Depressie

Het regent. Als de beurs een uitspansel had, zou het water de deur uit stromen. Zo vloeit daar het kapitaal weg.
Kapitaal dat er nooit geweest is, verdwijnt niet. Een depressie op de beurs gaat niet om geld, maar om vertrouwen. Dat heb ik de laatste weken wel gezien. De paniek en de emotie slaan toe en de koers schiet naar beneden.
Dat terwijl ik altijd dacht dat bankiers zo zakelijk waren.

Alles is van Bassie

Een vrouw beweert dat ze zwanger is van Bassie. Niet alles is van Bassie, maar iedereen is van Bassie. Ik zat eens in de trein tegenover een jongeman die erg vol van zichzelf en de drugs was. 'Ik heb vanmiddag ontdekt dat ik een zoon ben van Rijk de Gooijer', zei hij als openingszin tegen mij.
'Wat een schok', antwoordde ik cynisch, maar hij zag het als steun. 'Dat is zeker een schok. Ik ben er de hele dag onderste boven van.' Of Rijk de Gooijer hier de oorzaak van was, betwijfelde ik. Ik zag er meer drugs de oorzaak van.
We vergaten de acteur waarna hij mij vroeg wat ik wilde worden. 'Dichter', zei ik, 'maar dat is niet eerlijk, want ik ben het al.' 'Schrijf het op mijn briefje', gaf hij als antwoord. Hij stopte het briefje in een leeg luciferdoosje en draaide het rond. 'Nu zul je het worden. Onthoud goed wat je erop gezet hebt.' Hij had ook een briefje in het doosje geschoven. Ik zag niet wat hij had geschreven, maar ik wist zeker dat er Rijk de Gooijer op stond.

De 30 van Almere

De laatste dag zonneschijn beloofde de weerman gisteren. Een mooiere hardloopdag kan een mens zich niet wensen. Vandaag heb ik De 30 van Almere onder mijn voeten laten gaan. Een hele afstand en tegelijk ook weer niet.
Hardlopen en roken hebben misschien wel meer overeenkomsten dan verschillen. Het is allebei verslavend en als je er eenmaal hebt toegegeven, kom je er heel moeilijk van af. Het verschil is dat iedereen het ene gezond vindt en het andere ongezond. Of hardlopen echt gezond is, betwijfel ik. Een blessuregevoeliger sport bestaat er niet. De echt hardnekkige blessures mij gelukkig nog voorbij gelopen.
Wat bij de dertig opviel, was het enorme verschil in uitrusting. Je kunt met goedkope gympies en een floddershirt al hardlopen. Naast deze flodders lopen mensen volledig toegerust met de nieuwste schok- en dempwerende schoenen. Ze dragen halsters om de bovenarm waarin een compleet meetstation wordt vervoerd. Alles houdt dit ingenieus apparaat bij, van hartslag tot zuurstofopname en verzuringsgraad van de spieren.
Ik dwarrel een beetje tussen de flodder en de compleet toegeruste hardloper. Voor mij geen dure toestanden, maar wel een redelijke schoen en een eenvoudig shirt. Heel bewust, draag ik geen meetapparatuur. Ik probeer naar mijn eigen lichaam te luisteren, dat is al moeilijk genoeg. Het is dan best leuk om gedurende de loop langzaam maar zeker de toegeruste hardlopers met al die dure apparatuur in te halen. Ze hijgen als een oude stoomlocomotief. Dat horen ze niet door alle bliebjes van hun apparatuur heen. De Ipod staat hoog opgeschroefd, zodat ze niet worden afgeleid.
Wel leuk om een keer dertig kilometer te hollen. De tijd van 2 uur en 47 minuten valt mij ook niet tegen. Het kan sneller en het kan verder. Dat laat deze 30 van Almere mij zien. Daarbij werd ik getrakteerd op een heerlijk zonnetje en zacht briesje. Meer kan een oude roker zich niet wensen...

Zelf cake bakken

Een kok als Doris deinst niet terug voor een cakeje. Meel, een eitje en wat melk. Daarna roeren met de mixer.
Met als hoogtepunt het vullen van de vorm.
Speciaal daarvoor heeft Doris een eigen cakevorm.
Natuurlijk gaat de lepel ook in de mond, want in tegenstelling tot veel ander deeg is cakedeeg erg lekker.
Kijken hoe de cake in de oven wordt gebakken.
Het resultaat mag er zijn.
En het is nog lekker ook.

Hollandse Brug

Rond het middaguur passeerde ik de Hollandse Brug. De scheen dapper en maakte het Gooimeer tot een gouden paradijs. Het langzaam rijdende verkeer om mij heen, zorgde ervoor dat ik tijd had voor een mijmering. Zelfs de overvliegende zwanen konden mee in mijn gedachten.

Hollandse Brug in september

De halzen rekken recht
en maken een potloodpunt
De vleugels bleken wit
de zon maakt zomer

Het verkeer trekt een winkelhaak
met de twee zwanen
Zij volgen wat wij kruisen
het blauw glinstert goud

De luidsprekers zeggen
de regel van een psalm
U alleen U loven wij
zing ik het orgel mee

Vooruit de muziek
achteruit het verkeer
in een stoet van rook
vlamt de file licht op

Zij zijn verder weg
het goud zuigt ze mee
als alles om mij bromt
en zoekt naar rust

Batterijen

Het schijnt dat elke Nederlander honderd van die dingen in de la heeft liggen. Ik ben de laatjes in huis maar eens opengetrokken en kwam snel tot een behoorlijke berg van die metalen energieleveranciers.
Gelukkig kun je vanaf vandaag je lege batterij brengen waar je de volle haalt. Ik weet niet of je er nu wel aan denkt om het weg te gooien in de juiste bak. Een batterij is een stuk kleiner dan een lege fles. Zou een dubbeltje statiegeld op een batterij een oplossing zijn?

Spellinghobbyisten

Er zijn mensen die spellen tot hobby verheven hebben. Ze vinden het erg leuk om zo moeilijk mogelijke zinnen geheel volgens de regels op papier te zetten. Vandaag heerste het spelvirus op mijn werk, want vanavond rukt een team van Zorggroep Almere uit in het Almeerse stadhuis voor een spelwedstrijd, het Almeers dictee.
Bij de lunch werden het spellen, de spelling en alle spelvarianten vanzelfsprekend bij de warme soep opgediend. Ik trakteerde royaal op de fauna-flora-regel (geen tussen-n als het eerste lid een dier is en het tweede een plant). Hiermee stak ik de loef af met informatie die ik al voor mijn studie verwierf op een open dag op de Katholieke Universiteit Nijmegen, begin 1996. Taalkundige Anneke Neijt, die net vanuit de kersverse commissie de nieuwe spelling geïntroduceerd had, probeerde ons deze regel uit te leggen. Daarom is het Paardebloem. Alleen het woord Paardenvijg was wat lastiger, een vijg ook een bloem schijnt te zijn.
De lach die zij bij ons pre-studenten losmaakte, krijg ik nooit voor elkaar. De rest van het verhaal van de tussen-n laat ik altijd maar voor wat zij is. Overigens is de fauna-flora-regel bij de laatste spellingwijziging in 2005 afgeschaft.
De spelling hobbyisten denken dat webredacteuren, redacteuren, journalisten en schrijvers het ook leuk vinden om te spellen. Het hoort bij mijn werk, maar dat betekent niet dat het leuk is. Ook ik zoek geregeld een woord op om zeker te zijn of ik het goed spel. Dat zegt niet dat je niet kunt spellen, het is meer een kwaliteitscheck. Een foutje staat zo slordig.
Spellen is politiek en in het groene boekje komen Nederland en België samen. Alleen zo ontstaat een fauna-flora-regel, alleen zo ontstaan onlogische woordverbanden, vervoegingen en andere nutteloosheden. Misschien als ik niet zoveel en vaak schreef, dat ik dan ook spellen leuk vond. Nu is het een noodzakelijk kwaad. Ik vind wat ik schrijf belangrijker dan hoe ik het schrijf... Het ene is creativiteit, het andere regels.

Ik ben benieuwd of de Zorggroep-ers weer gewonnen hebben...

Groundhog Day voor peuters

In de film Groundhog Day moet de hoofdpersoon TV-weerman Phil Connors eindeloos de marmottendag opnieuw beleven in het plaatsje Punxsutawney. Als ik Doris naar bed breng zoek ik ook de variatie in hetzelfde patroon dat we afleggen.
Het glaasje water dat we samen drinken waarbij ik af en toe een beetje water krijg. Ze laat zich in het bed vallen, ik gooi het dekbed over haar heen en dan komt zij er onderuit. Ik moet dan schrikken. 'Je liet me schrikken', zeg ik dan. En tenslotte het verhaaltje.
Vier keer hetzelfde verhaal van Jip en Janneke vond ik te ver gaan. De volgende avond heb ik iets minder elegant gewoon een ander verhaal gelezen dan ze wilde.

Hoge mouwen (2)

We aten het ontbijt. Doris schoof de mouwen van haar trui omhoog en nam een hapje van haar boterham met jam. 'Kijk papa, ik heb korte mouwen.' 'Ik heb lange mouwen', antwoordde ik en laat mijn lange mouwen van het colbertje zien.
Pas toen ik haar gedag zwaaide bij de peuterspeelzaal, zag ik de jamvlekken op haar truitje zitten. De mouwen waren nog altijd opgestroopt.

Hoge mouwen

We stonden voor de wastafel. Ik drukte wat tandpasta op de haren van de borstel. 'Papa, heb je hoge mouwen?' vroeg ze terwijl ik de tandenborstel tegen haar tanden duwde. Ze wees naar het shirt met korte mouwen dat ik droeg. 'Ja, ik heb hoge mouwen', antwoordde ik.

Pepernoten

Elke heug zijn meug
Iedereen heeft wel
iets om over te zeuren

Pepernoten in september
in mei de paashaas
of een schrikkeldag in juni

Nee dan de drukte over niets
van dit alles en de dagen
die drukken op de lege maag

Voor de woorden die
hier spreken en de zuchten
over het hier en nu

Geef mij maar die leegte
van het zitten op de bank
en de droge kaakjes kraken

Van het wachten op de dag
dat alles omvalt en terugkijkt
van toen en toen was alles er nog

Bejaardendiscriminatie

Ze ligt op haar rug en trekt haar handen in trage rondjes door het water. Het is geen zwemmen, maar drijven. Een opstopping van zwemmers ontstaat achter haar. Inhalen is er niet bij, want de tegenliggers loeren op de route.
Als ik terugkeer van de volgende heen-en-weer, hangt de badmeester over de badrand en gebaart naar de dame in kwestie. Ik vang iets op: 'anderen last van' en 'in de eerste baan zwemmen'.
'Niks daarvan', zegt de oudere dame streng. 'Dan gaan zij maar in een andere baan zwemmen.' Ze loopt van de badmeester weg en laat zich in het water vallen om zich aan een nieuw baantje drijven te wijden.
Aan het eind van de baan, als ik allang mijn volgende serie baantjes trek, kiest ze eieren voor haar geld en duwt haar hoofd onder de afscheiding.
'Het is schandalig', hoor ik een man zeggen die even aan het begin van mijn baan, de derde, rust. 'Dan zeurt ze over bejaardendiscriminatie en dat ze recht heeft op die baan. Alsof ze niet op een andere dag kunnen zwemmen, uitgerekend nu op zondagmorgen moeten ze zwemmen.'
Zijn zwem sterft alweer weg, want ik wil op zondagmorgen zwemmen en niet ergeren. Ik denk aan de eerste keer dat ik een oudere dame haar been raakte. Ze schrok ineen en ik hoorde 'au, au'. Toen ik haar vroeg of het ging, merkte ze op dat ze herstellende was van een operatie aan de achillespees.
Als je al die speciale uren voor alle kwesturen en leeftijden hebt, wat doe je hier dan, vraag ik mijzelf opnieuw af.

Vooruitzicht

Ik heb mijn bureau voor het raam geschoven en het is geweldig. Daar heb ik vorige week al die ruimte voor gemaakt. Nu zie ik de gracht en hoor de eendjes snateren. Wat een heerlijk idee om voortaan zo te schrijven, denken en lezen.
Het leeghalen van de bibliotheek gaat verder en schiet al heel aardig op. De gereedschappen zijn uitgezocht en staan opgestapeld. Nog een paar dozen en dan kan er alleen nog gelezen worden.

Zwaaien

Ze vliegen wel en ze vliegen niet. Gisteren een item op het NOS-journaal over een op afstand bestuurbaar vliegtuig van de Amerikanen. Het ding vliegt en de mensen die de apparatuur bedienen voelen zich piloot, terwijl ze met beide voeten op de grond staan.
Een grondpiloot vloog met het toestel over Irak, vertelde hij. Hij zag door de camera's een jongetje van zeven zwaaien naar het toestel. We zwaaiden toen terug door met de vleugels heen en weer te gaan, vervolgde de grondpiloot.
Ik dacht gelijk aan de scène in A Bridge too Far van een jongen die fietst over de Ginkelse hei en een Engels vliegtuig over ziet vliegen. Hij zwaait en dan 'zwaait' het vliegtuig terug door met de vleugels heen en weer te gaan. Op dat moment kijkt hij in de loop van een Duitse tank.
Voor mij een scène die de hele film dekt. De bevrijder is in zicht, maar de vijand is er nog. Zou het Iraakse jongetje ook met die intentie gezwaaid hebben naar het radiografisch bestuurbare vliegtuig?

Pas op de poep

'Kijk uit voor de poep', waarschuw ik Doris. We staan op het tegelpleintje achter het gebouw van de kinderboerderij. Het varken markeert zijn nieuwe grasveld, zijn geslacht schiet centimeters naar voren en van achteren maakt hij sidderende bewegingen.
Hoe leg ik dit uit, vraag ik mij af, maar het dier wroet ondertussen de pollen los tot een diepe kuil. Ik zie het stukje gras in mijn fantasie al veranderen in een modderige veldje.
In het veld aan de andere kant rennen de geiten en bokken naar het gebouw. Ze horen iets rammelen en denken dat er iets te eten valt. Als wij zwaaien met een bosje gras in de hand, zien ze ons niet staan. Het gras verderop is groener.
Ik draai mij om. 'Kom we gaan naar huis', zeg ik tegen Doris. 'U staat in de poep', zegt een meisje dat naast mij is komen staan. Ik kijk onder mijn schoen en zie een plakkaat. 'Inderdaad', antwoord ik.

Er zij licht

Een groot licht waar je ieder boek bij kunt vinden. Gisteravond heb ik de grote hanglamp opgehangen in de bibliotheek. De meeste rommel is weg, dus ik kon nu aardig bij de hoogste balk komen.
Bij het friemelen aan de elektriciteitsdraden, ontdekte ik een boek dat ik een tijdje kwijt was. Het stond pal naast de donkere tien delen van Vondel, helemaal bovenin.
Kijk dat krijg je als je licht hebt.

Best een indrukwekkend ding voor een Ikea-lamp. Ik kon het niet laten 's avonds met toestel de straat op te gaan om wat indrukken in beeld te pakken.

Mensen lenen

Mensen zijn binnenkort te leen in de Haagse bibliotheek. Na de materialen van de bibliotheek in Eindhoven volgen mensen. Stadsdichters, gelukszoekers, alleenstaande bijstandsmoeders, geheelonthouders en een topsporters kunnen even geleend worden, onder het motto Leen een levend verhaal.
Ik kijk nergens meer van op. De boeken verdwijnen, maar de verhalen blijven. Straks is het bijzonder om met een boek onder je arm te lopen. Het boek heeft echter nog een heel groot voordeel. Een boek mag je mee naar huis nemen, maar deze leenmensen niet.

Buizerd

Zijn borst zwelt tot een slagschip
de zon wappert zijn veren droog
Zijn ogen turen smal de regen weg en
haviken snel zijn snavel vooruit

Het gras gemaaid krioelen muisjes
hun verloren nestjes uit
Zelfs de reiger loopt zijn stelten
het veld door en tuurt naar vluchtend eten

Als ik een vlieger ben en hoog mag
turen over veld en haard
Dan doe ik of ik niets zie
en verbleekt de hardloper in zijn geel

Oproep der kabouters

De tekeningen van Anton Pieck vindt ze verschrikkelijk. Vooral die van het leven en werk der kabouters. De naakte kabouters van Anton Pieck, ze zijn een gruwel voor het oog van NRC.next columniste Aaf.
De opmerking is een dubbele gruwel in mijn ogen. Behalve dat ze titel van het boek verkeerd spelt (niet der, maar van de), zit ze helemaal abuis. Anton Pieck nog nooit een kabouter heeft getekend of geschilderd. Het is Rien Poortvliet die beide boeken heeft uitgegeven ergens in de jaren 1970. Prachtige prentenboeken, die ook veel wetenswaardigheden over kabouters bevatten.
Bij mij staan ze in de boekenkast: Het leven en werk van de kabouter en ook De oproep der kabouters. Kneuterigheid ten top, maar met grote eerbied voor het kabouterwezen.
Ik geloof in kabouters en ik bewonder deze huisgeesten. Ik verfoei de commercialiteit die eraan zit. Voor mij geen Kabouter Plop, maar een innig moment in het bos. Ik zie ze ook te snel wegschieten om ze goed te kunnen bevatten.
Jammer dat Aaf het bij het twee keer bij het verkeerde eind heeft. Geen eindredacteur die Aaf redt en kabouters steken voor zo iemand helemaal geen handje uit. En terecht. De eindredacteur kent alleen Kabouter Plop en een kabouter laat iemand met een verkeerde waan vooral in die waan.

Harmoniumzolder

Nadat ik vanmorgen de Leonhardt in elkaar had geschroefd en in bespeelbare staat had gekregen, sloeg de overmoed toe. Ik wilde het pedaalharmonium, dat mij veel krapte in de studeerkamer bezorgt, ook op de open zolder zetten.
Het instrument is 85 centimeter breed en de deuropening is 80 centimeter op het smalste stuk. Het irriteerde mij dat het instrument nu uit elkaar gehaald moest worden om het onder het schuine dak te zetten.
Vannacht ergens tussen twee dromen in, bekroop mij het idee om de essentiële plank voor weg te schroeven. Er was een halve centimeter speling had ik vanmiddag in wakkere staat gemeten. Om ruimte te winnen haalde ik de deur uit de sponning en begon met de gok.
Ik trok het zware ding voor mij uit en met wrikken en wegen had ik hem er voor de helft uit. De helft van de missie was geslaagd. Nu klom ik over het instrument de kamer uit om aan de andere kant het instrument weer schuin in de deuropening te trekken.
En ja hoor, daar stond het te grote instrument op de vliering. Ik duwde hem wat verder, schroefde de drie dingen weer vast en begon aan een kleintje van Bach.
Zie hier het resultaat:

Achteraan de Leonhardt, voor het ouderwetse trapwerk.

Verstopt tussen de kasten.

Met de crocks aan Sweelinck.

Als je de trap op komt, zie je dit.

Harmoniums op een rijtje.

Hoewel niet foutloos gespeeld wordt, een klankimpressie:

Worps psalm 100 op de Leonhardt, volle werk.

Sweelinck ' Nun freut euch, liebe Christen gemein' op het pedaalharmonium.

Kroelende kraaien

Vanmorgen bij het lopen met de hond, zag ik twee kraaien op de hoek van onze dakgoot zitten. De ene kraai pikte in de nek van de andere. Is het liefde, of is het macht? Ik vroeg het mij af. Het zag er wel heel vertederend uit.
Per ongeluk filmde ik het.

Achter mij

Uit de ijle populieren weerklonk het gekwetter van een grote groep spreeuwen. Ze verzamelden zich voor de trektocht naar het Zuiden. 'Hoor je de spreeuwen tetteren?' riep ik achterwaarts. Ik hoorde geen reactie. Een brommetje trok voorbij en overtetterde de spreeuwen. 'Ja, ik hoor het', galmde Doris vanaf de bagagedrager.
We moesten een brief wegbrengen naar Parkwijk en fietsten langs het spoorbaanpad. Af en toe passeerde een geel monster en bevestigde Doris het voorbijgaan met 'een trein, een trein'.

We reden weer op de terugweg. Een zwerm spreeuwen vloog op een populier af. Weer kwetterden ze het hoogste woord. Ik probeerde de trek uit te leggen. 'Het wordt winter en ze gaan weg', vertelde ik met een halve schreeuw in mijn stem. De treinen en de spreeuwen probeerden boven mij uit te roepen. 'Daarom gaan ze naar een warm land, hier heel ver vandaan. Kijk, daar vliegen ze.' Een nieuw groepje vloog ons tegemoet. Doris snapte het: 'Kom achter mij aan, zegt de vogel.' De zwerm vormde een regendruppel die in een punt voor wegvloog. 'Achter mij, achter mij', vervolgde Doris.
Zo had ik de trek nog niet gezien. 'Ze verzamelen zich en gaan dan weg', vertelde ik verder. Het kwetteren vervloog langzaam van ons. We waren nog alleen tot een brommertje ons tetterend inhaalde. 'Achter mij, achter mij', snaterde de uitlaat met een lelijke schal. Daarna verliet het ons in een stank.

Oefening

Het alarm loeit. We moeten gaan. Ik herinner het mij dat er briefjes hangen waarop een ontruimingsoefening wordt aangekondigd. Ik gebaar naar de anderen. Weg, we moeten weg. Ook een alarm maakt nonchalant. Het schijnt dat mensen bij een brand gewoon blijven zitten met het idee dat het alarm loos is.
Als alle lieden buiten staan, denk ik terug aan alle ontruimingsoefeningen. Eens was ik na veel moeite voor mijn scriptie in een museumbibliotheek binnengedrongen. Toen ik met het felbegeerde boek op schoot zat, ging het alarm af. 'Dit is een oefening', zei de bibliothecaresse. 'Leg het boek maar neer, want dit gaat een uur duren.' Het wachten buiten duurde zo lang dat ik maar naar huis ben gegaan.

Steffie zeg er iets van

Ze glimlachte en verscheen heel mooi in beeld, maar bleef verder heel stil zitten. De gasten waren interessant genoeg. Ze kreeg soms de ruimte om iets te zeggen en te vragen. Tafeldame Steffie Kouters bakte er weinig van bij De wereld draait door. De redacteur van Volkskant Magazine speelde meer voor tafelplant, dan tafeldame. Wel jammer, want ik kwam zelfs een website tegen die haar één van de beste interviewers van Nederland noemde. Als zwijgen de beste vraag stellen is, dan gaat dit op, maar het irriteerde mij vandaag.

Brievenbusman

Als taalverwerving een landhuis was, stonden in de pronkkamer de nieuwvormingen van woorden. Het mooiste kastje in de pronkkamer van Doris' landhuis is het nieuwgevormde woord 'brievenbusman'.
Volgens mij is het ontwikkelen van neologismen één van de meest actieve onderdelen bij taalverwerving. Het vergt het creatieve vermogen meerdere dingen aaneen te rijgen. De schakels van de ketting maken het woord.
De kleursamenstelling van de ketting 'brievenbusman' is een genot voor het oor. Ik geniet er telkens weer van als ik het Doris hoor zeggen. Als het woord uitgesproken is, is er ook nog eens de post zelf.

En ja hoor, ik verschijn in beeld

Een bruin colbertje. Dat hebben Max Westerman en ik aan in Almere. Je ziet mij in zijn televisieserie Westermans nieuwe wereld over het Stationsplein sjokken met de fiets in de hand. De bruine fietstassen bengelen stukkend aan de bagagedrager.
Schreef ik twee maanden terug trots dat Almere even Amerika was, nu was ik een seconde in beeld bij het shot in de richting van de Stationsstraat. Waar een mens trots op kan zijn.
Toen ik jaren terug een cameraploeg passeerde op Utrecht Centraal, kreeg ik eindelijk de beurt. Ze vroegen mij wat ik ervan vond dat de aangekondigde staking van maandag niet doorging. 'Goed, heel goed', zei ik.
's Avonds bij het kijken naar het 8-uur-journaal, liep ik net weg van het interview. Degene na mij had schijnbaar een diepzinniger antwoord, of een leuker smoeltje.

NRC-kloon

'Hé dat heb ik vanmorgen al in mijn krant gelezen.' Bij het zien van De wereld draait door zag ik Kamagurka met zijn portret van Sanne. Het schilderij hoorde bij een actie van NRC Handelsblad met de vraag 'Wie is dit?' Lezers konden het antwoord geven met een foto van zichzelf of de vermeende geportretteerde. Volgens Kamagurka zou hij per ongeluk Sanne 't Hooft uit Amsterdam hebben geschilderd.
Leuk bericht, jammer dat het dubbelop komt. Het lijkt wel of de redactie van De wereld draait door op zoek naar onderwerpen 's morgens NRC.Next leest en 's avonds het dunnetjes overdoet met NRC Handelsblad. Het lijkt wel of Nederland niet meer onderwerpen voor een dagelijkse televisieshow heeft.
Het programma moet uitkijken om niet teveel een NRC-kloon te worden. Naast de onderwerpen schieten de rubrieken als Fokke en Sukke en de stoel van Pieter Steinz regelrecht uit de humusgrond van de Rotterdamse krant. Jammer, want hierdoor blijven veel zeldzame paddenstoelen buiten het beeld van de redactie en de kijker.

Passen en meten

Bij het plaatsen van de diepe kast in Inges naaikamer, besefte ik niet dat ik een misrekening maakte. De hoge, minder diepe kast, past namelijk helemaal niet op zolder. De balk bengelt op iets meer dan twee meter hoogte. De hoge kast is bijna tweeënhalve meter hoog, dan kunnen de deuren niet meer open. Ik ontdekte het plotseling een paar weken geleden, bij het indelen van de ruimte.
Gisteren sausde ik de muren en vorige week had ik de vloer gelegd. Daarom haalde ik vanavond de diepe, lage kast uit de naaikamer uit elkaar voor een verhuizing naar zolder. De hoge kast kreeg een plekje in de naaikamer. Misrekening heeft ook zo z'n voordelen. De naaikamer is twee keer zo groot geworden, lijkt het. Minder plek voor de stofjes, maar meer ruimte om te naaien.

Vermolmd

Voor het trainen van de rugspieren bezoek ik het zwembad op zondagmorgen. Er zijn meer mensen op het idee gekomen een baantje te trekken. Ik spring in de eerste baan en probeer mijn slaperige spieren op te monteren in het water.
Het is filezwemmen, soms port een hand in mijn zij of voel ik een lichaam tegen mijn tenen drukken. Soms slaat mijn vingers tegen een voet of ontmoeten een ander uitslaande hand. Ondertussen draalt Skyradio over het water, in een rondje.
Zo zwemmend tussen de natte hoofden en de chloordoorlopen ogen, denk ik aan het wedstrijdzwemmen van weleer. Zo'n brilletje heb ik ook gehad. Als ik het nog bewaard heb, moet het elastiek en het bandje onder de glazen zijn vermolmd.
Als ik dan een klein uurtje later mij afdroog, vertelt een opa aan een andere afdroger dat hij in de zomer zes keer in de week zwemt. 'In de winter drie keer vult hij aan. 'Ik zwem alleen buiten. Ik heb de beschikking over een verwamd buitenbad.' Nu gaat hij met zijn kleindochter het water in van het binnenbad.
Een verwarmd buitenbad, zo kunnen we allemaal in de winter buiten zwemmen. Ik moet het doen met een file op zondagmorgen met een schrootjesplafond boven mijn hoofd, of de onverwarmde plomp voor de deur.

Voor paal slaan

- 'Is hij zo goed?'
- 'Bijna, iets meer naar rechts.'
- 'Zo?'
- 'Iets naar links.'
- 'Nu?'
- 'Ja, niks meer aan doen.'

Een bolle buik balanceert op een steigertje en een hamer tikt ritmisch op de houten balk. De buren bouwen een erfafscheiding. Vorige week verdween het struikgewas. Het was te hoog en te zwaar geworden voor de smalle tuin. Nu slaat de man met de hamer de balken in het zand, tussen de wortels en stronken van de oude heg. De steiger schuift door en het tafereel herhaalt zich.

Bis. Tik.

Gewenste metropool

De vakantie voorbij, de plannen zijn in aantocht. Na een tweede deltaplan komt een nieuw plan voor de ruimte: meer groen en meer woningen in de Randstad. Als de woningen groen geschilderd worden, lukt deze missie, in de combinatie klinkt de tegenspraak.
De wens van de Randstad als metropool blaast de gedachte uit dat dit nu niet het geval is. De nieuwbouw van het verleden heeft klaarblijkelijk geen steen bijgedragen aan de vorming van een metropool.
Van de plannen die in het verleden gemaakt zijn, is van het papier alleen al een stad te bouwen. Hoe weinig daarvan terecht is gekomen, laat zien dat ook een plan op papier iets is tussen droom en daad.
Gelukkig maar, want hoe had Nederland eruit gezien als alles echt gedaan was. Het land had honderd keer groter moeten zijn en alles was na drie maanden weer afgebroken. Nu blijven we ons een metropool wensen, terwijl we niet zien wat er was en is.

Korte dagen

Als de dag een groen papiertje was
en de regen voor viool speelde
dan neuriede de wind van herfst
en ademde de avond een koele bries

Maar de dag blijft hangen in een groef
gedachten en voorwendsels die de avond
vergeten en een grote leegte proberen
achter te laten in dit kille vers

Nu de dagen zeggen dat het licht op raakt
en de warmte zichzelf een das trakteert
vergeten de allerarmsten dat het eens
voorjaar was en genoeg brood

Water en energie

Het nieuwe deltaplan dat meneer Cees Veerman gisteren presenteerde bevat naar mijn oordeel één grote lacune. De opwarming van de aarde is het gevolg van het overvloedige energieverbruik. Dit verbruik zorgt voor de verhoging van de zeespiegel, de grote hoeveelheid regenwater die via de rivieren moet worden afgevoerd en het tekort aan zoet water in de warme zomerperiode. De Deltacommissie kreeg nu de unieke kans om veiligheid te combineren met het opwekken van duurzame energie.
Helaas hebben ze deze kans niet gegrepen. Zout en zoet water leveren veel energie op. Bovendien zorgt het voor een gezond IJsselmeer. Dingen die van het IJsselmeer meer maken dan een bassin waarin water klotst. Plannen met de delta in Zeeland laten ook alles teveel bij het oude. Zo weet ik mij te herinneren dat een kleine aanpassing van de Oosterscheldekering het tekort aan zand en slib kan oplossen. In het plan van Veerman ontbreken dergelijke dingen.
Natuurlijk zijn het details, maar ik geloof erin dat natuur en duurzaamheid goed samengaan met veiligheid.

Winkelwagentjes

Tel de winkelwagentjes. Het oud-ijzer-dregbootje kwam weer voorbij en trok de in het water gezakte ijzertoestanden weer aan de kant. Veel meuk die door de vandalen weer in de gracht was gegooid, is er opnieuw uitgehaald.
Ik ben benieuwd hoe lang dit zo blijft liggen.

Kruisbestuiving bij de gemeentegrens

ś Morgens in de krant, 's avonds op televisie. Ik las vanmorgen een stukje over astrologie en sterrenkunde van Vincent Icke. Vanavond presenteerde de sterrenkundige het weerbericht van het heelal.
In één week zie ik het programma De Wereld Draait Door al een aardige kruisbestuiving maken met NRC Handelsblad en de grachtengordel. Maandag zat Pieter Steinz zijn eigen zaterdagrubriek dunnetjes op televisie over te doen.
Originaliteit, nieuwe gezichten en andere onderwerpen, bepalen volgens mij de kracht van een televisieprogramma. Nu wordt een circus gemaakt met artiesten die hun kunstje al ergens anders doen. Jammer, want er is veel talent dat onopgemerkt blijft. Alsof de wereld ophoudt bij de gemeentegrens van Amsterdam. Dat lijkt de oud-hoofdredacteur van Het Parool en ook van de Amsterdamse zender AT5 graag te willen uitdragen.

Patatjeswinkel

De snackbar noemt Doris patatjeswinkel. Toen ik vanuit mijn werk thuis kwam, opperde ik het idee om lekker naar de patatjeswinkel te gaan. We hebben een hamburgertje gegeten, wat ondanks de eenheidsworst best een feest is.
Na de patatjes dook Doris een kleurig klimgeval in, waar ze moeiteloos in het spel van twee jongetjes integreerde. Ik mocht de laarsjes van een meisje uittrekken die ook in het speeltoestel wilde.
Vanavond voor het naar bed gaan, vroeg Doris na het gebruikelijke halve glas water nog een nieuw. De zoute hamburgers, kipnuggets en patatjes kosten veel dorst.

Guus

Het heeft wel iets schattigs, de namen die de Amerikanen geven aan het natuurgeweld van de storm. Niet gewoon The Tempest, maar een heuse naam met Hurricane ervoor. Gustav en Katrina, het heeft in het Engels wel iets dreigends. Zodra je ze voorzichtig vertaalt, veranderen de namen in knuffels: Guus en Katrien. Vanavond zag ik onze eigen Guus, de lampen aan, want de donkere wolken drukten het licht weg.

Zettem op Cor

Niels Willem en Kas ga door, Jan 196 hup hup, girls go on, we zijn trots. Het fietspad in het Kromslootpark is bezaaid met teksten. Het zijn de aanmoedigingsteksten van de Triatlon van afgelopen zaterdag.
Ik loop er over bij mijn trainingsrondje. Ik hol heen nog in de richting waar de zon ondergaat, terug op het fietspad langs het spoor word ik omringd door straatlantaarns.
Ik besef dat het één van de laatste keren is deze zomer dat ik nog op dit uur door het Kromslootpark kan lopen. Ik geniet van de oranje tint in de lucht en weet zeker dat de aangemoedigde triatlonatleten dit zaterdag niet gezien hebben.