Het bureau

Bij het halen van de caféstoeltjes gisteren in de Naardense Kringloopwinkel, zag ik ook een prachtig bureau staan. Het ding voor 15 euro liet mij niet los. Het zou niet moeilijk moeten zijn om hem mee te nemen naar Almere.

Eerst met Doris de oude stoelen naar de vuilstort gebracht, net als een kapotte bureaustoel. Ik gooide alles keurig weg, terwijl Doris voorin de auto zat en keek naar hoe ik alles wegsmeet in de grote containers.

Alles was keurig verdwenen. Doris vroeg mijn aandacht. 'Ik moet plassen', zei ze. Een kleine twee weken geleden bij het afscheid nemen van mijn Leonhardt, moest ze ook plassen. Het toiletbezoek was zo indrukwekkend dat ze wel weer een keertje wilde. 'Moet je weer plassen?' vroeg de medewerker van het recyclingperron. 'Ja', antwoordde ik. 'Eigenlijk hebben we geen wc thuis.'

Daarna samen doorgereden naar de Kringloper van Naarden. Erg leuke zaak, ik zal er nog een recensie over schrijven. We werden weer vriendelijk begroet door het personeel. 'Kijk, ik vind die muts en sjaal zo ontzettend mooi', zei een medewerkster. Een heuptasje buidelde om haar heupen. Doris' schoenen waren al uit voor het springkussen.

Ondertussen werkte ik aan de aanschaf van het bureau in twee delen voor 15 euro. Het ding werd naar beneden gebracht en ik mocht hem afrekenen. De medewerker nam hem mee naar buiten, waar ik inmiddels met Doris bij de auto stond. We tilden het eerste deel overmoedig in de achterklep. 'Die gaat er niet in', voorspelde de medewerker.

Ik rommelde wat, duwde wat heen en weer en probeerde hem om te draaien terwijl hij in de auto lag. Het lukte inderdaad niet. Daarna klunsde ik verder, de medewerker had ik niet meer nodig. Met drukken, trekken en sjorren kreeg ik eindelijk de twee delen erin, de klep kon niet meer dicht. Ik waagde de gok en snelde de snelweg op.

De sjouw naar boven was een volgende mijlpaal, ook nu veel wikken en wegen. Een paar dutsen in de trapleuningen en de muren zijn ook weer schoongeveegd. Het grootste deel paste maar net.

Maar nu hij staat er. Een stuk groter dan het oude. Als ik erachter schuif voel ik mij meneer directeur. De lades zijn zo groot dat ik nog ruimte over heb. Al vind ik een computer er niet op staan, het tikt lekker en het lijkt net of ik een heuse schrijver ben.

Het oude bureau bracht ik gelijk weg naar het recyclingperron, iets voor vijven. Ik word er een vaste klant. Doris was niet mee, anders moest ze zeker weer naar de bijzondere wc.