Bij het bezit van een teckel hoort ook het lidmaatschap van de Nederlandse Teckelclub. Het is 1 van de oudste hondenverenigingen in Nederland. Het clubblad De Dashond leverde veel informatie op. Zeker in een tijd dat internet nog niet zo groot was al nu.
Als er iets is dat teckelbezitters verbindt, dan zijn dat de verhalen over hun viervoeter. Een teckel betekent altijd vertier in en om huis. Deze excentrieke beesten zorgen altijd voor grappige en leuke situaties. Dat de leden van deze vereniging deze verhalen graag met elkaar willen delen, spreekt voor zich.
In een tijd dat Facebook en zelfs Hyves nog geen deel uitmaakten van het leven, konden teckelbezitters eigenlijk alleen in De Dashond terecht met verhalen over hun hond. Nu worden Facebook en Instagram overspoeld met verhalen over teckels, de nestjes jonge honden en mooie foto’s. Sommige teckels hebben zelfs een eigen account waarop ze de wereld vertellen van hun ondeugende gedragingen.
Het contact met de vereniging bestond er voornamelijk uit dat we trouw elke maand het blad lazen. Bij de ontdekking dat de jaarlijkse familiedag in Veenendaal zou worden gehouden, trokken wij de stoute schoenen aan. We moesten maar eens andere teckelbezitters ontmoeten. Ook konden we daar wat meer informatie krijgen over de verzorging van de hond, compleet met een hondenshow. Aangezien we wel erg benieuwd waren hoe Sientje zou scoren op die test, vonden we het wel leuk om te gaan.
Omdat het veel wachten en zitten zou worden, namen we onze kampeerstoelen mee. De reisbench waren we vergeten. Iets waar best een beetje spijt van kregen. We zouden voor en na het evenement gelijk even bij mijn ouders langsgaan die – heel toevallig – ook in Veenendaal wonen. Het evenement in de Veenendaalhal – de oude fabriekshallen van VSW – duurde bijna een hele dag. Sientje was een aantal weken daarvoor ook geplukt. Dat zorgde ervoor dat we besloten om met de show mee te doen.
Het aanmelden voor dit evenement was ook een beetje een opwelling geweest. Dat mijn ouders in de buurt waren, maakte dat we op elk gewenst moment weer naar huis konden. We kwamen er binnen en ontdekten snel dat veel mensen met heel veel teckels binnenkwamen. Wij vormden met onze ene teckel een zeldzaamheid. Een hele dag daar zitten was best wel heftig voor ons. Zulke liefhebbers van teckels en van hun bezitters zijn we nou ook weer niet. We kenden ook helemaal niemand. Waarschijnlijk was dat nog het allergrootste probleem. Nu met al die Facebook-vrienden zouden we niet uitgepraat raken, maar daar kenden we niemand van de aanwezigen.
De hondenshow vormde wel het hoogtepunt van die familiedag. Het ging in een heel ongedwongen sfeer. We verwachtten er wel snel uit te liggen vanwege de slechte, verwaarloosde vacht van Sientje. Onze trimster deed wel erg goed haar best, maar ze kreeg het niet beter dan het nu was. Wij hielden ons vooral overeind met de gedachten dat het allemaal nog veel erger geweest was. Maar of we het beter konden krijgen dan nu? We twijfelden er sterk aan.
Ik wilde eigenlijk wel weer snel weggaan, maar de show begon en we haalden de voorronde. Zelfs het lopen in de ring deed Sientje keurig. Ze scoorde wel erg goed op alle punten. Zelfs het gedrag toonde dat ze in hart en nieren een teckel was. Het kreeg het hoogste aantal punten. Alleen de vacht vormde het minpunt. Maar we kwamen erg goed door de eerste ronde heen en wisten zelfs de tweede ronde door te komen. Hier waren we niet de eerste als bij de eerste ronde, maar gingen wel door naar ronde nummer drie.
We hadden niet zoveel zin meer. We moesten tussen de rondes door erg lang wachten. Net als bij een sportevenement bestond het hoofdbestanddeel van de wedstrijd uit wachten. Zeker, we kochten een teckelkalender voor het nieuwe jaar en wat informatieboekjes over teckels. Ook vonden we andere grappige en schattige gadgets die allemaal iets bevatten van en over teckels.
Sientje had er net als wij niet zoveel zin meer in. Het einde van de middag naderde en de laatste ronde die we liepen, verliep ronduit slecht. Ze liep niet meer zo fier als bij de eerste ronde en eindigde als laatste. Niet helemaal eerlijk, vonden wij. De hond die deze ronde won had een mottige vacht en een knik in de staart waardoor deze eerst een stukje recht naar achteren stond en daarna slap over de grond sleepte. Maar we waren blij dat we konden gaan. Anders hadden we nog een uur langer moeten blijven. En we waren het zat.
Als ik aan het evenement terugdenk, denk ik dat ik het nu heel anders zou aanpakken. We kennen tegenwoordig veel meer mensen met een teckel. Via de fokker van onze huidige teckels Teuntje en Saartje is er een wereld voor ons opengegaan op Facebook. Want wat zijn er veel mensen met een teckel en wat zijn er veel mensen die met zoveel passie bezig zijn met teckels. Ook valt op hoeveel mensen een ruwhaar teckel hebben. Het zijn onze vrienden geworden, waar we niet alleen teckelnieuws mee delen.
Bij de jonge hondendag die een paar jaar terug werd gehouden wilden we best graag komen. Maar we zagen weer dat wachten voor ons. En met 2 jonge teckels hadden we daar even geen zin in. De familiedag in Veenendaal was voor mij een hele belevenis. Ik denk er met plezier aan terug. We kwamen thuis met een echte teckel. Voordat we gingen dachten we dat Sientje een verknipte teckel was. Maar thuisgekomen realiseerden we dat het niet alleen een mooie hond was. Ze was een prachtige, volbloed teckel.
Lees het vervolg: Einzelgänger »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten