Stapels cd's aan de Oude Gracht

Wat doen we met de cd's van pa? Ik zie een jonge vijftiger voor het kastje met de orgelcd's staan. Keurig gesorteerd op alfabet, componist bij componist, organist bij organist. Piet Kee speelt Bach en de Orgel Encyclopedia met een uitvoering van de werken van Max Reger.

De volle dozen komen met muziekboeken en een doos cd's met moderne koorwerken in het antiquariaat terecht. Ze zitten er niet op te wachten en zijn blij met de 200 euro die de man er nog voor geeft. Weg met die rotzooi.

Hoe zou de oude man zijn geweest? Ik vraag het mij af als ik de honderden cd's zie liggen, uitgestald boven een boekenkast in het antiquariaat. Hij luisterde aandachtig naar de cd's, 's avonds als iedereen weg was, zette hij de geluidsinstallatie op hard. Die installatie staat nu bij de zoon, hij draait er The Beatles mee. Past hem meer. Hij heeft een jaar of vijftien terug nog die hele serie met alle uitvoeringen gekocht. Voor honderden euro's. Ze liggen nu op zolder te verstoffen, want hij kan de nummers gratis van internet downloaden.

Mijn glijden door de eindeloze rijen cd's boordevol orgelmuziek. Ik houd een Bach cd van Piet Kee vast. In het binnenhoesje van de cd staat '30-10-'92 (van verjaarsgeld) en de initialen 'JB', waarbij de J het steeltje vorm van de B. Eronder het prijslabeltje met '29.95'. De andere cd bevat ook het initiaal. Het is bijna niet te zien door de zwarte achtergrond. Het moeten zijn eerste cd's geweest zijn, nog duur en kostbaar. Later verdwenen de initialen, zo laten de modernere cd's zien.

Stapels liggen er bij het antiquariaat aan de Oude Gracht en ik vraag me af wie hier nu het meest aan verdient. De nazaten, achteloos en een beetje naïef over vaders en manliefs muziekliefhebberij. Of de verkoper die sommige cd's voor 8 euro van de hand doet. Het zijn prachtige uitvoeringen waarvoor je nu bijna een euro per track voor moet betalen.

Wat een verschil met jaren terug toen ik in de Martinikerk van Doesburg stuitte op de verzameling cd's van een orgelliefhebber. Dat was een gemeentelid die een hoge leeftijd had gehaald. Ook bij hem stonden initialen en data van aanschaf in de hoesjes geschreven. Of de pennenstrepen bij registraties waarmee hij het oneens was of verbeterde BWV-nummers achter de composities van Bach. Precies hetzelfde, het zou dezelfde man geweest kunnen zijn. Alleen heeft deze een ander initiaal.

De opbrengst van deze cd's ging naar de restauratie van het orgel, die een paar maanden later in gebruik werd genomen.

De avonden

Als er een boek zich leent voor de laatste dagen van het jaar, dan is het wel Gerard Reves De avonden. De roman speelt namelijk van 22 december tot en met 31 december. Volgens mij helpt het lezen van deze Nederlandse klassieker in deze tijd van jaar mee aan een goed begrip van de tekst.

De dichtgevroren grachten en koude, Kerstfeest en Oudjaarsdag. Het hoort allemaal tot die plichtsgetrouwe dingen. Gerard Reve weet de beklemmende gezinssfeer als geen ander te beschrijven. En de heerlijke zelfkwellingen en frustraties van de hoofdpersoon Frits van Egters doen de rest.

Ik heb het twaalf jaar terug op advies van mijn hoogleraar Ton Anbeek eens in deze donkere dagen gelezen met mijn hele familie. Mijn vader had het ergens half januari uit en iedereen vond hetzelfde: dit boek wint aan kracht wanneer je het in dezelfde tijd van het jaar leest, als dat het verhaal afspeelt.

Boris en Doris in bad

Dit weekend hadden we bezoek van de logeerbeer uit Doris' klas. Hij draagt de naam Boris, wat hier in huis natuurlijk tot de nodige verwarring leidde.

Behalve de nodige fietsritten (2) voorin het mandje bij Doris, moest Boris over aan meedoen en bij zijn. Gelukkig is het een rustige logé die weinig moeilijke vragen stelt. Bovendien zorgde Doris erg goed voor hem. Behalve dan dat ze hem per ongeluk een uurtje in haar fietsmandje had laten liggen.

Inge kon het niet laten een jas voor hem te naaien. Ik zag het met lede ogen aan dat Boris mocht toekijken hoe Doris en Inge samen lekker in bad gingen gisteravond. Daarom vond ik dat Boris er best bij kon...

 Zo gezegd, zo gedaan.

Accounts of schaapjes tellen?

Als je niet kunt slapen, kun je schaapjes tellen, maar veel beter is om eens te gaan tellen hoeveel accounts met bijbehorende inlog je hebt.

Veel websites bieden de unieke mogelijkheid aan om in te loggen. Er staan dan van die mooie vakjes op de website waar bij het ene ‘gebruikersnaam’ staat en bij het andere ‘wachtwoord’.

Lees mijn eerste blog voor Romae op www.popolo.nl >>

Ontvrienden

Mensen worden netwerkmoe, schreef NRC Next in februari. Daarom zou volgens de ochtendkrant heel goed het zogenaamde 'ontvrienden' wel eens de trend van 2009 kunnen worden. In deze crisistijd zou de sociaal netwerkende mens voor kwaliteitscontacten gaan.

Nu dreigt dit woord zelfs het woord van het jaar te worden. Verschrikkelijk natuurlijk. Het woord met de negatie 'ont' doet voorkomen alsof vrienden een last zijn. Dat je alleen maar hinder van ze hebt. Een negatieve benadering dat als je enige honderden vrienden op je hyves, LinkedIn of Facebook hebt, dat natuurlijk nooit wat kan zijn.

Meestal heb je het niet in de gaten als vrienden verdwijnen. De social networks zijn zo gemaakt, dat je niet ziet wanneer iemand je zat is. Zo bezit ik op mijn Hyves-account al sinds jaar en dag een 80-tal vrienden. De ene keer wat meer dan de andere, maar het zweeft altijd rond die 80.

Het weghalen van vrienden uit je lijstj, kun je misschien als iets eenvoudigs beschouwen waar weinig emotie bij vrijkomt. Het is maar een lijstje namen en foto's op een internetsite. Toch voelde ik mij flink besodemieterd toen een oud-collega mij nog geen maand nadat ik het bedrijf verlaten had, uit de vriendenlijst verwijderde. Dat terwijl ik altijd zo'n leuk contact met haar had gehad. Ik zag helemaal niks meer van haar afgeschermde account, dat alleen zichtbaar was voor 'vrienden'. Ik was er niet meer eentje.

Eigenlijk was ik gewoon boos op haar. En verdrietig. Zoiets doe je namelijk niet.

Ik zou het jammer vinden als 'ontvrienden' echt de trend en het woord van 2009 worden.


Links
Je kunt nog tot woensdag 16 december het woord van 2009 kiezen op: woordvanhetjaar.vandale.nl.

Eenzame gans

De lucht kleurde van donker naar licht. Ik stapte de deur uit en hoorde een gans hoog boven mij gakken. Het geluid stierf weg, maar kwam toen ik de poort opende van een andere kant weer in mijn richting. Ik tuurde de hemel af, terwijl de hond haar eigen weg zocht en, zoals je dat in 2009 zegt, 'haar ding deed'.

Tegen de donkerblauwe hemel zag ik 'm vliegen. Met de prachtige vormen van zijn vleugels zoals je als kind een vliegende vogel tekent. Hij vloog niet al te hoog en maakte geen zekere weg, keerde weer om en ging weer een andere kant op in de richting van een meeuw. Hij merkte dat hij abuis was en vloog weer een andere weg.

Die is de groep kwijt, wist ik. Normaal vliegen deze ganzen altijd in een fraaie formatie, esquadron noemen vliegeniers dat. Nu vloog hij eenzaam op grote hoogte en vond zijn maatjes niet. Ik vroeg mij af of zo'n dier het nu zou redden. Om de paar vleugelslagen gakte het dier wanhopig op zoek naar zijn soortgenoten.

Mijn hoop was bijna vervlogen toen op grote hoogte de groep aangevlogen kwam. De groep trok in een V-vorm over mij heen en van zo hoog klonk soms een markerende gak. Het was beduidend minder wanhopig dan de gans die zijn soortgenoten zocht. Meneer gans kreeg de V ook in de gaten en vloog er achteraan. De gak volgde haastig en een fantast zoals ik hoorde er overduidelijk 'wacht op mij, wacht op mij' in.

De groep vloog over het dak van mijn huizenblok en verdween in de richting van het licht. De eenzame gans vloog er achteraan, zeker dat hij goed zat. Hij volgde de groep. Al was het zeker enige tientallen meters lager. De gak stierf steeds overtuigender weg.

Wat was ik benieuwd hoe dit zou aflopen.

De hele dag met een velletje rondlopen

Meisje (ca. 14) tegen ander meisje (ca. 14): 'Jeetje man, ik stond voor de spiegel en zag gewoon een velletje. Ik heb de hele dag met een velletje rondgelopen en jij zegt niks.'
Andere meisje: 'Huh?'
Meisje 1: 'Ja man, er zat een velletje op mijn onderlip en jij ziet dat niet eens.'
Meisje 2 '...'

Verklein het assortiment, wie merkt dat nou?

Het verkleinen van het assortiment behoort tot dé mogelijkheid om te besparen op de voorraad, hoorde ik twee weken terug bij het evenement Supply Chain in One Day. Het kan een enorme besparing opleveren door de artikelenkeuze te verkleinen. Zeker in deze krappe tijden zorgt menig retailer ervoor het aantal verschillende producten drastisch in te krimpen.
Een supermarkt als Jumbo adverteert met de enorme productenkeuze, maar een supermarkt als Albert Heijn heeft fors gesneden in het aantal A-merk-artikelen. Onder het mom dat het huismerk net zo goed is, wordt het A-merk uit de schappen gehaald.

Niemand adverteert ermee, want minder is natuurlijk niet te verkopen. Het verdwijnen van de artikelen die weinig over de toonbank gaan, worden ook door weinigen opgemerkt, is de gedachte van de retailers. Het gebeurt daarom in het geniep en mokkend koopt de consument het artikel dat als alternatief wordt aangeboden.

Zo ontdekte ik tot mijn teleurstelling dat de uitgebreide webwinkel van het Kruidvat voor klassieke cd's fors ingekrimd was. Een halfjaartje geleden kon ik kiezen uit honderden cd's en cd-boxen. Nu kon ik slechts kiezen uit twaalf verschillende producten.
Woest schreef ik een mailtje naar de beheerder van de webwinkel. Ik kreeg diezelfde dag het antwoord: 'Onlangs is het aanbod van CD's, DVD's en Boeken online gewijzigd. Het assortiment bestaat nu uit een vast assortiment van klassieke CD's en DVD boxen. Dit vaste assortiment is kleiner dan u van ons gewend bent. Wij hebben hiervoor gekozen om er voor te zorgen dat we uw optimaal prijsvoordeel kunnen bieden.'
Zo kun je natuurlijk ook je besparingen verklaren aan de consument. Je reduceert je enorme voorraad met 90 tot 95 procent en vertelt de koper dan dat je hem zo het goedkoopste kunt aanbieden.

Transcripties

Voor de zesdelige cd-serie Concert Populaires bespeelt Gierling vier Rotterdamse orgels (Stadhuis, Delfshaven, Laurenskerk (hoofd- en transept-orgel)) en Schiedam (grote kerk). Centraal in deze reeks staan de verschillende transcripties, bewerkingen van Geert Bierling zelf van bekende orkestmuziek voor orgel. Zo speelt hij Vivaldi's Vier jaargetijden, zes orgelconcerten van Händel, diverse orkestmuziek van Bach en romantische muziek als Ravels Bolero, Bizets Carmenfantasie en de Notenkraker Suite van Tsjaikowsky.

De prooi en het geld

Het is een feest der herkenning om in Jeroen Smits De prooi, Blinde trots breekt ABN Amro te lezen hoe de bank ABN Amro van jager verandert in een prooi. Vandaag las ik volgens mij de sleutelpassage, uit de mond van Jan Maarten de Jong. Het speelt na de passage waarin drie leden van de Raad van Bestuur een afvloeiingsregeling krijgen van naar schatting zestig miljoen gulden. Het inkomen van Rijkman Groenink bedraagt bijna 2 miljoen gulden per jaar, waar nog een bonus bovenop kan komen die even hoog is.

De Jong constanteert dan het volgende:

Als De Jong in al die jaren iets heeft geleerd dan is het wel dat geld een nog sterkere invloed heeft op mensen dan seks. Het drijft alles. Het is binnen een bank essentieel dat de beloningen en bonussen goed worden gemanaged. Hij is gedeprimeerd door de gevechten in de Raad van Bestuur de afgelopen twee jaar [sinds de Groenink de bestuurshamer heeft overgenomen in 1999 (HJdeW)]. Slimme collega's die elkaar te vuur en te zwaard bevochten over bepaalde kosten die ze bij elkaar neer wilden leggen, alleen maar omdat ze zo hoopten hun resultaat en dus hun bonus te kunnen realiseren. De Jong is bang dat de bank de groeiende hebzucht niet goed heeft gemanaged. (215)

Ik vertrek - live

Een vrouw zat met haar moeder in de overvolle trein. Aan de ene kant van de deur zat de dochter op een klapstoeltje. Aan de andere kant zat de moeder, op een klapstoeltje, naast mij.

Moeder informeerde naar het hardlopen en de cursus Portugees. 'Ja', vertelde dochter. 'Martin wil ooit een keer iets beginnen in Portugal.'

Even ervoer ik het televisieprogramma Ik vertrek. Ze corrigeerde mijn gedachten gelijk. 'Maar dat kost wel een paar jaar voorbereiding.'

Eindelijk een realistische emigrant.

Huisarts

Ik liep het station uit en haalde mijn fiets uit het fietsenrek bij het station. De deuren floten dicht boven mij op de spoordijk. Het treinstel trok in een gillende snelheid van mij en mijn fiets weg. Ik moest mijn fiets met wat kracht en tact verlossen van de remkabel van de fiets ernaast.

Eindelijk stond ik daar en ik zag een bekend gezicht het fietsenhok in lopen. Ik herkende de korte sik, het kortgeknipte haar en het smalle gezicht. Hij spande zich in om de fiets erin te krijgen en had hem al vaststaan nog voordat ik hem kon passeren.

Wie is die man toch? vroeg ik mij af. Ik kon het antwoord niet bedenken. Ik had hem nog maar zo kortgeleden ontmoet. Was het voor een interview van het één of ander? Of was ik hem gewoon ergens maar kort tegen gekomen bij het hardlopen of zo. Ik wist het echt niet meer.

Pas vele honderden meters verder daagde het in mijn geheugen. Het was mijn huisarts, een Vlaming waarbij ik een maand of twee geleden op bezoek was. Hij is nu zo'n twee jaar mijn huisarts en ik had hem nog nooit ontmoet. 't Was verder niet ernstig, wel een heikele kwestie. Maar ik vond het nogal een 'plezante' vraag, zo bij de eerste ontmoeting.

Hoe snel een huisarts buiten zijn gezondheidscentrum een normaal mens. Daar kan geen heikele kwestie tegenop.