Dan zijn er de klussen. Ze liggen al een tijdje. Een paar jaar soms. De voortuin bijvoorbeeld. Aan de zijkant van ons huis is een lapje grond van enkele vierkante meters. Niet veel groter dan een krant. Het valt letterlijk buiten ons gezichtsveld waardoor het niet onze prioriteit heeft.
De bomen schieten er elk jaar weer meters uit de grond. Het zijn de esdoorns en andere snelle groeiers die aan de gracht groeien. Ze strooien zo royaal hun zaad over de akker dat zelfs tussen de tegels de bomen wortel weten te schieten.
Het moet een keer gebeuren. Het is zo’n klusje dat wel een keer doet. Morgen, volgende week, volgende maand, volgend jaar. Na het ophogen van de trottoirs door de gemeente konden wij niet achterblijven. De renovatie stimuleert de hele buurt om aan de slag te gaan in het tuintje. De buurvrouw een paar huizen verderop heeft een paar weken terug haar hele voortuintje aangepakt. Het ziet er schitterend uit.
Nu kunnen wij niet achterblijven. Daarom ben ik gisteren begonnen met het verwijderen van het oude hek. De renovatie aan de stoep had de laatste genadeslag gegeven. Daarna ben ik begonnen met het verwijderen van de bomen.
In het voorjaar had ik vlak voor ze bladeren kregen de hoge toppen al gekortwiekt. Nu pakte ik de stammen aan. De bomen moesten er met wortel en al uit. Veel trekken, sjorren en verzagen. De oogst was snel duidelijk: liefst 8 stammen had ik uit de grond getrokken. Een activiteit die ik 4 jaar geleden ook al pleegde.
Nu moet die schutting er echt komen. De komende dagen krijg ik daar hulp bij. Ik hoop dat ik een eind kom. Stiekem hoop ik dat het lapje grond weer duidelijk gescheiden is van de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten