Nog een paar krantenknipsels - Tiny House Farm

We gaan nog even verder met de stukken die ik schreef in de tijd dat ik journalist was bij de Twentsche Courant Tubantia. Ik werkte eerst op de stadsredactie van Hengelo, het jaar erop een jaar voor de redactie Hof van Twente. Bij allebei veel geleerd en heel veel geschreven. Heel veel.

Elke dag schreef ik minimaal 1 artikel, meestal meer dan 1. Ik herinner mij dat ik soms in vakantietijd de hele pagina voor de Hof van Twente verzorgde. Het spreekt voor zich dat ik die dag niet weg kon. Dan was ik alleen aan het schrijven.

Dubbelgevouwen artikelen

De stapel papier in 2 cassettes opgeborgen en eigenlijk niet meer open geweest, sinds ik hier in Almere woon, ben ik begonnen. Het meeste heb ik op de foto gezet. Een paar artikelen die mij dierbaar zijn, heb ik bewaard. Het past precies in een klein mapje. Niet veel meer van die enorme berg oude kranten.

Wel leuk om die artikelen weer door mijn handen te laten glijden. Ik lees over Ria van Leuteren en haar pleidooi voor borstvoeding. Ik heb vaak aan haar gedacht toen Inge borstvoeding gaf. Zelfs de uitgebreide tips die ze gaf, wist ik mij toen nog te herinneren. Ria van Leuteren praatte ook 5 kwartier in een uur.

En al die andere verhalen. Ik heb ooit het idee gehad om er een soort verhalenbundel of roman van te maken. Niet dat ik het ooit gedaan heb. Teveel werk en gedoe. Al ligt er nog steeds een mooi idee van mij op de plank. Wie weet. Als ik straks alle ruimte heb omdat ik zoveel spullen heb weggedaan. Inclusief de inspiratierijke artikelen.

En de oude kranten? Inge kan ze goed gebruiken om te knutselen met de kinderen.

Feelgoodroman

De roman Een lucht vol Franse dromen van Michelle Visser is een feelgoodroman. Het eerste deel van deze serie, Het huis met de blauwe luiken, heb ik niet gelezen. Deze 2 boeken staan in schril contrast met de reputatie die Michelle Visser heeft. De boeken Véronique en Opstand zijn namelijk historische romans.

De nieuwe roman Een lucht vol Franse dromen vertelt het verhaal van Anneloes Beekman in Frankrijk. In het eerdere deel verlaat ze haar man Edward. Ze heeft hem betrapt op vreemdgaan en besluit bij hem weg te gaan. Ze vertrekt naar Frankrijk en wordt verliefd op een huis. Daar begint ze uiteindelijk haar eigen chambre d’hôte: Chez Loes.

Teren op reserves

In Een lucht vol Franse dromen maken de opwelling en opstartproblemen plaats voor het uitbreiden van de activiteiten om beter in haar levensonderhoud te voorzien. De chambre d’hôte op zich is niet genoeg om van te kunnen leven. Ze teert nog op haar reserves, of zoals ze het zelf noemt, het geld van Ed. In deze roman probeert ze zich meer en meer zelf te bedruipen.

En ze weet zich goed staande te houden in het kleine Franse dorpje Pommiers. Ze is onderdeel van de gemeenschap en integreert meer en meer in het Franse plattelandsleven. Al heeft ze ook moeite met de jacht en hoe de boeren verder omgaan met dieren.

Ze wordt nog altijd geholpen door de handige klusjesman en ook Nederlander Sjoerd. Hij heeft van de bouwval die ze kocht, iets weten te maken. Nu leeft ze in een huis waarin alles spic en span is. Alleen mist ze het gezelschap van een man.

Weinig gevaar bespeuren

In de roman Een lucht vol Franse dromen krijgt haar leven in Frankrijk steeds meer vorm. In het boek zijn ondanks de zorgen of ze het wel redt en daarom terug naar Nederland zou moeten, weinig gevaren te bespeuren. Daarmee blijft ook een groot deel van spanning voor de lezer weg.

Het verhaal kabbelt voort. Niet dat daarmee het verhaal niet interessant is. Zeker, je beleeft het wel en wee van Anneloes. De zorg voor haar gasten en de verhalen die de gasten met zich meebrengen. Verder krijgen de verhalen van de mensen in het dorp veel aandacht. Zo worstelt Sjoerd met een zoon die hij niet mag zien van zijn ex-vrouw.

De eigenaresse van de bistro Au Bon Accueil in het dorp, Georgette heeft weer veel moeite met haar dochter Brigitte. Brigitte ervaart het dorp Pommiers als verstikkend en wil niets liever naar de grote stad. Ze droomt ervan een bestaan op te bouwen in Parijs. Haar ouders zien hier echter alleen maar gevaar in.

Ideaal vakantieboek

De komst van de kunstschilder Valentin – hoe toepasselijk is zijn naam – verstoort het evenwichtige leventje dat Loes gevonden heeft. Hij is niet alleen gepassioneerd als het gaat om schilderen. Hij heeft ook een oogje voor vrouwelijk schoon. Niet alleen Brigitte krijgt veel belangstelling van hem, ook Loes weet hij te veroveren. Ze leeft helemaal op in zijn aanwezigheid. Het verhaal over de gepassioneerde seks met haar gast, haalt zelfs De Telegraaf.

Allemaal verhalen die aan bod komen in Michelle Vissers roman Een lucht vol Franse dromen. Het heerlijke van het lezen van dit soort boeken in de zomervakantie, is dat het je helemaal in (Franse) vakantiesfeer brengt. Het is genieten van het zonnetje en het najaar op het Franse platteland. Zelfs de sneeuw aan het eind van de roman, haalt je niet uit die zomerse sfeer die de roman bij je losmaakt.

Dat er weinig spannends in te bespeuren is, neem je voor lief. Mogelijk is dat de smaak van een feelgoodroman. Het verhaal suddert zoetjes vooruit. De schrijfstijl van Michelle Visser helpt hier goed bij. Ze weet je te pakken in haar verhaal. Het is alsof je een lekker stuk taart eet. Je hebt niet in de gaten dat je eet en toch vult het. En dan moet je altijd oppassen dat je even daarna dit soort boeken laat liggen. Voor je het weet, lees je er teveel van en word je misselijk.

Michelle Visser: Een lucht vol Franse dromen. Amsterdam: Meulenhoff Boekerij, 2017. ISBN: 978 90 225 7818 6. Prijs: € 15,00. 336 pagina’s. Bestel

Improvisaties en eigen werk

De improvisatie van Geerten Liefting in de Domkerk is op een thema dat Jan Hage vlak voor het concert overhandigt aan de concertant. Geerten Liefting is niet voor niks de winnaar van het Haarlemse improvisatieconcours vorig jaar. Het optreden in de Dom is onderdeel van zijn prijs. Jan Hage daagt hem uit met een interessant thema.

Helaas valt het voorspelen van het thema enigszins weg in rumoer buiten de kerk. Er is een soort competitie minivoetbal bezig op het Domplein, maar gelukkig staat de improvisatie als een huis. Hier vermengt Liefting de klankwereld van Alain en ook wel van Florentz tot een heel eigen geluid. Ik kan vooral genieten van de ritmes die hij goed weet over te brengen.

Iets soortgelijks gebeurt in het kersverse “Prelude”. Een compositie waarvan de inkt nog maar net is opgedroogd en die een première doormaakt in Utrecht. Geerten Liefting belooft dat het het eerste is van een grote Suite in wording. Dat is een mooi vooruitzicht.

De Prelude omschrijft Geerten Liefting zelf als een ADHD-stuk, maar ik ervaar het als een brede klankwereld met veel variatie. Fraai spel rond dezelfde toon. Hier hoor ik veel verwantschap met de klanken van Jehan Alain. Gregoriaans aandoend koraal, met mooie herhaling in uitkomende stem, echo in het pedaal. Later veel echo’s.
De accenten op de dissonante akkoorden waardeer ik erg. Hij houdt ze lang genoeg aan om de enorme rijkdom aan klanken te onderscheiden. Dat is ook echt iets voor het orgel. Geerten Liefting gebruikt dit sterke element van het orgel heel overtuigend.

De afsluiting met de “Toccata” van Louis Vierne (1870 – 1937) uit zijn 2e Suite, is een mooie hekkensluiter van dit bijzondere concert. Geweldig om hier bij te mogen zijn. Geerten Liefting is een veelbelovend talent, waarvan ik later nog veel hoop te horen.

Hoe anders dan de andere improvisatietalenten van Nederland. Hij is zeker een welkome aanvulling op de rest. Al hoor ik veel verwantschap met iemand als Gerben Mourik. De klankwereld van deze organisten ligt in Frankrijk, waarbij Gerben Mourik wat sterkere Duitse invloeden heeft.

Ik ben heel benieuwd of het eens mogelijk zou zijn deze verscheidenheid aan improvisatiekunst eens samen te brengen. Het zou de improvisatie op orgel misschien weer een stapje verder brengen.

Veel verrassingen

Dit concert van Geerten Liefting in de Domkerk bestaat uit veel verrassingen. Dit geldt zeker voor “Thème et Variations” van Marco Enrico Bossi (1861 – 1925). Een voor mij onbekend orgelwerk. De variaties bieden veel kans om de enorme klankrijkdom van het Domorgel te demonstreren. Al blijft het hoogtepunt van deze variatiereeks in de afsluitende Fuga. Magistraal. Het maakt eigenlijk alle voorgaande variaties overbodig. Of zou dit een truc van de componist zijn: eindigen met het hoogtepunt.

De “Aria” van Jehan Alain klinkt prachtig in de Domkerk. De ritmes werken aanstekelijk. Die ruimte die zo meewerkt en waarbij de fluiten zo intiem klinken. Het rustige, Gregoriaans motief aan het einde krijgt de hele Domkerk muisstil. Zelfs de herrie buiten verstilt. Alleen met de muziek. Onvergetelijk.

Een componist die je ook weinig hoort op concerten en die Geerten Liefting hier in de Domkerk laat horen: de leerling van Messianen: Jean-Louis Florentz (1947 – 2004). Florentz liet zich niet alleen door het katholieke geloof inspireren, hij maakte ook veel studie van Afrikaanse muziek en was vaak in Ethopië te vinden.

Die vermenging van Arabische en Afrikaanse muziek is duidelijk terug te horen in “Dis-moi ton Nom”, vertel me je naam. Wat een ritmiek! Geerten Liefting weet dit muziekstuk prachtig te vertolken in de Domkerk. Het Bätzorgel leent zich goed voor deze klankverscheidenheid. De ruimte doet de rest. Het orgel en de ruimte vormen hier in de Utrechtse Dom wel dé combinatie. Beter kan niet.

Lees verder: Improvisaties en eigen werk

Rijke klankwereld in Domkerk

Het concert van Geerten Liefting, winnaar van onder andere het improvisatieconcours van Haarlem, in de Domkerk is mede een reden om naar Utrecht te fietsen. Het is een rijk programma dat de organist van de Bonaventurakerk in Woerden heeft samengesteld. Veel onbekend werk, eigen werk en improvisaties.

De transcripties van werk van Sergei Rachmaninov vallen onder het thema van de zomerconcerten in de Utrechtse Domkerk. Het thema is transcripties, waarmee Geerten Liefting mooi aansluit bij de rest van de programma’s. Concertgevers moeten minimaal 1 transcriptie opnemen.

Geerten Liefting kiest voor 2 werken van Sergei Rachmaninov, bewerkt door Reize Smits. Het openingswerk Preludium in g is een prachtige compositie om het concert mee te openen. Lekker meeslepend, mede door de tongwerken aangezwengeld. Het Vocalise dat volgt, komt bij mij wat minder binnen. Waardoor dit komt, is mij niet helemaal duidelijk. Het is namelijk een prachtig stuk dat normaal wordt uitgevoerd met piano en cello als solo-instrument.

Misschien dat het stuk teveel wordt opgeslokt door de ruimte of dat het stuk te vroeg geprogrammeerd staat. De uitvoering is namelijk heel mooi, prachtig gedragen tempo en rustige uitkomende stemmen met de prestant van het rugwerk. De melancholie weet Geerten Liefting heel sterk over te brengen.

Lees het vervolg: Veel verrassingen

Grens bewaken - Saartjes hernia (7)

Hoe gaat het met de hernia van onze Saar? Ze maakt het bijzonder goed. We hebben de benchrust iets verruimd. Het geldt ook als ze rustig in de mand ligt. Merken we dat ze te wild is en te vaak uit de mand gaat, dan moet ze in de bench.

Tot nog toe werkt het heel aardig. Al merk ik wel dat het best lastig is om de grens te bewaken. We breiden het rondje lopen steeds verder uit. Gingen we eerst tot de rand van het park, nu durf ik er al een eindje in te lopen. De band gaat al niet meer om haar middel. Ze springt er namelijk steeds uit.

Dan is het vooral goed opletten. Zo liep ik gisterochtend voor het eerst tot het eind van het eerste grasveld met de bomen. Daar kreeg Saartje het wel moeilijk. Bij het snuffelen aan een graspol, ging ze even zitten. De poten niet mooi recht naar beneden, maar opzij.

Op die momenten merk je dat je hond nog echt hernia heeft. De oefeningen werpen vruchten af. Wel heeft ze nog een paar eigenaardigheden, zoals wippende pootjes als ze plast. De kracht zit nog niet helemaal in haar poten, maar we zien nog elke dag vooruitgang.

Inge heeft de filmpjes die ze in de eerste dagen maakte, gekoppeld aan de filmpjes die ze later schoot. Je ziet hoe snel ze vooruit is gegaan. Het geeft hoop voor de toekomst. Het zou best weleens kunnen dat het helemaal goedkomt met onze Saar.

Krantenknipsels - Tiny House Farm

Bij het opruimen kom je veel dingen tegen waarvan je wel het bestaan weet, maar dat je ze eigenlijk vergeten bent. Een voorbeeld: de vele artikeltjes die ik schreef in de tijd dat ik bij de Twentsche Courant Tubantia werkte.

Ik heb – trots als ik er op was – veel bewaard. Elke dag als ik uit mijn werk kwam, probeerde ik de krant van een dag eerder te bemachtigen. Lukte niet altijd, maar bij elkaar genoeg om in 2 tijdschriftcassettes te bewaren, dubbelgevouwen zitten ze erin.

Bijzondere verhalen waarbij dan weer de herinneringen omhoog komen. Wat een belevenissen! Ik geniet ervan als ik de artikelen weer lees. Ik zie soms de geïnterviewden voor mij. Dan weet ik weer hoe ik soms onder de indruk kon zijn. Zoals van een asielzoekersgezin. Het was in de tijd van de discussie over het Generaal Pardon.

Of dat andere: de eerste rechtbankbezoek en het bijbehorende verslag. Ik kwam terug op de redactie en zei tegen mijn chef Jan Bengevoord: ‘Maar daar kunnen we niet over schrijven. Dat is gewoon een zielig verhaal.’ Waarna hij reageerde: ‘Dat is juist de reden om erover te schrijven.’

Doorschuiven

Wat ik overigens frappant vind is dat het publiek bij het concert in de Nicolaikerk eerst rond het Sweelinckorgel in het midden van de kerk zit. Als het concert van Toon Hagen zich verplaatst naar het hoofdorgel, schuift het publiek meer naar de westkant van de kerk.

Ik kies een plekje vooraan en vraag me later af of het niet te dicht bij het orgel is. Zeker in het slotstuk komt het instrument best op me af. De intonatie zonder compromissen maakt het instrument extra scherp. Dan kun je de ruimte inderdaad misschien wat beter mee laten spelen door verderop te zitten. De gedachte dat ik iets zou missen, speelt mee.

Het stuk van Toon Hagen zelf “Morning dance” is rustiek opgebouwd. Ook mooi gespeeld op de fluiten van het hoofdorgel. Het is een heel spannend instrument, demonstreert Toon Hagen. De compositie is geïnspireerd op psalm 104, waarin heel de natuur God lof zingt. Toon Hagen weet het in fraaie lijnen uiteen te zetten, mooie motieven die geleidelijk in elkaar overgaan. Zeker ook omdat de ritmes eveneens geleidelijk verschuiven.

De muziek van Bach is muziek waar je niet op uitgekeken raakt, volgens Toon Hagen. Het legatospel van Bachs orgelkoraal “Wir Christenleut”, BWV 612 uit het Orgel=Büchlein is eigenlijk best gedurfd op dit orgel. Grenst soms tegen het houdbare aan, maar Toon Hagen weet hiermee een heel andere kant van het instrument op te roepen. Gedurfd omdat het gevaar van de brei dreigt, maar hij pakt erg mooi uit.

Voor Toon Hagen blijven de 6 Triosonates van Bach muziek die je tot in het oneindige kunt uitvoeren. Hij verrast vanmiddag met de zware registraties op de eerste Triosonate in Es, BWV 525. Een muziekstuk dat meestal heel subtiel en fijngevoelig wordt uitgevoerd. Het levert best verrassende elementen op.

Daarmee komt het slotstuk, de feestelijke “Preludium en Fuga in G”, BWV 541 nog extra onder druk te staan. Glasheldere mixturen in combinatie met een heel strak, bijna zakelijk. Dan komt het best op je af als je best wel dicht op het orgel zit.

Al blijft het geweldig om het einde zo mooi groots en meeslepend te horen. De Fuga krijgt daarmee het volle werk dat het verdient!

Wind van binnen

Beetje vreemd als je 3 uur gefietst hebt, de spieren nog loeiheet zijn van de beweging. Eigenlijk had je wat meer moeten drinken onderweg. Je hoofd is nog knalrood en dan stap je een orgelconcert binnen. Luisteren, terwijl de wind van buiten nog in je oren suist, hoor de wind binnen. Dat is het concert van Toon Hagen in de Utrechtse Nicolaikerk.

Als ik mijn fiets op slot zet, begroet een vrouw mij vriendelijk. Ze vraagt of ik ook voor het concert kom. Ik knik. ‘Mooi hè?’ Ze geniet al met haar hele gezicht. Ik durf niet altijd zo vooringenomen een concert te beginnen, maar haar enthousiasme is aanstekelijk.

Eerst even acclimatiseren. Ik heb behoorlijke last van spierkramp, te fanatiek begonnen en niet genoeg gedronken. Maar ik ben wel op tijd en daar was het mij allemaal om te doen. Nu moet ik even op de blaren zitten, besef ik.

Toon Hagen begint met Johann Gottfried Walter (1684 – 1748) op het Sweelinckorgel. Wat een prachtig instrument is dit. Heel fijngevoelig en lichtvoetig. Best een grote dispositie voor zo’n instrument en wat een geluid. Je raakt er helemaal van vervuld. Het verveelt eigenlijk nooit.

De variatiereeks “Jesu, meine Freude” van Walter leent zich erg goed voor dit instrument. Toon Hagen kiest mooie, eenvoudige registraties en houdt het heel dicht bij de bron. Daardoor weet hij de spanning mooi op te bouwen en laat veel aspecten van dit bijzondere orgel horen. Al krijg ik na het horen van dit muziekstuk vooral behoefte om nog meer te willen horen.

De aanpak die Toon Hagen juist op het Sweelinckorgel kiest, subtiele registraties, verschuift hij naar bredere en vollere registraties op het hoofdorgel van Marcussen. Het instrument leent zich daar erg goed voor, ontdek ik. Het geeft de bekende muziekstukken van Bach een nieuwe glans.

Lees morgen het vervolg van mijn verslag over het concert van Toon Hagen op de orgels in de Utrechtse Nicolaikerk: Doorschuiven.

Slechts 1 vijand hoeven bezweren...

De concerten zijn geweldig. Extra mooi om helemaal op eigen kracht hier naartoe te zijn gekomen. Ik besef wat voor een gigantisch voorrecht mensen hebben die hier in de buurt wonen. Je hebt hier elke zaterdag meerdere prachtige orgelconcerten in de zomermaanden.

De terugweg zou de ergste regen moeten komen, heeft mijn buienrader vanmorgen nog voorspeld. Daarom snel weer uit Utrecht. Dit keer pak ik een stuk van de Vecht om daarna via Nigtevecht en onder Weesp langs naar huis te rijden.

Ook nu veel wolken, maar ze spelevaren vooral langs de zon. Dat ik worstel met wel of niet de jas aan, is meer een luxeprobleem. Ik geniet van de prachtige huizen langs de route. Ik kom zelfs het oude kraampje langs de weg tegen met fruit. Alleen nog appels. Jammer, maar ik neem ze wel mee. Ik kan goed een appeltje voor de dorst gebruiken.

Alle toehoorders aan het strand van Almere voor het festival Zand lijken het ook droog te houden. Boven het verkeersgeraas hoor ik de dreun van het festival. Ik rij maar om, omdat ik op de heenweg teveel last had van de festivalbezoekers. Ik kon er amper langs.

Zo kom ik kurkdroog thuis. Wel een flinke bries de hele weg. De heenweg vooral bij Maartensdijk en Groenekan. Terug veel wind bij Vreeland en Nederhorst den Berg. Maar daar het schitterende fietspad tussen de plassen en door het veengebied. Dat maakt alles weer goed.

Dus eigenlijk heb ik vandaag slechts 1 vijand hoeven te bezweren, de wind. De andere hield zich op een heerlijke afstand.

Lees morgen de bespreking van het concert van Toon Hagen: Wind van binnen

2 fietsvijanden bezworen

Bij het fietsen in Nederland zijn er 2 grote vijanden: wind en regen. Deze vakantie is vooral opgegaan aan opruimen, maar eigenlijk heb ik mijn hele vakantie voorgenomen deze zaterdag naar Utrecht te gaan. Op de fiets, als compensatie omdat ik geen fietsvakantie heb gehad.

Het idee een echt orgeldagje. Eerst om 13 uur het concert in de Nicolaikerk van Toon Hagen en daarna naar de Domkerk voor een concert van Geerten Liefting. Het leukste zou het zijn om op de fiets te gaan.

Daarom volg ik al de hele week wat de voorspellingen zijn. Niet zo gunstig. Die hele fietsrit dreigt zo in het water te vallen. Niet gelijk in paniek raken, is mijn ervaring. Het valt soms zo erg mee dat er uiteindelijk niks valt.

Hoe dichter de dag nadert, hoe meer het ernaar uitziet dat er veel regen zal vallen. Met donderdag in het achterhoofd, kan dit niet goed gaan. Daarom besluit ik de avond voor vertrek maar niet op de fiets te gaan. Bovendien zal het ook nog flink koud worden.

Maar als ik dan ’s ochtends met de honden loop, bedenk ik mij dat het doodzonde is om niet op de fiets te gaan. Wat een heerlijk weer is het. Nu moet ik wel opschieten. Ik moet uiterlijk 10 uur vertrekken. Snel boterhammen smeren, waterflessen mee en gaan met die banaan.

Zo rij ik om 10 uur weg. Donkere wolken boven Almere Poort waar ook een heel klein spatje uit valt. Ik zie een paar druppels op mijn shirtje. Dat is alles. De wolken zijn vandaag vooral mooi om naar te kijken. Net als de vele wolkenformaties die ik onderweg tegenkom. Teveel om allemaal op de foto te zetten.

Overal veel zon, heel soms een wolk voor de zon. Maar het is meer een spel tussen de zon en het dikke wolkendek. Ik geniet van de route die ik neem, over de Bussumerheide. Sommige paden heb ik niet eerder gereden. Zoals het bruggetje over de A27 in de richting van Maartensdijk en zo via Groenekan naar Utrecht.

Lees het vervolg: Slechts 1 vijand hoeven bezweren…

Met sprongen vooruit - Saartjes hernia (6)

Saartje gaat letterlijk met sprongen vooruit. Het lopen met de sling is geen optie meer. Ik probeer haar rug nog te ondersteunen bij het lopen, maar ze springt gewoon behendig uit de sling.

Daarom heb ik het maar opgegeven en loop ik zonder ondersteuning een rondje. Het wandelingetje vanmorgen voor het eerst weer een klein stukje uitgebreid. Nu ook een stukje door het gras. Ze vindt het heerlijk en geniet. Je ziet het omdat ze kwispelt tijdens het lopen. En vooral geniet ze van lekker snuffelen. Af en toe steelt ze een pluk gras dat is blijven liggen na het grasmaaien.

Ze gaat zo hard vooruit dat ze zelf denkt dat ze helemaal beter is. Gisteravond sprong ze in haar enthousiasme op de bank. Zonder nadenken liep ze bijna door tot de rugleuning. We corrigeerden haar snel en wilden voorkomen dat ze van de bank af zou springen. Natuurlijk waren we te laat.

Later met wandelen wist ze niet alleen uit haar sling te springen. Ze kwam ook uit het tuigje en liep zo het taluud af naar de gracht. Hemeltje. We moeten haar echt in de gaten houden.

Daarom nog heel veel in de bench. Vanmorgen toen ik alleen was, mocht ze in het mandje blijven liggen nadat ik haar uit de bench had gelaten. Teuntje was in de bench gekropen en maakte er een lekker nestje om even te liggen. Zo hadden de dames ongemerkt van plekje geruild.

Het gaat dus erg goed. Zo goed dat we extra moeten opletten dat het niet te wild gaat. Gelukkig maar. Ik merk dat het mij heel vrolijk maakt. Goed de oefeningen blijven doen en veel blijven lopen, zodat ze weer krachtige spieren krijgt. En dan vooral hopen dat de hernia nooit meer terugkomt.

IJsvogeltje - Lepelaarplassen (4)

Ik roep Inge en Doris er ook bij. Inge heeft haar fototoestel paraat en schiet een paar prachtige foto’s. Het is de eerste keer dat ze het ijsvogeltje ziet. Een extra bijzonder moment en ik denk terug aan de keer dat ik het vogeltje hier voor het eerst zag. Blijft een fantastisch moment om dit beestje te spotten. Het onverwachte moment dat je ineens zo’n vogeltje in het vizier krijgt. Dat blijft heerlijk om mee te maken. Die kick lijkt nooit te veranderen.

Verder is het natuurlijk gewoon lekker om te genieten van de rust. Te zien hoe de zon steeds verder wegzakt en je uiteindelijk in die bol kan kijken. Te worden opgevreten door de massa’s muggen die om je hoofd zoemen, maar ook op je arm, in je nek of op je oor zitten, prikken en aan je bloed sabbelen. Het ruisende riet dat deze plek tot een ware idylle maakt. Je bent blij dat er muggen en hardpratende gasten zijn. Anders zou het hier teveel op het paradijs gaan lijken.

Tot het moment er echt is: je moet weer terug naar huis. Je hobbelt over de gaten weer terug naar huis. Soms klapt je onderkaak tegen je bovenkaak omdat het gat iets groter is dan je dacht. Dan weer op het fietspad naar huis, ingehaald door stinkende brommertjes en je ziet de vuurtjes hun rook op laten dwarrelen bij de dagcamping. Auto’s met de deuren open en de muziek bonkend.

We redden het net voor de lantaarns aangaan in ons eigen park. Zo stoer als we heen fietsten over het fietspad, zo kiezen we nu het glibberige modderpad langs de kikkerpoel. Lekker snel thuis, rakelings langs de brandnetels. Het park is al leeg en verlaten. Net als ons hoofd. Heerlijk terug van een avondje in de natuur. Een heus avontuur.

Lepelaarhut - Lepelaarplassen (3)

Wij duiken het paadje in naar de uitkijkhut, de Lepelaarhut. Ik geniet altijd weer om hier te fietsen. De zon staat mooi laag en schijnt schuin door het bladerdek van de bomen. Een heel grote groep mensen loopt ons tegemoet. Ik fiets voorop en heb niet zo in de gaten dat de anderen achter mij niet zo snel worden opgemerkt door de grote groep mensen. Doris rijdt tegen een jongen aan die ze passeert. Een paar mensen van de groep kijkt kwaad achteruit in mijn richting. Het is niet helemaal duidelijk wat ze van ons verwachten.

Als we de hut binnenstappen, kijk ik meteen omhoog en zie boven de deur de jonge zwaluwtjes mij aankijken. Ze kijken enigszins eigenwijs terug. Als ze zich eentje omdraait, beginnen de anderen luid te piepen. Ik vraag me af hoe zij zich hier zo binnen de wankele muren van dit nest gebouwd van riet en modder weten te houden. Als het jong is omgedraaid, vallen de keuteltjes naar beneden. Op die plek in de hut zit een flinke berg met vogelpoep. Ze houden het nest in elk geval keurig schoon.

De zon schijnt vol door de kijkgaten van de hut naar binnen. Als een van de ouders van de zwaluw nadert, beginnen de jongen al te piepen. Ze vliegen recht op de hut af, maar zwiepen vlak voor de hut af en maken zo een bocht om via de deur naar binnen te vliegen. Al vliegend geven ze een jong het vliegje in de bek en verdwijnen dan door een kijkgat naar buiten. Het gaat af en aan. Hoe de ouders weten wie van de 5 er gehad heeft en wie nog niet, blijft mij een raadsel.

Ik tuur over het water in de richting waar vaak het ijsvogeltje zit. De verrekijker van opa bewijst zijn diensten, want ik zie iets tussen het hoge riet zitten. Het is mij niet helemaal duidelijk wat het nou eigenlijk precies is. Een lijster of een rietvogel? Als ik goed door de kijker van opa staar, zie ik tot mijn verbazing dat het een ijsvogeltje is. Duidelijk een jong, de vleugels zijn namelijk nog niet zo blauw als bij een volwassen exemplaar.

Lees verder: ijsvogeltje

Zilverglans - Lepelaarplassen (2)

Ik merk wel dat deze zomerzon al wat minder hinderlijk wordt. Je kunt er zelfs al een beetje tegenin kijken. Het schijnsel van deze avondzon geeft de wilgenbomen langs de route die schitterende zilverglans. Zo van een afstand is dat echt genieten om naar die wuivende boomtoppen te kijken.

We nemen het brede bruggetje over de vaart die de Noorderplassen en de Lepelaarplassen van elkaar scheidt. Alleen een dunne reep land ligt tussen de vaart en de Noorderplassen. Soms varen hier bootjes en ik zie vaak de sporen van bevers. Als er bevers zitten, dan moeten ze hier zitten, denk ik.

Ik tuur langs de waterkant, maar zie geen beweging. Soms een eend of een andere drijfsijs. Het begint hier tussen de bomen al wat schemeriger te worden. We treffen ook niet veel tegenliggers. Niet heel gebruikelijk op deze plek. Ik zie alleen langs de waterkant een visser zitten. Een van het schimmige type dat ik verdenk dat hij de gevangen vis straks echt oppeuzelt boven een vuurtje.

Dan het open veld naast de dagcamping. Ik zie hier de laatste tijd vaak mensen die er een andere levensstijl op nahouden en die minder goed matcht met een zorgvuldige omgang met de natuur. Ze maken veel kabaal, stoken vuurtjes die soms verdacht veel hebben van een onbeheerste brand en ze laten soms ook een flinke bende achter. Laatst stond hier een moeder met haar zoontje vuurwerk af te steken. Niet bepaald gedacht vanuit de natuur. Terwijl wij keken naar de vogels in de uitkijkhut, hoorden we de vuurpijlen en knallen van het vuurwerk.

Lees verder: Lepelaarhut

Zomeravond in de Lepelaarplassen (1)

De Lepelaarplassen op een zomeravond. De avonden in augustus worden al korter. Als we rond 19 uur op de fiets stappen voor een klein avondtochtje langs de Lepelaarplassen staat de zon nog iets hoger dan ik een paar weken geleden meemaakte.

Ik fietste hier toen rond de klok van half 9. Nu rijden we een klein uur eerder op hetzelfde punt waar ik toen fietste na afloop van een barbecue bij een collega.

We turen in de eerste overdekte uitkijkhut naar de vogels. In het water voor de hut zitten vooral ganzen. Terwijl we door de verrekijker van opa kijken, vliegen de ganzen op. In groepjes tegelijk. Het lijkt als een bevel. Eentje zet de poten op het water en vertrekt in een fladdertocht. Al gakkend en gillend vertrekken de ganzen.

Zo zitten we na een paar minuten kijken met beduidend minder vogels voor ons. Al is de populatie geslonken, het vertrek van de ganzen geeft ons meteen een beter zicht op de vogels die er al zaten. Vooral de dodaars en de watersnip vallen nu extra op.

Verderop in de uitkijkpost met de naam Kiekendief is niet zoveel nieuws te bespeuren. Voornamelijk slobeenden en een enkele dodaars. De ganzen zijn hier ook vertrokken. De zon gaat steeds mooier boven het water staan. Al schijnt hij nog best een beetje fel, waardoor een deel van het uitzicht wat minder goed te zien is.

Lees verder: Zilverglans

Meer praatjes - Saartjes hernia (5)

Het gaat erg goed met Saartje en het herstel van haar hernia. Ze loopt steeds beter en krijgt meer en meer praatjes. De hele dag in de bench zitten, vindt ze helemaal niks. Ze moppert dan de hele tijd door te blaffen en nukkig grommetjes uit te delen.

Als ze naar buiten mag is ze helemaal gelukkig. Daarom oefenen we ook met kleine rondjes lopen, gesteund met een mitella rond haar achterlijf. Het mag allemaal niet te wild, maar soms ziet ze kans om toch de kamer in te sprinten. Dan glibbert ze over de gladde vloer. Het mag niet, maar ga dat maar eens tegen.

Het goede nieuws is gisteren bij de dierenarts van dierenkliniek De Haardstede in Huizen bevestigd. Mevrouw Bavelaar, de orthonanuele dierenarts, vindt ook dat Saartje goed betert. De conditie is erg goed en de wil is er ook.

Meteen een check van de rug. Een enkele wervel zat nog niet helemaal goed en ook haar nek zat een beetje scheef. Dat komt vooral door de inspanning in het voorlijf. De reflex in de achterpoten is er nog niet helemaal. Het is afwachten of dit terugkomt of dat dit een restant is dat overblijft van de hernia.

Dat betekent dat we steeds meer mogen gaan doen. Zo gaan we 5 keer per dag 5 minuten met haar wandelen. Dan heeft ze wat anders om handen dan alleen die bench. Mogelijk dat ze zich dan ook wat kalmer in de bench houdt.

Lees verder: Met sprongen vooruit

Eerste Wereldoorlog in paviljoen - Huis Doorn (3)

In het paviljoen bij Huis Doorn staat de tentoonstelling over Nederland in de Eerste Wereldoorlog. The Great War krijgt in Nederland veel minder aandacht dan de Tweede Wereldoorlog. Terwijl de Tweede Wereldoorlog veel minder goed te begrijpen is als je de gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog niet meeneemt. De ruimte in de garage, maar ook in de glazen ruimte die naast de oude garage is gebouwd, geeft een overtuigend beeld van de gruwelen in deze oorlog.

De elektriciteitsdraden waarmee de Belgen werden tegengehouden om te voorkomen dat ze naar Nederland zouden vluchten, maquettes van de kampen waarin ze verbleven, een grote zeemijn en een model van een Duitse U-boot, laten zien dat het ook voor Nederland geen vrede was.

De moeilijkheden in ons land zijn natuurlijk niet te vergelijken met de oorlogsverschrikkingen in België, Frankrijk en Duitsland, maar ze laten wel zien dat de oorlog ook voor Nederland zijn impact heeft gehad.

De levensgrote tijdtabel aan de lange muur van de garage geeft een overzicht van de gebeurtenissen in de oorlog. In de eerste dagen van de Eerste Wereldoorlog stapelen alle gebeurtenissen elkaar in heel snel tempo op. De blunders verhinderen niet dat Europa in een verschrikkelijke oorlog terechtkomt.

Overigens lijkt de Duitse beslissing om alle boten op de Atlantische Oceaan neer te halen, het regelrechte doodsvonnis te zijn geweest. Daarmee haalt het een land dat zich tot dan toe redelijk afzijdig hield, binnen in een oorlog die dan kansloos wordt.

Van alles is te zien bij de tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog van scheerdozen tot aan een opengesneden boek om smokkelwaar te verbergen. Ook de gereconstrueerde beha van Mata Hari en de kralenketting die ze droeg, geven een beeld van de beroemde spion. Ze kreeg precies een eeuw geleden voor een Frans vuurpeleton de doodstraf op verdenking van spionage-activiteiten. De raadsels rond Mata Hari hebben een gigantische stapel boeken en verhalen opgeleverd. En ze blijft na een eeuw nog altijd fascinerend.

Zo kom je heerlijk verrijkt weer buiten na het bezoek aan het paviljoen. Een fantastische aanwinst bij de rest van het museum. Het huis geeft een mooi inkijkje in de geschiedenis die aan de Eerste Wereldoorlog voorafgaat. De tentoonstelling in het paviljoen laat zien wat de impact van deze oorlog is geweest voor Nederland en de rest van Europa.

We genieten nog even na van het zomerzonnetje en wandelen over het prachtige park. Het veld met de rode klaprozen – het symbool voor de Eerste Wereldoorlog – is nog niet helemaal vol in bloei. De papavers komen er meer en meer. Daarmee is deze plek ook een mooie plaats geworden om stil te staan bij de Eerste Wereldoorlog en alle slachtoffers die toen gevallen zijn.

Winnie the Pooh - Huis Doorn (2)

In de vestibule van Huis Doorn zien we een tijdelijke tentoonstelling klaarstaan die momenteel wordt ingericht over de tekenaar Ernest Howard Shepard (1879 – 1976). Hij is beroemd geworden door zijn tekeningen bij de verhalen van Milne over Winnie the Pooh.

In de Eerste Wereldoorlog diende de illustrator aan het front in de loopgraven. Directe inspiratie voor hem en Milne is Winnipeg, de oorlogsmascotte van de Britten in de Eerste Wereldoorlog.

De tekeningen zijn nog verborgen achter het plastic van het transport, maar ze zien er heel indrukwekkend uit. Het is slechts een kleine wand die staat opgesteld in de vestibule van het huis. De tentoonstelling Kunstenaar in oorlogstijd zal later worden geopend.

Het is een interessant bezoek aan het huis. Je komt iedere keer weer iets anders te weten. Bijvoorbeeld in de werkkamer van de keizer, waar naast het bureau met de ergonomische zadelstoel, nu weer helemaal hip als kantoormeubilair, een kleine sofa voor de teckel. De keuze voor een stoel als zadel heeft niks met ergonomie te maken. De keizer vond dat de beste beslissingen in het zadel genomen worden.

Zo staan we even later weer buiten. Het zonnetje breekt heerlijk door en we peuzelen de meegebrachte boterhammen lekker op voor de garage. In de garage heeft de keizer zijn grote keizerlijke Mercedes Benz gestald, maar nu is de ruimte omgebouwd tot een prachtige expositieruimte.

Lees het 3e en laatste deel: Eerste Wereldoorlog in paviljoen

Huis Doorn in vakantietijd

Het is vakantie en tijd voor een vakantie-uitje tussen al het opruimen. We gaan naar Doorn omdat het weer wisselvallig zal zijn en we toch even lekker weg willen. We bezoeken Huis Doorn, een bezoekje aan de keizer. Onderweg stortregen. Het is echt geen lekker weer.

We zijn veel te vroeg, merken we als we aankomen. Het regent nog en Huis Doorn zit nog dicht, gaat pas om 13 uur open. Daarom gaan we nog maar even het dorp in. We willen nog graag brood halen en de bakker is open. Een mazzeltje vertelt het bord voor de deur van de bakker. Om 14 uur sluit hij vanwege de speciale zomeropeningstijden.

Terug bij Huis Doorn zijn we de eerste gasten als de kassa om half 1 opengaat. We lopen door het park in de richting van het huis. Het is een prachtig park. De bomen staan op hun zomerbest. De bijzondere duiventil in het weiland, het komt uit de 19e eeuw en heeft een bijzondere vorm.

De rondleiding is door een meneer in een geel ruitjescolbert. Hij vertelt langdradig over de verschillende voorwerpen in de ruimtes. Heel anders dan de rondleiding die we 2 jaar terug genoten. Doris was toen net naar het theaterkamp en op de terugweg gingen we langs Huis Doorn.

Het blijft indrukwekkend om door het huis te lopen. Ik ben al een paar keer geweest. De verhalen over de keizer en zijn eigenaardigheden blijven bijzonder. De rondleider van vandaag is bijzonder geïnteresseerd in al het porselein. Hij vertelt uitvoerig over de verschillende porseleinfabrieken die de keizer bezat.

Niet al het porselein komt uit dezelfde fabriek. Als ik vraag naar het logo overal op het porselein, weet hij het even niet. Ik dacht dat alles gemerkt was met het kroontje van de keizer en blijk dat volgens de rondleider mis te hebben.

Op de eerste etage zijn alle verblijven voor de gasten, inclusief een logeerkamer voor de heel intieme gasten. In de orangerie verblijven normaal de gasten. De brede kamer achter de ingang is de eetkamer. De grote tafel die erin staat, is wel erg groot en neemt vrijwel de hele ruimte in beslag.

Het is voor de keizer ook behelpen in Doorn, met een huis van ‘slechts’ 25 kamers terwijl Wilhelm in bijvoorbeeld Potsdam een verblijf had met meer dan 200 kamers. De keizer liet 59 treinwagons met inboedel uit zijn verschillende Duitse kastelen overkomen, maar slechts 20 procent kreeg een plek in het huis. De rest staat in opslag.

Gelukkig heeft hij ook een paar grappige weetjes. Zoals in de rookkamer waarin de keizer hele verhandelingen hield over politiek en religie. Het moeten slaapwekkende verhandelingen geweest zijn, voornamelijk monologen van de keizer die nooit mocht worden tegengesproken. De adjudant van de keizer probeerde er nog wat van te maken, maar kon de gesprekken ook niet heel goed opvrolijken.

Lees het vervolg: Winnie the Pooh

Merelkroost (3)

Hoe blij je kunt zijn met het gepiep van de jonge merels in de achtertuin. De achterdeur staat open en ik ben druk bezig met het vastleggen van mijn eigen verleden. In de tuin klinken de merels die hun jongen voeren.

Het zijn er 2! Kan niet missen dat dit de merels zijn van wie ik 2 weken geleden 1 heb gered en het andere in het nest aantrof. Het verlaten ei is niet uitgekomen en het nest is verlaten gebleven. De bladeren er groeien alweer over.

Dan word je helemaal blij als je merkt dat het is goedgekomen met de jongen. Tussen de bladeren van de ginkgo zie ik er 1 zitten. De ander is al weggevlogen. Ze groeien hard en ik denk dat ze binnenkort al zelf eten bij elkaar kunnen scharrelen.

Zo zie je maar. De ouders hebben op een onhandige plek het nest gebouwd, maar onze redding is goed geweest. Anders had de kat ze zeker te pakken gehad. Net als de volhardendheid van de ouders natuurlijk. Het maakt je even dankbaar als je ziet hoe de natuur om het huis zich staande houdt.

Regen - fietsvakantie (slot)

Vlakbij het centrum begint het te druppelen. Een regenbui. De eerste van de vakantie. Tot nog toe wisten we het heel droog te houden, maar nu gaat het dan toch los. We klimmen omhoog bij station Almere Centrum. Het Den Uylpark naderen we vanaf Stedenwijk Noord. De bocht om. Daar komen we aan. Ik app het naar huis.

Een beetje teleurgesteld ben ik als Inge ons niet opwacht om de aankomst te filmen. Ik had er een beetje op gerekend, maar ze is er niet. Druk in de weer met videobanden om ze te digitaliseren. Het is een flinke rommel in huis.

Nog nooit was ik zo snel in de realiteit. Ik heb er een jaar over gedaan om de vakantie weer te proberen op te roepen bij mijzelf. In de hoop om de verhalen weer tot leven te wekken en de reis nog een keer te maken. In gedachten. De geuren en kleuren voor de geest te halen. Het geeft je zoveel meer als je op deze manier een vakantie weer beleeft.

Ik hoop dat jij net zo genoten hebt van deze reis. Onderwijl ben ik een weekje naar Texel gefietst in juni en ga ik misschien ook nog deze zomervakantie op de fiets. Het is gewoon ontzettend lekker. Je stapt op de fiets en meteen onderweg begint de vakantie al! Een verhaal dat nooit stopt.