Broodkruimels

Aangemoedigd door Nico de Haan, weer eens de mussen gevoerd vanmorgen. Ik hoorde De Haan laatst bij het zappen verhalen over de mus. De huismus staat op de rode lijst en dat komt door ons en onze tuintjes. Daarom het hele jaar voeren en een geschikte tuin maken voor de vogel.
De broodkruimels lagen nog niet in het huisje, of een grote schare dook op de graanresten.

Dat de familie koerduif ook brood zag in de kruimels, kon niet aan het oog van de camera voorbijgaan.Tel ze alle vijf...

Springkussen

Een springkussen, geitjes, schapen, cavia's, kippen en konijntjes. De kinderboerderij in ons Den Uylpark was vandaag echt open.
We voerden de geitjes paardenbloemblaadjes. Doris vond het heel leuk om ze de blaadjes te geven. Vooral het jonge geitje was schattig. Een jongetje kwam bij ons staan en deed Doris voor hoe ze de geitjes moest voeren.
De schapen bibberden binnen in het grote gebouw. Het jongetje liep met ons mee en verklapte dat ze ontsnapt waren. Hij doceerde Doris keurig waar de konijnen en de kippen liepen. Ook bij het konijnenhok buiten wees hij Doris waar de konijnen zaten.
Hij knipte een schaapje voor ons uit het papier en knoopte er een knot wol omheen. Daarna liep hij mee naar het springkussen. Hier liet Doris zich helemaal gaan. Ik riep Doris en het jongetje riep haar ook. We moesten naar huis, het was genoeg, vond ik.
Even later liep ik met haar naar de glijbaan aan de andere kant van het park. Ze roetste over het metaal en was de hele kinderboerderij alweer vergeten.

Gaaf

Dat is gaaf, kreeg ik gisteren al naar mijn oren. Vanmorgen hoorde ik het weer en toen ik haar vanmiddag een chocolademelk gaf kwam hij er weer: 'Dat is gaaf'.
Ik besloot een onderzoek in te stellen. Niemand hier in huis bezigt de term gaaf, het woord komt dus van buitenaf. 'Wie zegt dat, dat is gaaf?' vroeg ik haar. 'Nick', zei ze stellig. Nick van de peuterspeelzaal.
Ik ben niet de enige die haar woorden leert.

Twee keer vrijwilligers

Twee dagen achtereen vertelt EenVandaag over vrijwilligers in het ziekenhuis. Gisteren het verhaal van een meisje dat tijd vrijmaakt voor een baby met een hartafwijking. Ze bezoekt het kind meerdere keren per week in het AMC, omdat de ouders niet in staat zijn het kind dagelijks te bezoeken. Dat jonge mensen zich zo inzetten en verdienstelijk maken voor hun medemens, riep veel respect bij mij op.

Vandaag in een interview aan de keukentafel, Aysel Erbudak, directeur van het Slotervaartziekenhuis. In januari ontsloeg het Amsterdamse ziekenhuis 45 vrijwilligers. Het werd teveel een theekransje en draaide meer om de vrijwilligers dan de patiënten, aldus de directeur. Ze verruilde de vrijwilligers voor professionals.

Jammer, want ze had de vrijwilligers ook kunnen sturen, andere taken geven, gericht op extra zorg en aandacht voor patiënten. Dat had een win-win-situatie opgeleverd en niet de huidige situatie met kostbare vrijwilligers als verliezers.

Verdwenen geld

In de roman Tirza van Arnon Grunberg vraagt het hoofdpersonage Jörgen Hofmeester zich af waar het geld uit zijn hedge fund naar toe is gegaan. Geld kan toch niet zomaar verdampen, in rook opgaan, verdwijnen, weg. Het moet toch ergens zijn, redeneert hij.

De vijftien miljard euro die de banken aan de kredietcrisis hebben verloren, lijken ook verdampt. Niemand spreekt over waar het verloren geld naar toe is gegaan. Het lijkt gewoon weg te zijn.

Als de economie zou voldoen aan de Wet van de communicerende vaten, dan is het geld ergens naar toe. Wanneer ik een balans zie, moet ik aan de Wet van de communicerende vaten denken. Geld komt ergens vandaan en gaat ergens naar toe, anders is het een zeepbel. Bij handel gaat het van de ene hand in de andere.

Van een schip dat vergaat, gaan de goudstukken in de lading ook niet verloren, ze liggen alleen op de zeebodem, in plaats van dat ze erop drijven. De rest van het schip zal geleidelijk overgaan tot een andere samenstelling.

Ik ben opgegroeid met het idee dat je geen geld kunt uitgeven dat je niet hebt. Ook mag je niet meer geld uitgeven dan je hebt, dan slaat de balans negatief uit en heb je schuld. Schuld is ongeveer het ergste dat er is.

De kredietcrisis bewijst dat de mensen die er verstand van zouden moeten hebben, spelen met geld dat er niet is. Anders kan het niet zomaar verdwenen zijn.

Misschien leeft de verkoper van de lucht van zijn verdiende loon, of het verdwenen geld, ergens op de Bahama's. Gek idee, maar niet eens zo'n raar.

Schaapjes op het droge

Ze staan wat onwennig in het dikke gras. Het is voer voor dagen, misschien wel weken. Vier schapen turen over het buitensporig hoog gegroeide gras. Vanavond stonden ze verlegen en een beetje timide bij de knotwilg, ver weg in de hoek van hun weiland.
Ons kinderboerderijtje heeft de eerste levende have binnen. De schaapjes staan op het droge en als er een over de dam is, volgen er ongetwijfeld meer. Ik ben benieuwd wanneer de kippen, konijnen en de pauw er is.

Een rottend en uitgebloeid geval

De TV staat aan voor Sesamstraat. Eindelijk weer televisie zonder naar hollende, gooiende of hangende mensen te kijken. Vreugde, blijdschap, een traan van ontroering en zweet van geluk verlaten mijn lichaam door al mijn poriën.
Tot het embleem van Studio Sport in beeld verschijnt. 'Ze zijn toch klaar', verzucht ik. Dat zijn ze inderdaad, alleen moeten ze nog gehuldigd worden in het Olympisch stadion van Amsterdam.
Geen Pino, Ienniemienie, Bert en Ernie, maar een hossende menigte die voor de zoveelste keer de persoonlijke overwinningen van een groep individuen viert.
'Kijk', zeg ik als eindelijk een uur later een bloeiende penisplant in beeld verschijnt. 'Dat noem ik een prestatie. Tien jaar lang dag in dag uit bemesten, ertegen praten, niet op vakantie en een huwelijkscrisis. Dat noem ik een prestatie.' Ik zie de tuinman van de hortus in Leiden zuchten en steunen, maar hij houdt moed en presteert als een topsporter.
Wat er straks van over is? Een rottend en uitgebloeid geval, maar duizenden hebben een glimp opgevangen van de grootste bloem ter wereld.

Meisjesgitaar

De roman Tirza van Arnon Grunberg ligt al sinds de vakantie op het tafeltje naast de bank. Een cello met daarop twee tepels, een navel en op de bodem een driehoekje schaamhaar. Uit de hals vloeit bloed.
Het boek ligt wat opzichtig op het tafeltje. Dat vraagt om commentaar van mijn huisgenoten. Laatst wees ze naar de cello en noemde hem heel stellig 'meisjesgitaar'. Hoe jong een peuter al verstand heeft van iconografie.

Tros ballonnen

Een cluster ballonnen daalt de trappen af van de maisonnettes aan de overkant. De man die er onder hangt, speurt en zoekt. Hij loopt de nummers dan, keert dan weer zenuwachtig terug met de tros bolle kleuren lucht.
Hij draait en verdwijnt uit mijn zicht. Als ik weer opkijk passeert hij ons huis, een mobieltje houdt hij in zijn ballonvrije hand. Als hij een week eerder geweest was, was hij een dag te vroeg geweest. Hij rent weer langs mijn raam, de ballonnen zijn er niet meer. Ik spurt nieuwsgierig naar de voordeur en zie na de bocht de ballonnen een huis voorbij zweven, een trap opgaan en dan is de tros weg.

Dertig seconden voor de EEE

Vanachter mijn triple E begroet ik u. Hij doet het, eindelijk. Bij de wasmachine en droger die we vorige week kochten, was een goedkope Asus EEE. Het is een heel klein laptopje, dat vooral erg handzaam is voor onderweg. Hij heeft niet veel geheugen, maar dat is voor typen en surfen ook helemaal niet nodig.
Ik wilde het ding graag voor mijn verjaardag hebben en de korting was heel mooi meegenomen. Ik heb hem nu een week, maar ik kreeg het ding niet op internet. Ik voelde me een onhandige digibeet. Ik weet misschien alles van internet, maar ik begrijp niets van het apparaat dat mij op internet moet brengen.
Het onhandigheidje had te maken met de beveiligde Wifi, daarvoor moest een update met een snoertje worden opgehaald. En daar ging het mis: ik was vergeten de modem dertig seconden uit te zetten. Dat vertelde mij de UPC-meneer vanmiddag. Na dertig seconden ging de digitale wereld voor mij open. Hiep hiep hoera, mijn verjaardagscadeautje draait. Voor alle gulle gevers: dank je wel.

De wasmachine

De droger

Kleine wasjes, grote wasjes, laat maar lekker draaien.

De vreugde om eindelijk op internet te zitten.

De eerste regel...

Dam opwerpen

De stenen schuiven in schuine
schokken over de ruitjes
Schuin achter dreigt gevaar
en voor is een leeg vak
waar de donkere steen
precies een momentje mag staan

Dan hakt de dubbele blonde
de rij stenen in mootjes
en springt over de stenen
als een behendige de rivier
oversteekt op de droge
plekjes die uit het water steken

Ach Herr straf mich nicht in deinem Zorn
Doe alsof het per ongeluk ging
een misrekening, een misvatting
een verschatting, een foute inschatting
verkeerd gedacht, dromend in wolken
Dan zie je het pas als het te laat is

Ik zag Theeberen

Beertjes om mee te nemen lagen er bij mijn werk. Ik heb er twee meegenomen toen ik naar huis ging en gaf ze bij thuiskomst aan Doris. Ze was net aan het thee zetten en plaatste zonder aarzeling de beertjes in de theekopjes. Zou het toeval zijn dat er op de kopjes beren staan?

Werkverschaffing

Ze verliet met een bolle buik van zwangerschap het pand. Een moeder die haar kind kwam ophalen, liep haar tegemoet. 'Zo dat ziet er rond uit.' Indringend keek de hoogzwangere de ophaalmoeder aan. 'Wat?' 'Mooi, ik bedoel mooi uit', ving ik net nog op.
Ik holde voorbij, zag de kinderen van de crèche in een ooghoek over het pleintje rennen. Vreemd idee, dacht ik. Deze crècheleidster verschaft werk voor zichzelf door zwanger te zijn.

Kampeercabaret

Voor mijn verjaardag een prachtig cadeau gekregen, de verzamelde shows van Bert Visscher. Mooie box waarin de show 'Voor ons hoeft het niet' voor mij een hoogtepunt is. Ik kan werkelijk genieten van het fragment kamperen.
Dit is voor mij een voorbeeld voor typisch Nederlandse humor. Geen buitenlander die hierom lacht. De mopperende ondertoon in combinatie met iets als kamperen, zorgen voor een gulle lach uit de zaal. En het is ook erg goed. Geen onderdeel van het kamperen blijft onderbelicht.

Vakantie

Als je een oorlog wilt beginnen, doe het dan in de zomervakantie. Ik zeg het soms gekscherend om aan te geven dat vakantie de maatschappij ontregelt. Twee maanden lang is er niets te beginnen. Rekeningen worden niet betaald en beslissingen worden uitgesteld totdat iedereen terug is. Want als de één terug is, dan gaat de ander weg.
Dat vakantie fataal kan zijn, bewijzen de Amerikanen deze week. De trage reactie rond de Russische inval in Georgië zou komen door de vakantie. Net als de orkaan Katrina in 2005 en de oorlog in Libanon in 2006, gebeurde het in augustus. De maand bij uitstek waarbij Amerika op vakantie is.
Het pleit ervoor om wat omzichtiger met vakanties om te gaan, zeker die van bewindslieden. Soms wordt er erg makkelijk over gedaan. Zo kon het gebeuren een paar weekends terug dat de hele B&W van Amsterdam aan het strand zat. Niemand was er, maar iedereen was bereikbaar, beweerden de bewindslieden achteraf.
Als er iets gebeurd was, dan was niet alleen Leiden in last geweest.

Ach dit soort dingen bedenk je alleen maar aan het einde van je vakantie...

Achteraf

Mij verbaast het niet dat er mensen in de Tweede Kamer zitten die inbreken of terroristische acties beramen tegen ambtenaren. Dat gebeurt in meer landen. Schurken schoppen het dikwijls tot premier. Koningen en prinsen verrijken zich en hoeven zich voor niemand te verantwoorden. Schoonvaders die het niet meer weten of sloeries die hun complete verleden verdoezelen.
Dat alles verbaast mij niet. Wat mij wel verbaast is dat de man in kwestie zelf zijn galgenmaal bereid heeft. Compleet met soep vooraf en een schattig slagroomrijk toetje. De beste kerel zit al zes jaar in de volksvertegenwoordiging en geen haan kraaide. Zelfs geen hen wist een zachtgekookt eitje in de richting van de actievoerder te werpen.
Ik herinner mij één rel van een komend kamerlid. Het ging om de VVD'er Hans van Baalen. Hij wilde tot de kamer treden, maar enkele journalisten onthulden een verleden met rechtsradicale sympathieën. Hij zou in zijn pubertijd ooit een briefje hebben geschreven aan Glimmerveen. Ook zou hij onder de vlag van zijn dispuut het 'Horst Wessel lied' hebben gezongen.
Hij is later zonder veel herrie in de Tweede Kamer gekomen. Het bleef onduidelijk of hij echt de brief geschreven had en de verhalen over het dispuut hingen erg op vage verhalen. Dat gaat wel vaker bij dat soort clubjes, waar drank en haat met elkaar optrekken als twee goede vrienden.
Beide dingen laten zien dat de Nederlandse journalistiek, met de AIVD voorop, falen in het onderzoek naar nieuwe parlementariërs. Ik pleit niet voor politici met schone handen, hebben ze in het verleden geen misdaden gepleegd, dan gaan ze het wel later doen.
Waar ik voor pleit is voor dit soort open discussies vooraf en niet als hetzelfde kamerlid met precies hetzelfde verleden na zes jaar kamerlidmaatschap ineens niet schijnt te deugen. Achterafpraat, is dat.
Eerlijkheid en openheid horen immers de kurk te zijn waar de democratie op drijft. Deugdelijkheid valt hier buiten. Wat voor de één deugd is, is voor de ander een misdaad. En andersom.

Strijd tegen de tijd

De strijd tegen de tijd. Nietjes, plastic omslagen, paperclips, plastic paperclips. 'In mijn archief geen metaal', was de strijdbare taal van de archivaris die ik gisteren ontmoette. De grootste bedreiging voor zijn archief is de digitalisering.
Elke tien jaar is er weer een nieuw en beter digitaal product waar de informatie op opgeslagen moet worden. Ze sluiten nooit goed op elkaar aan. Leestekens verdwijnen en sommige delen tekst verschijnen in een schrift dat zelfs een spijkerschrift-geleerde niet kan ontcijferen. De archivaris die ik spreek, zweert bij papier. 'Dat is veel minder gecompliceerd.' Ik raak overtuigd als hij vertelt dat zelfs gespecialiseerde bedrijven matig slagen in het goed omzetten van oude WP-documenten naar Word.
En dan die trits mensen die hele boeken fotografeert. Ik kan thuis weleens bevreesd zijn voor mensen die de ruggen van mijn boeken knakken, of schaamteloos een boek opengeslagen wegleggen. De fotografen gaan dikwijls zonder eerbied en respect te werk, als ik de archivaris moet geloven. 'We hebben onze boeken teruggezien op websites van bibliotheken in Singapore en Maleisië', aldus de archivaris.
Over het versnijden van boeken voor de digitalisering, zijn wij het roerend eens. Zoiets doe je niet. Ik ben blij een medestrijder gevonden te hebben.

Smurventrabi

Bij het opruimen van de zolder stuitte ik op een speelgoedautootje, een DDR-Trabi. Het ding kocht ik een paar jaar na Die Wende van een klasgenootje op de MTS. Ze verkocht de autootjes voor een liefdadigheidsactie. Ik vroeg me af wat ik er nog mee kon doen en gaf het aan Doris.
Zij liep er gisteren volmaakt tevreden mee rond. Wel kreeg ze de waarschuwing mee de auto niet in de watertafel te dompelen.
Vanavond toen ik na een dagje Leiden thuiskwam, liep ik tegen een smurfenauto aan. 'Murfen auto rijden', had Doris eerder vandaag als onderschrift aan dit tafereel gegeven.

Sportief terrorisme

Dat iemand voor de lol op zondagmorgen een balletje trapt of een paar keer in de week een uurtje holt, kan ik best begrijpen. Ik loop zelf ook een paar keer per week hard en ik vind dat heerlijk.
Dat ik al maanden getreiterd wordt door de sport op televisie en in de krant, krijgt minder en minder begrip. Televisieprogramma's moeten wijken als een paar jongens uit Twente een balletje trappen tegen een paar jongens uit Londen. Avonden teisteren beelden van bezwete mannen in shirtjes vol met schreeuwende reclame het Hollandse televisiebeeld.
Dan zijn er nog die stapels programma's en tijdschriften die plotseling iets met sport moeten doen. Elke judoka blijkt een schoonmoeder te hebben die dan door Libelle wordt geïnterviewd. Elke zwemmer is een geliefde kwijtgeraakt, wat dan uitgemeten wordt in een uitvoerig interview in de EO-gids. Elke hockeyer kan koken en dat krijgt een uitgebreide behandeling in het zoveelste kookprogramma van RTL4.
Waarom al dat gepest en getreiter. Omdat de mensen dat willen, is een veelgehoord argument. Pure kolder. Zet de mensen stront voor met een reclamelabel erop en ze schijnen dat ook te willen. De commercie spint er garen bij en een deel van Nederland trapt daar in. Degene die er het hardst in trappen zijn de publieke omroepen. Die zijn er immers voor iedereen en dat komt mooi uit. Alle adverteerders betalen een potje tussen de F.C.'s van Twente en Arsenal beter uit dan een onschuldig stelletje idiote lama's. Daarom het leuke weg en het verschrikkelijke ervoor in de plaats.
Het is zelfs zo erg dat ik de televisie maar in totale wanhoop heb uitgezet.

Rug oefenen

Het werk achter de computer levert soms een stijve rug op. Daarom volg ik keurig de instructies van de fysiotherapeut op om mijn rug wat soepeler te krijgen. Dat gaat het lekkerst op de kale vloer.
Gisteren ruimde ik de zolder op en bracht oud papier weg. Doris wilde niet mee, maar ging even later op de kale vloer liggen, de benen opgetrokken en ze zei: 'Mama, rug oefenen'. Zelfs de benen flapten keurig naar links en rechts, zoals de oefening gaat.
Vanmiddag na het hardlopen, stelde ik Doris voor om samen de oefeningen te doen. Of het goed was voor mijn rug, betwijfel ik.

Macadamia

Bij de thuiskomst zaterdag de grote boodschappentas leeggehaald. Wat kleine oneetbare dingen bleven achter. Ik was druk in de weer de spullen naar zolder te versjouwen, zodat Sientje de kans nam om mijn veronderstelling te ontkrachten.
Ik kwam beneden en trof Sientje met een opengescheurde hagelslagdoos. De tong lebberde de korrels chocolade naar binnen. Haar poten klemden de doos vast. Onthutst trok ik de doos los. Ik keerde mij om en zag een leeg notenzakje. Ook het zakje met Macadamia-noten was achter gebleven in de boodschappentas, besefte ik.
Direct wist ik hoe laat het was. Een jaar of vijf geleden had ze ook een schaaltje van die grote noten leeggehaald. Dagenlang verlieten de noten haar van voren en achteren. Hetzelfde lot was ons nu eveneens beschoren.
Het is nu drie dagen later en ik de noten ter groote van een flinke knikker overal zie verschijnen. Het teckeltje kan de noten niet verteren, ze heeft ze heel opgeschrokt en ze komen er ook heel weer uit.
Ze krijgt al twee dagen nauwelijks eten, om de noten zo snel mogelijk het lichaam te laten verlaten. Ze is extra alert en heeft vanmorgen al mijn gevulde koek verslonden. Tijd voor flauwe opmerkingen tussen al het opruimen van de noten die in fragmenten het lichaam verlaten. Ze heeft genoeg noten op haar zang. Van de noten heeft ze zo genoten. En als de noot het hoogst is, is de redding noodzakelijk.

Charteren

De ene na de andere charter vloog over mij heen. Allemaal keerden ze terug van de zonnige oorden, Turkije, Griekenland en Spanje.
Ze tuurden tegen de zon in en voelden de tegenwind wapperen in de motoren die zich een weg loeiden in de richting van de luchthaven.
De hemel was tegen alle voorspellingen in strakblauw. Ik keek de vliegtuigen na, terwijl ik rende en een zandstorm vanuit Almere Poort over mij heen jakkerde.
Een mooie tijd om te landen. De koffers zouden wel rond zessen op de band liggen, rekende ik snel uit. Snel naar huis en dan morgen weer aan de slag.
Het idee alleen al bracht mij sneller thuis dan anders. Natuurlijk had ik de wind mee toen ik langs de spoordijk liep.

Geen internet

Gewoon de tent opgezet en naar de wolken gekeken. Hoe mooi een zonsondergang kan zijn als je voor je tentje zit. Hoe mooi Twente kan zijn in een weekje Delden.
Nu ben ik weer terug en merk dat geen internet ook z'n voordelen heeft. De tijd verstrijkt zo achter de computer. Je laat je helemaal meenemen van de ene site naar de andere. En na een tijdje weet je eigenlijk niet meer waar je naar zocht.
Nee, dan vakantie. Ineens zijn er mooie wolkenluchten, een zwembad en een kasteel. Ineens zijn er andere campinggasten en ineens is het weer voorbij.

Tinky Winky

Ze kreeg het ding van een bekende: een Tinky Winky, die geen Tinky Winky is. Het paarse geval maakte al een verschrikkelijk lawaai terwijl het nog in het inpakpapier zat. 'Het is toch geen lawaaiding', verzuchtte ik. 'Ja, is er tegenwoordig niks anders meer te koop', hoorde ik als excuus.

Ongetwijfeld hebben kleine kinderen het ding aan elkaar gelijmd. De batterijtjes zitten achter zulke kleine schroefjes verborgen. Alleen kleine kinderen kunnen de benodigde schroevendraaiers daarvan vasthouden. Het is mij niet gelukt om ze open te draaien.

En het ding maakt een verschrikkelijke herrie.

Mierzoet kan ook lekker zijn

Mierzoet was de laatste aflevering uit de derde serie van Maggie's new life. We keken gisteravond de maandag uitgezonden aflevering. Er gebeurde van alles, iedereen en alles ging uit elkaar. Het huwelijk van Maggie dreigde opnieuw uit elkaar te spatten. Spanning genoeg om de hele aflevering uit te zitten.
Gelukkig eindigde alles in een mierzoete stemming en proefde het als een desert na een zware maaltijd. De smaakpapillen waren zo bedolven onder de vele smaakjes, dat alleen een heel zoet nagerecht nog werkt.
Is het erg? Nee, de makers van Cold Feet laten met Maggie's new life zien dat ze ook minder extreem kunnen denken. De kracht van de serie zit hem in de 'less is more'-gedachte. Juist het niet laten zien van cruciale scènes maakt ze extra sterk. Het houdt het verhaal op gang en laat heel veel aan de verbeelding over.
Dat het dan mierzoet eindigt impliceert alleen maar dat het ook weer fout kan gaan...