Sientje heeft ons bij alles in het leven vergezeld. Overal was ze erbij. Op de essentiële momenten misschien niet, zoals bij het afstuderen en de geboorte van onze dochter, maar eromheen was ze er altijd bij. De enige uitzondering op de regel vormt onze trouwerij. Zeker, in onze gedachten speelde het idee om haar de ringen te laten binnendragen op een kussentje in de trouwzaal. Alleen merkten we dat dit niet echt zou werken bij Sientje. Ook omdat ze niet zoveel vertrouwen had in andere mensen. Het zou veel stress opleveren die haar ook niet gelukkig zou maken.
Bij onze ondertrouw hadden we de middag gepland in Apeldoorn, de plek waar we elkaar voor het eerst hadden ontmoet. We vroegen een vriendin of zij Sientje wilde uitlaten terwijl wij weg waren. Ze moest namelijk best lang alleen zijn. De vriendin had de sleutel gekregen en zou haar dan eventjes uitlaten. We hadden een heerlijk etentje en kwamen ’s avonds laat thuis. We stapten binnen, maar troffen geen Sientje.
Aan de deur hing een briefje: Sientje is bij de buurvrouw. De buurvrouw van de andere kant, die helemaal niks met ons en Sientje had. Juist zij had zich over de hond ontfermd.
Er was een drama geweest. Met een sleutel die ze per ongeluk in huis had laten liggen en zo. Ze moest weg en kon de hond niet mee naar huis nemen. Daarom belde ze bij de buurvrouw aan en vroeg of Sientje daar mocht doorbrengen. De buurvrouw, bezorgd om de hongerige hond, had haar kaakjes gegeven die gretig in de bek verdwenen. Ze had wel heel erge honger, beweerde de buurvrouw. Ze keek ons er een beetje verwijtend aan. Een teckel kun je nooit genoeg te eten geven. Natuurlijk hebben we haar duizendmaal bedankt.
Voor de trouwerij en de daaraan gekoppelde huwelijksreis zochten we een plekje waar Sientje een klein weekje zou kunnen logeren. Via een kennis kregen we een adresje midden in de landerijen bij Almelo. Daar was een hobbyboer die ook voor de hobby een kleine hondenhotel draaide. Het moest allemaal kleinschalig blijven, maar wij konden er wel met Sientje terecht. Ze besteedden echt veel aandacht aan de hond, met extra knuffels en zo. Zo kreeg Sientje ook een plekje toegewezen. We draaiden eerst maar eens een proefnachtje een paar weken voor ons huwelijk.
Het was de eerste keer zonder Sientje in huis. We werden er zelf onrustig van. Een nacht zonder hond. Het was bijna onmogelijk. We namen haar altijd mee, zelfs als we bij andere mensen logeerden of op vakantie gingen. Nu was ze er niet. Alleen weg in dat hotel. Niet ver van ons, maar toch. Zenuwachtig haalden we haar de volgende dag op en vroegen hoe het gegaan was. ‘Het ging erg goed’, vertelde de gastheer. ‘Ze is wel een beetje einzelgänger, het liefst op zichzelf. Andere honden interesseren haar niet.’ We bevestigden de veronderstellingen.
Bij ons huwelijk was Sientje de grote afwezige. Net als bij onze huwelijksreis naar Barcelona. We misten ons hondje best wel. Sientje hadden we al sinds het begin van onze relatie. Ze had overal bijgestaan. Zoals bij mijn huwelijksaanzoek, in de achtertuin terwijl we bij de vuilnisbak stonden en genoten van het voorjaarszonnetje. De teckel tussen ons in. Daar vroeg ik Inge ten huwelijk. Met een hond nog geen 3 maanden en een halfjaar na onze eerste ontmoeting in Apeldoorn.
Een dag na terugkeer van onze huwelijksreis, haalden we Sientje op. Ze lag net in de buitenkennel. Alleen was ze en ze genoot van het herfstzonnetje. Ze staarde ernstig voor zich uit en had ons niet eens in de gaten. Bij het horen van onze stemmen, keek ze verbaasd op en kwispelde haar staart bijna van haar lijf af. Dat was een enorme verrassing. Misschien verwachtte ze ons niet meer, maar de blijdschap bij het zien van ons, maakte ons ook weer helemaal blij.
De eigenaar van het dierenhotel vertelde dat Sientje toch wel duidelijk een Einzelgänger was. Ze maakte geen contact met andere honden, maar gaf ook geen kik als zij bij haar kwamen zitten om te kroelden. Ze liet het toe, maar zocht geen toenadering terug. Pas aan het eind kwam ze voorzichtig naar je toe als je het hok binnenkwam. Gelukkig was de eetlust niet verdwenen. Als ze de kans kreeg, haalde ze bakjes van de andere honden ook leeg. Maar dan riepen ze ‘Sientje’. Betrapt keek ze dan omhoog en kwispelde aarzelend.
Een mooie ervaring. Sientje is daarna nooit meer uit logeren geweest zonder ons. We waren gewoon onafscheidelijk.
Lees het vervolg: Park aan huis »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten