Wees verschillig

Peter Cornelissen maakte jarenlang radioprogramma's en werkt nu op de afdeling projecten van Communicatie & Marketing van de Vara. In zijn drie tv-fragmenten van de Vara-gids van deze week is hij erg enthousiast over de Zembla-uitzending waarin blijkt dat de Almelose restauranthouder slachtoffer was van de bureaucratie. 'Naar aanleiding van de uitzending is de burgemeester zelfs opgestapt.'

Ik vind dit uiterst onzorgvuldige journalistiek die hier bedreven wordt, omdat hier gewoon een leugen verteld wordt. Inderdaad stopt burgemeester Knip na twaalf jaar heerschappij over Almelo, maar het verband met de gewraakte Zembla-uitzending is er niet. Knip zit zijn termijn rustig uit; hij vertrekt pas in september. Als de uitzending van Zembla een rol speelt, dan is het een rol van Knip persoonlijk. Er is namelijk geen motie van wantrouwen, spectaculair ontslag, of bloed, zweet en tranen verhaal aan verbonden.

Slordig, ook omdat de uitzending van Zembla helemaal niet zo spectaculair was. De beschuldigingen aan het adres van wethouder Sjoers bleken niet te kloppen na een onafhankelijk onderzoek. Iedereen zit er nog en een ander restaurant van de Almelose horecaondernemer staat te koop. Dat restaurant stond vier jaar terug in vuur en vlam, maar hier spreekt niemand over.

In de tijd dat ik in Almelo woonde, vond ik het duo Knip en Sjoers grote gelijkenis tonen met het televisieduo Peppi en Kokki. Dus ik wil me hier niet als een groot pleitbezorger voor de gevestigde orde opvoeren. Ik kon nooit begrijpen hoe dit duo zich zo hoog in de lokale politiek had opgewerkt. Bovendien is Almelo het walhalla voor bureaucratie. Maar de slordigheden van de Peter Cornelissen zijn volkomen onterecht en zetten lezers op het verkeerde been. Zeker mag je eer naar je toe trekken, maar dan moet het wel eer zijn.

Aan het adres van Zembla vind ik hetzelfde. De diepte die het programma regelmatig meent te zoeken, is de diepte van de suggestie. In het Almelose geval zou het zeker ook geen kwaad kunnen te kijken naar de persoon achter de verhalen, ik schreef er eerder over en een goede researcher van Zembla moet het al googlend hebben gelezen.

Hoe verschillig is de Vara?

Spelen

De meeuw zweeft op de wind boven het IJmeer, hij blijft even op mijn hoogte maar laat zich dan meesleuren. Het is genoeg, vindt hij. Wat verderop houdt hij weer stil en zweeft opnieuw, de vleugels balanceren alsof hij op een dun draad staat en elk moment naar beneden kan donderen. Hij laat zich weer vallen en speelt een spel met de wind.

Platoon

'Daar heb je een goede aankoop aan.' De man wees naar het stapeltje boeken dat ik in mijn handpalm droeg. De felblauwe vertalingen van het Verzameld werk van Platoon, een vertaling uit 1984. Voor slechts twee euri per deeltje zou ik in het bezit zijn van tweederde van het werk van Plato. De laatste twee delen van de zesdelige serie ontbraken namelijk. Ik knikte. 'Daar heb je ook nog even wat leeswerk aan.' In zijn stem hoorde ik een beetje afgunst. Als hij een minuut eerder langs de boekenplank gelopen was, had hij ze gehad. Dan viste ik met dezelfde jaloerzie achter het net waarmee hij nu vlak naast me stond. 'In de boekwinkel kost dat ding een vermogen', vervolgde hij. 'Hij is alleen niet compleet', antwoordde ik. 'Maar ach', vervolgde ik, 'als ik deze uit heb, zullen de laatste twee delen er wel liggen.'

Of de vertaling van de kringloopwinkel kan wedijveren aan de vertaling die ik zag liggen bij de boekwinkel vanmorgen, betwijfel ik. De uitgave die in de boekwinkel lag, was meer dan de twee vuisten dik van de dunne boekjes van de groep liefhebbers van filosofie die vanaf 1973 het werk vertaalde. De vertaling van Hans Warren en Mario Molengraaf kost wel iets meer, de zeventien delen lagen er voor 200 euro.

Licht in het donker

Gisteren kwam Irma langs en ze bracht een bril mee voor Doris. Bij ons bezoek in oktober was de bril al heel leuk en ze had er eentje over voor Doris. Vanavond moest hij mee naar boven en knipperden de lampjes voortdurend. Helemaal leuk om het in je donkere kamer te doen:

Hoe het er met licht uitziet?

Het kan

De deur klapte open. Een man met een jasje aan waarop een opzichtig gele V genaaid was, stapte het balkon op van het appartement. Het appartementencomplex werd omhelsd door metershoge steigers. Blijkbaar waren er wilde plannen met de woningen, die nooit meer dan een leeftijd van een jaar of vijfentwintig behelsden.

De man maakte een klein sprongetje. De voeten kwamen met een stamp op het balkon. Nog een keertje ging de beveiliger de lucht in en met eenzelfde plof kwam hij neer. 'Ja, het kan', riep hij tegen de opengeschoven deur. Nu pas zag ik een kop met een donkere haardos achter het gordijn staan. 'Echt', sprak het hoofd. Onder het hoofd zat ook een gele V op het jasje. De beveiliger die op het balkon stond, sprong nog een keer. 'Dat houdt het wel', zei hij. Waarna het gordijn dichtschoof en hij zijn collega volgde door in het gat van de deur te stappen.

Wat een rotweer

Hij zat eenzaam op de rand van het dammetje. Het dammetje stelde niet veel meer voor dan een paar houten planken waar aan zijn linker en rechter zijde wat water stroomde, om het water wat in beweging te houden en ook voor het vrolijke gekletter. Tegenover hem hing een dikke jongen over de reling van de brug. Allebei staarden ze naar het water dat tussen hen in lag. Het wateroppervlak bestond uit een heel parket met kringen waarin de regen de sloot binnen viel.

De eend hield zijn snavel dicht, het koppie een beetje schuin en de ogen tuurden gedachteloos naar het kringencircus. Wat een rotweer zag je hem denken. De jongen trapte verveeld tegen de stalen buis van het bruggetje, rekte zijn been, draaide zich een stukkie om en liep weg. Ook al liep hij met zijn rug van mij weg. Ik zag hem denken.

Ideologie boven kwaliteit

De boterham die hij at, ademde biologisch, de leverworst die erop zat eveneens. Een dunne laag biologische margarine straalde zelfs een gezondgehalte. Het verbaasde me hoe sterk de vormeloze, kleurloze en wat voor een lozes er nog meer zijn, boterham rook. Het brilletje en de geitenwollen sokken, hij toonde dat hij leefde voor milieu en gezondheid.

Het woord lekker kon onmogelijk in zijn vocabulair voorkomen. Ik sprak laatst met een koffieproducent. De koffie die hij produceerde, was kwaliteitskoffie en vooral lekker. Dat het ook biologisch geteelde koffie was, kwam pas aan de orde als de klant geproefd had. En terecht, want aan biologisch hangt een reform-luchtje.

Dat is mede veroorzaakt door de geitenwollen sokkenman met het brilletje. Bij deze mensen staat de ideologie boven de kwaliteit, want ook voor hen moet het goedkoop. Dat levert smerige producten op. Terwijl Max Havelaar koffie ook heel lekkere koffie kan zijn. Je moet dan wel een duurder pak nemen.

Afgebroken

Ze hebben er een weekend hard aan gewerkt, maar het resultaat mag er zijn. De afbraak is bijna zover, dat het oude spoor best abrupt ophoudt en het viaduct over het fietspad is niet meer. Blijft over het afgebroken beton en de omgevallen muurtjes baksteen.
Wat afgebroken is, moet ook weer opgebouwd worden. Dat is het positieve van de afbraak.
Bij een station hoort een passerende trein.

Mooi campingweer

Het eerste weekend met mooi weer op de camping. Had ik ergens nog twijfels over de aankoop, ze zijn voor mij na dit weekend helemaal weggenomen. Wat hebben we genoten van dit heerlijke weer. Je gaat sneller buiten zitten en de fluitende vogels waar ik 's morgens mee gewekt word, maakt het lentegevoel in mij helemaal wakker.

En ach, doet het er toe welke vogel het is? Hij fluit mooi en ik word er vrolijk van.

Nachtegaal

Het ruikt voorjaar in de lucht, de zon zweeft laag voor mij uit. Alles kleurt in een oranje gloed en in de boom zingt de vogel even hoog als hij zich bevindt. Een kleine vogel zonder kleur, daarvoor is de afstand te ver en de gloed te rood. Ik zie alleen het silhouet van de vogel. Ik vermoed dat het een nachtegaal is, maar waarschijnlijk is het een merel.

Maarten 't Hart maakt zich druk om dergelijke opmerkingen, schrijft Midas Dekkers in het boekenweekgeschenk van deze boekenweek. 'Hij windt zich juist op over Oek de Jong die schrijft dat er 'een vogel zong'. Waarom weten schrijvers niet welke vogel? Als ze al eens schrijven dat er een leeuwerik zingt, dan zal het wel een merel wezen, schampert 't Hart.'

Ik weet alleen van hoge uithalen, die dat kleine vogeltje daar bovenin de top van de boom, zingt. Als ik bijna thuis ben fluiten de merels de laatste noten. Het is bijna donker, ik zie de eerste twee vleermuizen om elkaar heen dartelen langs de muren van de huizen. Ze zijn wakker! Het voorjaar is begonnen!

Dichtwedstrijd Almelo (wordt vervolgd)

Luchtig en lichtig
zweeft boven de
bibliotheek van Almelo
een gedicht dat zoekt
naar eenvoud en geluk

De woorden rijgen
tot begrijpelijke
kettingen en ademen
tevreden op de borsten
van de poëtische vrouwen

De dichtwedstrijd
is elk jaar weer
een spektakel
altijd dingen dezelfde
mee naar de hoofdprijs

Anja Gnodde drukt
haar poëtische boezem
tegen het verdriet
van de verliezer
en puft de eenvoud

Wat als ik deze nu
nog lege regel
niet geschreven had
dan zweefden letters
los zonder woorden vormen

En begreep niemand iets
winnen doe je nooit
maar verliezen
het verlies spreekt
voor de winst

Volgend jaar ben ik er weer
niet

Links
Kijk voor de winnaars op: www.bibliotheekalmelo.nl

Mensenhaag

Ze vormden een mooie haag zo in de avondzon langs het perron. De wachtenden op de trein naar Maastricht en Heerlen. Bijna allemaal dezelfde houding: de benen iets uit elkaar, de tas tussen de kuiten en de armen over elkaar. Of een krantje lezend, of gewoon lekker knuffelen met je geliefde. Dan weten ze natuurlijk niet dat tussen de liefde en wachten een scheidslijn loopt.

Omslaan

De golven waren hem te machtig geworden en het optimisme had verloren. Zeker, hij had de eerste plek gehad bij de zeilwedstrijd dwars over het IJmeer. De catamaran lag op zijn zij in het water. De ene sloep stak een meter hoog boven het water uit, de andere was verzopen en moest op eenzelfde afstand in het water hangen. De mast en het zeil dobberden op de golven. Ze grijsden hun overwinning met een koude lach naar de zeilers die nu zichzelf moesten zien te redden.

Een motorbootje voer in volle vaart naar de omgeslagen boot en ontweek de zeilboot die nu voor was komen te liggen. Aan de andere kant van de omgeslagen catamaran passeerde de rest. En ik had altijd in de veronderstelling geleefd dat catamarans nooit konden omslaan. Hoe snel een idee kan omslaan.

Oversteken

Ze kwamen uit het bosje rechts. Eerst een beetje aarzelend passeerde de eerste het fietspad en dook in het bosje links van het fietspad. Hij werd gevolgd door een tweede, een derde en een vierde. De staartjes zwiepten omhoog, bewust van het gevaar van deze onderneming. Nummer vijf kwam ook uit het bosje en sloot de rij.

Ze staken precies over het fietspad tussen mij en een mevrouw met haar hond in. De vrouw maakte haar hond vast, uit angst dat het dier het wild zou opjagen. Ik holde gewoon vooruit en keek naar de reeën die het fietspad overgingen. Toch bijzonder om vijf van deze dieren op slechts een meter of honderd van de bewoonde wereld te zien lopen. En dat gewoon midden op de dag, het was iets na twaalven.

Dat vond de vrouw met de hond ook. 'Zag je dat?' vroeg ze aan mij. 'Ja, mooi hè?' antwoordde ik. We hadden allebei genoten van dit korte moment dat je zo'n groot dier in het wild ziet. Daar doe je de hond voor aan de lijn of ga je iets rustiger lopen, want dat is het gewoon waard.

Duifjes

De twee duifjes schuiven wat dichter tegen elkaar en laten de wind door de veren wapperen. Ze komen hier vaker, althans, dat vertelt de poep op de balustrade. En of het liefde, genot of gewoon afzien is, verraden de snavels niet. De wind waait de veren tot een reuzenformaat, maar ze laten zich niet kisten. Samen kijken ze naar die fotograaf die ze probeert te vangen.

Vogels

Het is wat met die vogels. Het eerste zonnestraaltje schijnt en de tuin is gevuld met gekwetter en getetter. Elke merel zet het op een fluiten en de woerden vliegen al hitsig achter een vrouwtjeseend.

Die zin waarmee de Nederlandse letterkunde begint, dat Hebban olla vogula nestas hagunan, moet in maart bij de zonnestralen tussen twee maartse buien geschreven zijn. Dat is ook zo iets, maart is nauwelijks begonnen of de maartse buien gieten hun nat al over ons uit.

Boekenweek

Het is een gewoonte die ik ergens in de middelbare schooltijd ontwikkelde. Op de eerste dag van de boekenweek koop ik een partijtje boeken om dat boekenweekgeschenk te bemachtigen. Het goedkope essay haal ik er ook altijd bij.

Dat het boekje altijd teleurstelt en zelden aanspreekt, is iets om verdrietig van te worden. Maar zoals het met alle slechte gewoontes gaat, trap ik er altijd weer in.

Het begon met het boekenweekgeschenk van Leon de Winter, dat door het verbod op de reformatorische scholen wel iets moois moest hebben. Het viel bitter tegen, ook al kreeg ik een paar dagen later een tweede exemplaar van de lerares Nederlands. Wij als volwassenonderwijs vielen buiten de boot, maar de juf kende nog iemand van zo'n reformatorische school die het zonde vond om de boekjes bij het oud-papier te doen. Een boek is een boek, ook al wordt er in geneukt, dacht zelfs de streng gelovige die even vergat wat er allemaal wel niet in de bijbel gebeurt.

De boeken die ik na De Winter kocht vielen stuk voor stuk tegen. Een roman schrijven in opdracht is een lastige klus. Ik moet nog aan Tim Krabbé beginnen, ik ben benieuwd.

Einde van een voorjaarsmiddag

De zon trekt lange schaduwen
over het donkergroene gras
een kinderwagen rekt zich uit
tot een brede auto die traag
van het licht wegglijdt

De huizen worden kastelen
en kort en dik is ineens
lang en dun geworden

Alsof het voorjaar een
grapje maakt
lachen de vogels
en zingen oma's
in de hoge tonen
giechelen jonge meisjes

Tachtig vlinderstrikken

Rumoer in de letteren is natuurlijk heerlijk. De literatuur drijft op de haat en nijd. Iemand met minderwaardigheidsgevoelens is altijd snel uit de tent te lokken. Het lijkt erop dat het literair landschap vol zit met minderwaardigheidsgevoel. Je zou denken dat ze van dat vervelende gevoel af waren door het schrijven, maar het lijkt wel of elk gedicht, elk verhaal en elke roman de gevoeligheden vergroten.

Zo volg ik opnieuw met interesse Driek van Wissen die zich uitlaat over de dingen die Komrij zegt in een interview in het tijdschrift van NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag. 'Ik heb hem helemaal niet gebeld', krijst de tweede ex- Dichter des Vaderlandse tegen de eerste ex-. 'Ik heb zelfs zijn telefoonnummer niet. Bovendien krijg ik keurig 225,24 euro voor mijn gedichten op de voorpagina van het NRC.' En hij houdt het bonnetje keurig omhoog met de handtekening van de hoofdredacteur van NRC eronder.

Bij dat Dichter des Vaderlands gedoe vliegen de teleurstellingen over en weer. Huilt de één dat de ander geslagen heeft en laat de blauwe plek zien omdat een ander gekrabt heeft. Ik vraag mij af waarom er überhaupt een Dichter des Vaderlands is. Als ik kon dichten en het zou mij door de strot geduwd worden, zou ik er helemaal niet aan beginnen.

De eerste had het niet kunnen weten dat deze functie tot zoveel 'waardering' zou leiden, maar de rest wist het. En waarom vertelt Driek van Wissen niet gewoon dat hij nu een mooie collectie van tachtig vlinderstrikken erbij heeft (met bolletjes, sterretjes en in alle kleuren) en dat hij heerlijk elke week ergens in Nederland een rijmseltje opboerde.

De literatuur begint echt iets van een dierentuin te hebben. Het thema van volgend jaar wordt 'In de drek voel ik mij prettig'. Schrijvers zijn er knorrig genoeg voor.

Spijt

Vier groepen van twee schrijvers, een cocktail voor de neus en presentator Joost Karhof die nog nooit een boek gelezen heeft. De avond van het boek met schrijvers die het op televisie helemaal niet goed doen. Als ze schreven zoals zij zich presenteren, zou ik nooit een boek van ze openen, zelfs de rug lezen zou zonde van de tijd zijn.

En ik heb spijt, want de anderhalf uur van De avond van het boek, had ik beter kunnen besteden aan het lezen van een boek. Literatuur en televisie lijken zijn meer dan ooit aartsvijanden.

Spotten

Hij stond op de rand van het perron, een tasje hing over zijn schouder en deinde losjes op de wind. In de halve minuut dat ik zijn rug zag, passeerden vijf verschillende treinen. Zijn geluk kon niet op, fluisterde zijn rug mij toe. Het kale kruintje, dat van kruispunt tussen alle haren een kale rotonde geworden was, glimlachte erbij.

Hoe het verhaal verder afloopt, weet ik ook niet, want een trein, een zesde model, kwam tussen mij en hem in.

Borduurmachine

Hakketakketak takkehakketak
takke hakke takke hakke tak tak
hakke takke takke hak hak takke

Hihihi hoho hakketak
takkehak hakketak takkehak
Hohihi hihi hoho wie wie wie

Huh huh hi hi takketakketakke
hak tak hak tak hak tak
hmmm zwiep takke takke

Hu hu ho ho takke hak
ki ki bi bi swiep swa
pieeeep

Internationalisering

Vreemd idee dat de meeste masteropleidingen aan de universiteiten in het Engels gegeven worden, zoals de NRC dit weekend meldt. Dat betekent dat er een Nederlandse docent Engels spreekt tegen een groep studenten die hoofdzakelijk uit Nederlanders bestaat.

Internationalisering is zo meer een hype dan een noodzaak. Als bij een studie het leeuwendeel van studenten en docenten uit Nederlanders bestaat, win je meer aan intellect door gewoon het Nederlands te bezigen. Op het moment dat docenten en studenten werkelijk internationaal zijn, dan heeft het zin. Tot die tijd doet iedereen er verstandig aan lekker in de eigen taal met elkaar te praten.

Het blijft de vraag wat een internationale student is. Zo pocht Maastricht dat het een internationale universiteit is. Niet zo moeilijk met België en Duitsland op een steenworp afstand. Vrijwel geen enkele opleiding wordt in het Nederlands gegeven daar in Maastricht.

Ik stel voor om duidelijke afspraken te maken wanneer een opleiding in het Engels gegeven zou moeten worden. De internationale inbreng aan studenten- én docentenzijde moet minimaal een kwart beslaan. Als het gezelschap dan ook echt internationaal is, heeft het zin. Tot die tijd gewoon lekker in het Nederlands kletsen met elkaar. Dat is beter dan het gebrekkige steenkool Engels waarmee docenten en studenten elkaar nu bestoken.

Plastic ringbandje

Ik zocht een kopieerwinkel om een paar van mijn boekkopieën te binden. Ze leven al jaren in een plastic hoesje. Bij het lezen laat ik de losse vellen door mijn handen gaan. Ik was het zat toen vanmorgen weer met een pak papier op mijn schoot lag.

De winkel in de straat waar ik twee jaar terug nog van alles had gekopieerd, was verdwenen. Het uitzendbureau dat eerder slechts één pand breed was, had het kopieerwinkeltje opgeschrokt in de vraag van voor de kredietcrisis.

Ik belde Inge, zij haalde van internet een kopieerwinkel op de Grote Markt, maar ook daar had een kapper het pand opgeschrokt. Ik vroeg mij af hoe het kon dat in het centrum van Almere Stad geen kopieerwinkels zijn.

Iedereen heeft toch wel iets te kopiëren, of in te binden? Waarschijnlijk hebben de printers, gecombineerd met een scanner en een kopieermogelijkheid, deze winkels overbodig gemaakt. Het ontbreken van studenten heeft waarschijnlijk de doodsteek gegeven.

Smaland

De vorige keer dat we naar Ikea gingen was Doris nog te klein voor het speelparadijs Smaland. Toen we vanmiddag gingen, mocht ze er voor het eerst naar binnen. Er gaat een proces aan vooraf, bij de politie hoef je minder formulieren in te vullen om de bajes in te komen. De schoenen uit en met de jas in een plastic bakje. Een stempel met een nummer op het handje van het kind en de polsen van de ouders.

Het ophalen ging even moeizaam, een klein raampje was het enige om doorheen te kijken. De rest was alles afgesloten en kostte het mij veel moeite de aandacht van een leidster te krijgen.

Het deed met denken aan het broodje aap verhaal dat kinderen uit de ballenbak bij Ikea zouden worden ontvoerd. Een hardnekkig verhaal dat geregeld weer opduikt, twee jaar terug nog bij het Viva-forum. Het lijkt erop dat hoe meer Ikea de geruchten probeert te onderdrukken, hoe hardnekkiger ze worden.

Windorgel

De wind suist een toon langs de smalle masten van de zeilboten die op strand liggen. Het staal van de touwen slaat tegen mast. Het klinkt als muziek in de oren, waarbij de tonen door elkaar fluiten en akkoorden maken die normaal niet zo snel tegelijk klinken.

Rennen met een flinke wind langs een haven met plezierjachten en zeilboten levert een verrassend concert op.

Aandeelhouders

Hij klikte op het muisknop. 'En hier doe ik het allemaal voor. Elke maand breng ik hier mijn verdiende geld heen.' Het scherm toonde een vrouw en twee kleine kinderen. 'En het zal wel helemaal op gaan', merkte een toehoorder van de presentatie op. 'Ja, daar staan je aandeelhouders', grapte ik snel. 'Je grootaandeelhouders', vulde ik nog even het lachen aan.

Een powerpoint-presentatie is niet altijd saai.

Crisis

Hij zucht nog eens hard, hapt een flinke hap adem naar binnen en tettert het mobieltje in. 'Ik probeer je dat uit te leggen. Ik kan echt niet op wintersport. Mijn ouders hebben net 500 euro uitgeleend voor het huis en ik ben net twee weken terug van wintersport. Dan kan ik toch niet weer gaan, weet je.' [...] 'Nee, je moet het echt eens begrijpen. Je moet er eerst met de auto heen, dat kost 70 euro, je moet een skipas, dat is 25 euro.' [...] 'Nee, niet totaal, per dag. En ik heb geen snowboard, dus die moet ik huren. Weet je hoe duur dat kost?' [...] 'Nee, snap het nou Saar. Ik kan het gewoon niet betalen. Je snapt het niet, geloof ik.' [...] 'Dat probeer ik uit te leggen. Als je pappie en mammie alles betalen, dan is het echt anders. Maar ik moet nog afstuderen ook en ik kan toch niet weer om geld vragen. Ik kan het gewoon niet verantwoorden tegenover mijn ouders. Snap dat nou toch.' [...] 'Ik ga ophangen Saar, ik heb geen zin hier ruzie over te maken over een vakantie. Drie dagen Winterberg kan gewoon niet, snap dat dan. Nou, daag Saar' [hangt op] 'Kutwijf.'

Even later weer een hap lucht en dan weer het dunne metaaltje tegen het oor. 'Nee, Saar. Ik probeer je uit te leggen dat het niet kan. Het lukt gewoon niet, klaar. Dat moet je begrijpen.' [...] 'Lenen, gaat echt niet lukken. Dat kan ik toch niet verantwoorden tegenover mijn ouders.' [...] 'Nee, die ook niet. Dan krijg je weer dat van Thailand. Die honderd euro, dat heb ik nog jaren moeten aanhoren. Het kan gewoon niet. Snap je het nou Saar.' [...] 'Saar!' [...] 'Saar?'

Het dondert in Keulen

Een kuil in Keulen
is gezonken tot een diep
zwart gat waardoor
de Oebaan raast

Hij konkelt, kolkt en slokt
van woede de stad
en haar archief naar
binnen in één grote schrok

Papiertjes dwarrelen
en dempen een kuil
beneden want niemand
vertelt en bekent schuld

De dader ligt begraven
onder de dikke laag puin
ergens zwerft een briefje waarop
staat: 'hier komt de oebaan'

Racist

Ik hol een metertje of vijftig achter een neger aan. Hij draagt een muts tegen de koude, zijn benen bewegen soepeltjes en het lijkt wel of hij zonder kracht vooruit komt.

Hij passeert een man met een hond. Het dier zit vast aan de lijn, maar blaft en trekt in de richting van de hardloper. Ik voorzie al een moment waarbij ik moet opletten of het dier mij niet in de kuiten grijpt.

Het dier blijft helemaal stil als ik voorbij ren, blijft het doodstil. Geen grom, helemaal niks.

Racist!

Greenpeace

Ik zie Ivo de Wijs bij De wereld draait door vertellen over zijn lidmaatschap en activiteiten voor Greenpeace. Greenpeace waren in de jaren tachtig de jongens met de rubberen bootjes die rond grote boten varen en met gevaar voor eigen leven strijden tegen de gifvaten en de vaten met kernafval.

Ergens halverwege de jaren tachtig lag bij mijn opa en oma, niet de eerste mensen die je zou zien strijden tegen de verloedering van het milieu, het tijdschrift van Greenpeace. Opa was lid geworden van de club activisten.

Leesexemplaar

Ergens een schattig gezicht, twee vrouwen die op het treinbalkon zitten. De achterste leunt tegen haar vouwfietsje, dat op zijn beurt half tegen het muurtje en het raam hangt. De vrouw naast haar heeft het boek vast. Zij leunt op haar beurt tegen een ander vouwfietsje, dat geklemd zit tussen haar en de stang van de deur.

Het is een donkerrood boek, ik kan de titel niet lezen, het lijkt of voorop een bloem staat afgebeeld. Met verschillende tinten kleur, het ziet er best degelijk uit. Bovenop het samengebonden papier staat 'leesexemplaar' met een rood stempel gedrukt, de bladzijden laten de letters een stukje uitlopen, omdat het bladzijden vallen en krullen als bij een opengeslagen boek.

De ramen achter de dames zijn beslagen, de trein mindert vaart, de ogen staren de bladzijde leeg. Dan kijkt de vrouw de andere aan, die knikt en ze slaat de bladzijde om. De trein staat stil en ik stap uit het verhaal van de twee dames die naast elkaar hetzelfde boek lezen. Toch raar dat een boek niet slijt van het lezen, maar van alle handelingen er omheen.

Ultraloper

Han Frenken heeft er 213 gelopen vertelt NRC Handelsblad. Zijn eigen website noemt zelfs het aantal van 214 (ultra)marathons die hij gerend heeft. Hardlopen geeft hem een kick, hij kan eens heerlijk nadenken en slaat alle zorgen van zich af.

Precies hetzelfde gevoel dat mij motiveert om te blijven lopen. In zekere zin is hardlopen net zo verslavend als roken. En misschien wel net zo ongezond, met alle kwaaltjes die je kunt oplopen.

Ergens begrijp ik alle bezorgdheid van anderen over mijn voornemen de marathon van Rotterdam te hollen over een maandje. Vooral moeders zijn hier goed in. Tegelijkertijd vraag ik mij echt af waar ze zich zo zorgen over maken. Als het niet gaat, stop ik gewoon. Daarnaast probeer ik gewoon te genieten van het rennen en staat het wedstrijdelement op de tweede plaats. Het is vooral een persoonlijke wedstrijd, los van de anderen, waarin ik mijn grenzen zoek.

Dus als het echt bevalt, misschien dat ik er ook wel 200 ga hollen.

Potloodventer

Nu ik wat vaker onderweg ben, vergezellen mij een handvol potloodstompjes in de winterjas. Kortgeleden hadden we er twee potloden uit gehaald die ergens via een gat in de binnenzak mijn jas van binnen bekeken. Met geen mogelijkheid kreeg ik ze eruit, maar Inge wist wel raad en repareerde na afloop het gat gelijk.

Deze week was ik al heel snel twee potloodjes uit mijn jaszak verloren. Ik kon ze ook nergens meer vinden, zelfs in de binnenvoering vond ik niet de vertrouwde stukjes hout. Ergens had ik ze al afgeschreven, tot ik vandaag op de fiets in de buurt van mijn rits zo'n potloodje voelde. Hij stak eigenwijs omhoog, ik kreeg er verder geen beweging in. Iets meer naar beneden lag een tweede exemplaar heel zoet op een idee te wachten. Achter de voering, zoals een toneelspeler wacht achter de coulissen tot hij die ene zin mag uitspreken. Alleen deze speler kon er niet uit, hij zat verstrikt in zijn eigen verborgenheid.

Thuisgekomen gelijk aan de slag om de twee potloden, want twee van deze schrijfwaren kon ik niet missen. We visten, maar het gat waar ze doorheen waren gekomen, was er niet. Inge maakte gelijk een klein gaatje zodat ze eruit konden en volgende potloden er ook simpel uit kunnen.

Een jas die elke potloodventer zich zou wensen.