Grote gele stickers midden op de ramen vertellen het: Ssst… Dit is een stiltezone. Mensen kunnen zich hier verzinken in een rustmeditatie voordat ze naar het werk gaan. De stickers moeten de laatste verwarring tegengaan. De trein rijdt weg. De regen slaat tegen de ramen. Verder is het stil. Zoals het hoort.
We rijden in volle vaart langs de Libelle Zomerweek. Op de terugweg zal de trein hier weer stoppen. Zelfs de intercity stopt hier. Dan hebben we het volle uitzicht op de wachtende menigte. Nu raast hij het tijdelijk station voorbij.
Een Chinese man loopt de stiltezone binnen. Hij telefoneert. Met uithalen snijdt zijn stem door de stilte. Ik hoor een paar keer ‘schiphol’ in zijn verhaal. De stem aan de andere kant van de lijn tettert schel terug. Hier is weinig stilte. Ongemakkelijk, draaien de studerenden en lezers op hun stoelen. Iemand wijst naar de sticker. Maar de man ziet het niet. Hij vervolgt opgewonden zijn betoog aan de telefoon.
Plotseling houdt hij op en drukt op zijn mobieltje. Uit zijn zak vist hij oordopjes en duwt ze in zijn oren. Er klinkt hard getik uit de dopjes door de stiltezone. Teneergeslagen werpen de anderen hun blik weer in krant, boek en smartphone. Stilte is een relatief begrip, zeker als het een concept van de spoorwegen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten