Wat een ontdekking was het fietsmandje. Het lag bij de dierenwinkel en ik was meteen verkocht. Zo’n rieten fietsmandje met een stevig metalen onderstel waarop de bodem was bevestigd. Je klikte het zo vast en de hond kon je ook goed vastketenen met kettingen.
Speciaal tuigje
Een speciaal tuigje zorgde ervoor dat je hond nog beter verankerd was aan de fiets. Het was een minder fors tuigje dan het ding dat in de auto om haar grote borst ging. We vonden het wel een mooi idee dat fietsmandje. Ze zou dan bij mij achterop de fiets kunnen en dan konden we haar ook meenemen als we een rondje gingen fietsen.
Zeker ook nadat Inge een prachtige fiets won bij een loterij van de supermarkt aan het Van Dronkelaarplein. Hij kreeg een mooi stel fietstassen mee en op mijn fiets mocht dan het mandje achterop. Het was nog een heel gehannes met kettingen en tuigjes om haar er goed in te krijgen. Ze wist er steeds uit te wippen. Maar we maakten een heel handige constructie door de gaten in het mandje. Zo zat ze stevig vast.
Sinaasappelkistje
In mijn jeugd namen we onze hond altijd mee achterop in een sinaasappelkistje. Mijn vader had na lang sleutelen het ding op de bagagedrager geklemd gekregen. De reden: een lange rit naar het bos naast de fiets hollen waarbij zijn pootjes helemaal kapotgelopen waren. Om de hond toch het rondje door het bos te gunnen, werkte mijn vader urenlang in de schuur om het oude kistje vast te zetten. Als we dan naar het bos reden, mocht Blekkie achterop in het kistje. De hond hing dan gevaarlijk voorover om langs de rug van de fietser te kunnen kijken. Ik kreeg het mandje ook wel eens achterop en dan helde de fiets helemaal met de hond mee.
Iets soortgelijks gebeurde bij ons met Sientje in het mandje ook. Bij het fietsen hing ze ook gevaarlijk naar voren. Als Inge achter mij reed, hing ze nog veel gevaarlijker op de fiets. Op de fietsrit van Almelo naar Delden merkten we dat het best gevaarlijk was. Daarom haalde Inge mij niet in en bleef ze of achter mij rijden, zodat ik Sientje een beetje in bedwang kon houden. Zo fietsten we op een heerlijke zomerdag in de richting van de Noordmolen bij Delden. We liepen daar een heerlijk rondje door het bos en fietsten huiswaarts.
Inhalen
In de buurt van Bornerbroek kwamen we weer op de drukke weg. Inge haalde mij nietsvermoedend in en fietste de rotonde op. Ik voelde dat Sientje druk bewoog. Er gebeurde van alles achterin het fietsmandje waar ik geen invloed op had. Ik voelde de fiets hellen en kon het niet corrigeren. Ik keek achterom en zag hoe Sientje gevaarlijk boven de weg hing in het tuigje. Ik stopte en gilde naar Inge, die mij zo zag tobben met een in de lucht bengelende hond. Ze zweefde gevaarlijk naast het fietswiel boven de weg. Gelukkig stopte ik snel en hees haar weer terug in het mandje. ‘Je moet ook niet vooraan rijden, dan gaat het fout’, zei ik boos. ‘Sorry’, zei Inge. ‘Ik had het even niet in de gaten.’
Precies bij de rotonde was een uitspanning met een groot terras. Het was een heerlijke zomerse dag net als vandaag. Ook op die zondagmiddag zat het zonovergoten terras boordevol met mensen. Ze lachten luid om het voorval dat ze daar hadden zien gebeuren. Het was een komisch tafereel geweest van een man die een hond naast zich had bengelen aan zijn fiets en een vrouw die een kleine honderd meter vooruit reed zonder iets in de gaten te hebben.
Zwevende teckel
Ik haalde alleen opgelucht adem voor de goede afloop, want de auto’s reden af en aan vlak langs mij. Ik had er niet aan moeten denken dat Sientje op de weg terechtgekomen was of met haar lijf tussen de spaken van mijn achterwiel.
Nadien was het fietsen altijd wat minder aangenaam. Ik hield haar altijd met een hand naar achteren vast. De ketting werd nog steviger omgebonden, maar we moesten het goed in de gaten houden. De ontsnappingskunstenaar wilde gewoon graag langs mij heen kunnen kijken. Ook fietsten we voornamelijk naast elkaar en als het verkeer dat vroeg, reed ik voor. Dan hield ik Sientje extra goed vast. Inge hield haar daarbij nauwlettend in de gaten. Zo probeerden we te voorkomen dat we in een situatie zouden terechtkomen als in Bornerbroek.
Sorry voor de mensen aan het terras, maar het was een te gevaarlijk lolletje om nog een keer te herhalen.
Lees het vervolg: Een echte teckel »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten