De paardenbloemen in de voortuin doen mij aan De achtertuin van Jan Wolkers denken. Dezelfde pluizige bol die meewuift op de wind. Gisteren zag ik het eerste deel van de televisiemarathon De achtertuin van Jan Wolkers.
Het is een kinderprogramma uit 2002 en 2003. De oude Jan Wolkers neemt de kinderen mee zijn achtertuin in en laat ze kennismaken met de natuur. Bij elk dier hoort een verhaal. Zo zag ik gisteren salamanders, slakken en pissebedden. Dieren die je ook in de achtertuin en het park kunt vinden.
Jan Wolkers laat zien dat je helemaal niet op safari hoeft om bijzondere dieren te zien. Je eigen achtertuin zit er vol mee. Bovendien vertelt hij er prachtige verhalen bij over zijn relatie met dieren en de natuur. Zoals over de zwaan die zijn vader meenam om op te eten in 1939. Hij wilde het dier graag vrijlaten, maar zijn vleugels waren gekortwiekt, zodat hij beneden het balkon lag. Dood en met een gebroken nek. Ook komt het dal met de doodsbeenderen voorbij als hij een dode vogel vindt.
De thematiek van zijn werk komt ook in de televisieserie terug. De verhalen van zijn jeugd, de natuur en de dood. Ze horen onomstotelijk bij elkaar. In de tijd dat ze uitgezonden werden had ik er niet veel oog voor. Ik lachte mee met de persiflages. Nu keek ik met een lichte bewondering naar de schrijver die al 5 jaar dood is. De schrijver met de imponerende pluizenbol op zijn hoofd. Als een paardenbloem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten