Als ik denk aan een stel belhamels zoals Sietske en Hielke Klinkhamer, dan zie ik de tweelingbroers Wim en Hans Anker als de volwassen versie van De schippers van de Kameleon. Gisteravond heb ik het tweede deel bekeken van een doumentaire over het beroemde advocatenduo.
Wim treedt vaak op als woordvoerder en staat daarmee erg op de voorgrond, maar je ziet gedurende de documentaire waar de kracht van zijn broer ligt. Korte overlegjes tussen de broers en andere advocaten vormen de grote kracht van het Friese advocatenkantoor.
Daarnaast was ik persoonlijk erg geroerd door de verhalen van de levenslang en tbs veroordeelden. Het is de kant die in de media onderbelicht blijft. Vooral de hoge strafmaat die rechters de laatste jaren aan veroordeelden opleggen, in combinatie met de angst dat de minister zich tegenover de kamer moet verantwoorden als een tbs'er is ontsnapt. De gevangenen zitten heel vaak terecht opgesloten, maar de samenleving lijkt ze helemaal te verstoten en nooit meer een kans te geven.
De documentaire toonde een advocatuur die gedreven werd door oprechte interesse in de medemens en niet in geld. Geld wordt gezien als de smeerolie waar de machine op moet lopen, maar het vormt niet de drive achter het werk. Dat is de mens die verdedigd moet worden en recht heeft op een eerlijke rechtgang. Ik hoop dat mensen als de Ankers blijven bestaan, omdat zij naar mijn oordeel echt heel goed werk verrichten. Zij zijn de weinige getuigen die laten zien dat geld belangrijk is, maar niet het belangrijkste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten