Lege bus

Er zijn van die vanzelfsprekendheden, die horen gewoon zo. Wie zou het bedacht hebben, de bus komt terug van het schoolreisje en de bus lijkt leeg. De buschauffeur haalt zijn armen omhoog, gebarend dat de kinderen het zo leuk vonden, dat ze niet meer mee naar huis wilden. Hij is toen alleen maar gegaan. De toeter klinkt en alle kinderen schieten omhoog uit de stoelen.

Natuurlijk zag ik de kruintjes vlak over de onderkant van het raam zenuwachtig bewegen, sommige kinderen gluurden snel over het randje. Wie zou het verzonnen hebben? Het was zo'n goed idee dat nu alle schoolreisjes zo worden afgesloten. En de ouders deden het en hun ouders ook al en misschien die ouders ervoor ook wel. Zou de historie van zo'n gebruik ooit te reconstrueren zijn?
Eén keer kwam ik terug van schoolreisje en vond een stagiair het wel een leuk idee om vlak voor de hoek van de school uit te stappen en de bus echt leeg te laten aankomen. De ouders keken verbaasd om zich heen, ze leken er nu echt in te trappen. Tot wij vanachter de flat bij de school gillend aan kwamen rennen.
Ongetwijfeld was het al eens eerder zo gedaan en is het na mij nog heel veel gedaan.

Hebzucht, journalistiek en de waarheid

Wie is de schuld van de crisis waar we in verzeild zijn geraakt? Opnieuw vroeg Matthijs van Nieuwkerk deze vraag aan bankminister Wouter Bos in De wereld draait door. Opnieuw legde hij de schuldvraag als een volleerd filosoof bij 'ons allemaal'. 'Hebben wij het niet allemaal gedaan?' vroeg hij retorisch als antwoord op de vraag.

De goedbetaalde interviewer Matthijs van Nieuwkerk zat al een beetje met een mond vol tanden na de grap van Fokke en Sukke over de contractonderhandelingen tussen hem en de VARA. Over zijn salaris heerst onduidelijkheid. Verdiende hij nou die 418.000 euro in 2008, of is het een andere toppresentator? De socialistische radiovereniging behoort tot de beste werkgever voor haar presentatoren, bij een toppresentator hoort een topsalaris. Wat dat betreft is het een sociale omroep.

Wat verderop gaf Wouter Bos zelf de oplossing: een examen voor bankiers. Dat hij zich zo heeft kunnen verlagen om na zo'n diepfilosofische vraag met zo'n halfbakken antwoord te komen. De taal die volgde was nog duidelijker: dit mag nooit meer gebeuren, mensen die er niks mee te maken hebben, zijn er de dupe van. Zei hij een minuut eerder niet dat we allemaal schuld hebben? Dan heeft iedereen ermee te maken.

Daarna zonk de goedbetaalde presentor weg in de zwijm van Jantje Smit, waarvan iedereen iets moest vinden. Alleen Hugo Borst kon de zaak nog redden door over voetbal te beginnen. Waar is de journalistiek gebleven? Matthijs van Nieuwkerk lachte net zo schaapachtig als een dag eerder, toen hij met Astrid Joosten sprak over hebzucht. Allebei leden ze er niet aan en begrepen niet dat er mensen jaloers konden zijn op de rijkdom van anderen. Als er geld op tafel verschijnt, hollen de waarheid, het inlevingsvermogen en de journalistiek heel hard weg.

Copacabana

Met dit drukkende weer is ons kikkerpoeltje verandert in een heus Copacabana. De kikkers liggen heerlijk op het trappetje terwijl de zon de rest doet.

's Avonds levert het deze aandoenlijke beelden op.

Draai onderwijl het gelijknamige liedje af en je komt helemaal in de stemming.


De katten hebben ook wel interesse voor de nieuwe badplaats die in de tuin is ontstaan. Vandaag heb ik de poes van de buren twee keer weg moeten sturen. Hij stond al midden in het paradijsje, dat elk moment in een hel kon veranderen.

Haarelastiekje (2)

Hoe een haarelastiekje in de darmen van teckel Sien tot een groot raadsel leidt. Schreef ik gisteren nog trots over de vondst van een trofee, het haarelastiekje dat ze een week eerder naar binnen werkte met de kiwisoep van Doris, vanmorgen lag het blauwe haarelastiekje voor de bench waarin Sien de nacht doorbrengt.

Wat en wie daar voor hebben gezorgd, is onbekend. Blijkbaar heeft de hond vannacht het voorwerp uit haar darmen gekregen (van voren) en compleet afgeleverd voor haar nachtverblijf. Wat ik dan gisteren in haar poep vond, blijft een raadsel. Het zag er precies hetzelfde uit, maar een complete autopsie weigerde ik, voordat ik de drol aan het riool toevertrouwde. De vraag en het antwoord blijven staan en de enige die het antwoord weet, kan alleen met heel lieve oogjes communiceren. In dit geval heb ik daar heel weinig aan.

Ooit waren we van een schaal met vijf kiwi's, twee kiwi's kwijt. We vroegen ons af of Sientje deze heel toevallig had opgegeten, maar de onschuld sliep bij haar in haar mandje. Tot we twee dagen later samen de hond uitlieten en een drol haar achterste verliet. De drol werd van boven keurig omhelsd door het stickertje van een kiwi. De dader was ontmaskerd.

Haarelastiekje

Sommige dingen duren langer dan je zou verwachten. Zo at Sientje vorige week donderdag een soep van Doris op. Doris had van haar kiwi een soep gemaakt, compleet met een haarelastiekje erin. Het ding stond even onbeheerd en werd leeggelebberd door de teckel, compleet met elastiekje.

'Dat wordt wachten en veel kijken naar de poep', zei ik 's avonds tegen Inge toen we met de hond liepen. Ik verwachtte het wel wat sneller dan de afgelopen tien dagen, maar vandaag was het eindelijk zover. Bij het uitlaten volgde na een eerste poepronde, een tweede. En daar lag de trofee...

Daar liep een blog voorbij

De merel zong zijn deuntje
Het gras prikkelde de tenen
En de avondzon kietelde
het gelaat dat vooruit staarde

Het Haarlemplein ademde
rust en groen voorbij de treurwilgen
neuriede de dag nog
een hoge noot over het water

Ze klom in de hoogste
touwen gespannen langs
de paal en de wind las
de bladzijden van mijn boek

We lagen andersom
jouw tenen keken
naar haar in de touwen
en mijn voeten zagen jouw ogen

Ik droomde weg in het verhaal
dat ik niet begreep en dat mij
niet wilde verstaan om mij heen
was alles veel mooier dan daarbinnen

Kijk papa hoe hoog ik ben
gilde ze overwonnen
de huizen kaatsten haar trots
terug en de zon knipoogde in goud

Daar liep net je blog voorbij
zei je en ik vroeg wat je bedoelde
Nou daar liep een vrouw
met een klein tasje over haar schouder
en een grote plastic tas met toiletrollen

Een week na de zomerweek

Een week geleden liepen hier de dames met in de plastic zakjes de aanbiedingen die ze tegenkwamen onderweg. Een euro goedkoper en de hele dag dragen. Nu rijden de vrachtwagens af en aan. Verderop vallen de stalen balken uit de tijdelijke sponningen. Ze worden op de trailers gegooid. De vrachtwagen draait stationair en wacht geduldig tot hij weer weg mag. De week plezier kost een paar weken opruimen. Net zoals het een paar weken opbouwen heeft gekost.

Wat verderop ren ik in de armen van twee dames die naast elkaar staan. Ze buigen over een kaart. De fietsen staan achter ze en wachten smachtend verder te rijden. Vlak naast hen staat een paal van de wegwijzer die de richting bepaalt. 'Meneer, u kent hier wel de weg', gebaart één van de dames naar mij. 'Het lijkt erop dat u hier vaker komt. We willen over de brug naar Huizen. Hoe komen we daar?'

Ik stop, het zweet van de afgelopen vijftien kilometer gutst over mijn lichaam. De laatste tien zijn aangebroken. Ik wijs naar het tunneltje vlak achter de wegwijzer. 'Daar moet u heen en dan komt u wel bij de brug.' De vrouw is nog niet overtuigd. 'En als wij die kant op gaan, waar komen we dan?' 'Als u heel lang doorfietst, dan komt u in Lelystad.'

Ze tikt haar vriendin aan. 'Zie je wel ik zei het toch.' Mijn hand zwaait in de richting van het bord. 'Maar dat staat daar toch ook op?' Ik buig wat naar voren om mij te overtuigen. Lelystad staat op de wijzer die wijst in de richting van het tunneltje.

Lekker chillen

Ze reden in een heerlijk traag vaartje voorbij. Chillen noemen ze dat. De achterste jongen trapte en stuurde, de andere jongen zat voorop, op het frame van het stuur. Hij liet zich taxiën terwijl zijn vriend achterop in het zweet des aanschijns zijn meters verdiende met trappen.

'Hallo meneer', zei de lifter toen ik passeerde. Ik knikte en mompelde iets dat een groet moest voorstellen. 'Lekker naar het werk', vervolgde hij. 'Nee joh', corrigeerde zijn vriend. Het ene been ging naar beneden en het andere kwam weer omhoog. Hij was weer een paar meter vooruit. 'Hij komt terug van het werk. Hij gaat naar huis.' 'Zo is het', bevestigde ik.

Het moet er leuk uitgezien hebben de man in het oranje bloesje met een rugzak op de rug. 'Ik ga lekker uitrusten van het werk', vervolgde ik. 'Nou meneer doe rustig aan', ving ik op. De jongens sloegen linksaf het fietspad naar de kinderboerderij in. 'Lekker chillen', zei de jongen terwijl hij het goede voorbeeld af. 'Jullie ook hè.'

Uit

Het zou zo gebeurd kunnen zijn. Ze boog haar hoofd een beetje naar beneden. Hij probeerde haar ogen te zien, maar ze keken weg. Hij had al verloren wist hij, maar het woord was nog niet gesproken. Ze had iets van een heel mooie pop, die je bijna niet durfde aan te raken en waar de maker zo zorgvuldig alle details had getekend, dat hij zich vergeefs afvroeg hoe het allemaal van hem geweest had kunnen zijn. Geweest, inderdaad, want het was niet meer. Het spel was gespeeld. Het was over.

Daarna hadden ze het NOS-journaal gebeld. 'Dat komt goed uit', zei de redacteur. 'Philip heeft vanavond dienst en die kan het wel leuk brengen zo tussen de moord en de doodslag in.'

Strenge bacillen

Ze bladerde in het gratis krantje toen ik binnenkwam. Ik schoof in de stoel achter haar. De bladzijden fladerden door haar vingers, soms tikte ze met de rug haar hand zachtjes tegen de bladzijde. Haar brede brilglazen gaven haar een strenge blik. Het nieuws dat ze las, las ze ongetwijfeld met dezelfde strenge blik.

Wat verderop, mijn boterhammen waren op en de koffiemok leeg, sloeg ze het krantje dicht. Ze klapte het papier dubbel en legde het krantje op het tafeltje naast haar. Ze boog voorover in haar tas, rommelde wat, er klonk het gekletter van blikjes en stiftjes, en ze haalde een plastic pakje tevoorschijn.

Ze friemelde wat bovenop het pak, trok het plastic los en frummelde er een vochtig doekje uit. Daarna wreef ze elke vinger zorgvuldig schoon, stuk voor stuk. Het vieze doekje gooide ze in het prullenbakje en sloot het deksel met de schone vinger.

Terug bij af, dacht ik terwijl weet ik niet hoeveel bacillen zich tevreden nestelden op de vinger van de strenge dame.

Van de sokken

De hoge grijze SUV reed mij tegemoet vlak voor de bocht. Ik holde netjes ter linker zijde van de weg, zodat tegemoet komend verkeer mij makkelijk kon zien. Hij moest mij zien en reed de bocht in. Alleen week hij niet uit voor mij, terwijl ik ook de bocht in rende. Sterker nog, hij dook de berm in en dook de grote waterplas in die in de binnenbocht lag. Ik zwaaide en week uit, hij week eveneens uit, raakte half in de slip, kreeg net op tijd de grip en haalde uit vlak langs mij.

Voor hem waren de waterplassen belangrijker dan mijn leven. Peuters vinden het ook zo leuk om in de plassen te springen. Ik zwaaide woest in zijn richting, maar hij reed veilig en behouden gewoon door. Niet even stoppen en excuses aanbieden, maar wegrijden. De held op sokken. Als je dan zo kinderachtig bent om van rijden door de plassen te houden, wees dan zo volwassen om dat toe te geven.

Ik stuurde hem nog een middelvinger na en een verwensing. Het hielp niks, hij reed al in hoge vaart de dijk op. Terwijl ik verder liep vroeg ik mij af hoe het mogelijk kan zijn dat mensen hun eigen plezier zo belangrijk vinden dat ze daar wel een hardloper van de sokken voor willen rijden.

Verstokt

De regen spetterde op de zonneluifel. Onder het rode afdakje dat moest beschermen tegen de zon, bleven de drie rokers droog. Ze trokken aan hun peuken en zagen er een beetje verkleumd uit, ondanks de warme dag buiten.

De trein reed in hoge snelheid voorbij, remmend voor het station Naarden-Bussum, maar ik zag het. En wat er op die luifel stond? Café De Peuk.

Flirten

'Hoi schat', klonk het onder het nieuwe treinviaduct van Houten. De bouwmachines hamerden op de achtergrond en vlak langs mij fietste een meisje voorbij. Ze had de opmerking net zo laat in de gaten en draaide haar hoofd nog om. Een man met een veiligheidshelm op het hoofd zwaaide zijn hamer in plaats van zijn hand alleen. Ze negeerde zijn attentie en fietste hard door naar school.

Het flirten hangt in de lucht. Een paar dagen geleden hing een conducteur uit de deur van zijn vertrekkende trein. De andere deuren waren gesloten. 'Dag duifie', riep hij naar de conductrice van de trein waar ik net uit kwam. Ze ging niet op zijn avances in. 'Ja, ja', gebaarde ze snel. 'Ga nou maar.'

Ze houden er niet van, al die flirterij. Zeker niet van dat opzichtige. Ik heb mij eens laten vertellen dat ze er stiekem wel van genieten. Dat sommige vrouwen hun ouderdom eraan afmeten en met kort rokje bij een steiger gaan staan in de hoop op gefluit.

Het vogeltje en de dood

Hoge gillen klonken door de achtertuintjes. In korte halen gilden de merels door. Hier hing gevaar in de lucht. Een ekster schoot vlak over een schutting en werd achterna gezeten door de twee merels. Ze gilden als de sirenes van een hulpdienst achter de zwartwitte vogel aan.

Het was te laat, want iets verderop viel het dode lichaam van een jonge merel. De verontruste ouders hadden het niet in de gaten. Ze vlogen nog altijd gillend achter de vijand aan die wegkroop achter de huizenrij.

De dood komt altijd te vroeg, maar soms veel te vroeg. Overpeinsde ik terwijl ik nog een keer omkeek en het dode jong zag liggen. Bijna volgroeid maar nog niet snel genoeg in de vliegkunst om de ekster te ontwijken.

Het kind probeerde zijn eerste schreden in deze boze wereld te zetten, de vleugels uit te slaan, maar werd wreed geschept door een zwartwitte vijand. De plechtstatige scheiding tussen zwart en wit van het verenvel waarin het donker met het licht speelde, hadden iets van een begrafenisondernemer. Alleen ondernam hij hier zelf de begrafenis: een verse maaltijd jonge vogel.

Tja, dat is de natuur, mompelen mensen dan snel. Of ze zeggen iets van 'de natuur is wreed' en weten nog iets te laten volgen over de wetten van de natuur. Als je de evolutietheorie verkeerd begrepen hebt, kun je het ook nog hebben over 'survival of the fittest' en recht van de sterkste.

Voor mij was het nutteloosheid, want ik wist zeker dat de dode merel niet meer opgehaald zou worden door de ekster. Misschien ging er een kat mee vandoor, maar dat kon ik niet meer afwachten. De trein van tien voor zeven heeft namelijk geen tijd voor mijmeren in de ochtend.

Koningin in Bijlmer

Fragment op AT5 van de koningin die de Bijlmer gewoon bezoekt. Iedereen vindt het zo knap van haar en is zo trots dat ze dit zomaar durft.

Ik vind het knap van al die mensen dat ze daar aan de kant durven te staan.

Springtij

Als je nu een emmer vol laat stromen met water, naar je kamer loopt en hem dan gewoon leeggooit. Hoe ziet dat eruit?

Nat!

Ik deed moe, maar natuurlijk voldaan, de poort open. Een dag hard werken en ik werd geconfronteerd met een berg zeiknatte handdoeken die op de grond voor de achterdeur lagen. Ik wist nog niet zo goed wat ik hiervan denken moest. De deur vloog open en Inge stuurde Doris de kamer uit. 'En vertel papa maar wat je gedaan hebt', volgde met een strenge stem.

Inge dweilde onderwijl het volgende beetje water op van de vloer met een nieuwe handdoek. Doris kon niet veel vertellen, want mijn verbazing overstemde haar. Ze was zelf ook nog te beduusd wat voor een schade een paar liter water kan aanrichten.

Het leek of de gracht zich niet meer kon temmen en zich ontfermd had over onze vloer. Overal kropen plasjes water en zochten een laagste punt. Ik leefde altijd in de veronderstelling dat wij een vloer hadden die waterpas lag, maar het water liet zien dat er altijd wel een pas op de plaats te maken viel. Nattigheid van enkele liters water.

De bron van het kwaad: een drijfnat pluchen poesje dat bovenop de afvoer van het fonteintje in het kleinste kamertje was gaan zitten en zo alles verstopt had. Bovendien had Doris het kwaad wat geholpen, door er wat toiletpapier aan toe te voegen. Ze voelde de nattigheid en zat op de bank rustig haar ouders te aanschouwen die dweilden, terwijl de kraan al geruime tijd dicht zat. 'Ik wilde mijn poesje wassen. Poesje was vies', was de verklaring die Doris aflegde.

Nog vermoeider, maar minder voldaan, zaten we een uurtje later op de bank met patatjes. Natuurlijk wilde ik het verhaal horen over de eerste schooldag. Het verhaal was kort en weg was het diefje. We waren het poesje helemaal uit het fonteintje vergeten te halen.

De dorpel die ik drie jaar trots op maat en stevig vastgelijmd had, deed zijn werk goed. In de kleinste kamer lag een plas van bijna twee centimeter dik. De dorpel liet geen druppel door, alleen van boven had zich een waterval gevormd.