A. L. Snijders

Misschien omdat het een gesprek van niets was, Tommy Wierenga ernaast zat, of omdat de klik die Matthijs van Nieuwkerk met Martin Bril zocht, volledig mislukte. Ik vond het optreden van A. L. Snijders bij De wereld draait door dusdanig dat ik helemaal verlang naar zijn nieuwe bundel Bordeaux en ijs. Iemand die zo slecht te interviewen is, maar wel blijft stralen. Dat moet een topschrijver zijn.

Hij schrijft voor tweehonderd mensen die in zijn mailbox staan een kort verhaal en stuurt dat dan naar ze toe. Een fantastisch idee. Het doet mij denken aan het gedicht van de week. Elke week stuurde ik een gedichtje naar alle mensen die in mijn inbox stonden. Daar zaten groten bij, maar de meeste had ik geronseld in het café. Na het lange aandringen van mij, gaven ze uit puur meelij mij hun e-mailadres mee. Op een bierviltje geschreven, altijd met een fout in de naam zodat het mailtje met het gedicht alsnog nooit aankwam.

Snijders doet dat helemaal pretentieloos en gewoon uit vermaak voor zichzelf. Je moet natuurlijk ook in een boerderij in de Achterhoek wonen en geen gezeur van een baan aan je kop hebben. Anders lukt zoiets niet. Gewoon een kort verhaal, of zoals hij het noemt een zkv, iets als 'zeer kort verhaal'. Een haas die in de sloot springt, die honderdduizendste zonsondergang waarbij toch iets vreemds gebeurt, of een akkefietje met de fiets. Overal zit een verhaal in. Het is de kunst om ervoor te gaan zitten en het op te schrijven.

Snijders vertelde dat er op één of andere manier door een computer met pech duizend verhalen verdwenen waren. Hij nam zich niet de moeite de verhalen via digitale foefjes weer terug te krijgen. 'Ach, dan schrijf ik toch gewoon weer duizend nieuwe.'

Echt een schrijver die voor zichzelf schrijft... En voor zijn e-mailcontactpersonen. Misschien moet ik gewoon weer eens die contactpersonen uit mijn e-mailaccount eens een verhaaltje of gedicht toesturen. Gewoon voor mezelf.