Baanvakstoring

De meiden gristen in hun zak op zoek naar het treinkaartje. De trein had ergens tussen Hilversum en Naarden-Bussum de tocht met remmen, optrekken, weer remmen, weer optrekken afgerond. De conducteur had een lang verhaal opgehangen over een baanvakstoring en dat niet alles op te lossen was, maar dat we er wel zouden komen. Met vertraging, dat wel.

De dames hadden hun kaartje bijna paraat, maar hij liep in een snellere vaart voorbij dan zijn trein. 'Dames, blijf zitten, ik kom zo bij jullie. Dit is het kennismakingsrondje.' Hij sjeesde verder en toen ik een halte later uitstapte, was hij niet langsgeweest. De dames zaten nog altijd keurig op hun plek.

De NS zet geen bussen in

Wachten op een vol station is niet leuk. Helemaal niet als de intercity's in sneltreinvaart voorbij razen. De ochtend was een crime, maar vanmiddag passeerde een heus staaltje NS-logistiek.

Geen trein stopte en alle verstokte reizigers mochten wachten. Toen een slimmerik besloot de NS te bellen, kreeg hij als allervriendelijkst antwoord dat de intercity's die keurig ieder halfuur voorbij sjeesden, niet konden stoppen. Ze zouden te lang zijn voor het perron.

Daarom laat je maar een paar honderd mensen op een perron staan, is het idee. Onderwijl meld je even dat de storing tot 23.00 uur duurt.

Elk probleem lost zich vanzelf op. Zo rijdt er ook een bus tussen Houten en Utrecht. We mochten vandaag allemaal mee, zonder te betalen. 'Normaal is dat niet', zei de chauffeur erbij maar hij kon al die wachtenden moeilijk laten staan om een paar strippen. Een reis die normaal tien minuten duurt, duurde ruim drie kwartier. De bus was verschrikkelijk warm en de helft van de aanwezigen moest staan.

Dat de trein naar Almere tien minuten langer bleef staan was niet erg meer. Een krakende intercom vertelde wat er aan de hand was. Ik verstond er niets van, alleen het zinnetje 'Onze excuses voor het ongemak' haalde ik er feilloos uit. Daar kan geen storing tegenop.

Kijk eens bij De Slegte

Als je een boek zoekt dat een jaar of twee geleden gedrukt is en volgens de reguliere boekhandel niet meer te krijgen is, dan is de kans groot dat het boek bij De Slegte in de uitverkoop ligt. De prijs is minstens de helft van de nieuwprijs. Geduld loont dus.

Een beetje boekenverkoper verwijst zijn kopers dan ook naar de ramsj als ze vragen naar een boek dat niet meer in de reguliere handel verkrijgbaar is. Meestal belanden er wel wat van de boeken in de uitverkoop. Er worden in boekenland immers meer boeken gemaakt dan verkocht.

Heel soms pissen uitgevers en boekhandelaren naast de pot. Zoals nu met de dood van Michael Jackson. Geen reguliere biografie van de overleden zanger is meer te vinden, terwijl er een boost aan behoefte is ontstaan. De uitgever weifelt nog tot heruitgave en ondertussen gaan de biografien bij De Slegte als warme broodjes over de toonbank. Voor dezelfde lage prijs als een week terug. Dat noem ik een gebrek aan handelsgeest. Als de vraag stijgt, kun je de prijs ook laten stijgen.

Het gebeurt wel vaker dat een boek alleen nog bij De Slegte te krijgen is, zoals een paar jaar terug toen iemand de Nobelprijs voor de literatuur won. Geen boekhandel had het boek nog in de schappen, maar een verhalenbundel die eerder niet aan de straatstenen te slijten was, verdween binnen enkele dagen. Misschien levert zo'n plotselinge vraag de nodige doekjes voor het bloeden van het noodlijdende boekenconcern.

Soms vertelt mijn boekinstinct dat het boek slecht verkocht gaat worden. Vaak tref ik het dan een jaartje of wat later in de ramsj aan. Een tactische manier van inkoop die weleens mislukt, maar even regelmatig slaagt. Nu heb ik mijn inzet gezet op de dagboeken van Victor Klemperer die ik twee weken terug in grote stapels bij een Amsterdamse boekhandel zag liggen.

Ik heb het ook weleens gehad dat ik bij een boekhandel een boek zag liggen waarvan ik zeker wist dat die over een jaar in de uitverkoop zou zijn. Raak, het saaie boek met de vertalingen van Ida Gerhardt had ik zo met tachtig procent korting naar binnen gehengeld. Een prachtige koop waar ik veel plezier van heb (gehad).

Dat het slecht gaat met De Slegte wijdt ik aan een enorme inschattingsfout van de ramsjboer. De biografieen van Michael Jackson hadden allang gesleten kunnen zijn via een effectieve webshop. Als ze daarbij nog iets had verzonnen met het per stuk maken van een uitverkocht boek, dan was de buit al veel eerder binnen geweest.

Voor de troepen uit

Een kleine fietser en nog een kleine fietser reden mij tegemoet bij het hardlopen. Een tiental meter achter de twee jonge fietsers holde een vader. Hij hijgde net als ik van de warmte, maar holde dapper achter zijn kroost aan.

Ik was weer thuis, strekte mijn benen op de poef en beloofde Doris dat als ze groot was ze ook achter of voor mij mocht fietsen bij het hollen. Want voordat ik ging rennen hadden we weer geoefend. Ze remt nog een beetje vaak, maar het gaat steeds beter. Zelfs zo goed dat Inge er een filmpje van heeft gemaakt. Nu hol ik vooral achter haar aan, in plaats van zij achter mij.

Jam

Vandaag is het jam-seizoen weer begonnen. Op de markt kocht ik om kwart voor vijf drie kilo aardbeien, de laatste, voor drie euro. Daarna bij Albert vier pakken geleisuiker gehaald. Thuis mocht ik de aardbeien ontkronen en gingen ze hupsa de pan in.

De tweede ronde was nog spannender. Naast de kilo aardbeien ging er nog een kilo bramen van vorig jaar in, uit de tuin, die we ingevroren hadden. Om de melanche compleet te maken gooide Inge er ook nog twee appels bij. Ik ben benieuwd naar de smaak.

Wordt dus vervolgd.

Na de dood

Is er leven na de dood, vroegen ze gisteren aan Freek de Jonge. Ja, antwoordde hij trefzeker. Als wij dood gaan, gaat het leven gewoon door.

Nu is Michael Jackson dood en verkopen zijn albums als de beste. Elke tien seconde verkocht bol.com een plaatje van de Amerikaanse zanger.

Hij lijkt meer te leven dan bij zijn leven.

Spoorwegramp

Schel schalde een beat door de trein. De warmte blies naar binnen door het raampje. 'We kunnen nog niet vertrekken vanwege een gebrek aan personeel', was net omgeroepen.

Mijn mobiel internet vertelde dat in Londense metro's Goethe en Sartre wordt voorgedragen. Het zou allemaal een stuk interessanter worden. Nederlandse treingedichten zijn er genoeg. Geen groter genoegen dan het voordragen van 'Aan Rika' van Piet Paaltjens:

Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?

De vrouw tegenover vroeg het zich niet af. 'Meneer, wilt u uw muziek wat zachter zetten.' De man met een streepjesoverhemd schrok op uit zijn luisteren. En trok de oortjes uit zijn oren. De schelle dreun bleef. De man schuin tegenover hem werd aangetikt. Hij trok ook zijn oortjes eruit en liet ze eruit. De man met het streepjesoverhemd deed de oortjes weer in en de beat was weer terug.

Ergens klonk een luide klank. Het hield even plotseling op als dat het begonnen was. 'Ja, met mij. Waar ik ben', liet een vrouwenstem volgen. 'Nee, hij staat nog stil. Er is geen personeel. Wacht... De deuren gaan dicht. Hij vertrekt. Ja, ik ben om zeven uur thuis.'

Ik keek dromerig weg en zag het perron wegglijden. Het hels geratel en gestamp van de oortjes werd overgenomen door het gesuis dat de lucht in het bedompte rijtuig weer wat in beweging bracht.

Onder de brug

Als mijn schoonmoeder geen zin heeft aan een opdringerige man te vertellen waar ze woont, antwoordt ze steevast dat ze onder de brug woont. Vanmorgen op weg naar het station, moest ik even aan haar denken. Ik fietste er zelfs eventjes voor terug, want dat kon niet waar zijn. Er woonde inderdaad iemand onder de brug. In elk geval had de persoon in de gele slaapzak er geslapen.

Tweede leg

Je hebt van die mannen die ineens rond hun zestigste de behoefte krijgen nog een keertje een gezin te stichten. Vaak met een veel jongere partner beginnen ze nog eens. Misschien omdat ze de eerste keer hun kinderen niet zoveel aandacht hebben gegeven.

Ze tonen dan net zulk aanstellerig gedrag als de twee merels die mij vandaag voor de sokken vlogen. De twee vogels waren druk in de weer met takjes en twijgjes. Duidelijk zijn ze bezig met hun tweede leg.

Wat verderop in het midden van de gracht zat de meerkoet weer aan een nieuwe leg. Zijn nakomelingen zag ik eerder vandaag, drie dikke kuikens die meer weghebben van een dodo dan van een meerkoet. Blijkbaar zoekt deze meerkoet een herkansing.

Hermitage

Een mediale aandacht, waar elk museum jaloers op is. Dat is de opening van de Nederlandse dependance van de Hermitage. Zoveel aandacht zou bij een bezoek alleen maar teleurstelling kunnen opleveren. Wat me opvalt is dat de eigenlijke collectie niet zoveel aandacht krijgt, er wordt snel geflitst langs de kostuums die er nu hangen. Ook komt in de bijdragen niet heel sterk tot uitdrukking of de Hermitage vernieuwend is in het museale landschap, of dat het een vrij traditioneel ingericht museum is.

Mijn indruk is dat het laatste het geval is. Het enthousiasme waarmee de Hermitage wordt begroet in Nederland, laat zien dat het museum zich helemaal niet in nieuwe snufjes hoeft te dopen om belangstelling te krijgen. Voor het bewijs moeten we nog even wachten, maar ik verwacht dat het museum met aantrekkelijke wisseltentoonstellingen heel veel zal bereiken. Ik ben benieuwd naar de bezoekcijfers de komende jaren.

Lichtgracht

De gouden bocht snijdt het zonlicht
dwars door midden en regent warmte

Achter mij is het een gaan en komen
van lelijkheid en schoonheid, dun en dik,
leed en lief, stiltezoekers en herriemakers

De fietsen stallen het uitzicht
maar de benen passen tussen
een achterwiel en een voorwiel

De gedachten ademenen uit
en zoeken of natuur iets voor
tevredenen of legen is
in deze eeuwen gestapelde stenen

Een vrouw naast mij en de andere
fietsen staart ook aandachtig
het water over en ziet hoe de zon
een herinnering opwarmt

Zend Heer Uw licht en waarheid neder,
fluit het benzinemotortje dat onder
ons door pruttelt en in goud verandert

Oudergesprek

Tien minuten praten over je dochter met de juf. Het maakt het naar school gaan van Doris een stuk echter. Allemaal lovende woorden, het gaat goed, ze heeft er zin in, is enthousiast en weet haar plekje in de groep te vinden. Doris zit aan een tafeltje een puzzel te maken.

Als we weer buiten staan geen bespiegelingen of tijd de gedachten even weg te laten fladderen. Doris wil demonstreren hoe het werkt om aan het 'klimhek' te hangen. Ze zweeft een halve meter boven de aarde en slingert aan het staal. 'Kijk papa, kijk papa', roept ze.

46, 45 of toch 43 delen Bilderdijk

Vandaag iets eerder van mijn werk naar huis om in Utrecht even De Slegte binnen te wippen. Het gaat slecht met De Slegte schijnt. De geruchtenstroom is ondertussen buiten haar oevers getreden en beweert dat er opkopers gezocht worden. En ze zouden Stapelweken hebben, zo zag ik vorige week ineens in een televisiespotje. De Slegte die op televisie dure commercials uitzendt om te vertellen dat ze nog goedkoper zijn. Dan gaat het inderdaad slecht.

Braaf liep ik met een stapeltje onschuldige boekjes in mijn hand. Het stapeltje was zo gegroeid dat ik het al moest wegzetten als ik een ander boek wilde bekijken. Ik stuitte op een hele berg Bilderdijk-en die hoog op een boekenkast gestapeld stonden. Ze waren een beetje weggemoffeld, maar de dichter zou er trots op geweest zijn. Vanaf die hoogte kun je alles goed bezien. Daar zweeft ook de adelaar in het zwerk.

Ik zag daar een paar taalkundige verhandelingen tussen zitten en ander indrukwekkend werk van Bilderdijk dat ik nog niet had. Nergens stond een prijs. Ik vreesde dat het ver boven mijn budget uit zou tornen. De vraag bleef dit keer niet op het puntje van mijn tong hangen, maar ik stelde hem ook. Twee medewerkers kwamen in actie en pakten de banden deeltje voor deeltje om de prijs te achterhalen. De medewerkster zei dat ze de delen alvast op de tafel zou neerleggen. Als ik interesse had tenminste en ruimte. 'Het is niet zo duur', zei ze geruststellend.

Ik vreesde al dat ik met een hoge prijs zou worden opgezadeld en schuldgevoel. Door dat schuldgevoel zou ik onmiddelijk de prijs neertellen en de verkoop kon nooit meer teruggedraaid worden. Bovendien zat ik dan met al die boeken opgescheept die verscheept moesten worden naar mijn huis. Ik was met de trein. Dat ging natuurlijk nooit lukken. 'Ik denk zo'n 125 euro.' Het stelde mij gelijk gerust en ik liet de twee medewerkers rustig de prijs achterhalen. De andere medewerker was net aan het laatste rijtje begonnen toen de prijs opdook: 145 euro voor de 45 delen, meldde de man. Ik keek blijkbaar moeilijk want de vrouw bood de set aan voor 125.

Nu was er een nieuw probleem. Hoe moest het logistieke transport geregeld worden. 'Ben je met de fiets?' vroeg de verkoopster die de eerste delen in tasjes aan het stoppen was. Dat zouden veel tasjes worden, want ze legde ze er naar mijn oordeel al verkeerd in. Haar collega volgde hetzelfde advies op en legde ze precies hetzelfde in de tasjes waarmee snel een tasje of zes gevuld was. 'Nee, ik woon hier niet.' 'Waar woon je dan?' Ik dorst het bijna niet te zeggen en zei er het andere probleem meteen maar na. 'In Almere en ik ben met de trein.'

'Moet je in Almere ver?' Ik schudde mijn hoofd. 'Daar is wel wat te regelen.' Ze kreeg een ingeving. 'Misschien wil onze stagiair wel meelopen.' Een magere jongeling werd vanachter een boekenkast getrokken. Of hij het zag zitten mij te vergezellen naar het station? Hij pakte twee tasjes en liep er een rondje mee van Multatuli terug naar Van Heerden en zei dat dit wel kon. Mits er voldoende gepauzeerd werd. 'U loopt wel kans dat u uw armspieren verrekt', meldde hij er correct bij. Ik kon mij voorstellen dat zijn taalgebruik hem niet populair maakte bij leeftijdsgenoten. 'Hoe laat wilt u de trein halen?' vroeg hij mij. 'Hij gaat half zes, maar dat gaat wel niet lukken', riep ik er direct achteraan. Ik zag de wijzer al vertellen dat het kwart over vijf was. 'Nee dat gaat niet lukken', merkte de knul op.

We liepen even later door Hoog Catharijne. Ik liep voor, hij volgde. Ik moest hem goed in de gaten houden, want af en toe wilde hij verkeerd afslaan en dan zou ik wel de delen 3 en 4 van de Letterkundige verscheidenheden hebben, maar niet de eerste twee delen. 'Welk spoor moet u?' vroeg hij. Toen ik het hem vertelde liep hij prompt naar het verkeerde. Ik corrigeerde hem snel en hij bracht me keurig naar het treinstel.

Daar zat ik met zes tasjes en mijn eigen rugzak ook nog. Ik zweette van de inspanning en belde naar huis. Op het station wachtten geliefde en kroost om een deel van de delen op zich te nemen. Thuis ontdekte ik dat de vermeende 45 delen in het deeltje met de prijs 46 zouden zijn, maar in werkelijkheid 43 bleken te zijn. Nazoek bij de veiling van de boeken van Büch, melden dat het onverkochte kavel inderdaad 43 delen bezit. Nu heb ik een rij aftandse boeken, bij elkaar gehouden met plakbandjes en het is van Boudewijn Büch geweest.

Maar het is vooral een deel van Bilderdijk dat ik nu in huis heb dat ik nog niet kende.

Versmelten

Laatst sprak ik iemand voor een interview. Hij zei dat de online wereld en de echte wereld steeds meer met elkaar versmelten en elkaar daarin aanvullen. Ik hoorde het verhaal met enige verbazing aan. Ook omdat ik die versmelting van de twee in het dagelijks leven nog niet ben tegengekomen. Het moet ook confronterend zijn om een lezer van je blog in het echt tegen te komen, maar het zal zeker een keer gebeuren.

Dat de echte wereld en de online wereld elkaar ontmoeten, bewijst het besluit van Twitter om het onderhoud aan de site even uit te stellen totdat de situatie in Iran wat helderder is. Het zou vervelend zijn de revolutie te dwarsbomen, te vertragen of zelfs te verhinderen door een update.

Connexxion bloesje

Ik heb de blues en de zomer steekt van wal. Drie buschauffeurs staan bij het kleine gele busje en roken een sigaretje. Ik loop in hun richting aarzelend om mijn vraag. 'Je mag het ook wel vragen hoor', zegt de middelste een vijftiger. Zijn buik wijst net zo olijk naar voren als dat hij glimlacht.

Zijn collega's trekken aan het sigaretje en genieten zichtbaar van de zonnestralen. 'Nou zeg ik, welke bus het eerste weg?' 'Daar doen we niet aan', zegt zijn collega. 'De ene keer is het de ene, de andere keer de andere.' 'Ik ga vandaag wel als eerste', zegt de stevige. ' Zeg', hij wijst naar mijn bloesje. 'Kom je ons niet toevallig controleren, je hebt precies zo'n Connexxion-bloesje aan als mij.' Ik laat hem mijn pasje zien. 'Die zones zijn toch wel echt he?' vraagt hij. Zijn ogen glimmen van de pret.

Als we rijden klaagt zijn collega over zijn borst en dat hij het rijden eigenlijk niet ziet zitten. 'Nou, dan wil ik het wel doen. Dan ga jij lekker op de kleine', zegt de stevige. 'Maar jij mag toch niet op de grote bus?' ' Nee, want dan moest ik van Connexxion de garantie geven dat ik in één jaar zou slagen. Daar heb ik dus mooi geen zin in. Vierduizend euro terugbetalen, dat kan ik met mijn loontje niet trekken.'

We komen bij mijn halte aan. Hij stopt keurig. 'Eenmaal Molenzoom', roept hij om. Ik ga bij hem stilstaan en leg mijn mouw naast zijn jasje. 'Inderdaad', zeg ik, 'Connexxion-groen.' De man met pijn op de borst lacht. 'Dit is zeker de laatste dag dat je hem aanhebt.'

Helletocht

De marathon van Rotterdam zat nog vers in mijn benen en ik ontdekte de unieke toch van Amersfoort. Uniek omdat hij alleen dit jaar wordt gehouden en omdat hij door en langs allerlei bijzonder plekjes ging. De dierentuin, de brandweerkazerne, de oude werkplaats van NS, de kazerne en het militaire oefenterrein De Vlasakkers en de IKEA.

Een prachtige rit, maar er waren wat nadelen voor lopers als ik. Zo werden de afstanden en de tijden nergens gegeven. Alleen na de eerste vijf kilometer verscheen de tijd, maar al liepen we op de helft over een tijdmeter, er verscheen geen tijd. De afstanden waren eveneens moeilijk te volgen. Zo kreeg ik bij 17 kilometer in de gaten dat ze op de weg stonden gekliederd met witte verf. Wat verderop werd het verwarrend, zo stond er ergens '30' en wat verderop '28'. Dat is lastig om te bepalen waar je bent.

Wat ik ook minder vond was dat vlak na de helft de halve marathonlopers erbij kwamen. Die hadden nog geen vijf kilometer in de benen en daarmee een heel ander tempo. Het leverde veel opstoppingen op en ik was mijn hele cadans kwijt.

Verder alles keurig geregeld, heel veel water, om de twee, drie kilometer stond een drinkpost. Ik heb er zoveel gezien dat ik niet weet hoeveel er waren.

Bij 35 kilometer (als het 35 waren) werd het mij allemaal te zwaar. Ik wisselde gewoon lopen en rennen met elkaar af. Ik vermoed dat ik over de laatste tien kilometer 1 uur en een kwartier heb gedaan. En ik was afgemat. De energie die ik in Rotterdam nog over had, kwam ik nu tekort.

Maar ik heb hem gelopen, de eindtijd? 4 uur 15 minuten en nog iets...

Zinedine

Hij liep voor mij en de man die ik inhaalde uit. Een klein Jack Russeltje dat zonder moeite de stenen trappen van het station ophuppelde. 'Zinedine', sliste de man snel naar het dier. 'Zinedine.' Het dier reageerde niet en huppelde door tot het op het bordesje stond. Op weg naar de volgende trap die leidde naar het oude perron. Weer sliste de naam van de voetballer over de treden van de trap. 'Zinedine hier. Zinedine hier.'

Het dier moet op het toppunt van de roem van de Franse voetballer zijn aangeschaft. Ik schatte het enthousiaste dier op een jaar of vier, vijf. Precies het jaar dat de voetballer op de lijst met 100 beste Fifa-spelers stond, vertelt Wikipedia mij.

Nu was iedereen de voetballer vergeten, behalve de hond en zijn baasje. Voor het dier de reden niet te luisteren en voor de baas om de naam niet te hard over het perron te roepen. Het vernoemen van een hond naar een voetballer is humor. Het vernoemen van een kind naar een voetballer of lievelingsclub, vind ik meer een vorm van marteling.

Ander tijdstip

Ik liep op een later tijdstip naar mijn werk. De zon stond hoog en scheen warm op mijn bolletje. Uit het winkelcentrum liepen scholieren met plastic bakjes waarin twee saucijsebroodjes zaten en blikjes cola. Het saucijzenbroodje was hier blijkbaar een populair genoegen. In de honderd meter die ik liep, trof ik vijf jongeren met het plastic bakje aan.

Wat verder liep ik, door de corridor. De winkels omhelsden me. De deuren waren open, fietsen blokkeerden mijn pad en mensen doorkruisden in een winkelhaak mijn pad. Wat verderop in de buurt van de bus, vroeg ik mij af of hij wel vertrekken zou.

Mijn bus reed niet, maar er stond een andere. Terwijl ik in de richting van de halt liep, probeerde een witte taxi die te breed was voor de weg, desondanks toch te keren. Ik zag hem met een vaartje achteruit rijden. Hij knalde tegen de lantaarnpaal die hem in de weg zat. De man trok aan het stuur en gaf gas vooruit. Zonder ook maar eens om te kijken.

Zo kan het ook, dacht ik en zag de deuk in de achterbumper naar mij knipogen. Hoe anders ziet de dag eruit als je op een ander tijdstip de vertrouwde weg gaat.

Gevlogen

Er klonk een prachtig gefluit door de straat. Het geluid weerkaatste tussen de muren. Ik keek om mij heen en zag verder geen vogel op de dakgoot zitten. Alleen liep voor mij een zwerver, herkenbaar aan het plastic tasje en de baard die zelfs van achteren zwaar uitgegroeid leek.

Het gefluit bleef en de vogel leek gevlogen. Tot ik de bruinverbrande zwerver passeerde. Tussen de haren van neus en baard floot de vogel in alle toonaarden. Heel hard. Daar was dus de vogel.

Shoppen in stoptrein

Maandag zag ik een spreeuw de openstaande deur van de stoptrein binnenvliegen. Het dier pikte wat eetbaars van de grond op het treinbalkon en hakte met zijn snavel in op het goedje. Ik liep voorbij en verbaasde mij over het dier. Iets achter mij liep een meisje, zij stapte in op de plek waar de spreeuw snackte en schrok van de vogel die haar tegemoet vloog, de trein uit.

Vandaag zag ik de spreeuw weer. Hij vloog een openstaande deur net uit en ging naar de volgende waar hij na korte tijd eveneens weer uitvloog om met een mooie parabool, de volgende openstaande deur binnen te vliegen. Prachtig gezicht om te zien hoe de natuur zich aanpast aan de cultuur. Zou het dier zich nooit vergist hebben en met de rijdende trein zijn meegereisd, vroeg ik me af. Benieuwd of ik hem morgen weer zie.

De stoel

Hij zit op de stoel en kijkt naar de voorbij lopende kinderen, alsof hij voor de televisie zit. Hij zwaait en de kinderen in het scherm zwaaien terug. Hij roept en de kinderen roepen terug. Soms staat hij op en geeft een voorbijganger een hand.

Dan weet ik het weer: hij zat er vorig jaar ook. Alleen was ik toen te laat voor de foto's.

Echt nep

Bij het ontluiken van mijn twitter-enthousiasme, was daar plotseling het mailtje van haar. Ze wilde mij volgen. Ik vroeg mij af wat een jong en sexy persoon als zij zag in een saaie vader die wat schrijft over de eendjes die in het water van de gracht voor zijn huis zwemmen. De foto bij het plaatje liet echter alle twijfel varen. Zij was het echt en zij mij volgde, dan zou ik haar ook volgen.

Ze schreef wat over rosé, dat ze op een terrasje dronk. Dat ze zwaar beschonken was thuisgekomen, maar 's morgens op de redactie nergens last van had. Soms parafraseerde ze een collega. Allemaal best grappig, ook het Nederlands afgewisseld met het Engels maakten haar tot een levendig personage op Twitter. Ze had het nieuwe medium helemaal gevonden, net als ik ondertussen.

Nu hoorde ik van nep-twitteraars. Ze doen zich voor als Hans Laroes en maken scheve grappen over de stagiaire ('neuk de stagiaire'). Of ze heten Eva Jinek en zitten dronken het nieuws voor te lezen, waarbij ze ook nog vunzige citaten geven van hun collega's. De NOS heeft ze verwijderd, want met de nieuwslezers en hun baas mag je niet spotten.

Ik dook in mijn Twitteraccount en zag dat mijn volger eveneens verdwenen was. Wie van degene die ik volg is echt, en wie van degene die mij volgt is echt?

Nieuwe bibliotheek: futuristisch met veel kansen

Ik bezocht gistermiddag nog even de nieuwe bibliotheek in aanbouw. Vanwege de Dag van de Bouw was het gebouw van architect Barry van Waveren door bouwer Heijmans opengesteld voor publiek. Van Waveren is bekend geworden van ondermeer het ING-kantoor in Amsterdam-Zuid langs de A10.

Een blik naar de toekomstige bibliotheekruimte.

Het glazen plafond is indrukwekkend, ook door de rails om de glazenwasser aan te kunnen laten bengelen.

De bibliotheek klimt in sawah's omhoog (zoals de rijstvelden in Azië) naar de tweede verdieping.

Ik kreeg een prachtige rondleiding van een timmerman, die ook best een beetje trots was om in dit gebouw te werken. Hij bouwde nu aan de appartementen bovenin, maar zou na de oplevering eind van de maand weer in de bibliotheek zelf aan de slag mogen.

De bibliotheek als je vanaf de roltrappen binnenkomt.

We liepen door precies eenzelfde trappenhuis omhoog als er in de huidige bibliotheek zit. Dat verontrustte mij wel een beetje, maar gelukkig was dit niet de hoofdtrap. De bezoekers zouden gewoon gebruik gaan maken van de milieubelastende roltrappen.

Wat als eerste opvalt is de enorme hoeveelheid ruimte en licht. Alles prachtig en wel, maar de grote vraag is hoe alles uitpakt bij de inrichting. Het filmpje op de website van de bibliotheek heeft mij nog niet overtuigd.

Het filmpje hoe de bibliotheek er van binnenuit komt te zien.

Wat ik jammer vind, is dat de bar (tweede verdieping) en het restaurant (begane grond) niet geplaatst zijn bovenin het gebouw op de derde etage waar nu de gamers een prachtige plek krijgen. Ik kan mij niet voorstellen dat je wat meekrijgt van het uitzicht over het marktplein en het stadhuis als je een computerspelletje speelt. Een gemiste kans.

De binnentuin in de bibliotheek.

De gameruimte met prachtig uitzicht.
Het uitzicht, de zaterdagmarkt van Almere.

Kortom, het is een futuristisch gebouw met veel kansen. Alles staat of valt met de inrichting en de indeling van het gebouw. Ik ben dus erg benieuwd.

Hernia of hernie-nee

Vorige week ging Sientje door haar rug. Het was een keer te verwachten, ze sprong in de duisternis de caravan uit. We dachten dat ze verlamd was, want ze bewoog haar achterpoten niet meer, zakte door de poten en had geen pijnprikkel meer.

Op de avond voor Pinksteren regelden we een dierenarts in Wierden. Hij vermoedde een hernia en gaf haar een ruggeprik. Ook gaf hij een doosje pijnstillers mee, te beginnen met één per dag. Dat aantal konden we langzaam afbouwen. Over drie weken moesten we contact opnemen met de dierenarts om te zien hoe het nu verder moet. En vanaf nu geen sprong meer op de bank of een sprong uit de caravan.

Maandag bouwden we de hoeveelheid pillen al af, want ze werd iets te overmoedig en sprong zonder aarzelen en moeite op en van de bank. Na nog een dag zijn we helemaal gestopt met de pillen, want alles deed het weer en ze toont geen greintje pijn.

Nu vragen wij ons serieus af of ze wel een hernia heeft gehad. Ze is levendiger dan ooit en beweegt het lijf zo soepeltjes als een jonge pup. Ik fluister nu tegen Inge dat er vorige week zaterdag niet iets uit elkaar geschoven is, maar iets terug op haar plek is gekomen. Inge fluistert terug dat het gewoon een hernie-nee is.

Boeken ruilen

Vlakbij het spoor waar ik mijn trein moet vinden, staat een afgesloten boekwinkeltje van een paar boekenkasten en twee poortjes waar je doorheen kan. De stapels boeken en de mooie rijen in de kasten trekken mijn aandacht. Al verraden de kleurrijke kaften dat het onmogelijk literatuur kan zijn.

Het is de ruilbeurs voor het spannende boek. Bij de ingang staat een conductrice. In het midden een bankje uit een oude trein, compleet met de bagagerek. Een stel kruipt het poortje door, levert een boek in, krijgt een kaart met een cijfer erop en duikt op de boekenrij met de blauwe dikke boeken. Ze kunnen niet goed bij een ander echtpaar dat gebogen hangt over een stapeltje boeken. De man draagt een boek of tien.

Die hoeven niet naar hun werk, denk ik terwijl ik de trap afloop. Een reizigersstorm trekt omhoog en drukt mij tegen de trapleuning. Allemaal op jacht voor het spannende boek, of zou de haast door een vertrekkende trein komen?