Staatsecretaris Bruno Bruins van Onderwijs grijpt de literatuur aan in een betoog dat jongeren een voorbeeld moeten nemen aan Joe Speedboot. Hij vindt dat we teveel neigen naar een ander romanpersonage: Oblomov van Goncharov. Een boek waar de Staatsecretaris tuk op is: "schitterend en innemend, bijna vertederend, maar ook tergend: Oblomov droomt over de meest heroïsche daden, maar komt maar niet in actie. De kansen die hij krijgt , laat hij steeds weer door z’n vingers glippen…"
Nee, dan Joe Speedboot. Het romanpersonage van de gelijknamige roman van Tommy Wierenga weet van wanten en is één en al bruisende energie, volgens de Staatsecretaris iemand om een voorbeeld aan te nemen. De twee personages staan voor twee mentaliteiten, twee kansen, vindt de staatsecretaris in zijn betoog op het Nationaal Onderwijscongres in Eindhoven.
Bij mij doemt direct de vraag op waarom Bruins zo enthousiast is over een roman als die van Oblomov. Omdat dit boek het tegengestelde laat zien als wat hij wil? Of omdat hij zichzelf in het personage herkent? Ik vrees het laatste. Bruins bruist van de plannen, maar ik vraag mij af of hij die daadwerkelijk omzet in een kans. De neiging van politici om dingen te zeggen maar niet te doen, is te groot. Plannen maken is goed, maar het vierpuntenplan van Bruins neigt veel te veel naar een lege Oblomov.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten