Het gebeurde in het holst van de nacht. Ik werd wakker en voelde een opgeblazen maag. Het deed pijn, maar ik voelde het niet goed genoeg. Ik sliep nog half en probeerde mijn lichaam weer in het gareel te krijgen. Het lukte niet.
Ik was misselijk, dat merkte ik wel toen ik naar het toilet liep. Daarna probeerde ik weer te gaan slapen. Het lukte niet. Ik bleef wakker en voelde hoe de omgeving rond mijn borstkas protesteerde. Als ik maar niet hoef te kotsen, dacht ik. Ik heb een hekel aan kotsen.
De poging om beneden te gaan zitten hielp weinig. Het slok water dat ik had opgedronken, klotste in mijn maag en maakte mij nog misselijker. Dan verheugde ik me stiekem op het moment dat het eruit zou komen. Dan was ik er vanaf. Ik proefde wel de zure smaak in mijn mond. Dat zou gaan gebeuren.
Het moment kwam er. Ik kon nauwelijks blijven staan, moest even van de inspanning op de rand van het bad gaan zitten. Het was vies. Ik hoopte dat het snel zou stoppen. Maar er komt altijd meer uit dan je denkt.
Opgelucht dutte ik wat later weer in. Wel proefde mijn mond heel zuur. Het leek of er nog wat achter de huig was blijven steken. Toch belette het mij niet om lichtjes in slaap te vallen. Tot ik wakker werd van rochelende geluiden in de kamer naast mij. Ik vloog uit bed, greep een emmer en wist op tijd de boel op te vangen.
De afbraak van de Libelle zomerweek nadert zijn einde
Achter de witte schotten klinkt het geluid van heen en weer rijdende shovels en vorkheftrucks. Je hoort het sjezen over het zand. De bandensporen die de wagens erin achterlaten. Daarachter klinkt de hamerslag. Ritmisch slaat een vakman op iets om het los te krijgen. Iets valt naar beneden met een plof op het strand van Almere.
Een week geleden vierden duizenden vrouwen en abonnees van de Libelle hier de zomer. In workshops genoten ze van het mooie weer en van elkaars wijsheden. Mannen blijven hier zoveel mogelijk weg. Gevaarlijk, dit bolwerk van emancipatie en meligheid. Als jij niks van mijn voetbal vindt, vind ik niks van je zomerweek. Met die afspraak verlieten ze waarschijnlijk het huis.
Nu rijden de wagens af en aan over het zand. Ik hoor de wind zand in de tijdelijke huisvestingen blazen. De vlonders die als vloer dienden en de naaldhakken uit het zand moesten houden, liggen nu vol met zand. Ook waaien de tenten steeds open. Zelfs het schot dat mij uit het zicht van al dat werk moet houden, beweegt heen en weer op de wind.
Wekenlang bouwen ze hier het tentenkamp voor de vrouwen op. Wekenlang doen ze over de afbraak. En dat allemaal voor die ruim 82.000 bezoekers die als een tornado een week lang over het Almeerse strand razen. Ik ren alleen, maar hoor nog de bouwvakkersfluit in mijn oren. De opmerking over mijn kontje. Stiekem maakt een soort van heimwee zich van mij meester.
De rest van het strand is uitgestorven. Geen hond waagt zich nog aan een duik in het water. De blauwalg is heer en meester.
De regen viel met flinke hoeveelheden gistermiddag op het feestje van mijn zus en haar vriend. Ze vierden allebei hun verjaardag. De locatie van het feestje was het prachtige huis van mijn zwagers’ ouders in Hollandscheveld (Drenthe).
Het idee van het buitenfeestje, compleet met Hollandse patatkraam viel een beetje in het water. De regen aan het einde van de middag zorgde ervoor dat je alleen onder de veranda en een groot gespannen blauw zeil kon staan. Af en toe moesten de diepe plassen in het zeil omhoog geduwd worden. Zo verkwamen we dat iemand een nat pak zou oplopen als de plassen water ongeregisseerd naar beneden zou komen zeilen van het zeil.
Ik dacht terug aan een huwelijksfeest van mijn oom en tante. Het was net zo koud. Vingers verkleumden en we zouden oud-Hollandse spelletjes gaan doen. De zitting van de stoelen voelde koud aan. Zo koud dat mijn ooms moeder voortdurend naar de wc ging in het verderop gelegen huis. Het was een reactie geworden. Zodra ze ging zitten op de koude stoel, stond ze gelijk weer op om naar het toilet te gaan. We hebben haar die middag nauwelijks gezien.
Vlekken en opgeschoten jongens De terugreis eveneens veel regen onderweg. Moeilijk zicht door de ruitenwissers die door hun lage aanschafprijs alleen maar krang in de houders konden. Ze lieten een spoor van strepen achter die de achterlichtjes van voorgangers uitrekte tot vlekken. Ook achtervolgde ons een groepje opgeschoten jongens in een Renault Twingo. Ze reden tot enkele meters van onze auto en kleefden zo bijna 50 kilometer lang achter ons aan.
Droge regen in Almere Bij thuiskomst wachtte ons een grote verrassing: een droge straat. Geen druppel regen leek hier in Almere te zijn gevallen. Geen blad aan de boom vertoonde druppels. Ook de plantenbak in de voortuin toonde een plant in droge aarde. Als bewijs hing het blad van de vorige week geplante fuchsia net als de bloemetjes normaal horen te hangen. De regen in Almere was beperkt gebleven tot droge regen.
Acteur Tom Hoffman spreekt over zijn liefde voor de Max Havelaar
Kranten, krantjes, het papier dat ritselend door de vingers gaat. Ik ben er gek op. Daarom was ik zo enthousiast toen Gerard Termorshuizen 10 jaar geleden met het eerste deel krantengeschiedenis van Nederlands-Indië kwam. Ik heb destijds zelfs de informatie van het kakelverse boek in mijn scriptie over Junghuhns Terugreis verwerkt.
Als ik Gerard sprak vroeg ik altijd even naar het tweede deel, dat de periode 1905-1942 moest gaan beslaan. Altijd noemde hij als jaar 2011. En hij heeft woord gehouden. Een kleine 2 maanden geleden viel bij mij de uitnodiging in de bus voor de boekpresentatie. Bovendien was er een heel symposium aan dit onderwerp gekoppeld.
Albert Einstein Gisteren was het moment er. In de historische collegezaal van het Kamerlingh Omnes gebouw waar ondermeer Albert Einstein college gaf, waren zo’n 150 geïnteresseerden gekomen. Ze kwamen om zich te laten bijpraten over het onderwerp amusement in de koloniale pers.
Een mooi onderwerp, zo bleek, waar niet alleen Indië-gasten Gerard Termorshuizen en Peter van Zonneveld spraken. Ze werden aangevuld met bijdrages van Michiel van Kempen en Wim Rutgers. Naast hen de kenners van allerlei koloniale pers, René Vos, Harry Poeze, Huub de Jonge, Olf Praamstra en Angelie Sens.
Het symposium rond de koloniale pers was in de historische collegezaal (links) van het Kamerlingh Omnes gebouw in Leiden
Een zeer gevarieerd programma dat ook werd opgeluisterd met een ontroerende bijdrage van acteur Tom Hoffman. Hij vertelde over zijn Indische roots en het lezen van de Max Havelaar. Hierbij kreeg Termorshuizen een heldenrol toegedicht. En zo ken ik Termorshuizen ook. Het is een vreemde snuiter, maar wel een leuke vreemde snuiter.
Termorshuizen is gedreven en wordt gestuurd door veel passie en ambitie. Hij zoekt hierbij naar het verhaal achter het verhaal. Of het nu Multatuli of een krantenschrijver is, er schuilt een werkelijkheid achter. En die werkelijkheid is de voedingsbodem voor het verhaal van Termorshuizen.
Niet verliezen in details Wat ik heel knap vind, is dat hij de lijn vasthoudt en zich niet verliest in details. Dat kwam ook terug bij het symposium. Gerard genoot van de bijdrages en slurpte de verhalen en lezingen helemaal op. Het enthousiasme waarmee hij zijn onderwerp onder het voetlicht bracht, zorgde ervoor dat veel deelnemers het boek na afloop kochten. Het lintje dat hij als kers op de appelmoes kreeg, is dan ook zeer verdiend.
De cover van Realisten en reactionairen. Een geschiedenis van de indisch-nederlandse pers 1905-1942
Realisten en reactionairen Dit boek misstaat niet in de boekenkast van de krantenliefhebber en de liefhebber van Nederlands-indië. Laat ik dat nou allebei zijn. Het symposium heeft veel enthousiasme bij me losgemaakt rond het nieuwe deel van Gerard Termorshuizen met medewerking van Anneke Scholte: Realisten en reactionairen, Een geschiedenis van de Indisch-Nederlandse pers, 1905-1942.
Delftsblauwe tegels met de bijbehorende tegeltjeswijsheden. Het lijkt de klok te slaan in krantenadvertentieland. In 1 gratis ochtendkrant trof ik 2 keer een reclame-uiting met blauwe tegeltjes aan. Op de tegeltjes staan in oubollige letters wijsheden geschreven. Het past in de nostalgie van Boer zoekt vrouw en de ideologie van een Nederland vrij van islam.
Maxima Delftsblauw Zeker, het was de verjaardag van Maxima, dus een beetje grappen met Delftsblauw moet kunnen. Tegelijkertijd roept het voor mij een gruwel op. Het verlangen naar weleer, de ogen dicht doen en vroeger verheerlijken tot een paradijs. Ze vergeten dat die geschiedenis evenmin bestaat. Net zomin als de multiculti-gedachte waar de PVV zo tegen ten strijde trekt.
Misschien is dat wel de grootste tegelwijsheid: geschiedenis is altijd een interpretatie van het verleden. En de geschiedenis die je vertelt is heel vaak de geschiedenis die je zou willen vertellen. In de intolerante houding tegen buitenlanders, spreekt een houding die Nederlanders al eeuwen gebruiken. Ver weg of dicht bij huis.
Hoe zelfs de tas te water kan raken van de kruidenier die op de kleintjes let. Mooi weer levert soms ook treurigheid op. Op de grens van wonen en winkelen vertoeven nu eenmaal graag mensen die ook een pilsje lusten. Het bruggetje tussen Stedenwijk-Noord en het centrum is zo’n plaats.
Dan raken plastic tasjes te water. De lege bierblikjes dobberen ook tevreden op de kleine golfjes van het water. Hier zoekt de treurigheid een plaatsje onder de treurwilgen die langs het water staan. Een gil klinkt over het water. Een maat roept een andere maat.
Drinken met maten Ik moet even denken aan Dirk van Van Kooten en De Bie. Hij begreep niet wat de overheid bedoelde met ‘drink met mate’. ‘Ik drink altijd met maten’, zei hij. Buik naar voren, rug naar achter en het flesje pils in de hand. Het flesje bier is een halve liter blikje van de Euroshopper geworden. Soms weet een glimmend blikje van de Lidl het water te halen. Maar dan houdt het wel zo’n beetje op. De maten zijn altijd gebleven.
NS locomotief 1715 klaar voor vertrek vanaf Amsterdam Zuid
Wat was er eerder: de trein of de forens? De trein en de forens lijken nog het meest op een stel met een knipperlichtrelatie. Ze kunnen niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar. Hoe prachtig vond ik het om de website dagboekspoorwegen.nl te vinden.
Op deze website schrijft forens Ronald Schilp zijn dagelijkse bevindingen op van het treinritje dat ik ook dagelijks maak. Hij stapt weliswaar op in Almere Muziekwijk, maar de situatie verschilt niet zoveel van de mijne.
Ik leerde de website al kennen nog voordat ik zelf dagelijks tot Amsterdam Zuid reed. Ik mocht nog een eindje doorrijden naar Den Haag. De frustratie verschilde niet minder. Vertraagde treinen, treinen die niet reden. Alles wat ik meemaak, maakt hij ook mee. En de frustratie om bevroren wissels, falende NS-bestuurders en uitgevallen treinen.
Het forenzen tussen Almere en Amsterdam is een heus avontuur en dat laat Ronald als geen ander zien. Bovendien geeft hij meer informatie, komt met voorstellen en volgt al het nieuws rond NS en Prorail op de voet. Waar ik slechts incidenteel een ergernis opteken, weet hij dagelijks een verhaal op te dissen over de situatie op het spoor.
Schilp doet dit eerlijk en kritisch. NS en Prorail zijn niet altijd fout en goede initiatieven krijgen de beloning die ze verdienen. Dat ze zo dun bezaaid zijn in de berichten, heeft een eenvoudige verklaring: positief nieuws rond de NS is er gewoon heel weinig. Te weinig, maar dat hoeft dagboekspoorwegen.nl niet te bewijzen. Hiervoor zijn NS en Prorail verantwoordelijk. En de minister natuurlijk.
Mijn blog was gisteravond samen met de blog lisanneleeft.nl onderwerp van de tweetchat #blogpraat. Gelukkig hoefde ik niet als allereerste. Maar toen om 20.30 uur precies mijn blog hendrik-jandewit.nl in de tweetchat binnenrolde, werd ik best zenuwachtig. Normaal tik ik altijd razendsnel, maar nu ging het een stuk trager.
Deze blog is vanavond onderwerp voor de #blogpraat. Vorige week maandagavond kwam bij de tweetchat #blogpraat het idee naar voren om elkaars blogs te recenseren. Samen met de blog lisanneleeft van @lisanneleeft is mijn blog hendrik-jandewit.nl het onderwerp voor de twitchat. We zijn de eerste bloggers die onze blog openstellen voor deze bespreking.
Iedereen die twittert kan reageren tussen 20.00 en 21.00 uur. Neem een kijkje op deze blog. Je kunt dingen opmerken over onderwerpen en vormgeving van deze blog. Ik zie erg uit naar de blogchat. Immers, opbouwende kritiek kan nooit kwaad. Zeker ook niet omdat ik regelmatig worstel met mijn blog. Ik vraag me dan af of iedereen op dit soort artikelen zit te wachten.
Voor de liefhebber een stukje historie: ik blog al sinds november 2006. Ik ben eerst voorzichtig begonnen met bloggen via mijn hyves-account. De eerste hyves-blog heet ‘Hyves en schilderen‘. Korte tijd later startte ik met bloggen via hendrik-jandewit.blogspot.com. In eerste instantie wilde ik de persoonlijke berichten op mijn hyves-blog plaatsen. De blogspot-blog zou ik dan meer richten op lezen en schrijven.
Langzaam vloeiden de kanalen in elkaar over en loopt de tekst van hendrik-jandewit.nl via een rss-feed binnen op mijn hyves-account. Daardoor zijn de doelgroepen vertroebeld en keren de beide onderwerpen door elkaar heen gehutseld terug op deze plek. Leuk om te lezen, maar misschien wel teveel alles waardoor bezoekers de weg kwijtraken.
Kortom, tips en opmerkingen zijn meer dan welkom. Schroom dus niet mee te doen aan de tweetchat via de hashtag #blogpraat. Tips in de opmerkingen hieronder mag natuurlijk ook.
De koolmezen in ons nestkastje en de pimpelmezen in het kastje van de buurman, piepten de afgelopen week dat het een lieve lust was. Ze riepen naar hun ouders voor extra eten. Het piepen hoorden wij bij het krieken van de dag en het hield pas op als het helemaal donker was geworden. Het kon niet meer lang duren voordat ze zouden uitvliegen.
Ik wachtte met spanning op het moment dat ze de vleugels voor het eerst zouden uitslaan. Het staat ergens wel symbool voor het kind dat zijn ouderlijk huis verlaat. De boze buitenwereld wacht op ze en overal loert het gevaar. Ik voelde het als ouder als geen ander. Je kind is oud genoeg om de vleugels uit te slaan. Maar is tegelijkertijd nog heel erg op de ouders aangewezen.
Vooral de pimpelmezen leken elk moment uit te gaan vliegen. Maar toen ik gisterochtend buiten kwam hoorde ik de koolmezen uit ons nestkastje niet meer piepen. Zij waren al uitgevlogen. Ik had ze die ochtend in bed nog horen piepen. Ze waren uitgevlogen.
Ik kon bij het hardlopen de verleiding niet weerstaan even langs de entree van de Libelle zomerweek te hollen. Een mix tussen nieuwsgierigheid en bewondering bracht me bij Almere strand. Mijn reguliere hardlooprondje loopt er normaal ook. Dit keer koos ik echter voor de dijk in plaats van het fietspad.
Het fietspad was in gebruik door de enorme slang aan vrouwen. Ze liepen in een slinger van het tijdelijke station Almere Strand naar de ingang. De trip van enkele honderden meters gaf mij een aardige indruk van de bezoekers. In de lange rij lopende mensen trof ik 1 man. Het riep bij mij de vraag op waarom alleen vrouwen naar de Libelle zomerweek gaan.
Ik heb ooit eens iemand onbedoeld beledigd door op te merken dat mannen die naar de huishoudbeurs gaan, watjes zijn. Dat gevoel bekroop mij ook bij het rennen langs deze onophoudelijke stroom vrouwen.
Vrijwel zonder uitzondering vrouw, maar wel in alle soorten en maten. Jong en oud, dik en dun, groot en klein. Wel viel me op dat de Libellevrouw echt niet meer de oma is die de hele dag sokken zit te breien voor haar kleinkinderen. De vrouw van de Libelle zomerweek is modern en hip.
Ze wordt zelfs een beetje baldadig als ze met zoveel zijn. Ik steelde zelf even de show toen een groepje dames mij nafloot. Als waren het een stelletje bouwvakkers die een jong meidje nafloten vanaf de steigers. Best stoer eigenlijk zeker toen een andere dame me nog nariep met ‘lekker kontje’.
Zou daar mijn fascinatie voor de Libelle zomerweek liggen?
Heel goed nieuws voor doven en slechthorenden: de muziek bij concerten gaat wat zachter. De geluidsnorm wordt strenger bij concerten. Het heeft even geduurd, maar na lang bakkeleien zijn de festivals eindelijk overstag. Het resultaat de volumeknop gaat wat meer naar beneden en er komt zelfs voorlichting over gehoorbeschadigingen.
Bij het journaal irriteerde een opmerking van een vertegenwoordiger van concertopodia en festivals mij wel. Volgens hem zouden de nationale hoorstichting hun muziek als een gevaar hebben benaderd en niet als muziek. ‘Wij benaderen muziek als iets waar je van kunt genieten.’ Natuurlijk moet je van muziek kunnen genieten. Maar ik heb gemerkt bij concerten en festivals dat juist dat hoge aantal decibels voor mij het genieten erg verdrong. Zeker als ik last kreeg van mijn oren.
De aalscholver ook wel zwartjan of sigaar met vleugels genoemd, verovert meer en meer de wateren in Almere. Was het een paar jaar terug nog een hoge uitzondering er eentje langs de waterkant te treffen. Het begint dit jaar schering en inslag te worden. De ene na de andere aalscholver zie ik zitten.
Vlogen ze vroeger nog op als je voorbij fietste, nu blijven ze gewoon zitten. Ze schromen zelfs niet om hun vleugels te spreiden om een aalscholver van de andere sexe te behagen. Of tenminste een poging hiertoe te doen. Ik heb het al diverse keren gezien. En het ziet er iedere keer weer heel indrukwekkend uit.
Ze zaten in het gras. De benen langgerekt op het groen. Naast haar lag het jasje van het mantelpakje. Naast hem lag het colbertje van zijn pak. De stropdas af en de mouwen van zijn gestreepte overhemd opgerold.
Ze waren stil. Tussen hen in, iets onder hen, op het aflopende talud naar het water, stond een kartonnetje met de drinkbekers. In haar handen vouwde ze het papiertje open. Vlees, kaas en een broodje verschenen. Het papier in zijn handen knisperde ook open. Ook bij hem verscheen een bolletje met sesamzaad. De saus droop een stukje over de tomaat.
Ze zaten stil in het gras. In hun mooie kleren, klaar van het werk en even ontspannen voordat ze verder zouden rijden. Heerlijk aan de waterkant. Ik vroeg me af of het verloofden waren of collega’s. Het kon ook allebei. Het was alleen zo’n mooi moment. Hij nam een hap van het broodje, zij nam een hap.
25.000 hamburgers Ik dacht aan de man in Amerika die al 25.000 hamburgers had gegeten.
Twitteren en business Voor mij bewijst slijterijmeisje dat twitteren heus een business kan zijn. Ze zet het social medium in voor haar slijterij De vuurtoren. Ze gebruikt twitter zoals je twitter moet gebruiken: ze praat met haar klanten. Op deze manier zoekt ze de juiste wijn uit, maar kan ze ook inspelen op behoeftes van klanten.
Met behulp van twitter heeft ze de zogenaamde blijde doos ontwikkeld met niet-alcoholische dranken voor zwangere vrouwen of vrouwen die net een kind hebben gebaard. Ze heeft het pakket ontwikkeld door twitter in te zetten als marktonderzoek. Ook geeft ze via twitter allerlei wijnadviezen. Het inspireert zeker om haar te volgen. En je hoeft dan niet eens van wijn te houden.
Omrijwijnen Met behulp van twitter is ze meer en meer haar verspreidingsgebied gaan uitbreiden. Ze levert in heel Nederland en ook het Belgisch taalgebied kan een graantje meepikken. Slijterijmeisje woont dichter bij Gent en Antwerpen dan Rotterdam. Haar wijnhandel De vuurtoren is gevestigd in Breskens en dat ligt in Zeeuws-Vlaanderen. De echte liefhebber rijdt ervoor om. De twitteraar kruipt achter zijn scherm en praat met de gastvrouw via twitter.
Ik ben gek op de Libelle Zomerweek. Elk jaar kijk ik met bewondering naar het volle perron. De opbouw begint al weken voor het evenement, daarna overspoelen duizenden vrouwen het strand van Almere. Workshops in tenten en veel toiletpapier. Dat is wat trekt. Voor mij niet. Ik vraag mij altijd af wat zoveel mensen bezielt om met zovelen bij elkaar in een paar strandtenten te zitten. Ze komen weer voor de vijftiende keer naar het strand van Almere.
Lokale media willen doen geloven dat de opbouw slechts een kwestie van dagen is. Het strand is al meer dan 3 weken afgezet. Ik ren al die tijd langs schermen die elke vorm van uitzicht op het terrein ontnemen.
Leuk al die aandacht, maar wat zou het opleveren? De dames van de Libelle zomerweek stappen gewoon in de trein. Na een dag vol ontberingen in de tenten, gaan ze niet naar het centrum van Almere. Kortom, de zomerweek helpt alleen mee om Almere als naam op de kaart te zetten.
Als de bloesem uit de bomen is en de vogels hun nesten volop in bedrijf hebben, dan komen de pluisjes. Meestal breekt de periode pas eind mei aan. Maar nu dit jaar door de vroeg ingetreden warmte alles sneller draait, vallen ook de pluisjes eerder naar beneden.
Gisterenmorgen bij het hardlopen kreeg ik op het lange Van Wagtendonkpad het nodige aan pluisjes te verduren. Bij het hardlopen loop je het risico dat je de pluisjes inademt, met hoesten en benauwdheid tot gevolg. De zonneschijn zorgde ervoor dat de pluis loskomt van de populieren.
Kap populieren De laatste jaren zijn veel populieren in Almere gekapt vanwege die pluisjes. De sneeuw in juni is niet geliefd in Almere. Zeker op warme dagen hoeft de zon er maar flink op te schijnen of de populierpluis ontbrandt. Met alle gevaren van dien. Daarnaast leveren de pluisjes veel overlast op. Er ligt niet her en der een pluisje, maar de hele tuin ligt er vol mee. Ook je huis kan er binnen bezaaid liggen met pluis. Daarom is de gemeente Almere een aantal jaar terug de strijd aangegaan tegen de pluis door de populieren te kappen.
Vooral langs de weg verzamelt het pluis van de populieren zich
Met een bundeltje boeken verliet ik de bibliotheek. Ik hoorde in de verte gejoel komen vanaf de markt. Het lawaai kon ik niet plaatsen. Eigenlijk hoorde ik het niet eens. Ik pakte mijn fiets, die tegen een boom stond en liet de boeken in de fietstas glijden. Over het Stadhuisplein liep een man. Onderwijl at hij zijn hamburger op.
Opeens klonk er boven mij geschreeuw. Met vloeken erbij. Ik keek omhoog. Een man hing uit het raam van 1 van de appartementen boven de bibliotheek. Ik vroeg mij af wat hij ging doen. Hij bulderde nog iets onverstaanbaars en liet zijn grote lijf nog wat verder voorover hangen.
Als ik iets uitstel, dan is het de aanschaf van nieuwe hardloopschoenen. Gewoon omdat ik enorm gehecht ben aan de ver ingesleten schoenen. Bovendien vind ik onzinnig dure schoeisels. Je loopt er maar een paar uur per week op, maar het kost snel een euro of 150.
Vorige week ging ik overstag. Ik merkte dat mijn knieën zeer gingen doen bij het lopen. Ook voelde ik dat de stabiliteit uit mijn voet verdween. Genoeg reden om nieuwe schoenen te doen. Het mailtje van Run2Day waarin een feestje beloofd werd bij het 10-jarig bestaan, was voor mij genoeg reden om naar mijn eigen hardloopwinkel in de Klokkeluiderstraat te gaan.
Brooks, Brooks en nog eens Brooks Al sinds mijn eerste bezoek in augustus 2006 verlaat ik de winkel met Brooks, de Brooks Adrenaline om precies te zijn. Zo heb ik in de loop van de jaren een Brook Adrenaline GTS 6, 2 keer een Adrenaline GTS 7 en als laatste een 9 versleten. De laatste was mij erg tegengevallen. Ik kreeg de indruk dat de schoen teveel corrigeerde. Het duurde maanden voordat ik een beetje gewend was aan de Brooks Adrenaline GTS 9.
3 generaties Brooks Adrenaline GTS. Onder: 2 keer de 7 en 1 keer de 9. Bovenop de nieuwe Adrenaline GTS 11. Voor mijn oude 6 verwijs ik naar de vuilstort.
‘Hoe is het eigenlijk met Moos?’ vraag ik terwijl ik een hap neem van mijn boterham met hagelslag. ‘Volgens mij leeft hij ook niet meer. Het ging heel slecht met hem, de laatste keer dat ik hem zag.’ ‘Hij heeft een beroerte gehad en mag nu niet meer buiten komen’, vertelt Inge. ‘Soms zetten ze de hele tuin voor hem af en dan mag hij even naar buiten. Dan rent hij als een idioot rondjes.’
Moos is de stoerste en de liefste kater van de buurt. Ik zag hem een paar maanden terug. Hij liep moeizaam, leek steeds om te vallen en strompelde zo zigzaggend over de parkeerplaats. Dat gaat niet goed met hem. Die gaat dood, dacht ik. Maar ik had haast. Het was ochtend en ik moest mijn trein halen.
Ik kon nog net zien dat hij het gat in de schutting van zijn huis nog haalde. Een beroerte dus. Dat had ik gezien. Ik voel me schuldig dat ik het dier niet te hulp was gekomen. Maar wat had ik kunnen doen? Nu mocht hij niet meer buiten komen, vertelt Inge. Hij takelt langzaam maar zeker af. Maar daar is hij ook 17 jaar voor.
Een eindje achter mij reed de stoet scootmobielers in een slurf keurig achter elkaar aan. Het fietspad dat meandert door de polder, zorgde ervoor dat de scootmobielers keurig voor de scherpe bochten afremden. De slurf bestond uit 4 scootmobielers en een begeleider die op de fiets reed. Ik rende van de Hollandse brug naar huis over het lange fietspad door Almere Poort.
Op het moment dat ze mij passeerden waren ze al een eindje uit elkaar gegroeid. De eerste man met baard passeerde mij. Hij remde even af om het hoogteverschil dat tussen 2 wegdelen viel, op te vangen. De grijsaard was bezig met de weg en leek mijn groet niet te horen. Wat later passeerde de tweede bejaarde mij. Ook hij richtte zich op de weg, keek niet op of om.
Sikkeneurig De derde man in een scootmobiel keek even sikkeneurig als de rest. Het hoorde erbij. Je groette niet tegen een hardloper als je op de scootmobiel reed. Helemaal niet als hij je nog goededag zei ook. Het hoorapparaat van de oude man, eveneens met baard, zag ik duidelijk zitten.
Daarna passeerde de zwijgzame fietser gevolgd door de laatste grijsaard. Eveneens met baard. De grijze haar prikten in het zonlicht. De huid gebruind door diezelfde zon. Allemaal hielden ze hun mond. De voorste zag ik een paar honderd meter verderop wat afremmen. Hij moest een heuveltje nemen. Het verminderde dusdanig zijn vaart dat zijn behaalde voorsprong snel werd ingehaald door de achterblijvers.
Ze stonden in een liefdevolle omhelzing. Buiten voor het lelijke gebouw van glas. Zij legde haar hoofd tegen zijn schouder. Zijn hand lag losjes op haar heup.
De andere hand zag ik naar zijn mond gaan. Ze zei iets liefs tegen hem terwijl hij aan zijn sigaret zoog. Zijn antwoord vergezelde zich met de rook die zijn adem uitblies.
Het was ongeïnteresseerd en schattig tegelijk. Zij zei iets zachtjes in de richting van het glazen gebouw. Het geluid van haar stem was niet te horen. Ze maakte haar hoofd los van zijn schouder. Ze staken de koppen bij elkaar en begonnen innig te kussen. Alsof niemand keek.
Het twitteren heeft mij langzaam veroverd. Toen ik het eenmaal te pakken kreeg, werd het een geliefde bezigheid. Wat hielp, is de blog twittermania.nl. Een boeiende website over twitter, twitteraars en tweets. Voor elke twitteraar een must om regelmatig deze website te bezoeken.
Ik ben gek op boekenveilingen. Al heb ik er te weinig geld voor. Daarom doe ik sporadisch mee. Soms deed ik een goede vangst. Andere keren viel het resultaat een beetje tegen. Toch heb ik altijd heel dierbare herinneringen aan boekenveilingen. De meeste veilingen zijn 2 keer per jaar en vallen in het voorjaar (april/mei) en in het najaar (november).
Voor de liefhebber heb ik een overzichtje gemaakt van de belangrijkste boekenveilingen in Nederland. Aanvullingen en opmerkingen zijn van harte welkom.
Gisterenmorgen bij het hardlopen trof ik een groepje fans aan op een bruggetje over de A1. Ze hingen over de reling en zwierden met een grote vlag. Het paard dat onderdeel uitmaakt van het logo zwaaide over de auto’s die in de richting van het westen reden. Auto’s en bussen met mensen op weg naar de voetbalwedstrijd toeterden. Het gaf een soort van verbondenheid daar op die brug over de snelweg.
Symbool De A1 als symbool van de weg naar het westen. Het voetbal als symbool van verbondenheid van alle Twentenaren. Hoewel dit laatste niet helemaal waar is. Zoals ik vorig jaar al schreef: de naam FC Twente dekt niet heel de regio, maar een deel van Twente. Ondanks dat zullen de Heracles fans heus een oogje dichtknijpen. Twente is Twente.
Begint het voorjaar met bloesem, de zomer begint met kale schapen. Gisteren fietsten Doris en ik naar Almelo om gebak voor het verjaarspartijtje te halen. Onderweg kwamen we de ‘kale knikkers’ tegen.
Het voorjaar wordt razendsnel ingehaald door het mooie weer. Vogels hebben amper tijd om hun nestjes te beginnen. Vanmorgen bij het hardlopen vlogen 2 weidevogels om mij heen. De grutto kwam van ver over mij heen en krijste. Even later kwam zijn partner erbij en krijste mee.
Als je in een situatie terechtkomt waarbij niemand te vertrouwen is, dan zit je in een wespennest. Dat vertelt het spreekwoord tenminste. En het spreekwoord refereert naar een rotsituatie. Als je te maken krijgt met een echt wespennest, dan is dat niet minder erg.
Gisteravond wilde ik de stoelkussens alvast pakken uit de schuur. Plotseling voelde ik een ferme steek in mijn scheenbeen. En ik wist het gelijk: ik was gestoken door een wesp. Er zwierf namelijk gisteren en vandaag een enorme wesp in het schuurtje. Het beest was al eens ergerlijk in mijn richting gevlogen. Ik had het wel grappig gevonden. De wesp zat met Pasen ook al in het schuurtje. Ik dacht dat hij daar al die tijd had gezeten.
Naïef Heel naïef, bedacht ik een dag later. Er gaapte boven de schuurdeur namelijk een enorm gat. Daar kon de wesp zonder problemen in en uit.
De 6e verjaardag van Doris begon vanmorgen al vroeg met het uitpakken van de cadeaus. Het was heel spannend allemaal. Zeker ook omdat ze zo groot zijn. Ze was er heel blij mee. Al kan ze de wii pas thuis proberen. Maar dat geeft niks. Hier is genoeg te doen. Zeker met dit prachtige weer.
Het is bevrijdingsdag, de dag om stil te staan bij vrijheid. Wat is vrijheid? Het lijkt wel of elk mens zijn eigen vrijheid kent. Er zijn politieke partijen die vrijheid zo hoog in het vaandel hebben staan dat het in hun naam verweven is.
Vrijheid kan bedreigd worden. De oplossing kan zijn de vrijheid van de risicogroepen in te perken. Deze individuen krijgen minder vrijheid in ruil voor de vrijheid van anderen. Als je mensen minder privacy geeft, beperk je iemands vrijheid. Je krijgt er veiligheid voor terug. Dat is in elk geval de gedachte hierachter.
Veiligheidsmaatregelen Het voorbeeld zie je in de veiligheidsmaatregelen op de Dam. Je wordt helemaal gecontroleerd en in de gaten gehouden. Verdachte personen kunnen direct worden aangehouden. De angst dat iemand gaat schreeuwen is groot. Zo groot dat we vrijheid willen inleveren voor een bijeenkomst ter gedachtenis aan de strijders voor de vrijheid.
Zoals bij meer websites die ik vaak bezoek, zou ik niet meer weten hoe ik op het youtube-kanaal van Dennis Wubs ben terechtgekomen. Waarschijnlijk zocht ik op een psalm en toen lootste de zoekmachine mij naar het videokanaal van de Groningse amateurorganist.
Het videokanaal van Dennis Wubs is inmiddels uitgegroeid tot een enorme verzameling van gemeentezangbegeleiding op historische orgels. Daarnaast beslaat een groot gedeelte van het youtube-kanaal opnames van klokken uit Nederland en Noordwest-Duitsland.
Elke zondag bespeelt hij wel een orgel in de provincie Groningen. Groningen bezit een ongekend aantal historische orgels van grote nationale en internationale waarde. Van deze instrumenten zijn veel cd-opnames door gerenommeerde organisten. Opnames van de wekelijkse gemeentezang in deze historische kerken zijn echter heel schaars.
Bij station Hilversum staat een prachtig fietsenrek maar er is geen enkele fiets in gestald. De onbewaakte fietsenstalling loopt evenwijdig aan het spoor in de richting van Naarden-Bussum. Ik zag de lege fietsenrekken toen ik gisteravond met de trein Hilversum passeerde.
Waarom bergen fietsende treinreizigers hun stalen ros niet veilig op de daarvoor bestemde plek? Als je goed kijkt, dan zie je het antwoord direct. De stalling staat namelijk een krankzinnig eind van het station af. Fietsers hebben geen zin om een heel eind te moeten lopen van fietsenstalling naar perron.
Iets soortgelijks zie je ook op Almere Centrum. De onbewaakte fietsenstalling staat een eind van het perron af. Ik ben hierdoor bijna 5 minuten extra onderweg. Tijd die voor een forens kostbaar is. Hij wil zo snel mogelijk vanuit de trein naar huis. Het liefst in 1 rechte lijn.
De ontwerpers van de fietsenstallingen van Almere en Hilversum zijn geen fietsende forens. Dat is voor mij wel duidelijk.
Een kunekune biggetje in dierenweide Den Uylpark Almere
Kleine varkens worden groot en in de Dierenweide in het Den Uylpark van Almere gaat het heel hard met de kunekune varkenfamilie. Het aantal aanwezige biggetjes is teruggegaan van 8 naar 6. Er zijn al 2 biggetjes verkocht, concludeer ik. Ook de ouders Bertje en Sandra waren niet aanwezig.
De 6 kleine kunekune varkens doen terugdenken hoe vorig jaar Sandra in het weiland stond als biggetje. Klein en wankel op de benen. Een jaar later zette ze samen met Bertje dit kroost op de wereld. We zijn er weer even bij gaan zitten in de varkenswei. De biggetjes leren goed hoe ze moeten wroeten in de aarde. Ze genoten zichtbaar van de warme voorjaarszon en renden enthousiast op ons af.
Achtergelaten beelden en rommel van de vrijmarkt in Almere
De rommel die verkopers van de vrijmarkt achterlaten is verbazingwekkend. Het kan de moeite waard zijn nog even over de vrijmarkt te lopen aan het einde van de dag. Tegen een uur of half 6 is de grootste groep verkopers al vertrokken. Sommigen hebben keurig hun waar opgeruimd. Anderen laten de onverkoopbare spullen achter. Het biedt een troosteloze blik.
Het levert beschamende taferelen op. In combinatie met de avondzon krijg ik alle gelegenheid voor het maken van een flinke hoeveelheid foto’s. Vooral de gipsbeelden van een bakker, de dame en de 2 voeten van een onbekende maken het plaatje pijnlijk. In de steek gelaten door de verkopers, verder toegetakeld door jolige voorbijgangers. De waardevolle rommel van het begin van de dag is omgeslagen in waardeloze rommel.
Dozen met onbruikbare troep blijven liggen na de vrijmarkt
Poppendoos Voor de oude bibliotheek ziet een jongetje veel in een doos met poppen. Hij roept zijn vader erbij. ‘Kijk papa, poppen.’ Zijn vader kijkt minachtend in de doos. ‘Ach, het is allemaal rotzooi’, zegt hij. Als ze iets verderop een doos vinden met de tekst ‘grabbelen voor 10 cent’, ziet hij ook uitdaging in de rommel. ‘Weet je wat je hiermee moet doen’, zegt hij tegen zijn zoontje. ‘Dit.’
