Miskende kankeraar

Soms kom ik van die juweeltjes tegen op een boekenmarkt of in de kringloopwinkel. Zo trof ik vorige week op de laatste werkdag in Den Haag het prachtige boek Eendagsvliegen op de Haagse boekenmarkt aan. Eendagsvliegen van Willem Walraven is niet een titel die echt uitnodigt het boek te kopen, maar bij het lezen de afgelopen dagen heb ik er erg veel plezier aan beleefd. Want Willem Walraven is een heuse schrijver en een miskende kankeraar.

Onze tijd keert zich een beetje tegen de mopperaars en kankeraars.

Leve de Nederlandse blog

Best schrikken natuurlijk als je leest dat het bloggen in Nederland dood is volgens dé blogexperts Dutch Bloggies. De hoeveelheid liefde en energie die erin is gestoken, is genoeg geweest. Het heeft geen zin meer om blogprijzen uit te reiken. De blog heeft niet de positie die bijvoorbeeld de blogs in Amerika hebben gehad. Zo vinden de organisatoren van de prijs die in januari samen met het bestuur wordt opgedoekt.

Een blogger van het eerste uur typeerde de Nederlandse blogbezoeker als ondankbaar publiek. Ze laten je snel in de steek, vond hij. Als de Nederlandse blogbezoeker het zat is, vertrekt hij en komt hij niet meer terug. Ik deel die mening niet. De Nederlandse blogbezoeker is juist trouw. Je moet dan niet geloven in grote aantallen, maar in een klein publiek. Het kleine publiek geeft in de respons aan dat ze je trouw maar kritisch volgt.

Bloggen leeft meer dan ooit in Nederland.

Vochtig gootsteenkastje

Het begint ermee dat de vaatwasser steeds moeilijker sluit. In eerste instantie negeren we het probleem, maar dat helpt niet. Hij blijft haperen ergens op het einde, vlak voor we hem dicht kunnen drukken. Het probleem wordt niet minder erg, het verergert zelfs.

Daar sta je dan. Het moment is aangebroken dat je een onderzoek start. Eerst verwijder je de plint onder de vaatwasser en het naastliggende gootsteenkastje. Het levert weinig bevindingen op. Alleen dat het er best vochtig is, maar het lekt er niet.


Dan komt de tweede stap.

Over een nacht ijs

Het eerste ijs van dit seizoen

Het eerste ijs heeft zich in Almere gevormd op de plassen en sloten. Vooral de plekken waar de wind niet veel vat heeft, groeien langzaam dicht. De eenden lopen wat onwennig over het dunne en vooral gladde laagje ijs. Ze glibberen traag vooruit en weten nog hun evenwicht te bewaren. De zon weerkaatst vooral mooi in het water dat bedekt is met een dun laagje ijs.

David Sedaris en Sinterklaas

Zegt het verhaal 'Zes tot acht zwarte mannen' iets over Sinterklaas of meer over David Saderis. Ik denk het laatste. In de bundel Van je familie moet je het hebben, een tip van Paulien Cornelisse bij Zomergasten - inderdaad zo lang doe ik al over het boek - vertelt Saderis over de bijzondere kindervriend. De feiten kloppen niet, maar dat geeft niks voor een verhaal. Daar is het een verhaal voor, maar het tekent wel de verteller.

Hij behandelt het typisch Nederlandse gebruik echt als een Amerikaan die een bijzondere volksstam bestudeert. Het begint al met de openingsvraag die Sedaris stelt als hij in een vreemd land komt:

'Wanneer maken jullie de kerstcadeaus open?' is ook een goede gespreksopener, want volgens mij zegt dat veel over het nationale karakter. (256)

Ter Braak, Wilders en Biskop

Het verse CDA-kamerlid Jack Biskop haalt in een openingsspeech voor zijn fractie Menno ter Braak aan. De vergelijking met de PVV komt hier angstwekkend sterk naar voren. Jammergenoeg vermeldt Biskop niet waar het vandaan komt. Het verzameld werk van Ter Braak beslaat al ruim 4850 pagina's in 7 delen. Dan is er nog de 4-delige briefwisseling tussen Ter Braak en Du Perron en zijn er nog ontzettend veel artikelen in tijdschriften die niet in het Verzameld werk zijn opgenomen.

De zoekfunctie van de nieuwe website www.mennoterbraak.nl werkt nog niet zo goed om het fragment snel te vinden. Daarnaast gebruikt Biskop een uitgave met de huidige spelling. Helaas, want ik had graag gelezen wat er om het fragment zelf heen staat. Schrijft Ter Braak dit naar aanleiding van een boekrecensie of komt het uit zijn eigen gedachtenkoker. Zeker in formulering doet het zeer Ter Braaks aan, maar context en de bijbehorende duiding is bij dergelijke citaten onontbeerlijk.

Leve Komrij's Clubsandwich

De Clubsandwich bevat 20 delen van Komrij's Sandwich-reeks (2002-2009)

Vandaag bij het afscheid van de postbus-collega's 2 prachtige boeken met debutanten en vergeten dichters. Onderweg in de trein al heerlijk gebladerd in de boeken en thuis verder gelezen. Wat een heerlijke keuzes van Komrij. Hij geldt als een heuse ontdekker van nieuwe dichters en blaast het stof van de vergeten dichters. E

Van de vergeten dichters eindelijk weer de grote namen van ondermeer J.J.L. ten Kate - verguist in de onvergetelijke parodie Cornelis Paradijs (Frederik van Eeden) - en de Afrikaanse dichter Sheila Cussons. Vooral de laatste is een heuse parel in de bundel met De vergeten dichters. Van deze bundel is misschien het meest spectaculaire gedeelte achterin bij de bundeling Bombast en larie, De 25 afschuwelijkste gedichten uit de Nederlandse literatuur.

iPhone, Android of Blackberry?

Hoe ziet de gebruiker van een smartphone zichzelf en hoe zien anderen hem? (bron: csectioncomics.com)

Een interessant verhaal in Dagblad De Pers vanmorgen over de verschillende smartphones die in omloop zijn. De auteur Jorien Beukers deelt het grofweg in 3 categoriën gebruikers: iPhone, Android en Blackberry. Grofweg ingedeeld komt dit overeen met de 3 categoriën bekende computergebruikers, respectievelijk: apple, linux en microsoft.

Wat voor mij een heuse eyeopener is, is de illustratie die het artikel vergezelt. Deze is afkomstig van C-Section Comics en laat prachtig zien hoe de verschillende gebruikers van mobiel internet zichzelf zien en hoe ze worden gezien door de gebruikers van smartphones uit de andere categoriën. Het levert een leuk plaatje op dat meer zegt over de gebruikers dan over de verschillende systemen.

Kamerleden kijk eerst naar jezelf

Hebben Tweede Kamerleden voldoende kennis van het spoorwegnet om er een effectief oordeel over te kunnen vellen. Het is natuurlijk erg leuk om zoals Arie Slob commentaar te hebben op Prorail naar aanleiding van het incident van afgelopen vrijdag in Utrecht. Ik betwijfel de hoeveelheid verstand van rails, wissels, bovenleidingen, treinstellen en seinen onder kamerleden.

De benadering van veel kamerleden is namelijk erg vanuit de auto geredeneerd. Dat een trein bijvoorbeeld een veel langere remweg heeft - vaak van enkele kilometers lang - en niet kan uitwijken zoals een auto, lijken ze niet te realiseren.

Jammer van de vitamines

De rij bij de kassa was lang en er klonk een zacht plofje. Kort erop volgde een verlegen: 'o'. Ik keek op bij het stapeltje boeken waar ik stond. 'Nieuw binnengekomen' hing er op een geel kartonnetje boven. Het tweede deel van de Verzamelde werken van Erasmus hield ik in mijn hand. Ik zweefde bij het bladeren ergens tussen de Lof op de geneeskunst en de Lof de Zotheid. Op de grond lag de fruit smootie.

Complimenten voor NS

Klagen en mopperen over de diensten van onze nationale spoorwegen is soms op zijn plek, maar de verantwoordelijkheid die de NS nu neemt bij de toestanden van afgelopen vrijdag is lovenswaardig. Petje af voor de spoorwegen. Reizigers die het geld van hun hamburger terugkrijgen of de kilometers die pa voor zijn dochter moest omrijden krijgen terugbetaald. Het toont dat de NS zijn verantwoordelijk neemt.

Kan iemand de maan worden?

We zagen het avond worden vanuit de trein. De zon maakte plaats voor de maan en aan het firmament verscheen een heuse ster. Heel duidelijk in beeld, reisde de ster met ons mee. We tuurden met de neus tegen het raam en schermden het licht uit de trein af met onze handen. Doris wees me op de ster. 'Kijk dat is het sterretje Oma Almelo.'

Na de crematie van Oma Almelo vertelden we Doris dat oma een sterretje was geworden. Omdat het zomer was en de duisternis ver na het bedtijdstip intrad, lukte het pas maanden later om de juiste ster te vinden. Doris koos de meest heldere uit, duidelijk zichtbaar en de ster danste een beetje als je je ogen dichtkneep. 'Dat is Oma Almelo', zei ze en ze zwaaide naar de hemel.

Hendrik Willemyns van Arsenal volgt spoor wereldliteratuur

Het spoor van de literatuur nalopen zoals een boekhouder zijn cliënt volgt aan de hand van bonnetjes, de zogeheten 'Paper Trails'. Geweldig lijkt mij het om bijvoorbeeld het verhaal van de Max Havelaar helemaal in een documentaire te vatten. En dan gedurende het programma alle plaatsen aan te doen die in het verhaal voorkomen. Gecombineerd met de bijzondere geschiedenis achter de Max Havelaar. Waar kun je het cultuurstelsel beter uitleggen dan bij de Indonesische plantages? Maar ook de koffiepakhuizen. En wellicht is het verhaal nog beter in deze tijd te trekken. Dan denk ik niet alleen aan het keurmerk Max Havelaar, maar ook aan de hedendaagse koffieteelt, koffiehandel en andere wantoestanden waar je op kunt stuiten.

Die droom wordt nu waarheid op de Vlaamse zender Canvas. In 6 afleveringen neemt de zanger Hendrik Willemyns (bekend van de Belgische band Arsenal) zijn kijker mee naar 6 bekende werken van de wereldliteratuur. De serie met als titel Paper Trails is opgenomen op de plekken waar de boeken zich afspelen of tot stand zijn gekomen. Het kan een verrassend resultaat opleveren, zeker ook omdat de producent zegt dat Hendrik Willemyns alles gedaan heeft. Hij interviewt niet alleen de gasten, hij houdt de camera vast, verzorgt de regie en montage en daarnaast heeft hij de muziek speciaal bij de serie geschreven.

Doris bij Sinterklaas

Doris en Sint Nicolaas

Gisteren bezocht ik samen met Doris Sinterklaas in Den Haag. We mochten samen de reis afleggen die ik dagelijks afleg. We waren veel te vroeg, maar dat hinderde niet. Na het drinken van een lekkere kop chocomel en cappuccino was het dan eindelijk zover.

Doris luistert naar Sinterklaas in haar pietenpak

Liften via twitter

Wat de NS niet lukt, lukt de twitteraar wel: via de site Liftdeck kunnen mensen die vandaag met de trein moeten reizen via Utrecht een lift geven en krijgen. Een leuke applicatie waarbij mensen die naar Utrecht moeten snel een lift kunnen zoeken. Het aanbod verschijnt er ook op. Dit demonstreert hoe makkelijk en snel via twitter een reisprobleem wordt opgelost.

Een brandje en heel het land ligt plat

Een groot drama op Utrecht Centraal gisteren en het hele land ligt plat. Een brandje in het gebouw van de treindienstleiding is voldoende, lijkt. Naar mijn oordeel demonstreert het voorval van gisteren 2 dingen:

1. onze railinfrastructuur is zeer gevoelige. Het minste of geringste zorgt ervoor dat de hele treindienst wegvalt of ernstig uit de pas loopt.
2. er moet heel snel een nooddienstregeling komen, verdeeld in clusters waarbij elke regio heel snel 'overgenomen' kan worden door een andere. Dit betekent niet een specifieke dienstregeling zoals de winterdienstregeling, maar veel meer een grofmazig plan dat overal gebruikt kan worden. 

Het telefoonboek, google, het violet en de dood

Het boek dat de bijbel èn het telefoonboek overbodig maakt, had Gerard Reve weleens verteld over zijn Het boek van het violet en de dood. Het boek is er nooit gekomen en het uiteindelijke boek Het boek van violet en dood dat kwam heeft de bijbel niet overtroffen. Maar wel het telefoonboek, sinds kort. Het telefoonboek is dood, schrijft Timothy Lavallee op de site technorati.com. En gelijk heeft hij. De laatste keer dat ik het telefoonboek heb opengeslagen is heel lang geleden. Meestal wordt hij ongelezen vervangen door de nieuwe jaargang.

In mijn leven is het telefoonboek dus morsdood, al denk ik persoonlijk dat heel veel ouderen het nog zullen gebruiken. In die zin verdwijnt het pas als de laatste gebruiker ervan overlijdt. De leverancier van telefoonboeken in Nederland, gelooft er ook nog in. De gouden gids in combinatie met de telefoongids wordt jaarlijks geproduceerd. Sommige mensen hebben uitgerekend dat de productie van deze papieren lijst ongeveer 1 procent van het totale papierverbruik in Nederland kost.

Moet de journalistiek trots zijn op onthullingen PVV?

Het verwijt dat Geert Wilders geen goed antecedentenonderzoek heeft gedaan bij zijn kandidaten kan worden doorgetrokken. Want zijn de recente ontdekkingen rond kamerleden van de PVV nu een verdienste van de journalistiek? Ik vraag mij af of de dingen rond de PVV'ers Eric Lucassen, Richard de Mos en James Sharpe werkelijk door de journalistiek zijn ontdekt. Ik denk eerder dat hier de media meedeinen op een hetze.

Op het moment dat Wilders zijn kandidatenlijst presenteerde, hadden de media kunnen graven in het verleden van de kandidaten. En niet onbelangrijk, in hoeverre rijmt het verleden van de PVV'ers met de opvattingen van Wilders?

Help de Aziatische boktor in Almere

Een enorme schrik natuurlijk: in Almere is de Aziatische boktor aangetroffen. De sporen van het diertje werden gevonden bij het snoeien van bomen in Almere Buiten.

Bomen en struiken in een omtrek van 100 meter rond de besmettingshaard moeten weg. In een omtrek van 1000 meter rond de esdoorns waarin de sporen zijn gevonden, komen voor 4 jaar onder toezicht van de voedsel en warenautoriteit. In een straal van 500 meter mogen geen hout of planten worden vervoerd.

Offerfeest

Op weg naar het station Hollands Spoor gistermiddag trof ik net de slager aan die enorme schapen aan het uitladen was voor het offerfeest. De zware beesten werden uitgeladen en gingen mee met de nieuwe eigenaren. Op de schouder torsten ze de geslachte dieren met zich mee.

In hun voornemen leken ze wel Holle Bolle Gijs die halve koeien en paarden naar binnen werkte. Krachtige spierbundels versjouwen krachtige spierbundels. Een beter offerfeest kun je niet hebben.

Anker en Anker

Als ik denk aan een stel belhamels zoals Sietske en Hielke Klinkhamer, dan zie ik de tweelingbroers Wim en Hans Anker als de volwassen versie van De schippers van de Kameleon. Gisteravond heb ik het tweede deel bekeken van een doumentaire over het beroemde advocatenduo.

Wim treedt vaak op als woordvoerder en staat daarmee erg op de voorgrond, maar je ziet gedurende de documentaire waar de kracht van zijn broer ligt. Korte overlegjes tussen de broers en andere advocaten vormen de grote kracht van het Friese advocatenkantoor.

Nieuwe politieke wind ruikt sterk naar oude

Een politicus haalt een monsterzege omdat hij zegt waar het op staat, maar de politieke macht maakt hem monddood. Bij het zien van de stuntelende Geert Wilders zag ik een draaiende politicus van het slag waartegen hij zo fel van leer trekt. Levert de macht inderdaad een draaiende politicus op?

Het lijkt er verdacht veel op. In verkiezingstijd hoorde ik kiezers steun aan de PVV betuigen omdat hij zou zeggen waar het op staat en er met hem eindelijk een nieuwe politieke wind zou waaien. Nou, die nieuwe wind lijkt verdacht veel op de oude. Hij stinkt minstens even hard.

Kanttekeningen bij Hitler van Sebastian Haffner

Het zien van de aanbieding in de Ramsjkrant was genoeg om mijn hart sneller te doen kloppen: maarliefst 6 boeken van Sebastian Haffner zijn in de aanbieding. Ik snelde nog dezelfde middag naar de boekwinkel om 2 van zijn bekendste titels aan te schaffen: Kanttekeningen bij Hitler en Het verhaal van een Duitser 1914-1933.

Het eerste boek heb ik vandaag uitgelezen. Wat een beladen werk en wat een uitgangspunten. De uitgangspunten waar Haffner mee werkt, bieden het grote voordeel dat voor het eerst iemand op een andere manier naar Hitler en zijn misdaden kijkt. Het nadeel van de uitgangspunten is dat ze je gevangen houden en de ogen dichthouden voor andere dingen.

De gracht in het najaar

De kauwtjes in de bomen voor het huis

In deze tijd van het jaar moet ik altijd terugdenken aan de tijd dat we op zoek waren naar een huis. We kwamen in Almere terecht. We hadden net een huis bekeken aan het Hilversumpad en toen doemde het beeld van de gracht met de kale bomen op. Eigenlijk best een troosteloos beeld, maar tegelijkertijd boordevol met verwachtingen. Ons droomplekje verrees temidden van al die kaalheid.

Het orgel en de Eerste Wereldoorlog

In de 31e band van de Acta Organologica die deze week op mijn deurmat viel, staat een interessant artikel van Alfred Reichling over orgels, orgelbouwers en orgelbouw in de Eerste Wereldoorlog. Het is een artikel dat geen Nederlands tijdschrift zou halen, boordevol met lijsten van orgelbouwers die in de Eerste Wereldoorlog aan het front vochten en een lijst met gevallenen.

Deze aspecten maken het artikel naar mijn mening des te interessanter. Reichling richt zich in het stuk voornamelijk op Oostenrijk en Duitsland. Wanneer je erbij stilstaat dan besef je dat de orgelbouw in de Eerste Wereldoorlog nauwelijks heeft stilgestaan. Dit in tegenstelling tot de Tweede Wereldoorlog waarbij de orgelproductie vrijwel stil lag.

De pijpen en Sint Maarten

De dag na Sint Maarten nog over Sint Maarten schrijven, is natuurlijk een beetje mosterd na de maaltijd. Maar dit leuke filmpje kwam ik op een van mijn sociale netwerken tegen. Een beduidend jongere Jos van der Kooy improviseert op het Sint Maartensliedje dat de kinderen gisteravond aan de deur zongen. Hij doet dat op het orgel van de Sint Maartenskerk in Zaltbommel. Kortom de pijpen fluiten het lied van Sint Maarten.



Vooral het tutti aan het einde, maakt veel snoepgoed los. Zo'n improvisatie vraagt wel om heel veel snoep.

Sint Maarten

Meegeluisterd telefoongesprek in de trein

'Ja, met mij.'
...
'Ik heb even zitten denken, maar het is vanavond Sint Maarten.'
...
'Nee, dat is dat met die kinderen die dan aanbellen en zo.'
...
'Misschien moeten we iets halen.'
...
'wat?'
...
'Nee, met snoep die ze dan krijgen.'
...
'Ik kom toch langs de Albert Heijn, misschien moet ik wat meenemen.'
...
'Nee.'
...
'Wat?'
...
'O, je bedoelt Bros? Die chocoladereepjes?'
...
'Inderdaad, dan ga ik die halen. Tot zo.'

Kinderpostzegels

Het buurmeisje belde aan, de deur open en ik zag aan de enveloppe hoe laat het was. De kinderpostzegels werden uitgereikt. Een leuk moment natuurlijk, het uitdelen van de kinderpostzegels. Het buurmeisje had een vriendinnetje meegenomen.

Uit de enveloppe toverde het buurmeisje een stapeltje nieuwe enveloppen waar die van ons ook tussen zat. Ik kreeg de juiste enveloppe, bedankte en wilde de deur alweer dicht doen. 'Nee', zei het andere meisje snel. 'U moet nog uw handtekening geven.' Het buurmeisje knikte. 'Anders mogen wij u de enveloppe niet geven.'

Schilderen

De trein reed het perron binnen op de geplande tijd. Aan de overzijde stond het andere treinstel naar Schiphol te wachten. De kou dreef de overstappende reizigers nog sneller van het ene treinstel in het andere. Het leek wel of iedereen uit het andere treinstel stapte en deze trein moest hebben.

De twee mannen hadden elkaar bij Almere Muziekwijk getroffen. Hij zat al in het treinstel en de andere struinde de zitplaatsen af. Blijkbaar hadden ze achterin het voorste treinstel afgesproken, want de man zat er al. Ze zeiden elkaar gedag en kletsten wat over het weer. De kou die nu eindelijk zijn intrede deed en het duister dat nu echt om zich heen greep.

Een gouwe oude en een nieuwe liefde

Via een netwerk werd ik een geattendeerd op een filmpje van de consumentenbond. In de filmrubriek Gouwe ouwe doet de consumentenbond iemand aan die een oud apparaat heeft dat hem een dienst bewijst. Na een naaimachine uit 1954 en een koffiezetapparaat is het de beurt aan de computer. Zo heeft meneer Strubbe van 86 jaar oud boven een oude computer staan uit 1994 waar hij naar eigen zeggen niet zonder kan. De computer zal daar pas verdwijnen als hij dood gaat, zegt meneer Strubbe stellig.

Het einde van Pompeii

Het instorten van de Gladiatorenschool in Pompeii heeft de discussie weer aangezwengeld over de staat van de Romeinse stad aan de voet van de Vesuvius. En terecht natuurlijk want het is vreselijk dat dit gebouw is ingestort. Voor historici, deskundigen en liefhebbers van de oudheid is Pompeii een heel bijzondere stad die meer is dan een openlucht museum. De oudheid komt heel dicht bij je als je door Pompeii loopt.

Toen ik in januari 2001 door Pompeii liep, viel mij ook op wat je als bezoeker niet kon doen met deze meer dan 2000 jaar oude gebouwen. Voor sommige bezoekers was de verleiding ook groot geweest en zag ik 20e eeuwse graffiti op de muren en muurschilderingen in sommige huizen. Het deed me veel verdriet. Zo mag je niet omgaan met het verleden. Ik schreef het in mijn reisverslag op dinsdag 16 januari 2001 toen ik door het huis van Trebius Valens liep:

God, de mens of de natuur

Is het nu een eerbetoon aan God, de natuur, de mens of de kunst zelf? Het prachtige gebouw dat Gaudi ontwierp en waaraan nog altijd gebouwd wordt, de Sagrada Familia, is vandaag ingewijd door de paus. Het is allerminst klaar. Dat geeft ook niks, vind ik. Aan een dergelijke kerk met kathedrale allures mag best een paar eeuwen gebouwd worden.

De compositie van de hemel

Ook de wolkenhemel boven Almere toonde veel gezichten vandaag

Als een schrijver als Harry Mulisch begraven wordt, is het goed de hemel in de gaten te houden. De verschijning van de regenboog boven de Amstel vormde zeker een prachtig moment. Het schip voer van de binnenstad naar de begraafplaats Zorgvlied. Zoiets kan geen toeval zijn.

De verteller van een verhaal zou het achterwege laten. Aangezien het verhaal alle geloofwaardigheid verloor door deze toevalstreffer. Harry Mulisch zou het juist in zijn verhaal hebben gebracht. Het kwam mooi uit en je kunt met een toevalstreffer zo heerlijk de spot drijven.

Wat je nooit gehad hebt, kun je ook niet missen

Vandaag trof mij het verhaal van een Canadees echtpaar dat de loterij won. Prachtig natuurlijk, ze konden nu eindelijk hun dromen waarmaken. Alle deelnemers aan een loterij dromen van een prijs zoals zij kregen. Op hun rekening werd 11,3 miljoen dollar overgemaakt in juli.

Het echtpaar is het geld inmiddels kwijt. Aan wat mensen en familieleden die het heel hard nodig hadden en de overige 11.255.272 dollar ging naar een goed doel. Ik vind het een prachtig verhaal. Je wint de loterij en je geeft alles weg. Het argument dat de 2 aan elkaar geven klinkt sterk: wat je niet hebt gehad, kun je ook niet missen.

Naar de letter of voor het geld?

Interessant verhaal over de subsidiestromen van het Fonds voor de Letteren op de ongenadige weblog geenstijl.nl. Ik heb nooit een hoge pet op gehad van dit subsidiepotje voor schrijvers die anders niet rond kunnen komen. Voor mij ligt nog altijd een prachtige roman in de planning over dit onderwerp. Misschien leent zich daar de tijd meer en meer voor. Ik vertelde een schrijver eens van mijn plan om het fonds en de subsidies eens ongenadig op de hak te nemen. Het lijkt immers op een bolwerk waarbij vriendjes zichzelf en andere vriendjes wat geld toestoppen.

Internet en de omroep

De omroep besteedt teveel geld aan internet. Dat vinden regeringspartij VVD en gedoogpartij PVV. Het geld dat naar de omroepen gaat moet gaan naar televisie en radio. Niet naar het maken van films en en websites voor internet. Een enorm achterhaald standpunt, dat bijna laat zien dat veel parlementariërs in het verleden leven. Een jaar of 15 terug speelde internet marginaal een rol in het leven van veel huishoudens. Dat is nu wel anders.

Help het Nationaal Historisch Museum van zijn gebouw af

Echt zonde. Neemt de politiek eens een verstandig besluit: het Nationaal Historisch Museum komt er niet. Maar de directeur Eric Schilp weet vervolgens binnen 4 dagen het NHM in Amsterdam te krijgen. De  Zuiderkerk is wel geschikt om de vaderlandse historie aan de man te brengen.

Negentiende eeuw

Wat ik in mijn vorige bijdrages probeerde duidelijk te maken is dat een museum een 19e eeuws of misschien zelfs een 18e eeuws verlichtingsidee is. Net als dat de vaderlandse geschiedenis eveneens een uitvinding is uit de 19e eeuw, de schrijver Bilderdijk die het in dertien delen op een rijtje zette in zijn Geschiedenis des Vaderlands.

Mulisch is op

De boeken van Mulisch bij De Slegte in Den Haag

Het meisje gleed met haar vinger langs de boektitels en auteursnamen. Lange rijen namen. Maar bij Mulisch stond geen boek meer. 'Is Mulisch op?' vroeg ze aan een verkoopster. Ze probeerde de rij boeken zo te rangschikken dat het gat wat minder opviel.

Ze knikte naar het meisje. 'Mulisch is op', zei ze daarna. Teleurgesteld droop het meisje af. Op zoek naar de volgende boekwinkel waar misschien nog wel een Mulisch lag.

Gele ginkgo in de herfst

De Ginkgo-bladeren kleuren nu innig geel

Hoe snel de Ginkgo Biloba in de achtertuin geel kleurt. Een week geleden schreef ik over de kleurschakeringen van mijn Goetheboompje. Nu is de schakering vervallen en kleurt de hele boom diepgeel. Het is een prachtig gezicht hoe zo'n boom binnen twee weken transformeert van groen naar geel. Ik ken weinig bomen die zo geel kleuren.

Wat kan de herfst toch schitterend zijn.

Mulisch en de boekhandel

Het Mulisch plekje bij boekhandel Selexyz Scheltema in Almere

Het land is in rouw vanwege het heengaan van een groot schrijver, maar in de boekhandels die ik vandaag bezocht vond ik weinig sporen van dit bericht. Een extra journaaluitzending, veel uitzendingen op televisie, extra krantenbijlages waarin de schrijver geëerd wordt. Iedereen zegt wat, maar de boekhandel waarin ik vanmorgen stond, had geen enkel boek van Mulisch op voorraad.

De Almeerse Selexyz Scheltema waar ik vanmiddag even rondneusde, liet ook weinig zien van Mulisch.