Een bruin colbertje. Dat hebben Max Westerman en ik aan in Almere. Je ziet mij in zijn televisieserie Westermans nieuwe wereld over het Stationsplein sjokken met de fiets in de hand. De bruine fietstassen bengelen stukkend aan de bagagedrager.
Schreef ik twee maanden terug trots dat Almere even Amerika was, nu was ik een seconde in beeld bij het shot in de richting van de Stationsstraat. Waar een mens trots op kan zijn.
Toen ik jaren terug een cameraploeg passeerde op Utrecht Centraal, kreeg ik eindelijk de beurt. Ze vroegen mij wat ik ervan vond dat de aangekondigde staking van maandag niet doorging. 'Goed, heel goed', zei ik.
's Avonds bij het kijken naar het 8-uur-journaal, liep ik net weg van het interview. Degene na mij had schijnbaar een diepzinniger antwoord, of een leuker smoeltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten