De verminderde aandacht was niet zo erg voor Sientje. Ze genoot van het nieuwe huis en vond snel haar plekje. In de winter scheen de zon een heerlijk eind de woonkamer in. Dat er nog witte plavuizen lagen waarop je bijna uitgleed, deerde Sientje evenmin. Zij genoot van het zonlicht en legde zich uitgespreid te ruste. De ruimte was verder heerlijk. Het park was om de hoek en daar kon ze heerlijk rennen.
Tegelplein
In de tuin vond ze wat minder van haar gading. Achter het huis verrees een tegelplein waar een helikopter een mooie landingsplaats zou vinden. Het bestond alleen maar tegels waar een stukje groen niet te vinden was. Wij wilden het allemaal opknappen, maar er lagen nog teveel andere klussen in huis.
Pas bij het aanleggen van de schutting ruim 2 jaar later, zouden we de achtertuin aanpakken en er zelfs een kikkerpoeltje leggen. Niet dat dit Siens interesse trok. Elk dier, van vogel tot kat, liet haar onberoerd. Ze negeerde deze dieren, schonk er weinig aandacht aan. Ze wilde er hooguit op afstappen uit nieuwsgierigheid, maar dat stelden weer veel katten en vogels niet op prijs.
Maatje Doris
In huis was er wel een maatje: Doris. Het kleine meisje was best interessant en er viel altijd wel wat bij te halen. Als Doris aan het eten was, zorgde Sientje dat ze in de buurt was. Er was wel een onbewaakt ogenblik waarop ze kon inspelen.
Tijdens al die verbouwingen kropen de 2 vaak bij elkaar. Dan lag Sientje heerlijk in de nabijheid van onze dochter. Ook wisselden ze graag van stoel. Dan lag Doris in Sientjes mand, noodgedwongen, want Sientje had een plek gevonden op Doris’ wippertje. Of Doris vond er een genoegen in om in de bench van onze teckel te kruipen. Een gezellig holletje. Dat het er sterk naar hond rook, haalde haar eerder naar binnen dan dat het haar verjoeg.
Elke nieuwe kwast verf die over de muren en deuren ging, maakte het huis meer van ons. De geur van vorige bewoners en de leegstand van een halfjaar, verdween geleidelijk uit het huis. Zeker ook na de echte verhuizing en al onze spulletjes in het nieuwe huis stonden. En – last but not least – werd Doris steeds groter.
Junk af
Ze begon ineens zelf uit de borst te drinken en zo kickte de junk van de moedermelk af. Het was niet meer overal te vinden. Hooguit in een spuugdoekje, die ze dan meteen half verslond. Sientje vond wel weer nieuwe gelegenheden om eten te vinden. Daar hoefden we ons geen zorgen over te maken. Doris kreeg steeds meer vast voedsel en liet dan genoeg vallen om op te likken. Een kaakje was altijd een feest, want de stoel van Doris kreeg meer eten binnen dan Doris. Sientje verzorgde na afloop altijd dat de troep keurig werd opgeruimd.
Lees het vervolg: Kopjes geven »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten