Gedichtendag

In Schoorl, Schiedam en Maassluis
dichten rijmelaars en poëten
prullaria halfbakken en binnensmonds.

Alsof gedichten dichten en voordragen
alleen vandaag mag. Morgen klappen
de bundels weer dicht voor een jaar.

Dag gedichten dag

Manfred en Hilmar

Wat de IJzeren Heinen niet hadden, hebben Manfred en Hilmar wel. Sinds vorige week portretteert Man bijt hond dagelijks de twee broers uit het Utrechtse kanaleneiland. Ze zijn echt geweldig en heel excentriek.
Manfred praat met een Duits accent, hij is Duits van origine. Hilmar spreekt zuiver Utrechts. Ze hebben dezelfde moeder, maar hun verschijning verschilt wezenlijk van elkaar.
De inrichting van de flat schertst mijn grootste verbazing. Vol ontzag zie ik hoe stapels kranten aan weerszijden van Hilmar liggen tegen de rugleuning van de bank. Hoe de stapels zo prachtig blijven liggen, is mij een raadsel. Dan is het computerscherm dat op tafel staat in een wak van stapels papier. Onbereikbaar door de bergen papier ervoor.
Dan is Manfred een groot liefhebber van vliegtuigen. Iedere week brengt hij in de nacht van zaterdag op zondag een bezoek aan Schiphol om te werken. Hij begroet alle grondstewardessen en geeft de dames een uitdraai van de telex met het weer van de komende week.
Vandaag ging Hilmar boodschappen doen en keerde huiswaarts met meerdere kantenklaar maaltijden van de Albert Heijn. Prachtig hoe hij onderweg een gratis bakkie doet. Thuisgekomen wordt aan Manfred gevraagd waarom hij nooit boodschappen doet. 'Ik heb daar de tijd niet voor', zegt hij. Hilmar ontbreekt hem: 'Daar heeft hij het geduld niet voor.'

Onderzoek naar blogs

Bloggen is leuk om te doen. Niet alleen het schrijven, maar ook het lezen. Ik ben persoonlijk erg nieuwsgierig hoe de Nederlandstalige blog het doet. Er zijn zo'n miljoen Nederlandstalige blogs, maar hoe worden deze gelezen?
Ik lees vooral blogs over internetmarketing, ontwikkelingen in internetland, informatie over websitestatistieken en literatuur natuurlijk. En sinds kort de blog van Gerrit Komrij natuurlijk!
Het schrijven voor bekenden en een toevallige passant vind ik erg leuk. Ik bestudeer het gedrag van bezoekers meerdere keren per week. Toch ben ik heel nieuwsgierig naar de uitkomst van het onderzoek van Henk Blanken en Robin de Wever. Daarom heb ik vandaag met plezier het onderzoek ingevuld. Het duurt een paar minuutjes, in tegenstelling tot veel ander online onderzoek waar ik vaak tot mijn eigen teleurstelling een kwartier tot een halfuur aan kwijt ben.

Nieuwe Brooks

De opruiming is begonnen bij mijn hardloopwinkel. Daarom ben ik vandaag gelijk na mijn werk even langs Run2Day gefietst. De verkoper bood mij een paar Brooks Adrenaline aan tegen gereduceerde prijs. Ik heb de gele al en nu keken mij de rode heel verleidelijk aan. Ik was gelijk verkocht.
De gele kocht ik begin augustus en nu ging ik na een paar proefpasjes met de rode naar huis. Direct een heerlijke lange broek gekocht omdat mijn huidige een enorm gat rond mijn bilnaad heeft gekregen. De broek heeft van binnen een dikke voering zodat hij met de kou goed van dienst kan zijn. Bij wat warmer weer draag ik toch een korte broek.
Gelijk maar even mijn grote rondje gehold aan het einde van de middag. Ze lopen heerlijk soepel, voel nog wel mijn achillespees vanwege het inlopen, maar verder merk ik dat mijn voet mooi terechtkomt. Rechts voel ik mijn kleine teen licht afgekneld zitten, maar na het inlopen zit hij wel weer goed, leert de ervaring.
Het is mijn derde Brooks. Ik begon met hardlopen met een eenvoudige Asics. Voor mijn gevoel waren dit de lekkerste hardloopschoenen die ik ooit heb gehad. Vandaag nog naar Asics gekeken, maar ik ze waren niet meer in mijn maat. De vorige Brooks waren uit de zes-serie en deze twee zijn allebei uit de zeven-serie. Een schoen die heerlijk loopt, hij corrigeert licht en zorgt ermee dat mijn voeten prachtig neerkomen.

Loser

Ze zetten hun voeten in de grote gaten van de parkeergaragewand en klauterden zo omhoog. Het was een groepje jongens dat op weg was naar school. De groep verdeelde zich snel in een paar jongens die vlotjes omhoog klommen. Daarna kwamen de wat trageren. Eentje aarzelde nog, maar klom later toch omhoog. Het ging langzaam en ik vreesde dat hij ieder moment naar beneden zou storten.
Beneden bleef één jongen staan. Zijn rugzak straalde uit dat hij ook niet van plan was. De langzame klauteraar was eindelijk boven en de hele groep keek naar beneden naar de jongen. 'Loser, loser', riepen ze in koor naar de jongen beneden. Hij woof met zijn hand een gebaar van afkeuring. 'Ach man', mompelde hij en liep van de muur weg.
Ik klom het fietspad bij het station weer omhoog. Voor mij stonden de losers boven op het dak van de parkeergarage te schreeuwen en stond de held beneden. Precies zoals ik zou hebben gedaan toen ik zou oud was. Ik was veel te veel een schijterd voor waaghalzerij en koos de verstandige weg. Net als deze held van het verhaal.

Regen

Volgens de weerberichten zou het droog blijven vannacht. Daarom stond het dakraampje op zolder open. De wind zou de grondverf droog waaien en ik zou vandaag weer lekker verder kunnen schilderen.
Het liep allemaal anders. Doris maakte ons vannacht wakker met opnieuw oorpijn en ik keek naar buiten. De regen viel in de sloot, eerst aarzelend, maar het ging steeds sneller. Eerst poogde ik nog wat met een stukje vuilniszak toe te dekken, maar dat hielp op een zeker moment niet meer.
Ik moest het raampje er in het holst van de nacht inhangen. Ik stond moe en wankel op de huishoudtrap om het zware ding op te hangen. Eindelijk daar hing hij. De regen kletterde tevreden op het glas.
Toen ik een uurtje later naar de wc ging, was het droog. Nu vraag ik mij af of mijn nachtelijke escapade echt nodig was.

Grondverf

Het hangt als het zwaard van Damocles boven je hoofd. De hele dag stel je het uit, maar het moet gebeuren. De verf van het dakraampje op zolder moet worden afgekrabd en het hout moet in de grondverf worden gezet.
Dat ik eerst hardloop, daarna uitgebreid op internet surf en eerst nog een hapje eet, is puur uitstelgedrag. Het karweitje drukt op de zaterdag als een onvermijdelijkheid. Daarom tegen drieën ging ik naar boven om pas nu de boel in orde te hebben.
Toch had ik verder willen zijn en voerde ik daarboven een gevecht tegen de tijd. Straks wacht de visite op een spel en daarvoor moet Doris naar bed. Kortom, druk genoeg en eigenlijk mag ik best blij zijn dat de boel in de grondverf staat. Dat ik ook het gewone raamkozijn had willen schilderen en ook de radiator erbij, is jammer.
Dat zwaard wacht morgen op mij.

Kokeltis

Ik zocht hem en miste zijn nieuwsgierige en enigszins dulle blik. Ik tuurde het aquarium langs, maar vond hem niet meer. Nog even doken mijn ogen naar beneden en daar vonden ze hem. Hij lag op zijn kant tussen de steentjes en plantjes van de bodem. Eén oog staarde mij zonder leven aan. Het kogelvisje is dood.
Samen met Doris keek ik zojuist nog even naar de vissen. 'Kokeltis' vroeg ze. Maar hij is er niet meer. 'Nee, het kogelvisje is dood', gaf ik als antwoord. 'Kokeltis toot?' Ja, knikte ik. Ik voelde een zachte snik opborrelen.
Eigenlijk ben ik best een beetje verdrietig. Al was hij na één dag in ons aquarium vegetariër geworden, zijn nieuwsgierigheid en wapperde vinnetjes hadden iets heel schattigs. Wel jammer dat hij er niet meer is, want Doris is niet de enige die hem mist.

Disko Partizani

Het zijn van die figuren die je niet in een nauw steegje wil tegenkomen. Enigszins verlopen zien ze eruit, met een baard van enige dagen. De pakken zijn net te klein uitgekozen en de bontmuts die de zanger draagt, bevestigt de geur van schraal bier en foute kroegjes. De heren tonen wel enige vergelijkenis met een huurmoordenaar ergens uit de Balkan. Hij legt eventjes een drugsbaron om en heeft het land al verlaten, nog voordat het lichaam is ontdekt.
De heren zag ik afgelopen week bij Paul de Leeuw. De muziek is mooi opzwepend en klinkt weemoedig en vrolijk tegelijk. Het nummer heet Disko Partizani en is van de Duitse DJ Shantel. De heren om hem heen hebben zich gegroepeerd in de Bucovina Club. Bucovina is een streek in Roemenië en dat is de muziek af te horen. Overigens ademt de hele clip de sfeer uit van schrale café's, weemoed en vervallen geluk.

Mening

Ik durf het niet te zeggen
terwijl ik eigenlijk vind
dat ze onverstandig is
en eigenlijk naar mijn
raad zou moeten luisteren

Maar als ik het niet zeg
dan kan ze ook niet
luisteren terwijl goede
raad zo verschrikkelijk duur is
en ik het gewoon gratis geef

Toch houd ik wijselijk
mijn tanden op elkaar
bijt door de zure appel
van verzwijgen terwijl de
stilte het geheim mompelt

Avondkrieken

Hebben jullie hem niet gezien vanmorgen
Mijn collega vertelde hoe de volle maan groot
Onderging bij het vallen van de dag vanmorgen
Of schermen de huizen hem hoog van je weg

Als kind had ik eens de maan zijn ronde schijf
Zien uitzwellen boven het begin van de straat
Over de huizen droomde ik de mare overdag
Van het einde der tijden en Jezus' terugkeer

Ik las het boek van Johannes in gedachten
Schalden de bazuinen en de trompetten
Terwijl het gordijn de hemel opende
Knipoogden zon en maan naar Gods stem

Zojuist zag ik hem bij het krieken
Van de avond wiegde hij zich langzaam
Wakker tussen de bladerloze takken
Omhelsde hij een deken van wolken

Raadpleeg uw huisarts

Mensen kijken eerst op internet voordat ze hun huisarts bellen. Dat blijkt uit een onderzoek van TNS Nipo onder huisartsen en patiënten. Het onderzoek is uitgevoerd in opdracht van RTL.
Zeven op de tien Nederlanders probeert op internet eerst te achterhalen wat er aan de hand is. Of dit nieuw is, betwijfel ik. Ik herinner mij de moeder van een vriendje die bij iedere kuch of zere teen in de medische encyclopedie stond te bladeren. Hierbij slingerde de ene na de andere erge kwaal rond je oren. Ga maar snel naar de dokter, was het devies hierbij.
De medische encyclopedie is verruild voor obscure websites waarbij de ware hypochonder natuurlijk zijn onrustvuurtje nog heter kan stoken. Tegelijkertijd vormt internet een tamelijk onontgonnen terrein in de hulpverlening.
Het stellen van een diagnose door een machine is hierbij een ethische discussie. Er zijn al heel wat voorbeelden van medische sites die je door een wizard heen laten gaan. De angst het mis te hebben, brengt het eindantwoord vaak bij 'raadpleeg uw huisarts'.
Het lijkt mij voor de artsen juist een uitdaging een digitaal product te ontwikkelen. Dit product moet patiënten niet een ziekte aanpraten, maar ze ook niet onnodig naar de huisarts sturen. Zoiets ontwikkelen kost veel tijd en geld. Ik weet zeker dat het de moeite loont.

Structuurverf

Mijn bezoek aan Almelo was niet alleen voor de verjaardag van mijn schoonmoeder, we wilden ook even structuurverf goedkoop inslaan. Ik wilde de twee emmers op de fiets naar het huis van mijn schoonmoeder vervoeren. De emmers met elk vijftien kilo kalk waren lastig mee te nemen.
Ik vond zelf dat ik dat best wel kon, één aan het stuur, de andere los achterop. Zo fietste ik weg van de Ootmarsumsestraat. Ik wilde namelijk niet uren in de rij voor het stoplicht staan en vergeefs een parkeerplekje zoeken.
Het fietstransport mislukte. Halverwege bij de Oranjestraat donderde de reiziger achterop van de bagagedrager. Ik zag de emmer op de klinkers stuiteren, waarna hij prachtig omgekeerd op het deksel bleef liggen. Ik stapte af en redde de emmer. Zo viel de schade dankzij mijn eigenwijsheid mee

Elk boek is een ander boek

Een dag zonder internet, het lijkt voor mij steeds meer op een dag zonder zuurstof. Ik krijg het al benauwd bij de gedachte. We zijn gistermorgen naar Almelo gereden en zojuist teruggekeerd. De tussentijd is een periode geweest zonder internet.
Mijn schoonmoeder leeft altijd nog zonder internet. Sterker nog: ze kent de digitale wereld nauwelijks. Ze heeft een keer onder begeleiding gesurfd en verbaasd gekeken naar de mogelijkheden van het wereldwijde web. Het heeft haar leven niet veranderd, ze vindt zich te oud voor deze moderniteiten.
Voor mij is dit weekend gelukkig een groot gedeelte van het ene gemis goedgemaakt met een andere liefde: de liefde voor het boek. Het was de laatste dag in de opruiming van boekhandel Hilarius in Almelo. Dat in Almelo weinig liefhebbers voor mijn voorkeuren zijn, slaat voor mij op dergelijke momenten om in een voordeel.
Het ene goedkope boek na het andere openbaarde zich aan mij. Ik bezit ik de Erwin trilogie van Geerten Meijsing en mag ik mij gelukkig prijzen met brieven van Darwin, De eenzame uitvaart van F. Starik en een deel romans van Boon, ondermeer De liefde van Annie Mols en de onkruid-boeken. Om te zwijgen over het heftige spul: Darwins dochter van Randal Keynes en In Amerika van Susan Sonntag.
Vooral het boek van Keynes is veelbelovend. Zo laat de schrijver van het boek zien wat de invloed van de dood van Darwins dochter op zijn leven en werk heeft gehad. Omdat ik erg geïnteresseerd ben in de negentiende eeuwse natuuronderzoekers, ben ik heel nieuwsgierig naar deze biografie.
Ik kwam thuis met de stapel boeken, verspreid in twee tassen. Het transport op de fiets was goed gegaan. 'Heb je nog niet genoeg boeken?' vroeg mijn schoonmoeder. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, elk boek is een ander boek. Daar heb je nooit genoeg van.'

Hij heeft er de buik vol van

Als een apparaat niet werkt, ga ik meestal terug naar de leverancier en vraag een nieuwe. Maar hoe zit dat eigenlijk met levende have? Hij is speciaal gekomen om de slakkenplaag in ons aquarium te bestrijden, maar hij komt niet veel verder dan wat zwemmen.
De kogelvis die nu twee weken te gast is in ons aquarium, doet zijn werk niet goed. De eerste dag heeft hij zijn buik letterlijk kogelrond gegeten aan de slakken. Sindsdien heeft hij de buik vol van deze beesten. Zo is de plaag weer in alle hevigheid losgebarsten en zwemt hij gelaten tussen planten en andere dieren door. Hij taalt niet naar zijn voedsel en hapt liever in een stukje vissenvoer dan in een verse slak.
Overal op internet lees ik de paniek van deze dieren in een aquarium. Een guppenforum heeft zelfs een topic over dit onderwerp, waar iemand naar deze blog verwijst om te vertellen hoe het niet moet.
In ons aquarium zwemt het kogelvisje gedwee rond, zonder zijn tanden te zetten in een slak of in de vinnen van andere vissen. Van de jachtmentaliteit merk ik weinig, maar alles kan natuurlijk veranderen.
De slakken zijn gewoon niet weg te krijgen, zelfs het spruitje in het water vannacht trok de dieren niet aan. Misschien is er gewoon teveel voer in het water. De volksstammen slak moedigt dit alleen maar aan om verder voort te planten.

Zadelpijn

Het ging al een beetje lastig de laatste dagen, het fietsen naar mijn werk. Maandagavond kraakte mijn veer helemaal los, bij het oppakken van mijn stalen ros. De veer brak al ruim een jaar geleden doormidden en langzaam werd het van kwaad tot erger.
Sinds maandag voelde het fietsen meer als het zitten op het toilet, mijn benen deden er gewoon pijn van. De houding leek nauwelijks op fietsen.
Vandaag merkte ik dat de rit gewoon langer duurde zo fietsend in de kakstand. Ik woog het alles op de weegschaal van de efficiency en kwam niet veel verder dan het oordeel dat ik nu echt een nieuw zadel op de fiets moest monteren. Het zadel lag al jaren in de schuur te wachten.
Ik ben een proefritje gaan maken en had onmiddellijk spijt: waarom had ik ding niet jaren eerder op mijn fiets gemonteerd?

Geen hond

Een aarzeling liep in zijn loop
de ogen zochten het gevaar
stokten even bij mij en toen
stapte hij over het donkere asfalt

Het is een hondje dat zijn baas
ver vooruit loopt en weet wat
er te koop is in de wereld
dacht ik boven mijn stappen uit

De schemer deed het gordijn
wat verder dicht en een aarzeling
volgde op de aarzeling aarzelend
of de ander het wel goed zag

Daarna volgde weer een twijfel
achter het wit opruiende
kontje aan tikte de regen
in de maat van de komende avond

Terwijl het donker verder
duisterde lichtten de spiegels
op en deden de schemerlamp
alvast aan als de avond stond

Heel, heel, heel leuk

'Dat is heel, heel, heel, heel, heel, heeeeel, heeeeel heet', zei ik gisteravond bij het eten tegen Doris. Ik had iets teveel opgestoken naar de show Yee-Haa! van Jochem Myjer.

Ik hield mijn hoofd half omhoog en herhaalde het nog een paar keer. Precies zoals Jochem Myjer in zijn show doet. 'Mijn moeder is heel, heel, heel, heel, heel, heel, heeeel klein', vertelt hij als het over zijn rare familie heeft. Doris vond het erg leuk.

Grappig om te zien hoe snel zo'n peuter dat overneemt. Vandaag achtervolgde mijn Jochem Myjer-imitatie mij aardig. Overal verscheen het 'heel, heel, heel, heel' voor.

Ik ben de show weer gaan kijken en zag het prachtige liedje, dat me bijna vrolijk maakte:

Wooohaaa
En ik bloos en ik stotter, zeg iedereen gedag
En ik zing en ik dans, strijk mijn broeken met een lach
En ik fluit en ik neurie, drink chocoladevla
En ik huppel over straat, en roep de hele dag Yeee-Haa!
Want vandaag, is het mijn dag
Is het mijn dag

Want vandaag kan ik alles, ben ik sterker dan B.A.
Vandaag ben ik de Guus Geluk, vandaag zit alles mee
Want nu heb ik de powerrrr, kan ik Asterix verslaan
Vandaag gaat alles lukken, kan er niets de mist in gaan
Want vandaag, is het mijn dag
Is het mijn dag

Dini Kantini

Ze is een soort van moeder voor de voetballers van SV Deurne. De kantinejuffrouw van de voetbalclub uit Noord-Brabant. De struise deerne uit Deurne hing aan de biertap van de voetbalkantine. 'Ze noemen me moeder, tante Dien, of Dini Kantini', zei ze voor de camera van Man bijt hond.
Het programma van het kleine nieuws bezocht de voetbalclub omdat de Brabanders het vanavond opnemen tegen Feyenoord. De amateurs ontmoeten de Rotterdammers in een bekerwedstrijd. Wat er gaat gebeuren als ze vanavond winnen, vroeg de verslaggever. 'Ja', zei Dini. 'Van dat-um' en ze hield de tap vast met een glimlach.
Haar lievelingsvoetballer was Ronald Joosten. 'Iedereen is gek op hem, want hij komt echt uit Deurne', gaf ze als motivatie. Er waren zelfs petjes te koop met de tekst: 'Ronald Joosten, wie kent hem niet'.
Ik stel me zo voor om het op een shirt af te drukken en daarmee dan rond te lopen. 'Wie is Ronald Joosten?' krijg ik dan als vraag toegeworpen. En dan zou ik heel vinnig antwoorden: 'Tja, ik zou het ook niet weten'.

Stilte voor de storm

De bomen zwaaien naar je

en slaan je vleugellam in een dip.

De stilte breekt langzaam door

de hemel en roept de storm.

Wat fout kan gaan
gaat fout, wat goed zou gaan

verandert in een onstuimige

hagelbui die onzeker regent

Als je de volgende dag nog haalt

prijs je het noodweer uit de schappen.

Maak je op voor de volgende dag

als de droogte overwint

Yeah, but, no, but

Ze slenterde achter een kinderwagen met trage pas. Een te klein trainingsjasje kleurde groen haar ronde figuur af. De volle borsten drukten de open rits verder naar beneden. Ze leken ieder moment uit het jasje te kunnen barsten.
In de wagen lag een kind, goud omhelsde de hals van het meisje en naast haar slenterde een slungel van een kerel. Hij droeg een donkerder trainingspak, zonder de witte strepen op de mouwen.
'Yeah, but, no, but', hoorde ik opkomen in mijn gedachten. Ze kauwde kauwgom en staarde leeg de verte van de winkelstraat in. Ze bestaan echt de Vicky Pollards van de comedieserie Little Brittain. Misschien is dat de kracht van de serie, je kunt de karakters gewoon in het echt tegenkomen. Net als ik gisteren, midden in het centrum van Almere.
Ik draaide me even om toen ze gepasseerd was. Het vet rond haar billen sidderde bij iedere stap in de groene trainingsbroek. 'Yeah, but, no, but', hoorde ik bij iedere stap die ze zette.

Bert en...

Doris heeft een beetje last van haar oren. Daarom ging ik de stad in om paracetamol voor haar te halen. Onderweg passeerde ik de Blokker waar ik recht tegen de opruimingstafel liep. Gebroederlijk lagen daar de vrienden Bert en Ernie tegen elkaar.
Het prijskaartje dat aan de knuffels hing, liet weinig twijfel bestaan. Deze twee moesten mee. Het was de laatste Ernie en er lagen nog twee Bert-en. We willen sinds Doris' geboorte deze knuffels. Het was nu of nooit.
Ik liet de twee knuffels inpakken door de verkoopster. Bij het thuiskomen wees Doris al naar de plastic zak waar het cadeaupapier uitstak. 'Tatoos, tatoos', zei ze en ik gaf haar het eerste pakje. Ze pakte het uit. 'Bert', juichte ze en wees naar het andere pakje 'Ennie?' Ze griste het andere pakje uit de tas en scheurde het papier. 'Ennie', riep ze ter bevestiging. Heel even was ze haar zere oor vergeten.
Ze zijn echt onafscheidelijk die twee, zelfs een kind van tweeënhalf is zich daarvan bewust.

Gran Reserva

Het is wijn die twee jaar in een eikenhouten vat gerijpt is. Een zorgvuldig rijpingsproces dat een vervolg krijgt in de fles van zo'n drie jaar. De wijn heeft de smaak van hout en is over het algemeen erg fruitig en kruidig. Dit is een wijnmethode uit Spanje.
Ik maakte kennis met de wijn via de Aldi, waar rond de kerstperiode een Estaban Reserva uit 2003 in de aanbieding was. Een Reserva is een iets minder grootse wijn, dan de Gran Reserva
Ik heb de Gran Reserva besteld via wijnvoordeel.nl. En de smaak van de Casa Safra Gran Reserva uit 1996 is geweldig. De wijn proeft niet alleen naar eikenhout, maar heeft ook een buitengewoon fruitige smaak. Heel vol en volmaakt. Het is heel apart een wijntje te drinken dat meer dan elf jaar heeft gelegen.

Brieven zonder de brieven

In de opruiming vandaag Brieven van Jan Cremer gekocht. Voor slechts een tientje heb ik het vuistdikke boek in mijn bezit. Het is een gevarieerde selectie van zijn brieven. Een groot deel is op een wonderbaarlijke manier gevonden in een tiental scheepskisten die van 1976 tot 2003 lagen in de kelders van een hotel in New York.
Helaas ontbreken de belangrijkste brieven van Cremer in de uitgave, namelijk de brieven 'aan de vrouwen met wie hij een kortere of langere tijd omgang had.' Deze brieven zijn waarschijnlijk spoorloos of vernietigd. De vroegere geliefden wilden de brieven niet afstaan.
Ondanks het ontbreken van deze jus, is het erg leuk brieven te lezen van en aan schuldeisers of de prachtige bedelbrieven aan zijn uitgever Geert Lubberhuizen van de Bezige Bij.

Hillary huilt, Hillary lacht

Vreemd idee dat je met een snik een verkiezing kunt winnen. Het ene moment is Hillary Clinton de grote verliezer. Een traan is voldoende om haar het menselijke gezicht te geven dat ze nodig heeft.
Hoe veranderlijk en wisselvallig de Amerikaanse politiek is. De democratie wankelt op populariteit, lege uitspraken en een half oor. Niets is sneller dan de Amerikaanse verkiezingen. De uitkomst is totaal onzeker. Bovendien hebben wij Nederlanders geen enkele vat op deze loterij.

Rood

De muren krijgen niet alleen thuis een sausje. Op mijn werk ruikt het de hele week al naar verse kalk. Het is een frisse geur, die vaak ook iets als opruimen en schoonmaken betekent. Een lucht die goed past bij deze tijd van het jaar.
We mogen kiezen uit vier kleurtjes: geel, blauw, groen en bruin. De vloerbedekking wordt ook vernieuwd. Binnenkort ligt overal groen gevlekt marmoleum op de grond. Het geluid de rollende bureaustoelwieltjes zou hierop heel hinderlijk klinken, zo ving ik in de wandelgangen op.
Tijdens de koffie het onderwerp maar eens aangesneden. 'We moeten dat bruin doen', vond ik. Ons hoofd wil eigenlijk dat de hele afdeling dezelfde kleur op de muren laat kalken. 'Dat geel is te licht en het blauw en groen staan niet', vervolgde ik stellig.
Zoals een goed hoofd betaamt, liet ze zich niet direct overtuigen. Ze ging even later kijken in de verschillende kamers die het nieuwe kleurenpalet toonden. Ze kwam heel stellig terug. Inderdaad, het moet bruin worden.
Ik vertelde bij het koffie drinken over de kleurenleer van de schrijver Goethe. Elke kleur vertegenwoordigt een bepaalde gemoedstoestand. Voor elke gemoedstoestand had Goethe een eigen kamer, die de kleur van die gemoedstoestand bevatte.
Het riep een herinnering op bij één van de aanwezigen. 'Ja, ik had een keer een rood colbertje aan bij een sollicitatiegesprek.' 'Een ben je het geworden?' vroeg ik, terwijl ik het antwoord al wist. 'Nee, maar ik las pas later dat je nooit iets roods moet aantrekken als je een sollicitatiegesprek hebt.'
Ik ben benieuwd wat een bruine kamer met je doet. In de loop van februari zijn onze kamers aan de beurt. Tot die tijd kunnen we speculeren.

Men neme een klik

Vandaag verder gewerkt aan de handleiding voor het content management systeem voor de nieuwe website van mijn werk. Er werken zo'n vijftig editors met dit cms en het nieuwe verschilt behoorlijk van het oude. Daarom werk ik aan een uitgebreide handleiding, afgestemd op de website zelf.
Een heel karwei, dat misschien nog het meest doet denken aan het formuleren van een goed kookrecept. Men neme vier eetlepels melk, een tweeënhalve theelepel bloem, brengt het geheel al roerend aan de kook. Niet laten doorkoken. Voeg een snufje zout toe en zet het tien minuten in een voorverwarmde oven op 200 graden. Strooi er wat fijngesneden oude kaas overheen.
Het schrijven van een handleiding voor een cms is wel net iets ingewikkelder. Zo is er geen mooie genre waarop je je kunt beroepen. De prachtige vorm 'men neme' kan ik niet gebruiken in mijn handleiding. Verder is het veel 'klik nu op' en 'klik dan op'. De variatie vinden is een kunst, terwijl je tegelijkertijd duidelijk moet zijn.
Ik heb het al eerder gedaan, een handleiding schrijven. Ook schreef ik eens een rondleiding uit voor gehandicapten in een museum. Het meisje dat de rondleidingen gaf, kon er goed mee uit de voeten. Terwijl het onderwerp beeldvorming best abstract is.
Wat betreft de handleiding, het allerbeste is om de tekst nog voor te leggen aan twee editors. Dan haal je de echte onduidelijkheden eruit. Zou het schrijven van een recept net zo zorgvuldig gebeuren?

Uit zijn mond klonk prachtig Afrikaans

Hij maakt een tocht door Zuidelijk Afrika. Gisteren deed de schrijver Adriaan van Dis de Oostkaap en Kaapstad aan. Deze eerste aflevering van een zevendelige documentaireserie was zeker de moeite van het bekijken waard.
Hij noemt zijn serie zelf een televisie-essay en daar heeft Van Dis wel gelijk in. Hij vertelt in de aflevering die ik gisteren zag, een duidelijk omlijnd verhaal. Hij plaatst hierin de begrippen vrijheid, apartheid en armoede kritisch aan het voetlicht.
Het is die apartheid die Zuid-Afrika eindeloos achtervolgt. Dit land kan dit onderdeel van haar geschiedenis nooit loslaten, lijkt het. Ik merk dat dit verhaal van het verleden, een toekomst in de weg staat. De blanken dachten met het loslaten van de apartheid, een nieuwe toekomst tegemoet te treden, maar de apartheid blijft hun achtervolgen.
Gelukkig blijft Adriaan van Dis hier niet in hangen en besteedt vooral aandacht aan de tijd na de apartheid. Dat deze periode onder invloed staat van de apartheid, mag duidelijk zijn. Ook hier draait het om machthebbers, overheersers en vooral om verliezers.
Het Afrikaans wordt vaak de taal van de apartheid genoemd. Ik vind dat erg jammer, ook omdat misschien wel meer misdaden destijds in het Engels zijn gepleegd. Het Afrikaans is namelijk niet alleen de taal van de apartheid, maar ook van een grote groep mensen van verschillende afkomst.
Van Dis sprak soms Afrikaans met de mensen. Het viel me op dat hij prachtig Afrikaans spreekt. Dat doet mij deugd, omdat ik de laatste tijd vooral geplaagd werd met slecht gesproken Afrikaans, zoals in de televisieserie Stellenbosch.
Dat Van Dis goed Afrikaans spreekt, komt doordat hij ten tijde van de apartheid Afrikaans studeerde. Of dit wat zegt, weet ik niet. Dat hij later Zuid-Afrika niet meer in mocht ten tijde van diezelfde apartheid, maakt veel goed.

Nog nat

De muurvuller die ik gisteravond voegde tussen de spleten van de nieuwe gipswand op de andere zolderkamer, is nog altijd niet goed gehard. Ik moest een dikke laag over de platen strijken omdat hier een groter verschil is in hoogte tussen de platen dan in de andere zolderkamer.
Inge zou vandaag een gipslaag over mijn werk strijken maar de plekken bevatten nog teveel vocht om erover heen te strijken. Ik vind het jammer dat de muur nu niet aan het einde van mijn vakantie is gestructuurd.
Helaas, maar het zou erger zijn als we met scheuren in de muur zitten omdat ik het karwei voor het einde van mijn vakantie wil af hebben.

Mooie nieuwe bril

Ze waren vandaag al klaar, mijn twee nieuwe brillen van meneer Hans. Ze staan heel aardig, al zeg ik het zelf. Mijn schoonmoeder, die tot vandaag een paar dagen logeerde, noemde de ene 'studentikoos' en bij de andere was ik 'de rector'.
Kortom, echt brillen die bij me passen. Kijk en oordeel zelf:

Kogelvisje

Een slakkenplaag overwoekerde de vissen in ons aquarium. In ontelbare aantallen zwierven ze rond. Ze bedekten de bodem, klommen in een lange colonne over de bladeren van de planten en kropen over het glas.
Daarom is vandaag een verdelger in de vorm van een visje in het aquarium gekomen. Het diertje is goedkoper dan een chemische bestrijder en is mogelijk veel effectiever. De naam die het beest draagt: kogelvis.
Hij verkeert nu een halve dag in ons aquarium en doet zijn naam eer aan. Kogelrond is het diertje. Hij heeft zich de eerste uren in zijn nieuwe verblijfplaats heerlijk tegoed gedaan aan de massa slakken die in ons aquarium leefde.
De slakken zijn nu bijna verdwenen uit het aquarium. Ik zag er juist eentje kruipen over de bodem, maar ik vreesde het ergste voor zijn leven.

Kraakvers

Een dun laagje ijs bedekte het water van de plas. Een meeuw landde erop. Ik geloofde nooit dat het dier zou kunnen staan op dat flinterdunne ijs. Maar hij stond prachtig recht op de poten en liep in een edele pas over het bevroren laagje water.
Hij leek wel een ballerina, het lichaam recht en de handen in de lucht. Ik hoorde de muziek van het zwanenmeer, want het dier liep zoals alleen een ballerina kan doen: op de tenen en heel zeker. Die zakt erdoor, dacht ik nog een keer. Maar het gebeurde niet.
Iets verderop liep een reiger voorover gebogen op het kraakverse ijs. Ook hij rechte de poten goed. Het lijf hing vooruit. De kop richtte zich op de rietkraag. Hij liep in geconcentreerde beweging op zijn doel af. Ik kon niet zien of hij zijn doel bereikte, want mijn stappen holden in de richting van mijn eigen doel.

Papierprikken

Ze staarde verlangend de huiskamer binnen. Ik deed vanmorgen het gordijn open en zag haar staan in een fluorescerend vestje. Een das omhelsde haar nek. Haar vingers trokken de sjaal omhoog, maar het was onvoldoende om haar hoofd te bedekken. Ze leek op een moslima die slechts het achterste gedeelte van haar haren verborgen kon houden voor de begeerlijke blikken van andere mannen dan haar eigen man. De koude wind deed haar verlangen naar de warme huiskamer.
De papierprikkers die vanmorgen in een groepje langs mijn huis trokken, leden zichtbaar onder de koude wind. Ze liepen traag voorbij en stapten soms weer een paar meter terug om een vergeten snipper op te rapen.
Het was alweer een paar uur later, de zon scheen warmpjes naar binnen, toen ze weer voorbij liep. Ik herkende haar nauwelijks, een donkere wintermuts bedekte haar bruine haren. Ze had de kou overwonnen.

Twee keer nieuwjaar

De oliebollen zijn op. Iedereen begint met lijnen of is net gestopt met roken. Kortom, 2 januari is weer aangebroken. Precies op deze dag is Inge jarig. Alsof je twee dagen achter elkaar nieuwjaar viert.
Het is vooral sneu voor Inge, maar toch heeft de dag ook iets speciaals. Je ontmoet de familie en houdt gelijk nieuwjaarsreceptie. Heel vaak is iedereen nog een dagje vrij en kan je daarom feliciteren. Ook vind ik het best gezellig na al die dagen feest zo'n eigen dagje van bezinning.
Als je het voor het kiezen had, zou je een andere dag nemen. Zo van de nood een deugd maken, kan geen kwaad. Eigenlijk kijk ik best terug op een gezellige dag met de familie.

Scheef vloertje

De één wenst de familie een gelukkig nieuwjaar, een ander legt een laminaatvloertje. Inderdaad, de verkoper had gelijk. Hij trekt een beetje scheef, maar voor die 2,50 euro per vierkante meter is het resultaat heel aardig. De naden tussen de delen zijn niet zo groot dat je er met je voet achter blijft hangen. En een kleedje doet wonderen. Menig zolder moet het met een mindere vloer doen.
Ik heb vanmiddag en vanavond de plintjes langs de muren gelegd en de vloer in de eerste kamer gelegd. Nu de andere kamer nog, de overloop en de rest van de zolder. Kortom, werk genoeg voor het nieuwe jaar.
Laatst is een dilemma opgestaan. Het pedaalharmonium dat in de kleine kamer staat, kan niet door de deur naar buiten. Dat zou betekenen dat ik het instrument weer uit elkaar moet halen om het op het open gedeelte van de zolder te kunnen zetten.
Nu peins ik. Kan ik het instrument niet gewoon beter in mijn studeerkamer laten staan, een klein bureau tegen de wand zetten en voor het grote werk in de bibliotheek gaan zitten?