Iets voor tweeën, mijn mobiel draalt de Nokia-symfonie. 'Hallo met de zuster van het ziekenhuis. Uw vrouw is zojuist wakker geworden. Het is allemaal goedgegaan. U kunt haar aan het eind van de middag ophalen. Ik bel u wel als het zover is.'
Eerst nog wat eten en uitrusten. Ze zouden de tijd nemen. Oké, het was geen grote ingreep, maar ik was best gespannen. Ik ging door met werken, iets dat je het beste kunt doen bij zoiets. Inge moest vandaag naar het ziekenhuis om iets te doen aan haar bloedingen. Iets met een netje in de baarmoeder een stroomstoten, wat een heel afdoende middel schijnt te zijn.
Een klein uurtje later, ik had nog een cliënt aan de lijn die niet kon inloggen, had ik de Surinaamse zuster aan de andere kant van de Nokia. Ik mocht haar komen halen. Nog snel wat administratieve afhandelingen en ik reed naar het ziekenhuis. Een tunneltje, een fietspad, tweehonderd meter 30 km-zone en driehonderd meter dreef. De drukte op de weg was voldoende er twintig minuten over te doen. Als je een hartaanval krijgt, kun je beter lopen, dan de auto pakken, want je sterft tijdens het wachten.
G2B kreeg ik als code mee. Volgens de portier wel een 'heel ouderwetse benaming'. Achterin kamertje 16 lag ze, vertelde de zuster bij de ingang van dagopname. Ik liep de gang door, zag het nummer en keek recht in de ogen van een vrouw die mij heel beroerd aanstaarde. Op haar borst lag een kartonnen opvangbakje.
Daarnaast lag mijn vrouw, tevreden een blaadje lezend. Of ze mee kwam, vroeg ik. Naast haar gorgelde de vrouw in het kartonnetje. Ik zag niet veel meer dan een gelig doorzichtige drap in het bakje belanden. Aan het geluid dat ze produceerde leek het of haar hele maaginhoud erin werd gespuugd.
Mijn geliefde kwam fris en fruitig overeind, bijna nog fitter dan zoals ik haar rond tienen gebracht had. Samen liepen we de gang af, zochten de auto ergens op het overvolle parkeerterrein, achteraan.
We waren bijna bij de auto. 'Ik heb zin in beschuit', zei ze. 'Maar we hebben geen beschuit', antwoordde ze zelf. Ik heb haar even naar de auto gebracht en daarna beschuit gehaald bij de supermarkt achter de parkeergarage.
Beschuit, haar buurvrouw moest daar niet aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten