De hond en het park. Ze horen bij elkaar. Het sprookje wordt weleens wreed verstoord. Vorige week verscheen een foto van stukjes kaas en worst. Door de tussendoortjes staken puntige spijkers. Iemand had deze dodelijke lekkernijen in het park gevonden.
Onbegrijpelijk dat iemand zoiets in het park neerlegt. Honden en katten eten dit lekkers op. Het scherpe metaal richt veel schade aan in het verteringsstelsel van deze dieren. Met de dood als gevolg.
Ik probeer altijd op te letten in het park wat ze daar tussen het gras en de bosjes vandaan trekken. Er zit altijd wel iets eetbaars tussen. Zo aten mijn teckels laatst maiskorrels die iemand royaal over het pad had gestrooid. Het gras biedt ruimte aan weggegooide crackers en andere lekkernijen. Een hondensnuit vindt ze feilloos in het dichte groen.
Om over de andere gevaren nog maar te zwijgen in het park. Loslopende honden bijvoorbeeld. Niet dat ze veel schade hoeven aan te richten. Het zijn vooral de baasjes waarmee die loslopende honden lopen. Ik trof laatst een man en een vrouw aan die doodgemoederd akkerden met een enorme hond en een heel klein hondje.
Ik kwam ze tegen vanuit een zijpaadje en liep in een flink tempo voor het dubbele duo uit. De grote hond vond ons wel interessant en kuierde achter ons aan. Ik liep stram door. De honden konden zich wat minder goed concentreren. Vanuit de baasjes geen reactie of correctie.
Ik sloeg weer af een zijpad van het park in. Zo konden de honden lekker snuffelen en was er voor mij gelegenheid de krant van gisteren nog even te lezen. Maar verderop kwam ik ze weer tegen. De grote hond liep naar ons toe. Ik probeerde hem weg te halen, bij gebrek aan ingreep van het baasje.
Dat had ik niet moeten doen. Waar ik mij mee bemoeide. Ik vroeg of ze hun hond bij zich wilden houden. ‘Maar het mag hier’, verweerde de man zich. ‘Hij mag hier los’, zei de vrouw. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik hem alleen vroeg zijn hond bij zich te houden. Ik had een loopse hond en was niet van dit contact gediend.
Dat had ik niet moeten zeggen. Het was mijn houding die de hond zou uitdagen. Ik was onverantwoord bezig door het park in te gaan met een loopse hond. Ik had helemaal geen zin in deze discussie. Ik had hier te maken had met mensen die zich hondenliefhebbers noemen. Het park is van hen en de hond mag overal lopen. Ook als iemand niet van honden houdt, moet hij maar accepteren dat het dier op hem afloopt zonder gecorrigeerd te worden door de baas. Blijkbaar is het park van de honden, zei iemand eens.
De discussie was zinloos. Zij voelden zich sterk met z’n tweeën en lazen mij even flink de les voor. Het lag aan mij en ik stelde mij aan. Ik vond het welletjes, groette ze beleefd als laatste eerbetoon en stak het fietspad over. De honden hadden al die tijd netjes aan mijn voeten gezeten. Rustig wachtend tot het baasje weer verder ging.
Het zijn misschien dit soort reacties en discussies die mensen tot razernij brengen. Mij in elk geval wel. Mensen beschouwen hun hond als een verlengstuk van zichzelf. Kom je aan hun hond, dan kom je aan hen. Terwijl niet iedereen even happig is op zo’n enthousiaste viervoeter die op je afstormt. Dat het dan aan jou ligt dat hij op je afstormt, is een verkeerde redenatie. Dat je het de eigenaar niet duidelijk kunt maken, is dan heel frustrerend.
Om dan stukjes kaas en worst in het park te leggen met spijkers erin, is de verkeerde aanpak. Bovendien pak je dan de honden en niet de eigenaars. De laatste zijn verantwoordelijk voor hun hond. Een hond kan niks doen dat zijn baas doet of nalaat.
Gelukkig lopen in het park bijna alleen hondenbezitters rond die wel respectvol met anderen omgaan. Het is jammer dat juist deze mensen de klos zijn van een spijkerbed of verspreid gif. Daarom kun je beter de discussie blijven aangaan of gewoon een blokje om lopen als je het voelt aankomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten