Bij de thuiskomst zaterdag de grote boodschappentas leeggehaald. Wat kleine oneetbare dingen bleven achter. Ik was druk in de weer de spullen naar zolder te versjouwen, zodat Sientje de kans nam om mijn veronderstelling te ontkrachten.
Ik kwam beneden en trof Sientje met een opengescheurde hagelslagdoos. De tong lebberde de korrels chocolade naar binnen. Haar poten klemden de doos vast. Onthutst trok ik de doos los. Ik keerde mij om en zag een leeg notenzakje. Ook het zakje met Macadamia-noten was achter gebleven in de boodschappentas, besefte ik.
Direct wist ik hoe laat het was. Een jaar of vijf geleden had ze ook een schaaltje van die grote noten leeggehaald. Dagenlang verlieten de noten haar van voren en achteren. Hetzelfde lot was ons nu eveneens beschoren.
Het is nu drie dagen later en ik de noten ter groote van een flinke knikker overal zie verschijnen. Het teckeltje kan de noten niet verteren, ze heeft ze heel opgeschrokt en ze komen er ook heel weer uit.
Ze krijgt al twee dagen nauwelijks eten, om de noten zo snel mogelijk het lichaam te laten verlaten. Ze is extra alert en heeft vanmorgen al mijn gevulde koek verslonden. Tijd voor flauwe opmerkingen tussen al het opruimen van de noten die in fragmenten het lichaam verlaten. Ze heeft genoeg noten op haar zang. Van de noten heeft ze zo genoten. En als de noot het hoogst is, is de redding noodzakelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten