Ze ligt op haar rug en trekt haar handen in trage rondjes door het water. Het is geen zwemmen, maar drijven. Een opstopping van zwemmers ontstaat achter haar. Inhalen is er niet bij, want de tegenliggers loeren op de route.
Als ik terugkeer van de volgende heen-en-weer, hangt de badmeester over de badrand en gebaart naar de dame in kwestie. Ik vang iets op: 'anderen last van' en 'in de eerste baan zwemmen'.
'Niks daarvan', zegt de oudere dame streng. 'Dan gaan zij maar in een andere baan zwemmen.' Ze loopt van de badmeester weg en laat zich in het water vallen om zich aan een nieuw baantje drijven te wijden.
Aan het eind van de baan, als ik allang mijn volgende serie baantjes trek, kiest ze eieren voor haar geld en duwt haar hoofd onder de afscheiding.
'Het is schandalig', hoor ik een man zeggen die even aan het begin van mijn baan, de derde, rust. 'Dan zeurt ze over bejaardendiscriminatie en dat ze recht heeft op die baan. Alsof ze niet op een andere dag kunnen zwemmen, uitgerekend nu op zondagmorgen moeten ze zwemmen.'
Zijn zwem sterft alweer weg, want ik wil op zondagmorgen zwemmen en niet ergeren. Ik denk aan de eerste keer dat ik een oudere dame haar been raakte. Ze schrok ineen en ik hoorde 'au, au'. Toen ik haar vroeg of het ging, merkte ze op dat ze herstellende was van een operatie aan de achillespees.
Als je al die speciale uren voor alle kwesturen en leeftijden hebt, wat doe je hier dan, vraag ik mijzelf opnieuw af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten