Sport is emotie, wordt mij dikwijls verteld door sportliefhebbers. Ik kan niet begrijpen dat er mensen een hele nacht opblijven om iemand een oneindig aantal rondjes te zien schaatsen. En dan kijken ze wie het snelste door de rondjes heen komt.
Het drama van vannacht laat mij vooral zien dat een sporter niet alle problemen kan uitsluiten. Je bent daarvoor te afhankelijk van anderen, zoals een trainer.
Maar daarvoor hoef je niet een nacht voor op te blijven en een Sven Kramer woest zijn bril zien wegsmijten. De Disney-/Pixar-film Cars vertelt het ook en die heeft er nog geen anderhalf uur voor nodig. Scheelt weer een nachtwake.
Misschien had de aan arrogantie en een tikkeltje grootheidswaanzin lijdende Sven Kramer ook wel wat geleerd van zo'n film. Dat had weer een praktijkervaring gescheeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten