30 december 2016

Weerstandthee

Een bijzondere gewaarwording om uitgerekend met kerst een roman als De gijzelaar van Karin Giphart te lezen. Het verhaal speelt precies op Eerste Kerstdag. Als je het precies op dezelfde dag leest, krijgt het lezen een beetje het effect als het lezen van Gerard Reve’s De Avonden in de laatste dagen van het jaar.

In Karin Gipharts roman draait het om de psychotherapeute Jowi Groenendijk. Het opent in haar Groningse huis, waar ze een pot thee op tafel zet voor het kerstontbijt. De thee omschrijft de verteller als weerstandthee. De thee heet zo omdat het gesprek met haar puberende dochter Julia niet goed wil loskomen. Sterker nog, ze voelt weerstand. De weerstand komt van beide kanten, maar daar lijkt Jowi zich niet zo van bewust.

Gelukkig worden haar voornemens om deze kerst met haar dochter door te brengen onderbroken door een telefoontje. Het is Othman Nawros, een oud-cliënt van Jowi. Hij vraagt haar om onmiddelijk naar Ter Apel te komen. Het is dringend en kan niet wachten:

‘De man die mijn familie heeft gemarteld is hier.’ (45)

Ze gaat meteen naar hem toe, maar daar treft haar een bijzondere situatie. De tolk Othman Nawros heeft de man vastgebonden en gegijzeld. Hij vraagt haar hulp en wil haar vastbinden, maar ze weet op hem in te praten. Ze zoekt geen hulp van bewakers of andere mensen die haar uit deze penibele situatie kunnen halen.

Het is dan uiteindelijk haar dochter die haar te hulp schiet en wonder boven wonder weet Jowi zich uit deze hachelijke situatie te redden. Het is de weerstandthee die haar lijkt te redden. De weerstand die misschien niet zoveel weerstand geeft als ze verwacht en die haar zelfs redt.

Blijft voor mij wel lastig dat ik daarvoor een verhaal van 200 pagina’s moet lezen, terwijl het in een kort verhaal misschien veel sterker zou zijn overgekomen. De langdradige monologue intérieur van de verteller. Het lijkt wel of er geen eind aan komt en alles bijgehaald wordt van de Scientology tot aan het vriendinnetje van haar lesbische dochter. Allemaal ballast die de vaart uit het verhaal haalt.

Toch blijft het verhaal door mijn hoofd jengelen. Misschien komt het door de tijd van het jaar. Dat de periode rond kerst toch treffender is beschreven door Karin Giphart in haar roman De gijzelaar dan ik in eerste instantie dacht.

Karin Giphart: De gijzelaar. Amsterdam: Nieuw Amsterdam Uitgevers, 2016. ISBN: 978 90 468 2133 6. Prijs: € 17,99. 208 pagina’s. Bestel

Een perfecte dag voor literatuur

Dit is mijn bijdrage over de roman De Gijzelaar van Karin Giphart. We lezen dit boek bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nlLees de bijdragen van anderen in de reacties.

28 december 2016

In het donker terug - #omzwervingen

Een uurtje later rij ik in het donker weer terug. Het is snel gedaan, bijna alles is donker. Toch kan ik genoeg zien. Bij de lange donkere tunnel onder de snelweg stop ik even om het trappetje voor de werklui te pakken. Ik klim omhoog en krijg een heus gevoel net met mijn kop boven het wegdek van de snelweg uit te steken. Het verkeer raast met zijn schietende lampjes voorbij.
Zo stap ik even later weer op mijn rijwiel en pak de nieuwe route door het Kromslootpark. Zeker in het donker zie ik niet alle gaten in het fietspad, maar ik geniet van de duisternis, al leidt de lichtkoker links van mij best af. Het verkeer raast door, maar toch contrasteren de overvliegende ganzen met hun gakken dit geluid goed.

Ik nader Almere vanaf het Vroegevogelbos, langs de schaapskooi en duik dan onder de snelweg door. Wat is het hier achter het restaurant Atlantis kaal. Al het bos dat hier achter lag, is verdwenen. Het verkeer krijgt hier alle ruimte in ruil voor al dat groen.

Bij het Weerwater kan ik het niet laten om een foto te maken van de hoogbouw, zo mooi als deze weerspiegelt in het water. De waterhoentjes vechten om de aandacht en zwemmen mij met hoge snelheid tegemoet. Ik heb niks te eten en moet ze daarom teleurstellen. Maar gelukkig hoor ik een nieuwe groep ganzen boven mij vliegen op weg naar hun slaapplaats voor vannacht.

27 december 2016

Fietsen door de schemering - #omzwervingen

Ik maak een fietstochtje richting Naarden, de kringloopwinkel als einddoel. De dagen worden steeds korter en als ik om half 4 vertrek begint de schemering al. Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier gefietst heb. Zeker omdat de snelweg zo snel verandert, kan het weer veel nieuwe beelden opleveren.

Langs de spoorbaan staan de geluidschermen. Ik snap het niet helemaal waarom al het geld hierheen is gegaan en niet naar een verbreding van de spoorbaan. Alles is geïnvesteerd in de weg, waarmee de trein al bij voorbaat op achterstand staat. Maar dat is iets wat ik vind en waar weinig meer aan te doen valt.

De paar treinen die passeren hoor ik gewoon en ik vraag mij af of het nu echt heel veel scheelt. De rij bomen die hier vroeger stond, hield ook veel lawaai tegen en dat was een mooie groene wal. Nu kijk je tegen een stenen muur met een glazen bovenkant. Het is gewoon lelijk, waarbij ik mij ook afvraag hoe veilig het is. Je zit toch vast in een schacht.

De kale vlakte aan deze kant van de spoorlijn als ik door Almere Poort fiets, geeft het landschap iets wijds en leegs tegelijk. De fiets trekt zich er weinig van aan, kronkelt bij het station Almere Poort door en rijd dan trefzeker over het rechte pad in de richting van de Hollandse brug. De grote zandheuvel voor de snelweg valt best op.

Dan fiets ik gelijk op met de snelweg. Het verkeer raast in een hoog tempo voorbij en lijkt geen genade te kennen. Als ik dan bij Muiderberg onder het spoor door rij in de bocht naar beneden, fiets ik even later weer onder het spoor door de lange tunnel verder onder de snelweg. Zo kom ik het Naarderbos binnen.De golfbaan is even rustig als altijd. Een paar verdwaalde golfers kom ik tegen, maar verder is het rustig. Zo passeer ik de oude zeedijk weer en fiets onder de A1 door in de richting van de kringloopwinkel.

26 december 2016

De grens, de zee

De grens van het water is de derde grens die Dolph Cantrijn op de voet volgt bij zijn wandeling Nederland rond in 80 dagen. Het is iets minder de helft van de totale afstand hij aflegt op zijn voetreis langs de rand van Nederland.

Op dag 43 komt hij bij de Dollard en volgt het water van de zee. Hij loopt over dijken en het strand. Zo volgt hij de kustlijn, waarbij de wandeling over de Afsluitdijk zeker indrukwekkend is.

De teruggeplaatste grafstenen op de dijk, waar eens het kerkhof stond van het verdwenen dorp Oterdum. En hij gaat op zoek naar de Noordelijkste grenspaal, nummer 888 in het water van de Dollard. Hiervoor vaart hij mee op een loodskotter.

Als het eb is, kun je er naartoe lopen. Helaas komt de loodskotter er niet in de buurt, omdat het schip anders in het zand vast komt te zitten. (51)

Net als het bezoek aan een Tibetaans klooster, de zoektocht naar het fotogenieke witte dobbepaard en de enorme Maasvlakte waar hij de zeehonden ziet. Overigens mocht hij al eerder op zijn reis bij Lauwersoog een zeehond loslaten, een zogeheten huiler. Het dier heeft zijn naam meegekregen.

Het zijn allemaal mooie verhalen van de oude man en de zee. De smokkelavonturen zijn even naar de achtergrond verschoven, om bij de grens met België weer terug te komen. Daarmee is de cirkel van Dolph Cantrijns wandeling langs de rand van Nederland helemaal rond: een rondje Nederland in 80 dagen!

Dolph Cantrijn: Nederland rond in 80 dagen, Wandeldagboek. Redactie: Lindy Popma. Arnhem: Uitgeverij Gegarandeerd onregelmatig, 2016. ISBN 978 90 7864 1490. 96 pagina’s. Prijs: € 6,95. Bestel

Kijk voor routes op volgdolph.nl

25 december 2016

De mooiste boeken van 2016 - #50books antwoorden vraag 50

In de laatste boekenvraag dit jaar – 2 weken terug alweer – vroeg ik naar het mooiste boek dat je in 2016 las. Het levert weer mooie antwoorden op. De vraag kwam misschien wel te vroeg. De laatste weken van het jaar zijn er ook nog mooie boeken te lezen. Wie zegt dat je dan nog net een mooier boek leest?

Primo Levi

Boekenblogger en lezer Fokke schrijft over zijn leeservaring: Dit is een mens van Primo Levi. Zeker, hij heeft vaker boeken met kampervaringen gelezen, maar nooit en nergens indringender dan dit boek.

Het boek is al jaren uit, de schrijver is in 1987 overleden, maar dan kan zo’n boek nog altijd bij je binnenkomen. Het staat ook in mijn boekenkast – ongelezen – maar de blogs van Fokke over de boeken van Primo Levi, maken mij nieuwsgierig. Er ligt al jaren een heel bijzondere ervaring op mij te wachten.

Het vervolg

Hij leest eveneens het vervolg: Het respijt. Ook dit boek komt aan. Of zoals Fokke het zelf typeert in zijn blog:

Wat een verhaal. Wat een ongelooflijk verhaal.

Het zijn de verhalen die je moet lezen, maar liever niet zou willen lezen. Net als dat de film Shoah, dit jaar uitgezonden, ook ergens veilig opgeslagen, wacht om te worden bekeken. Die aangrijpende verhalen die je beetpakken en waar je je bijzonder ongemakkelijk bij voelt. De blogs van Fokke over deze boeken van Primo Levi, grijpen mij al erg aan. Absoluut een stimulans om de werken van Primo Levi te gaan lezen.

Hoe lees ik?

Voor blogger Martha is het mooiste boek Hoe lees ik? van Lidewijde Paris. Het boek geeft een kijkje in het hoofd van de schrijfster. Aan de hand van haar eigen leeswijze, geeft ze handzame tips die je als lezer kunt gebruiken bij het lezen van een boek. Waar kun je op letten en hoe komt het verhaal op mij als lezer over. Voor Martha was het een bijzondere leeservaring:

Ik heb maar weinig boeken gelezen waarbij dit gebeurde. Het voelt best intiem om zo in de gedachtenwereld van een onbekende te kruipen. Heel intiem, maar ongelooflijk mooi.

Het ‘ste’ boek van 2016

Trouwe #50books-beantwoorder Niek begint met de vraag wat eigenlijk mooi is. Mooi is hier niet het passende woord, maar zij gaat op zoek naar het ‘ste’-boek dat ze in 2016 las. Zo las ze het eerste Chinese Science Fiction boek, The Three-Body Problem van CixinLiu. Of het verrassendste boek: Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel. Of het boek dat het meeste geraakt heeft. Dat is De huilende molenaar van Arto Paasilinna.

Een mooie lijst boeken waarbij Niek kiest tussen de verschillende vormen van indrukken die een boek bij je achterlaat. Het geeft een mooi kijkje in de ervaringen van een lezer over een heel jaar gezien. Want ze heeft gelijk. Mooi is best een beetje oppervlakkig om een boek zo na het lezen te typeren.

Mooiste leeservaring

Dat geldt ook voor Jannie. Ze merkt op dat het jaar nog niet voorbij is, maar ze wil al 2 leeservaringen delen als de mooiste van 2016. Het meedoen aan de boekperweek challenge van de bibliotheek heeft haar veel boeken gebracht, maar ze merkt wel dat het begint op te breken. Zeker ook omdat ze van elk gelezen boek een bespreking wil publiceren op haar blog.

Vuurland

De mooiste voor Jannie is Vuurland van Andreas Oosthoek. Een roman die de schrijver al in 1965 schreef, maar die nu pas gepubliceerd is. Het is het verhaal over de identificatiedienst in het leger, vlak na de Tweede Wereldoorlog. De gruwelen van de oorlog komt wel heel direct langs bij dit samenraapsel van ‘dromers en denkers, gestrande studenten en rotjongens’.

Ze moeten dagelijks de gesneuvelde jongens uit de oorlog een naam geven. Het verhaal speelt in Zeeland waarbij de schrijver volgens Jannie heel mooi de liefde als tweede thema in de roman heeft verwerkt. Een boek die zeker de moeite van het lezen waard is.

De ruiter

Toch wil ze alvast verklappen dat het boek dat ze aan het lezen is, De ruiter van Jan van Mersbergen ook heel mooi is. Misschien verstoot deze nieuwe roman van Jan van Mersbergen wel Vuurland van de troon.

Doe mee met het lijstje mooiste boek van 2016

En zoals Lalagè antwoordt: het jaar is niet voorbij. Daarom komt zij met haar lijstje op Oudjaarsdag. Iedereen kan zeker nog meedoen aan deze laatste boekenvraag van het jaar. Laat in de reactie een linkje achter en ik zal hem opnemen in het lijstje met mooie boeken die we in 2016 lazen bij #50books.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Volgend jaar neemt Martha het weer over. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

24 december 2016

Grenspalen

De wandeling die Dolph Cantrijn maakt langs de rand van Nederland, voert voor een groot deel langs grenspalen. Sommige gedeeltes maken echt indruk, zoals langs het smalste stukje Nederland dat nog geen 5 kilometer breed is. Of de snelweg tussen Heerlen en Roermond die door een stukje Duitsland loopt. Nederlandse auto’s mochten hier overheen rijden, maar absoluut niet stilstaan.

Verderop in Gelderland, voorbij Huppel ziet hij het Zwillbrocker Venn, een natuurgebied met een grote populatie flamingo’s. Een telefoon aan een boom verraadt waar de grens loopt. Bij Losser loopt de burgemeester een stukje met hem op. De burgervader doet niet onder voor de fotograaf. Met evenveel gemak springt hij in pak over de slootjes of struint hij door het bos. Alles om precies op de grens te lopen.

Het zijn veel smokkelverhalen die Dolph bij de Belgische en Duitse grens hoort. Sommige verhalen zijn al erg oud en best grappig. Zoals de ‘stevige’ vrouw bij Dinxperlo die een lading boter onder haar jas draagt. Ze wordt door de commiezen bij de kachel gezet om op die manier betrapt te worden.

Maar andere verhalen zijn wat serieuzer. Zoals opa Hannes, de smokkelaar, die zijn leven opoffert voor 25 kilo koffie. Of de voorouders van Ruud Lubbers die biggen in jute zakken over de grens smokkelden:

Om te zorgen dat de varkens niet ging krijsen, smeerden de smokkelaars hun bek in met groene zeep. Daardoor hielden de beesten zich koest als ze stiekem de grens over werden gebracht. (45)

Dat de grens zelf in deze tijd met open grenzen nog altijd parten kan spelen, bewijst het frietkot bij grenspaal 289:

De frieten worden gebakken in België. De toonbank is op de grens en de verkoop gebeurt in Nederland. De ligging is al tijden een doorn in het oog van de autoriteiten. In welk land moet belasting worden betaald? (79)

Heerlijke verhalen op de grens van Nederland. En de scheidslijn is nooit zo zuiver te stellen als je soms zou willen. Het levert een mooi boek op van de spannende wandeling die Dolph Cantrijn maakt.

Dolph Cantrijn: Nederland rond in 80 dagen, Wandeldagboek. Redactie: Lindy Popma. Arnhem: Uitgeverij Gegarandeerd onregelmatig, 2016. ISBN 978 90 7864 1490. 96 pagina’s. Prijs: € 6,95. Bestel

Kijk voor routes op volgdolph.nl

23 december 2016

Noordmolen - #fietsvakantie

We fietsen via Delden en Twickel door naar de Noordmolen. Het is 1 van de vele watermolens die Twente kent. Er zijn verschillende watermolens hier te vinden, onder meer bij Diepenheim en bij Mander de molens van Bels en Frans.

Op deze zondag dat we hier langsfietsen, komen we bij deze watermolen. Er hebben hier vroeger 2 van deze molens gestaan, tegenover elkaar, elk aan een oever van de beek. Eentje is er verdwenen, maar de lijnzaadmolen is bewaard gebleven. Nu zorgen allerlei hobbyisten voor het draaiend houden van deze watermolen.


Het gekraak van de mechanieken binnen is prachtig om te zien. De grote molensteen die ronddraait en de centrale as waar alles mee in werking treedt. Een stukje eeuwenoude mechaniek, waarbij uit lijnzaad (zaad van vlas) olie wordt geperst. Allemaal op het kracht van het water dat het rad in beweging brengt.


Het begint met de molensteen die het zaad kneust. Daarna slaat een hamer met grote klappen op een wig waarmee het zaad wordt samendrukt om de olie eruit te laten stromen. Langzaam druppelen de flesjes vol. De enorme krachten die het draaiende rad bevat. De centrale as die door het hele gebouw loopt en waar alle onderdelen in het proces op zijn aangesloten zijn. Het is een vernuftig systeem waar ik met bewondering naar kijk.

20 december 2016

Wandelen om Nederland

De fotograaf Dolph Catrijn ken ik van de foto die hij van mij maakte bij de Groene Kathedraal. Voor het tijdschrift Genoeg maakte hij deze foto over mijn wolkenblog. Het schrijven van het bijbehorende stukje zou hem een stuk moeilijker afgaan, vertelde hij bij het maken van de foto’s. Hij is meer fotograaf dan schrijver.

Dat hij ook heel mooi kan schrijven, bewijst hij met zijn wandeldagboek Nederland rond in 80 dagen. Het is het verslag van een reis langs de grens van Nederland. Hij begint vlak onder zijn woonplaats Tilburg en loopt dan via Limburg, Gelderland, Overijssel, Drenthe en Groningen naar de Waddenzee. Vanaf dat moment is de zee zijn grens, totdat hij in Zeeland weer uitkomt bij België. Het laatste stuk loopt hij langs de grenslijn weer naar huis in Tilburg.

Ik heb zijn wandeling in 2014 gedeeltelijk meegekregen via zijn Facebook-pagina. Het viel mij toen al op en ik was erg enthousiast over het idee. Dit jaar is het verslag van zijn reis samengekomen in het boekje Nederland rond in 80 dagen. Het is zeker een erg inspirerende wandeling. Bovendien is het een mooi alternatief voor de route naar Santiago of Rome die zoveel anderen met een midlife-crisis lopen.

Met een licht strohoedje en een rugzak gaat Dolph Cantrijn Nederland rond. Het levert mooie ontmoetingen en verhalen op. Zo schrijft hij ontroerend over de Dodendraad die in de Eerste Wereldoorlog tussen Nederland en België liep. De verhalen blijven bijna 100 jaar later even indrukwekkend. Of zoals Dolph het schrijft tegen het einde van zijn wandeling:

De persoonlijke verhalen komen elke keer hard bij me binnen. (84)

Aan het begin van zijn reis, schrijft hij ook over de Dodendraad. Twee dames proberen onder de hoogspanningsdraden te kruipen. Ze zijn nu nagemaakt en zonder stroom, maar laten wel iets zien van het gevaar waarmee mensen in de oorlog de andere kant proberen te halen. Het verhaal van de kleuter Peter Wuyts die in 1916 tegen het draad oploopt en op een gruwelijk manier overlijdt, komt nog altijd hard aan. Zijn vader zag het gebeuren en moest door omstanders bij het draad worden weggehaald.

Dolph Cantrijn: Nederland rond in 80 dagen, Wandeldagboek. Redactie: Lindy Popma. Arnhem: Uitgeverij Gegarandeerd onregelmatig, 2016. ISBN 978 90 7864 1490. 96 pagina’s. Prijs: € 6,95. Bestel

Kijk voor routes op volgdolph.nl

19 december 2016

Schemering - wintertochtje (2) #omzwervingen

Ik open een luikje in de observatiehut en tuur naar buiten. Het is rustig op het water. Alleen een stel ganzen gakken over het water. De witte lijven dobberen voor de bosrand.

Verder is het stil. Het klotsende water tegen de donker wordende wolkenhemel. Als ik terugfiets over het paadje naar het grote fietspad geniet ik.

Hoe mooi de zachte kleuren zijn in dit jaargetijde. Het gele riet en de donkere boomstammen. De lichtgrijze hemel die duidelijk door de kale takken heen komt. Het is zo anders dan de felle lichten van de zomer. Het lijkt wel of dit de mooiste tijd van het jaar is.

Ik sla af in de richting van de natte graslanden. De enige tegenliggers die ik zal tegenkomen als ik aan deze kant van de Lepelaarplassen fiets. Daar tref ik een afgebroken boomstam aan.

Hier zijn bevers bezig geweest, niet al heel lang geleden is duidelijk te zien. Het ziet er als vers aangevreten hout. Ik speur over het water of ik een beverkop boven het water uit zie komen. Helaas.

Het is hier drassig. De koeien van afgelopen zomer zijn weg. De bomen zijn kaal, maar het weinige licht is voldoende om kleuren te zien en te genieten.

Ik zie soms een hele kleine rietvogel wegschieten over het fietspad. Het is even een heerlijk moment voor mij alleen. Zo’n moment waar je nog dagenlang van kunt nagenieten.

De stad flikkert in honderden lichtjes over het water. Op de Hogering zie ik de lampjes van het verkeer, wit en rood. De avondschemering laat de maan al zachtjes schijnen door de dunne bewolking.

Het is niet ver meer en ik rij helemaal in het donker als ik weer door de Noorderplassen rijd naar huis.

De Gateway Diner staat in het volle licht als ik het Beatrixpark doorfiets. Alles verder donker. De bewegende rode lampjes laten zien dat er voor mij een hardloper rent.

Als ik hem over het bruggetje passeer, duik verder de duisternis in. Het is nu echt avond. Door de uitgedunde bosrand van het park kan ik het verkeer zien razen.

Bijna thuis.

18 december 2016

Wintertochtje - #omzwervingen

De winter nadert. Het duurt niet lang meer of de kortste dag komt. Het is zondagmiddag en ik wil nog graag even naar buiten. Ik stap op mijn fiets en rij in eerste instantie in de richting van het kasteel, maar dan besluit ik net na het ziekenhuis af te slaan om naar de Lepelaarplassen te rijden. Zo lang niet geweest heb ik behoefte aan een update.

Zo rij ik even later langs het Hannie Schaftpark. Het heeft geholpen dat ik vandaag gewerkt heb aan de lijst met blogs voor 2016. Zo kwam ik uit bij de blog met foto’s waar ik op dit fietspad rij. Nu zie ik de bomen kaal aan weerszijden van het fietspad. Het bos is een stuk kaler. Slachtoffer van de kapdrift van de gemeente Almere. Geen boom lijkt hier te mogen blijven staan.

Ik rij over de dreef de vaart over en pak dan het fietspad langs de sportvelden in de richting van het Wilgenbos. Er hangt een dikke bewolking boven de stad en ik merk dat het meeste licht vandaag wel geweest is. Over het kiezelpad langs het water van de vaart. Dan kom ik bij de sluizen.

Geen fietser of wandelaar kom ik meer tegen. Vlak achter de sluis de rij met knotwilgen, waartussen de eenzame dennenboom staat. Hoe is dat boompje hier gekomen en waarom is het hier blijven staan?

Het is helemaal leeg in het Wilgenbos. De bladeren op het fietspad maken het nog spannender. Ik herinner mij hoe ik hier een paar weken geleden fietste vlak voor zonsondergang. Het donkere bos om mij heen en ook zoals nu, niemand tegenkomen.

Ik geniet van het kronkelige pad en stop alleen om een plantje met mooie weelderige bolletjes erop op de foto te zetten. De bramenstruiken erachter, met een knipoog naar de zomer om ze weer leeg te mogen plukken.

Door in de richting van het gemaal. Als ik over het bruggetje rij, zie ik iemand aan de overkant op het bankje zitten. Hier plukte ik een paar maanden geleden nog bramen. Het waren er niet veel. Met mijn fiets zonder versnelling weet ik niet helemaal boven te komen zonder af te stappen.

Ik steek over, over de sluis en kijk naar de Trekvogel, het bezoekerscentrum. Deze barak is het eerste en daarmee oudste huis van Almere en staat nog steeds op zijn oorspronkelijke plek. Hier werkten de eerste pioniers om de polder droog te malen. Het gebouw is sfeervol verlicht.

De weg over, daal ik weer af van de hoge dijk. Een man heeft zijn fiets in de berm gelegd om een bijzondere vogel te bekijken. Ik rij over een spiksplinternieuw bruggetje langs de wilgenrijen en bramenstruiken. Tot ik bij het insteekje kom naar de uitkijkhut aan de plas. Het begint al een beetje te schemeren en als ik bij de hut kom, staan alle plankjes voor de uitkijkgaten.

Lees morgen het tweede deel van deze fietstocht Schemering

17 december 2016

De A van Apollo

Afgelopen week fietste ik langs het Apollohotel in Almere en zag dat de letters werden vervangen. De A ziet er heel anders uit dan de oude versie. Net als dat de andere tekst ook vernieuwd wordt. Als ik er later weer langskom, zie ik dat de houten gevelbekleding ervoor zorgt dat de oude tekst niet zo snel te missen is.

Ik vraag me af wat de reden is geweest om de tekst aan te passen. De vervanging zorgt ervoor dat de oude letters heel goed zichtbaar zijn in het hout. Of het snel niet meer opvalt, betwijfel ik. Vaak blijven oude logo’s en namen jarenlang zichtbaar. Het ziet er ook naar uit dat dit geldt voor het Apollo hotel in Almere.

16 december 2016

Talamini - #fietsvakantie

Een ijsje op zondagmiddag bij Talamini. Toen we in Almelo woonden, aten we er eigenlijk zelden een ijsje. Ik rende er op zondagochtend langs bij het hardlopen, dan holde ik dwars door het centrum over de Grote straat en rende weer terug langs het kanaal en via de Gravenallee weer naar huis.

Nu komen we precies van de andere kant de stad binnen en rijden zo in de richting van het centrum. Het is prachtig via het Nijrees steken we de Bornsestraat over en rijden zo via allerlei landweggetjes de Gravenallee op. Wat is dit gaaf. Je gaat nu pas zien hoe mooi Almelo eigenlijk is.

De foto bij het plaatsnaambord heb ik nog steeds als achtergrondfoto staan op mijn telefoon. Vader en dochter. Het Redmond petje op, zij met haar petje achterstevoren en de zonnebrilklep over haar bril. En op het openingsscherm, de foto van hetzelfde meisje bij de fontein, naast het standbeeld van het jongetje op de gans voor de Grote kerk.

Die toren waarvan het verhaal gaat dat de graaf er een barokke torenspits op zette naar Beiers model. De gravin kwam daar vandaan kwam. Zo had ze iets minder last van heimwee. Een prachtig verhaal dat getuigd van liefde. Al is het meer ontsproten uit de fantasie dan uit de werkelijkheid.

Op die toren kijk je uit als je een ijsje eet bij Talamini. In de verder lege Grote straat is dit een heerlijk plekje op zo’n zomerse zondagmiddag. Voor het ijsje hebben we een pizza gehaald bij de pizzeria aan hetzelfde plein. We genieten van het toetje: een ijsje op het terras van Talamini. Buiten zit de oude heer Talamini. Hij zou vroeger samen met Inges vader, die iets verderop naast de Synagoge woonde, veel kattekwaad hebben uitgehaald in het centrum van Almelo.

Nu geniet de oude man van het ijsje dat zijn zoon geserveerd heeft. Even later komt de thuiszorg langs om hem mee naar boven te nemen en te verzorgen. Wij stappen als het ijsje door onze keel is gegleden op de fiets en rijden weer terug naar de camping.

Fietsvakantie

In augustus maakten Doris en ik een mooie fietstocht door Nederland met als bestemming: Twente. Elke week op vrijdag schrijf ik een stukje over deze bijzondere fietsrit.

13 december 2016

Zussenboek

De tweelingzussen Lotte en Stine Jensen hebben samen een boek geschreven, het Zussenboek. Een boek voor iedereen met een zus, maar ook voor mensen die zussen kennen of een zouden willen hebben. Het is een interessante verzameling geworden van beroemde zussen, film-zussen, kunstenaar-zussen, schrijfzussen en sportende zussen.

Natuurlijk komen ook fictieve zussen voor in verhalen en gedichten. Net als ideeën voor zussenuitjes en tips wat voor een cadeaus je aan je zus kunt geven. Het is een heerlijk boek om doorheen te bladeren. Ook omdat de zussen Jensen hun eigen ervaringen ook in het boek verwerken. Zo lees je over hun ergste ruzie, mooiste herinnering en rituelen.

Het leukste deel van het boek met de interviews met zussen. Het gesprek met de zusjes Aaf en Merel Brandt Corstius springt hier uit. Ik heb genoten van dit interview. Het geeft weer een nieuw inkijkje in het wel en wee in huize Brandt Corstius. Juist ook omdat Merel niet zo bekend is en een heel eigen, mooi verhaal heeft van haar jeugd. Ze lijkt erg op Aaf en het verwondert je dat dit gezin het zo goed heeft gered zonder moeder. Allemaal zijn ze goed terechtgekomen.

Ik kan onwijs genieten hoe zus Merel haar zus Aaf typeert:

Ik bewonder Aaf enorm. Ze is in mijn ogen een soort alien, omdat ze zo veel tegelijk kan (en wil). Ze schrijft elke dag een kick-asscolumn, terwijl ze met haar honderd kinderen, huisdieren en man wekenlang gaat kamperen, en ondertussen een orkest dirigeert en een toneelstuk schrijft. Ik zou één nacht met één kind in een tent al heel intens vinden. Maar Aaf vindt het nog allemaal nog leuk ook. (70)

De overdrijving is nog niet helemaal op. Zovindt Merel dat Aaf een bikkel is, terwijl zij moppert als ze in de file staat, klimt haar zus op haar bakfiets een brug op met een keizersnee, zware Albert Heijntassen en kinderen. Een typering die alleen maar uit de koker van een Brandt Corstius kan komen.

Stine en Lotte Jensen bespreken op een leuke manier het onderwerp van de zussen in hun Zussenboek. Het is een boekje dat eigenlijk iedereen die iets met zussen heeft, zou moeten lezen.

Lotte en Stine Jensen: Zussenboek. Amsterdam: De Geus, 2016. ISBN: 978 90 445 3736 9. Prijs: € 19,99. 196 pagina’s.Bestel

12 december 2016

Schuldgevoel

Op een mooie manier weet Nelleke Noordervliet in haar roman Aan het einde van de dag het personage Katherina Mercedus Donker te verweven met haar eigen verhaal. Ze heeft een slechte relatie met haar vader. Haar vader is arbeider in hart en nieren en moet weinig hebben van intellectuelen met hun praatjes. Hij mist de daden van deze mensen en verwijt zijn dochter iets soortgelijks te doen.

De puber Katherina Mercedus Donker verzet zich op alle mogelijke manieren tegen haar dominante vader. Daarom loopt ze al op jonge leeftijd weg en gaat in Parijs werken. In de Franse hoofdstad hoopt het meisje dat nog op het gymnasium zit, zich te onttrekken aan haar vader.

De geschiedenis herhaalt zich als haar zoon Jimmy op 16-jarige leeftijd wegloopt en bij zijn vader in Spanje gaat wonen. Haar dochter verdwijnt uiteindelijk bij een therepeut in Amerika die haar onthoudt van haar broodnodige medicatie. De Amerikaan is van mening dat een vleesloos dieet met voornamelijk rauw voedsel de echte Hanna zou tonen. Voor Katherina is dat niet reden om haar dochter te leren begrijpen.

Ze wordt gegrepen door dezelfde trots als haar vader. Hij laat niet het achterste van zijn tong zien. Katherina hoort pas het echte verhaal van hem als haar vader dood is. Zeker, hij heeft gevochten in het Spanje als er de burgeroorlog heerst in 1936. Hij komt gewond terug. Gered door een vrouw die Mercedes heet. Ze haalt de kogel waarmee hij getroffen is, met een mes uit zijn lijf.

Hij is het contact met de groep verloren. Hij en zijn kameraad Benny komen onder vuur te liggen en worden geraakt. Willem neemt zijn vriend mee op de schouder, maar Benny sterft. Het is ijskoud, een dikke laag sneeuw ligt over het land. Willem moet zijn vriend achterlaten, maar heeft het stervenskoud.

Het echte verhaal vertelt oom Frits:

‘Hij zei dat het zijn schuld was dat ze het contact met de groep waren verloren. Dat-ie dat zichzelf nooit heeft vergeven. En dat-ie Benny naakt in de sneeuw heeft achtergelaten om zelf warm te blijven. Daar kon hij niet over uit. Ik moest erover zwijgen, zei hij.’ (229)

Vlak na het overlijden van Willem, verbreekt Frits de belofte omdat je aan een dode geen verplichtingen hebt. Maar hij vindt het wel heel belangrijk dat Willems dochter Katherina het verhaal hoort. Het werpt een ander licht op haar vader. Het lijkt erg op het schuldgevoel waaronder Katherina Mercedes Donker leidt.

De hoofdpersoon van deze roman worstelt eveneens met een schuldgevoel. Dat ze haar kinderen te weinig aandacht gegeven heeft en koos voor een druk leven als minister. Geen tijd voor de sores van het gezin. Voor haar voelt dit als falen. Ze beseft dat ze misschien haar kinderen te weinig aandacht en liefde heeft gegeven. Het is dezelfde harteloosheid waarmee haar vader haar gehart heeft.

Of zoals oom Frits het zegt:

‘Hij had het zichzelf makkelijker kunnen maken in zijn leven.’

Als hij meer zijn kwetsbaarheid had getoond en meer van zichzelf aan zijn dochter liet zien. Het zou mogelijk geholpen hebben om haar niet op te zadelen met eenzelfde harteloosheid en meedogenloze houding.

Dit heeft Nelleke Noordervliet heel mooi weten te verwoorden in haar roman Aan het eind van de dag.

Nelleke Noordervliet: Aan het eind van de dag. Roman. Amsterdam: uitgeverij Augustus, 2016. ISBN: 978 90 254 4869 1. Prijs: € 19,99. 352 pagina’s.Bestel

Een perfecte dag voor literatuur

Dit is mijn tweede bijdrage over de roman Aan het eind van de dag van Nelleke Noordervliet. We lazen dit boek bij Een perfecte dag voor literatuur van notjustanybook.nl. Lees de bijdragen van anderen in de reacties.

11 december 2016

Wat was het mooiste boek dat je dit jaar las? - #50books vraag 50

De laatste vraag van dit jaar. Een heel jaar vragen verzinnen. De ene week ging het makkelijker dan de andere, maar bij elkaar is het een mooie lijst geworden. Volgens het televisieprogramma DWDD is de tijd van de lijstjes weer aangebroken. Het absolute hoogtepunt volgt in de week tussen Kerst en Oud en Nieuw met de Top2000.

Als lezers onder elkaar houden we het hier wat rustiger. Daarom geen grootse lijstjes al lijkt het mij heel leuk om volgende week een mooie lijst samen te stellen op basis van de vraag van deze week. Het is een vraag met een terugblik:

Wat is het mooiste boek dat je dit jaar las?

Je mag van mij kiezen uit meerdere boeken, genres. Het boek hoeft ook niet per se dit jaar verschenen te zijn, mag een gouwe ouwe zijn die je trof. Het moet wel een topper zijn die je de lezers van de boekenvraag #50books wilt aanraden.

Ik ben zoals elke week heel benieuwd naar de boeken die jullie noemen. Het is tegelijkertijd de laatste keer dat ik jullie een boekenvraag stel. Vanaf volgend jaar neemt Martha de boekenvraag over op haar blog drspee.nl. Ik wens haar heel veel succes en sluit zeker geregeld aan bij het beantwoorden van de vraag.

Blog mee over #50boeken

Schrijf een blog over de vraag van vandaag en laat hieronder in de reactie een linkje naar je site staan. Heb je zelf een idee voor een vraag? Ze zijn van harte welkom. Mail gerust een vraag of stel hem in via het contactformulier.

#50books

De leesvraag #50books is een initiatief van Peter in 2013. Martha nam het in 2014 over en in 2015 ging Peter zelf weer verder. Vanaf de eerste vraag doe ik regelmatig mee. Naar overzicht van alle vragen.

10 december 2016

Vogels

img_20161201_213213
Een tijdje terug zat ik in vergadering op de bovenste verdieping van mijn werk. Het was prachtig, helder weer en ik zag hoe 2 roofvogels prachtig om elkaar heen cirkelden. Het had wel weg van een paringsdans of misschien bepaalden ze hun leefgebieden, maar ik kon even heerlijk ontsnappen in een saaie meeting.

Het zijn taferelen waar ik echt ontzettend van kan genieten. Redmond O’Hanlon woonde op uitnodiging van de Floriade een tijdje in het lege gebouw van de voormalige duikersschool bij het Weerwater. Vanuit het huis keek hij uit op het Vogeleiland. Een prachtig klein gebiedje dat aan de aandacht van mensen is ontsnapt en waar de natuur zich heel verrassend ontwikkelt.

De menselijke aandacht is nu wel op het gebied gericht. De gemeente heeft het gebied aangewezen voor de Floriade in 2022. Een evenement waar veel discussie over heerst. Ik zie veel protesten op de fietspaden gekliederd in grote letters tegen dit evenement. De keuze voor dit gebied als Floriadeterrein is in mijn ogen ook echt verkeerd.

Met name op het Vogeleiland leven veel dieren. Bevers, er is een schildpaddenkolonie en vogels als de havik hebben hier hun leefgebied. Redmond O’Hanlon laat het in zijn films ook prachtig zien. Zo dicht bij de stad beleeft hij veel avonturen met de dieren die hier wonen. Het geeft de stad extra gewicht en juist een groen evenement als de Floriade zou de natuur in dit gebied niet mogen verstoren.

Helaas mag Redmond daar niks over zeggen. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt, luidt het spreekwoord. Wel jammer dat uitgerekend een natuurschrijver als Redmond O’Hanlon dit lot treft.

Gelukkig helpt de trage besluitvorming wel mee om nog even te genieten van dit stuk. Als ik de vogels, schildpadden en bevers was, zou ik een rechtszaak beginnen. Grote kans dat je wint.