Het begon met een toevallig toontje, maar nu ontwikkelt het zich tot een heus fluiten. De lippen spannen zich al helemaal goed en er komt geluid uit. Zelfs de melodie begint langzaam los te komen. Onze dochter kan fluiten.
Ik denk terug aan mijn eigen fluit. De moeite die ik deed om te kunnen fluiten. Zelf muziek maken door je lippen te spannen en in een goede tuit te trekken. Dan zachtjes blazen en de toon beïnvloeden door de kracht waarmee je met je wang de mondholte groter en kleiner maakt.
Ze rolt nog tonen uit haar mond, maar er begint een heus instrument te ontstaan. Een instrument dat heel fijn is om bij je te hebben. Hij is er ook altijd. Ik fluit elke dag. Een melodie, een lied, een deuntje dat ik opvang of gewoon met de merels. Je hoeft er alleen jezelf voor bij je hebben. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten