Het mooiste moment van de dag is de morgenstond. Zeker in deze tijd van het jaar. De zon nog niet op zijn sterkst. Met een beetje geluk kun je er nog in kijken. De vogels zingen en het stadslawaai vormt een achtergrondruis. Bijna niemand wakker, de stad ontwaakt.
Ik kan er zo van genieten, de fietstocht door het park naar het station en na het treinritje de wandeling naar mijn bureaustoel. Ik loop altijd door het stukje weiland en de moestuintjes. Een stukje land dat ongebruikt ligt en ook niet het vooruitzicht heeft snel ontgonnen te worden. Met een beetje mazzel zie ik de hazen lopen.
Of zoals vanmorgen. Ik fietste door het Den Uylpark. De zonnestralen vielen tussen de bladeren door op het natte gras. Het open veld vormde een mistlaag en wat verderop viel het hoge Carlton-gebouw weg in de mist. De zon kreeg genoeg kracht om het silhouet van het gebouw op te roepen.
Wat anders in Amsterdam, daar waren gebouwen in de mist verdwenen. Er was niet veel meer dan het weten dat achter die dikke wolken een gebouw staat. Ik kon het niet zien, maar wist wel dat ze daar stonden. De zon was nog niet zo fel als in Almere en vocht tegen de dikke wolkendeken die tevreden op de grond lag.
En dan vind ik het zo jammer dat iedereen nog ligt te slapen of gapend achter zijn mobieltje zit. Er gebeurt zoveel moois buiten. Je hoeft er een paar stappen voor te zetten. Het kost niks en vat de hele wereld samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten