Kippenbotjes

Kippenbotjes verdelen in hapklare brokken voor de honden

Het echte Barf vinden wij te bewerkelijk, daarom doen we het half. We wisselen rauw vlees af met vers vlees van de supermarkt. Bij de poelier op de markt haal ik voor het rauwe vlees regelmatig een soeppakket. In al mijn enthousiasme kocht ik vanmorgen 3 zakken met kippenbotjes. Bij de viskraam was het te druk, anders was ik ook nog met een stuk zalm thuisgekomen.

Het is een flinke klus om de 3 zakken te verdelen in vele porties voor de vriezer. Maar voor de versheid van het rauwe vlees is het wel nodig dit werk snel te doen na het inkopen. Daarom mocht ik vanmiddag de botjes verdelen in hapklare porties. Voor in de vriezer en daarna natuurlijk voor de honden.

Scheve schutting

Omgevallen schutting in Buitenveldert

Als je met je eigen schutting bezig bent, zie je opeens overal schuttingen staan. Mooiere en gelukkig ook minder mooie. Het meest in het oog springend was de schutting die ik aantrof bij een zwerftocht in mijn pauze. Enkele houten panelen hadden hun verticale leven ingewisseld voor een horizontaal bestaan. Anderen stonden minder florissant overeind.

Ik dacht aan de waterpas en het zorgvuldige meten. Hoeveel soorten beetje recht er bestaan en hoe weinig echt recht. Het meeste staat een beetje recht, een klein beetje staat goed recht en een deel staat schots en scheef. Dan loop ik in gedachten langs mijn eigen schutting en geniet hoe fier hij staat. Als ik dan later werkelijk langs mijn eigen schutting loop, zie ik dat de gedachten met de werkelijkheid overeenstemmen.

Zadelhoesje

Zadelhoesje op het zadel van mijn fiets

Het zadelhoesje van mijn fiets is gestolen. In het fietsenhok bij het station moet het gebeurd zijn. Iemand heeft hem meegenomen. Omdat hij toch gratis was, zal de dief hebben bedacht. Het is mij al vaker overkomen.

Een hoesje wordt zonder dat je het wil, over je zadel getrokken. Dan zit je met een fitness-abonnement onder je billen. Of een nieuwe broodjeszaak die iets van ‘expres’ in de naam heeft.

Ik genoot al tijden van een mooie combinatie. Ik had eerst een fitness-abonnement op mijn zadel en daar overheen een groen hoesje met een reclame die ik niet meer weet. De bovenste sloot mooi nauw aan en zorgde ervoor dat ik aanmerkelijk aangenamer op mijn fiets zat.

Eerst werd die bovenste eraf gejat. Ik zat bij het fietsen gelijk niet meer zo stevig in het zadel. Daarna verdween het fitness-abonnement. Blijkbaar denken mensen dat ze het wel mee mogen nemen als het toch gratis is.

Gelukkig lag er nog een zadelhoesje met een fitness-abonnement in mijn fietstas. Als reserve. Op een andere fiets gekregen, over mijn groene hoesje heengetrokken door een nieuwe reclameman of op straat gevonden. Ik weet het niet meer. Het zit niet zo lekker als het vorige.

Het hoesje van de Rabobank durf ik er niet overheen te trekken. Het is net zo glad als de groene. Daarmee is het bijzonder aantrekkelijk voor de zadelhoesjesdief. Of nog aantrekkelijker omdat hij nog glimt en de letters nog niet afgesleten zijn door schuivende billen.

Geschiedenis van het christendom

Paulus in Rome, de kerkvaders en de Reformatie. Het was voor mij verplichte kost op de lagere school en later op de middelbare school bij de godsdienstles. Niet de meest inspirerende verhalen vond ik. Ze hadden ook een hoog heldengehalte. Geen grotere held dan Paulus die dapper naar Rome ging. Dat hij het daar met de dood moest bekopen, was een heldendaad. Net als de enorme bekeringswoede van de man.

Dat het christendom nog veel andere en misschien wel interessantere verhalen kent, wist ik wel en tegelijkertijd ook niet. Paulus was niet de enige apostel. En er zijn vele volgelingen van Jezus die hun eigen kerken hebben gesticht. Zo zijn er veel bijzondere kerkgenootschappen op de wereld. Het christendom is een godsdienst dat vele gedaanten kent over de hele wereld. En dat het christendom vaak met de Westerse wereld geassocieerd wordt, is een wereldwijde misvatting.

Zondag zond de EO het eerste deel van een indrukwekkende televisieserie uit: A history of Christianity. Ik zag de laatste documentaire ruim een jaar geleden op de BBC. De Britse professor Diarmaid MacCulloch doet onderzoek naar het ontstaan van het christendom. Hij gaat hierbij verder dan de geijkte paden. Het christendom is niet alleen in het westen te vinden. In het oosten heeft het een grote verspreiding gekend in de eerste eeuwen na Christus.

Dairmaid MacCulloch bezoekt die plaatsen en gaat tot in China. Hij gaat nog veel verder en zal zich verdiepen in het christendom buiten de westerse wereld. Het is veel minder dogmatisch en absoluut als ik altijd geleerd heb. Er ligt een grote verscheidenheid aan gedachtegoed achter de facade van kathedralen en kerken.

Bekijk de eerste uitzending van History of Christianity op Uitzending gemist

Redden wat er te redden valt

Ik weet het nog precies. Het dak van het huis bewoog alle kanten op. Een gang stortte met donderend geraas in. Het werd ineens heel erg licht. De hemel liet zich zien. We knipperden met de ogen. Het grote licht maakte het ons moeilijk om te oriënteren.

Na de zware regenval van vorige week leek alles weer getemperd. Maar nu gebeurde er een ramp. We hadden heel wat meegemaakt. Zo merkten we laatst dat de grond flink bewoog, maar een ramp had ik niet voorzien.

We moesten snel handelen. ‘De eieren, de eieren’, gilde ik en klom omhoog tegen losse zand. De grote kamer met de eitjes was er nog. Zo snel mogelijk tilde ik een ei en versjouwde het naar beneden. Daar werkten de anderen druk aan het opnieuw inrichten van de voorraadkamer. ‘Het moet hier maar’, zuchtte Harry. Ik legde het ei dat ik gedragen had, neer op de zachte grond en holde weer omhoog voor het volgende ei.

Een stroom van eieren gleed in de kamer. De eieren waren veiliggesteld. Precies op tijd, want het begon te regenen.

De beelden

Zwerversnest

Zwerversnest in het park

Op de terugweg pak ik het avonturenpad door de bosjes. Laaghangende takken en volle struiken versperren het pad. Zo lijkt het net een ondoordringbaar pad in de wildernis.

Meestal kom ik niemand tegen. Nu staat een man bij een stapel troep. Een deken, een stukgereten vuilniszak, een Feijenoord-sjaal en een donkere stroomadapter. Het verstoort de wildernis op dit paadje.

De man draagt een groen truitje. De kleine letters op zijn borst kan ik niet lezen. ‘Dat is van zwervers’, zegt hij om zich te verontschuldigen voor de rommel. Hij wijst naar het stuk van het pad waar ik vandaan kom. ‘Ik ga eens daarheen om te kijken of daar nog een zwerversnest zit.’

Hij loopt mij voorbij. ‘Parken zuid’, staat in rode letters op zijn rug. Ik trek de andere kant op en sla rechtsaf bij de t-splitsing. Ik kom weer bij het trottoire en zie een witte bestelwagen staan. De motor draait stationair.

De laadbak ligt vol met afgewaaide populierentakken. De man komt terug met een nieuwe tak en gooit het in de achterbak. Dan stapt hij in en rijdt weg. Ik tuur de wildernis in. Het zwerversnest ligt duidelijk herkenbaar midden op het pad.

Idee voor nieuwe vierkante meters grond

Wat moeten we met die nieuwe vierkante meters?

Terwijl de regen over de rand van de dakgoot gutst, geniet ik nog na van de prachtige schutting. De gedachten zweven op de wind die de bomen voor het huis in een wave brengt. Want wat gaan we met het stukje grond doen straks als ook het andere gedeelte van de schutting staat?

Zwervend op het www kom je veel ideeën tegen. Zoals het idee van de moestuin. Het spookt al een paar jaar in mijn hoofd. Het stukje grond is te klein voor grote plannen, maar te groot om een paar planten te laten groeien. Een kleine moestuin is leuk om erbij te hebben en kost niet zoveel werk als een heuse volkstuin.

Het is de ‘vierkantemetertuin‘. Op een stukje grond ter grootte van een vierkante meter kun je al een eenvoudige moestuin beginnen. Het stukje grond meet 5,5 bij ruim 2 meter. Dat is dus wel wat meer dan een vierkante meter.

Het is zo kaal best een groot stukje grond.

Het idee van de vierkantemetertuin is om een afgebakend stukje grond van een vierkante meter te gebruiken voor het kweken van groenten. Het stukje grond wordt verhoogd in borders. Zo kun je makkelijk bij de groenten komen. De grootte van de bak biedt de mogelijkheid dat je het van alle kanten kunt benaderen. Zo haal je het meeste uit je grond.

Het is zo kaal best een groot stukje grond

Waarschijnlijk maken we 2 perken van een vierkante meter. Met de overgebleven stoeptegels kunnen we de borders van een vierkante meter maken. Aan de zijkanten van de tuin kunnen we groeiplanten en struiken kwijt als boontjes, bramen, bessen en frambozen. Zo ontstaat een heel leuk stukje grond. Natuurlijk zullen er ook wat fruitboompjes komen.

Zo kan een verloren stukje grond ineens heel nuttig worden en nog leuk ook.

Voor schutting staan

Daar is hij dan: de schutting

Daar is hij dan: de schutting tussen ons zijtuintje en het pad staat. Vanmorgen vroeg reed ik eerst het grofvuil weg om net na opening van het recyclingperron weg te brengen. In het tuinafval was een kikker gekropen die in de auto tevoorschijn kwam en die ik ook niet te pakken kreeg. Ik heb hem na het wegbrengen van het vuil niet meer gezien. Daarom neem ik maar aan dat hij onderweg uit de open laadklep is gesprongen.

Na de hondentraining Hans gehaald om verder te gaan waar we gebleven waren. De palen werden aan een kritisch timmermansoog onderworpen. Eentje sneuvelde en moest over. Daarna snel begonnen met de planken te bevestigen. Het resultaat vormde zich langzaam maar zeker.

Nu staat er een mooi schutting. Ik ben maar even voor schutting gaan staan. Toen iedereen weg was, kroop ik op de hoge stapel met stoeptegels met een kop koffie. Zo genoot ik even van wat er nu staat. Een erfafscheiding om trots op te zijn.

De schutting - het begin is er

Het begin van de schutting in het zijtuintje

De regen helpt niet mee bij het klussen in de voortuin. Tussen de buien door zien ik en Hans toch kans iets te doen. Zoals de boel uit de voortuin halen, een border aanleggen en de eerste palen van de schutting te plaatsen. Zo ontstaat een heus begin.

De palen zitten erin

Een begin waarvan bijna iedere voorbijganger op zijn minst opkijkt. Of commentaar levert. ‘Zo dat ziet er netjes uit.’ En dat is het precies: elke verandering is een verbetering.

Klussen in de voortuin

Dan zijn er de klussen. Ze liggen al een tijdje. Een paar jaar soms. De voortuin bijvoorbeeld. Aan de zijkant van ons huis is een lapje grond van enkele vierkante meters. Niet veel groter dan een krant. Het valt letterlijk buiten ons gezichtsveld waardoor het niet onze prioriteit heeft.

De bomen schieten er elk jaar weer meters uit de grond. Het zijn de esdoorns en andere snelle groeiers die aan de gracht groeien. Ze strooien zo royaal hun zaad over de akker dat zelfs tussen de tegels de bomen wortel weten te schieten.

Het moet een keer gebeuren. Het is zo’n klusje dat wel een keer doet. Morgen, volgende week, volgende maand, volgend jaar. Na het ophogen van de trottoirs door de gemeente konden wij niet achterblijven. De renovatie stimuleert de hele buurt om aan de slag te gaan in het tuintje. De buurvrouw een paar huizen verderop heeft een paar weken terug haar hele voortuintje aangepakt. Het ziet er schitterend uit.

Nu kunnen wij niet achterblijven. Daarom ben ik gisteren begonnen met het verwijderen van het oude hek. De renovatie aan de stoep had de laatste genadeslag gegeven. Daarna ben ik begonnen met het verwijderen van de bomen.

In het voorjaar had ik vlak voor ze bladeren kregen de hoge toppen al gekortwiekt. Nu pakte ik de stammen aan. De bomen moesten er met wortel en al uit. Veel trekken, sjorren en verzagen. De oogst was snel duidelijk: liefst 8 stammen had ik uit de grond getrokken. Een activiteit die ik 4 jaar geleden ook al pleegde.

Nu moet die schutting er echt komen. De komende dagen krijg ik daar hulp bij. Ik hoop dat ik een eind kom. Stiekem hoop ik dat het lapje grond weer duidelijk gescheiden is van de rest.

Ik zie je

Ze is stil gaan staan op het voetpad. Haar hand op het stuur, de benen op de grond. In haar vrije hand klemt ze een telefoon vast. ‘Maar waar sta je dan?’ Ze kijkt over het gras van het braakliggend stuk land. ‘Ik zie je echt niet staan hoor.’

Het is weer stil. ‘Welk hoog gebouw? Er staan hier zoveel hoge gebouwen.’ Haar ogen glijden langs de straat, de hoge gebouwen voorbij. ‘Ik zie niks hoor.’ Ze zoekt naar haar vriendin. ‘Wacht’, zegt ze. ‘Ik zie je. Blijf daar staan. Ik zie je. Blijf staan.’ Ze gilt van opwinding. Ze ziet niks meer behalve haar vriendin.

Ze huppelt van blijdschap en springt op de trapper. ‘Ik kom eraan. Blijf staan. Ik zie je.’ Ze danst op en neer terwijl ze de trappers naar beneden drukt. Ze houdt in haar vrije hand de telefoon vast, maar kan hem niet meer aan het oor houden. Ze schiet de bocht om en stopt 50 meter verder bij een meisje dat daar staat. De hoge gebouwen staan aan de andere kant van de weg. Ze staat vlakbij de hoge boom. Maar dat.is ook niet belangrijk. Ze omhelzen elkaar en zoenen.

Morgenstond

Het mooiste moment van de dag is de morgenstond. Zeker in deze tijd van het jaar. De zon nog niet op zijn sterkst. Met een beetje geluk kun je er nog in kijken. De vogels zingen en het stadslawaai vormt een achtergrondruis. Bijna niemand wakker, de stad ontwaakt.

Ik kan er zo van genieten, de fietstocht door het park naar het station en na het treinritje de wandeling naar mijn bureaustoel. Ik loop altijd door het stukje weiland en de moestuintjes. Een stukje land dat ongebruikt ligt en ook niet het vooruitzicht heeft snel ontgonnen te worden. Met een beetje mazzel zie ik de hazen lopen.

Of zoals vanmorgen. Ik fietste door het Den Uylpark. De zonnestralen vielen tussen de bladeren door op het natte gras. Het open veld vormde een mistlaag en wat verderop viel het hoge Carlton-gebouw weg in de mist. De zon kreeg genoeg kracht om het silhouet van het gebouw op te roepen.

Wat anders in Amsterdam, daar waren gebouwen in de mist verdwenen. Er was niet veel meer dan het weten dat achter die dikke wolken een gebouw staat. Ik kon het niet zien, maar wist wel dat ze daar stonden. De zon was nog niet zo fel als in Almere en vocht tegen de dikke wolkendeken die tevreden op de grond lag.

En dan vind ik het zo jammer dat iedereen nog ligt te slapen of gapend achter zijn mobieltje zit. Er gebeurt zoveel moois buiten. Je hoeft er een paar stappen voor te zetten. Het kost niks en vat de hele wereld samen.

Klaar met oranje

Ze staat klaar om het oranje op te ruimen. Het meisje van de Hema stapt op het trapje. Haar hand zwaait naar het vlaggetje. Het zit net te hoog. Ze laat een voet naar achteren hangen en rust met de andere voet op haar tenen. Hebbes.

Ze trekt de nationale driekleur naar beneden. Als heuse lianen zijn slingers in de oranje, rood, wit en blauw ze rond de kolommen gewikkeld. Het meisje laat zich zakken met het vlaggetje. Ze nipt van de koffie en neemt een hap van het croissantje. Aandachtig kijkt ze.in haar groene shirtje wat er allemaal weg moet. Vandaag nog.

Haar ogen glijden langs haar collega in oranje shirt. Hij veegt de vloer aan. Klaar voor de volgende ronde.

Baardtrimmer

Op deze vaderdag heerlijk verwend met een baardtrimmer. Hij kan ook als tondeuse gebruikt worden. Veel opzetstukjes en andere hulpmiddelen om ongewenst haar netjes weg te halen. Een leuke gadget voor een man.

Daarom ben ik vanmiddag na het wandelen met de honden even buiten in de tuin gaan zitten met alle spulletjes. Natuurlijk moesten de honden zich hiermee bemoeien. Het is dat ze net getrimd zijn. Ze lagen er helemaal klaar voor.

Na het bad even de baard getrimd en hij snijdt heerlijk de overtolligheden weg. Hier ben ik wel blij mee.

Halve kong

Halve kong, het uiteinde is kapotgevreten door teckel Teuntje

Een Kong is heerlijk hondenspeelgoed. Zeker voor een puppy. De nieuwe tandjes kunnen zo goed botvieren op de rubberen kogel. We gaven Teuntje bij haar komst de kong. Toen Saartje kwam waren ze nergens meer te koop.

Saartje heeft de halve kong afgepakt

De dierenhandel in het centrum wachtte tot ze goedkoper werden aangeleverd door de leverancier. Zo kocht ik korte tijd later maar een rode. Eentje die eigenlijk voor een volwassen hond bedoeld is.

Dat is maar goed ook. De blauwe is laatste helemaal stukgeknaagd door Teuntje. De afsluiting is vakkundig gesloopt. Ik vrees een dergelijk lot ook voor de rode kong. Misschien dat een ultrasterk exemplaar het houdt. Ze vinden het heerlijk om ermee te spelen en nog leuker elkaar ermee uit te dagen.

Stortbui

In het zwembad tuur ik over het water. Een koppie steekt net boven het wateroppervlak. Aan de andere kant, buiten, valt het water uit de hemel. Een stortbui trekt over. ‘Zo, als je buiten wilt zwemmen, dan kan dat nu’, grapt de uitbater van het restaurant in het zwembad.

De regen hoor je op het dak kletteren. De kinderen in het water zwemmen rustig verder. Het water kabbelt zachtjes mee op de golven die de zwemslagen veroorzaken. Wat heerlijk dat ik hier niet in zit, denk ik. ‘Wat er nu valt, valt straks niet’, hoor ik iemand zeggen. Vorige week viel net zo’n bui, ietsjes eerder. De dakgoten overstroomden. Misschien hoort het bij vrijdag.

Als ik even later naar huis rijdt, is het droog. Een nat meisje zit achterop. Het ruikt fris en de waterdamp stijgt op van de straat. De bomen druipen nog na. En m’n zadel is nat. Maar ik ben droog.

Hollen op een bijna zomeravond

Het vooruitzicht van regen dwingt mij vanavond naar buiten voor een hardlooprondje. Heerlijk een rondje hollen op een bijna zomeravond. Het blijft lang licht en de lucht verkleurt fantastisch bij de zon die steeds verder zakt.

Als de zon zich al achter de bomen van de bosrand verstopt, krijgen de bladeren hun donkergroene kleur. De kleur die de bladeren straks aan het eind van de zomer hebben. De zon speelt met de boomkruinen van het bos aan de andere kant. De korenaren op de akker voor de bosrand wuiven zachtjes mee op de zonnestralen.

Dan hol ik langs het koolzaadveld. De zonneschijn van zojuist kleurt in dezelfde spikkeltjes tussen het groen. De bloemetjes zijn nog klein en kleuren het veld nog niet in de herkenbaar gele kleur. Ik hol verder en kijk nog even naar die prachtige lucht. Zo’n kleurenpracht dat de meest kunstige schilder dat niet kan evenaren.

Bessenjager

De bessen in de achtertuin worden roder en roder. De struik heeft de aandacht van een jonge merel. Ik tref het diertje extra vaak aan in onze achtertuin de laatste dagen. De vogel ziet er uit als een echte jonge merel: dik door de kleine veertjes en heel schattig. Elke keer als ik hem treft, loopt hij bij de bessenstruik vandaan.

Merels zijn behoorlijk slordig als het om de inzameling van eten gaat. De bessenstruik in de achtertuin wordt ruw ontdaan van de bessen. Voor een kleine hap, grijpen ze een hele tros bessen die dan na de hap ondankbaar op de grond wordt gesmeten. Zo leek het snel op een slachtveld in plaats van een weelderige bessenstruik.

Het doet mij denken aan de merel die afgelopen winter geobsedeerd was door de rottende en gistende vijgen. Het vijgenboompje heeft de winter niet doorstaan. Dor en droog steken zijn bladerloze takken uit. Ik laat hem nog even staan. Zo kunnen de vogels hem nog goed gebruiken als landingsplaats en vluchtoord. De honden hebben de onderste tak al losgetrokken.

Ik was even bang dat de rode bessen aan onze monden voorbij zouden gaan. Ze wilden maar niet rood worden. Onder de struik lagen de onrijpe bessen, neergesmeten door de merels. Het ophangen van zilverpapier lijkt wel vruchten af te werpen, of beter gezegd: vruchten rood te maken. Er hangen meer en meer rijpe exemplaren in de struik. Zo krijgen we er zelf ook nog plezier van.

De sneltram

Het er naartoe lopen is wel genoeg. Daarom neem ik op de terugweg de sneltram naar Amsterdam Zuid. Op het perron van de tram loopt een meisje onrustig heen en weer tussen 2 abri’s. Ze schreeuwt iets naar het groepje in de andere abri. Als een grijzende mevrouw er iets van zegt, roept ze: ‘dat ouwe mens zegt dat ik mijn mond moet houwe.’ Uit allebei de abri’s klinkt gegrinnik.

De sneltram rijdt binnen. Ik open de deur en zoek het paaltje om mij aan te melden met mijn OV-chipkaart. Nergens in de sneltram zie ik de aanmeldpaal. In gedachten zie ik ineens de paaltjes bij het tramperron dat ik altijd passeer op weg naar het station. Ze moeten op het perron zelf staan.

Ik rij dus zwart. Mijn geweten drijft me de tram uit bij het volgende station. Ik ren naar de paal, check in en hol terug naar de sneltram. Het lichtje van de deurknop vlamt rood op. Hij gaat niet meer open. De tram zet zich in beweging. Te laat. Naast mij staat het ‘oude mens’ dat de meisjes zojuist berispte. Verjaagd uit de tram off ze heeft geen zin tot het centraal station met dat schreeuwende gespuis in een sneltram te moeten zitten.

Pas over 10 minuten rijdt de volgende sneltram binnen. Ik wacht geduldig, een echte tram passeert. Die kan ik ook nemen, maar het in- en uitchecken heeft mij onzeker gemaakt. Hier zitten de poortjes wel in het voertuig en ik heb mij net ingecheckt. Ik heb geen zin mij in de perikelen van een stukje kaart te verdiepen.

Als de sneltram dan uiteindelijk binnenrijdt, stap ik in en vind ik een rustig plekje in de zon. Twee heren aan andere kant van het gangpad zijn druk in gesprek. ‘Ik koop gewoon een kaart van 15 euro als ik daar ben. Dan kan ik internetten, mailen en bellen. Ik doe natuurlijk geen rare dingen, dat begrijp je wel. Geen foto’s downloaden of filmpjes kijken.’

Ze kijken naar buiten terwijl de tram met hoge snelheid en luid klinkende bel het kruispunt oversteekt. ‘Ze hebben binnenkort adsl in mijn huisje in Frankrijk, maar dat weet ik niet of ik dat doe.’ De andere man kijkt stuurs naar buiten. ‘Nee, het moet wel zin hebben.’ De bomen houden de zon op mijn bankje tegen. Het motregent stralen door de bladeren heen.

De tram rijdt de halte voorbij waar ik altijd langsloop. Het zonlicht verlicht de weg die ik altijd loop. Als de tram door de tunnel rijdt, verandert hij in een metro. Hij mindert snelheid, mijn eindstation. Als ik beneden kom, gapen de poortjes open als ik met mijn pasje langs de bult op de paal strijk. ‘U bent uitgecheckt’ ligt het scherm tevreden op.

Verfletste hoop

Het verlies van het nationale elftal hangt als een mistdeken over het land. Ineens zie ik geen oranje versierde straten meer. De vlaggetjes die hangen, hangen troosteloos. De kleur is in amper een week helemaal verfletst. Een advertentie met de tekst ‘Inpakken die Denen!’ lijkt verder weg dan ooit.

Een wedstrijd verliezen is genoeg om alle hoop te verliezen. De televisie zendt gretig de supporters uit op de campings die in de Oekraïne zijn opgericht. Oranje tenten en vlaggetjes geschminkt op de wangen. Ze zeggen dat ze alle vertrouwen hebben, maar de troosteloze blik in hun ogen zegt iets anders.

Juist de tegenslag biedt de kans op de overwinning. Winst maakt lui en zorgt ervoor dat je het kritische vermogen kwijtraakt. Daar loert het verlies. Een verloren wedstrijd biedt de mogelijkheid alle fouten te bekijken en kritisch on der de loep te nemen. Geen betere kans de volgende wedstrijd wel te winnen. Je hebt niks meer te verliezen.

Soms gun je een arrogant team een verlies. Als het daarvan leert, komt het sterker dan ooit in de strijd. Als het arrogant blijft, dan is de verfletste hoop terecht.

De stropdas van Den Uyl (2)

De gebreide stropdas van Den Uyl is weer terecht

Ik loop door het Den Uylpark en zie hem op het pad liggen: de gebreide das van Den Uyl. Het kleurrijke sjaal ligt oneerbiedig op de grond. Temidden van de plassen en modder heeft hij het aardig netjes gehouden. Enkele steken zijn uit elkaar getrokken. Rond de strop is de das gerafeld.

Ik pak de das op en neem het mee terwijl ik naar het beeld van de oud-staatsman loop. De das stond hem zo goed en toch moest een grapjas hem weer losmaken. De creativiteit wordt letterlijk de das om gedaan. Zo’n leuk werkje wildbreien moet gewoon kunnen. Maar vandalen hebben een ander soort lol. Respectloos hebben zij het grootste plezier dergelijke voorwerpen te slopen.

Den Uyl is te hoog om de das goed om de nek te kunnen binnen. Ik gooi het over zijn schouder. Het blijft er netjes hangen. De strop hangt ergens op zijn rug. De onderflap van de das wijst puntig in de richting van de hand die in de jaszak steekt. De wol beweegt losjes mee op het briesje wind. Zo zijn das en staatsman weer even herenigd.

Graffiti en de kunstenaar

Graffiti en de kunstenaar

Ik laat de honden uit. We lopen het tunneltje tegemoet. Een camera kijkt ons aan. Laag bij de grond tuurt de lens vanaf een statief. Waarom moet vanaf die plek een foto genomen worden?

Ik loop het tunneltje in. De auto’s razen over ons heen. Het water van de gracht kabbelt op ooghoogte. Van het muurtje aan de andere kant springt iemand naar beneden. Hij duikt achter de lens en tuurt in mijn richting. Het raadsel wordt nog groter. Ik loop rustig verder.  Hij wacht.

Als ik en de honden voorbij zijn, klimt de man weer op het muurtje. Hij laat een been bengelen langs het muurtje en zet het andere been op het muurtje. Zijn arm ligt bijna nonchalant op het been. De ogen glimlachen naar de lens. Het staartje van zijn haar danst op de wind.

Wat verderop draai ik mij om voor het complete beeld. Ik zie een graffiti-muur waarop 2 vlinders vele malen keer levensgroot staan afgebeeld. De ene vlinder wat natuurgetrouwer dan het andere. Maar het beeld is duidelijk. Hier laat een kunstenaar zich met zijn kunstwerk beetnemen. De lens graast over het gras en schiet.

Tulpenboom

Tulp in de Tulpenboom van de VU Hortus

Het zien van Jan Wolkers’ Achtertuin maakte mij erg enthousiast over de Tulpenboom (Liriodendron tulipifera). Wolkers had er eentje in zijn achtertuin staan. Een afstammeling van de boom die Herman Boerhaave in Oud-Poelgeest plantte, gekregen van de hortulanus van de Leidse Hortus.

Kenmerkende blad van de Tulpenboom

Aanvankelijk groeide de boom in zijn volkstuin in Amsterdam. Hij verstrooide er de as van zijn geliefde kat Voske. Bij de verhuizing naar Texel nam Jan Wolkers de boom mee, met een grote kluit eraan om de verstrooide as niet te verliezen. Hij hoopte dat de geest van de poes zou terugkomen in de bladeren van de boom. Net als in het verhaal van Alice in Wonderland.

Nu trof ik de Tulpenboom in de Hortus van de VU. Vlakbij het water stond de boom. Temidden van de grote bladeren wezen de tulpen omhoog. De kleur was prachtig, sommige bloemen nog in knop. Ze beloofden volle tulpen op de mooie vormen.

Blik naar boven van de Tulpenboom in de Hortus van de VU

Ik tuurde omhoog en probeerde de jonge Wolkers te zien. De schedel vast om een vriend te laten zien dat de berekening uit Poe’s verhaal The Gold-Bug niet klopte. Niet eens zozeer om zijn gelijk te halen, maar meer om zijn bewondering voor Edgar Allan Poe uit te drukken.

Bloem in knop

Uitgelopen - Avond4daagse slot

De vierde en laatste avond dreigde in het water te vallen. Zeker op weg naar de Esplanade voor de feestelijke slotavond van de 30e Almeerse Avond4daagse viel de regen flink. Maar de weergoden waren gunstig gezind. Al onderweg naar de start klaarde het op. De donkere wolken balden dreigend de vuisten, maar regen viel nauwelijks.

We moesten wachten bij het bruggetje op een gesponsorde appel. Daarna liepen we lekker door Filmwijk. De pauze viel sneller dan verwacht, net als het bloemetje dat we van directeur meester Paul kregen vlak voor het Lumièrepark. Daarna volgden de laatste meters. Opnieuw liepen we over het bruggetje, weer een gesponsorde appel.

Moe en voldaan met medaille en bloemen

De regen sloeg nu iets genadelozer toe. De muziek was amper te horen. De Esplanade was al leeggelopen toen wij aankwamen. Iets verderop kwamen de medailles. Wat een blijdschap. Wat een trots. Met een vermoeide en even trotse meid ging ik naar huis.

Rijen rijgen - Avond4daagse de derde avond

De rij rijgt aan elkaar. De vlag voorop en de stappen traag. Kinderen kronkelen om de volwassen benen heen. Een veter los. Vastknopen en weer verder. Het geroezemoes smoest over de straat. Hier lopen mensen de derde avond van de Avond4daagse.

Op het bankje bij het schoolplein laten ouders zich vermoeid zakken. Bakje koffie in de hand. De kinderen hebben de energie alweer te pakken en rennen door elkaar heen. ‘Ik merk dat ik meer moet gaan lopen’, zegt een vader. ‘Zo’n derde avond, dan begin je het toch te merken.’

De verhalen komen los. Over het werk, de kinderen en de school. Ouders die je op het schoolplein een vriendelijk knikje gaf, vertellen over hun jeugd en hun hobby’s. Wat een kleurrijk gezelschap is het waarin ik mij bevind. Van astronomie tot vissen en van fietsen tot hockey.

De vader op het bankje neemt de laatste slok. Opstaan en weer in de benen voor het laatste stukje. We lopen en de kinderen beginnen hun pas ook te vertragen. Het is niet ver meer jongens. Nog een paar stappen en we zijn er.

Huisraad

Ze weten geen raad met het huisraad en zetten het maar aan de straat. De ochtendzon beschijnt dapper de erfenis. De bank waar vader op zat, in het hoekje. Het houten bureau waar hij aan schreef. Er ligt nu een plasje water op van de regenbui die vannacht overtrok. Een paar laatjes staan open. In de onderste lagen de bankafschriften en die daarboven de foto’s van zijn ouders.

Het vloerkleed waar hij alleen met pantoffels overheen liep omdat het anders te hard zou slijten, vult de rest van het bureaublad. Te nat om mee te nemen. Het water neemt bezit van het kleurrijke groen. Als een spons ligt ze volgezogen met het vocht van de nacht.

De kast met de grote knoppen ernaast. Die had hij later gekocht. Toen hij hier kwam wonen. In een dure meubelzaak. Net als het kastje op de bank. De achterzijde leunt nog krampachtig op de rugleuning. Het stond in de hoek voor de schoenen. Onderin vonden ze nog de schoenen van moeder. Het zondagse paar. Dat had hij nooit weg durven doen.

De schoenen liggen in een vuilniszak, ergens gezakt tussen het nachtkastje en de bedbodem. Het beddengoed hebben ze er maar overheen gelegd. Het matras waar hij zo lang voor had gespaard. Te kort dag, morgen moest het huis leeg zijn. De grofvuildienst opgebeld. Ze komen het vandaag halen voor 13.00 uur.

Hetzelfde gangetje: de avond4daagse

En daar loop je weer hetzelfde gangetje, de avond4daagse: dezelfde route, dezelfde vaders en dezelfde kinderen. Wachten op dezelfde laatkomers en zoeken naar de juiste school. Achter het spandoek van Het Samenspel vormen we een lange karavaan. De avond4daagse is weer begonnen. We zetten het weer op een lopen.

Samen met een andere vader dachten we even terug aan vorig jaar. Hoe we een nat pak opliepen. Tot op het vel nat, gewoon doorweekt. Toen liep ik zonder paraplu. Nu heb ik hem bij me en loop in de regenjas. Het helpt om het vertrouwen te vinden, want ik hou het liever droog.

De regen blijft uit ondanks de dreigende vuisten die de wolken maken. Ook draagt Doris de juiste schoenen. Ze heeft geen zere voeten. Ze rent zelfs door het hoge gras. De passerende trein op de spoordijk toetert. Net als vorig jaar. Alleen is het nu droog. Zo brengen we het tot een goed einde. Onderweg gezellig gepraat met andere ouders. En zo ontdek je dat het best leuk is zo’n avond4daagse.

Terugkomdag koraalimprovisatie

Aan het eind van de 3-daagse cursus Koraalimprovisatie in Bergentheim wilden we graag nog een keer terugkomen. We hadden veel geleerd en wilden het geleerde graag op een later moment toetsen.

De dag werd gepland in de Grote of St. Michaëlskerk in Oudewater, de thuisbasis van docent Gerben Mourik. Gisteren begonnen we op het Engelse orgel uit 1862 dat in 2008 een plek kreeg in de Grote- of St. Michaëlskerk van Oudewater. Een fraai instrument dat in combinatie met de ruimte prachtig klinkt.

Natuurlijk durfde ik ook dit keer niet vooraan te staan om mijn kunsten te tonen. Dat vind ik juist zo mooi van deze cursusopzet. Je leert veel van elkaar. Andere deelnemers ondervinden vaak dezelfde problemen . Door de luisteren kom je zelf op de oplossing Ook werken de improvisaties van de anderen heel inspirerend.

Het koororgel leende zich bijzonder goed voor de les. We konden er in een kring omheen zitten. De speelaard en klank van dit instrument gaven eveneens erg veel mogelijkheden. Ik hoorde bij de 5 andere deelnemers duidelijk vooruitgang ten opzichte van de cursus. Het regelmatig spelen van de toonladders in een zetting, werpt zijn vruchten af. De toonladder helpt goed een eenvoudige zetting onder een psalm te spelen. Net als dat het helpt bij het spelen in de juiste toonsoort.

Ik merkte dat ik nog heel veel moet oefenen om vooruit te kunnen komen. Oefening baart kunst, mag misschien een cliché zijn, het is een waarheid als een koe. Aan het einde van dag mochten we even op het grote Kam-orgel uit 1840 spelen. Voor mij was de klank zo overweldigend dat ik er even geen raad mee wist. Wat een volume en wat een kracht.

Zo ging ik naar huis met het gevoel dat er nog veel moet gebeuren. Zeker als ik het komend najaar wil meedoen met de vervolgcursus die Gerben Mourik van plan is te geven in Oudewater.

Het eendje

Op Eerste Pinksterdag zag ik moedereend met liefst 6 kuiken om zich heen dobberen. De kleintjes waren net uit het ei gekropen, zo fijngebouwd en zacht zagen ze eruit. Gisteren bij het lopen over de gracht met de honden, zwom moedereend met slechts 1 nakomeling achter zich aan.

De verklaring van deze reductie in 5 dagen tijd, liet niet lang op zich wachten. Wat verderop in de gracht gooide iemand brood voor de eendjes in het water. Moedereend zag het, vloog op en liet haar jong in de steek. Het diertje piepte hoog en trappelde als in een versneld tekenfilmpje met de pootjes in een schietvaart vooruit.

Het mocht niet deren. Moeder genoot 100 meter verderop van de broodkruimels terwijl haar kleine naar haar zocht. Ondertussen vloog een kluw kokmeeuwen over het water. Het waren niet de gevaarlijksten weliswaar, maar gevaarlijk genoeg voor het prille leven. Het dier schoot nog altijd vooruit als een speedboot en liet een smal spoor na in het water.

De meeuwen hoorden het gepiep en keken aandachtig over het water. Ze kregen het lekkere hapje in de gaten. Het zwom in hun snavel. Niet het water liep in de mond, maar het eten zelf peddelde erin. Ze vormden zich tot een heuse aanvalsformatie en trokken vlak over het water. De poten raakten bijna het wateroppervlak, de snavel scheerde als een schorpioen vooruit.

Het eendje verdween uit mijn zicht toen de meeuw overvloog. Waar het dier was, geen idee. De vogel had hem niet. Ik speurde over het water en zag het kuiken iets verderop bij de waterplanten weer opduiken. Hij was zijn vijand te slim af geweest door onder water te duiken. Hij peddelde opnieuw heel snel met de pootjes. Het diertje vloog piepend en pijlsnel in de richting van zijn moeder. Volgegeten en opgelucht zwom het herenigde gezin verder.

Glazenwassers

Glazenwassers aan het werk in Amsterdam Zuid

De hefboom draait een slag en laat het bakje bengelen over de rand van het gebouw. De koppen van de glazenwassers steken net boven de rand uit. De hefboom stopt met draaien. Het bakje schuift traag mee tot het evenwijdig hangt aan het enorme gebouw. Nu glijdt het bakje omlaag langs het hoge gebouw.

De borden onder het kantoorgebouw waarschuwen voor vallend water. Een paar flinke plassen liggen op de straattegels als overtuigende waarschuwing. Je kunt een aardig nat pak oplopen van de bengelende bakjes. Het water snelt eerder naar beneden dan dat het vastkleeft aan de ramen.

Druppels kletsen op het trottoir en spatten uit elkaar op het steen. Het lint dat om het stukje stoep gespannen staat is niet overbodig. Het houdt de voorbijganger droog en bespaart een nat pak. Gelukkig blijven de glazenwassers beter in hun bakje zitten dan het water in hun emmer.