixlinde. Al kan ik het laatste moeilijk geloven.
We trainen druk met onze jonge teckels Teuntje en Saartje. Het aangelijnd lopen gaat steeds beter. Inge heeft vorige week nieuwe halsbanden gekocht. Ze heeft ze daarna geschikt gemaakt voor onze mormels.
Regen en onweer treft vanmorgen 
Dan ga je een keer een uurtje later naar je werk. Een compleet andere wereld trekt aan je voorbij.
De regen stroomt naar beneden. Een douchekop zou jaloers zijn op de sterkte van de vochtstralen. Ik ren een rondje, meen dat de buienradar vertelde dat het even droog zou blijven. De regen is niet koud, maar trekt mijn shirtje naar beneden.
