We nemen even pauze als we Vriezenveen inrijden. Bij het winkelcentrum stoppen we voor de supermarkt. We kopen de lunch met een lekker klein plastic bakje huzarensalade. Het is hetzelfde supermarktketen als waar we aan het begin van de week onze inkopen in Rijssen deden. De vraag: wel of geen extra zak met bolletjes. Er is genoeg, schat ik snel.
We zullen verderop de verworvenheden gaan oppeuzelen. Eerst maar even doorfietsen. Het vermeende fietspad komt toch uit in de lange straat die Vriezenveen uiteindelijk is. We rijden langs de smalle dwarsstraten die soms tot 3 huizen diep zijn. De boerderijen zijn over lange, smalle repen land verdeeld. Lastig bereikbaar, met veel slootjes. Alleen de hoofdweg is een kilometers kaarsrechte straat. Het verkeer raast links en rechts voorbij.
In een flits zie ik de trots van Vriezenveen: het knalgele Russische huis. Het Harmsenhuis. Ik probeer Doris er nog op te wijzen, maar ze is al te ver vooruit. Als je het huis zo snel voorbij rijdend ziet, is het misschien zelfs imponerender dan wanneer je ervoor zou stoppen en lange tijd zou toekijken.
Ik voer eens achter dirigent Nico aan naar zijn huis in Vriezenveen. Een oude, opgeknapte boerderij. Hij was er waanzinnig trots op. We sloegen allerlei weggetjes in en vanaf de hoofdstraat doken we een smal straatje en voeren over allerlei erven naar zijn huis. Het viel mij een beetje tegen. Al was er van het grote achterhuis niets gelogen. Er paste zo een tafeltennistafel in en dan was er nog meer dan genoeg ruimte voor andere troep.
Ik speur waar het huis zou kunnen staan, maar ik vind het niet meer. We steken bij het grote kruispunt met de stoplichten over en even later bij de spoorwegovergang verlaten we het dorp weer. Nog even doorrijden, dan houden we straks pauze op een mooie, rustige plek.
Fietsvakantie
In augustus maakten Doris en ik een mooie fietstocht door Nederland met als bestemming: Twente. Elke week op vrijdag schrijf ik een stukje over deze bijzondere fietsrit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten