Vorige week ging Sientje door haar rug. Het was een keer te verwachten, ze sprong in de duisternis de caravan uit. We dachten dat ze verlamd was, want ze bewoog haar achterpoten niet meer, zakte door de poten en had geen pijnprikkel meer.
Op de avond voor Pinksteren regelden we een dierenarts in Wierden. Hij vermoedde een hernia en gaf haar een ruggeprik. Ook gaf hij een doosje pijnstillers mee, te beginnen met één per dag. Dat aantal konden we langzaam afbouwen. Over drie weken moesten we contact opnemen met de dierenarts om te zien hoe het nu verder moet. En vanaf nu geen sprong meer op de bank of een sprong uit de caravan.
Maandag bouwden we de hoeveelheid pillen al af, want ze werd iets te overmoedig en sprong zonder aarzelen en moeite op en van de bank. Na nog een dag zijn we helemaal gestopt met de pillen, want alles deed het weer en ze toont geen greintje pijn.
Nu vragen wij ons serieus af of ze wel een hernia heeft gehad. Ze is levendiger dan ooit en beweegt het lijf zo soepeltjes als een jonge pup. Ik fluister nu tegen Inge dat er vorige week zaterdag niet iets uit elkaar geschoven is, maar iets terug op haar plek is gekomen. Inge fluistert terug dat het gewoon een hernie-nee is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten