We hadden een onverwoestbare teckel merkten we. Ze was keihard. Nooit hoorden we haar janken. ‘Wat doet die hond toch raar’, zei mijn vader eens. Hij was bij ons binnengekomen en keek naar beneden. Daar stond Sientje te kronkelen bij zijn voet.
‘Je staat op haar staart’, gaf Inge als antwoord. Pas toen kreeg mijn vader het in de gaten en verplaatste zijn voet. Sientje klopte zich even uit en ging weer verder waarmee ze bezig was. Opgelucht, maar zonder een kik te geven.
Alles onderging ze gedwee. Een behandeling bij de dierenarts vond ze niet prettig, maar ze liet het over zich heenkomen. Ze kon terughappen, maar dan deed het ook echt zeer. Zoals bij het kammen. Er was geen doorkomen aan. De vacht vormde al ver voor pluktijd een grote verzameling van klitten. Ze krabde zichzelf dan veelvuldig. Dan probeerde ik haar te kammen met een shedder. Het ding was eigenlijk veel te groot voor haar. Maar zo haalde ik de ergste hoeveelheid overtollige haren eruit.
Met het afscheid van Almelo namen we ook afscheid van onze dierenarts. We vonden vlakbij ons huis een andere dierenarts. Een heel ander soort praktijk, veel minder gericht op de dieren, maar meer op hun baasjes. Alsof het een ziekenhuis was waarbij mensen behandeld werden. Elk bezoek vroeg de dierenarts of de bult op de rug niet weg wilden laten halen.
We vonden het niet nodig om haar daarvoor te laten opereren met een narcose. Zolang ze er geen last van had en de bult niet groter werd, mocht hij lekker blijven zitten, vonden wij. Daarna lieten we haar het jaarlijks prikje geven en vertrokken weer. Voor een bezoek aan Duitsland moest een extra injectie tegen hondsdolheid krijgen. Verder lieten we alles zoveel mogelijk bij het oude.
Loszittende tanden
De vraatzucht van onze teckel zou ons dwarsbomen. Bij het struinen door het huis, was er een stokje waarmee je de viezigheid tussen je tanden vandaan haalt, tussen de voortanden van Sientje gekomen. De tand was los komen te zitten en er begon een flinke ontsteking te ontstaan. We moesten halsoverkop naar de dierenarts in Almere.
De nieuwe dierenarts was anders dan we gewend waren in Almelo. Hij stelde dat Sientje geopereerd moest worden. Naast het verwijderen van de viezigheid zou hij gelijk het hele gebit inspecteren. De zoete dranken van Doris en snoeperijen die ze op haar dagelijkse strooptochten door het huis vond, eisten hun tol.
Dure operatie
De dierenarts maakte een offerte. Het zou 150 euro gaan kosten. We slikten even. Hoe een tandenstoker zorgde voor zo’n dure operatie. Daar zaten heel wat kauwbotjes in. Net als dat je veel liever andere dingen doet met dat geld. Zeker in de dure tijd aan het eind van het jaar. Het zijn van die accute dingen die moeten gebeuren. Het moest maar. Over de knobbel op de rug repten we niet.
Bij het ophalen van de hond, kregen we de rekening gepresenteerd. Dat viel ver over de 300 euro. Dat kwam niet overeen met de offerte die voor de operatie met ons was besproken. We werden hier erg boos over. Het voelde een beetje als geldklopperij. Inge ging in overleg en wist wel een bedrag van dit alles los te krijgen. Ze hadden zich vergist bij het opstellen van de offerte en een belangrijke kostenpost over het hoofd gezien. Wij kwamen ze ook een beetje tegemoet, maar vooralsnog viel de rekening ver boven de 200 euro uit. En dat zo vlak voor kerst. Dit was niet leuk.
Wild vlees
Een jaar na de operatie vulde de plek waar de tand zat zich met een hele uitstulping wild vlees. Ze kreeg er last van bij het eten en kauwen. We stelden het bezoek zoveel mogelijk uit, maar uiteindelijk moest het er toch van komen. Als we toch gaan, laten we dan gelijk de knobbel op de rug verwijderen. We waren dat iedere keer vergeten. Ik ging al niet meer mee naar de dierenarts. In die kliniek werd ik heel onrustig en voelde elk moment een drift opwellen bij deze geldkloppers.
Na het zorgvuldig opstellen van een offerte vooraf en de afspraak niet van deze prijs af te wijken, ging Sientje onder het mes. De dierenarts stelde voor het weefsel op te sturen naar het laboratorium. ‘Waarom zouden we dat doen?’ vroeg Inge. ‘Misschien is het wel kwaadaardig.’ ‘Nou, die bult zit er al zolang we haar hebben. We merken het wel als ze kanker heeft.’ De dierenarts durfde niks meer te zeggen en de operatie volgde.
Gezond weefsel
Bij het ophalen stelde hij ons gerust dat het weefsel er gezond uitzag. We namen de teckel in ontvangst, vonden de rekening nog altijd te hoog, maar gelukkig week hij niet van de offerte af. Hij was zelfs een tientje goedkoper. Daarna namen we de nog half verdoofde Sientje weer mee naar huis.
Ze kreeg als bescherming over haar rug een oud rompertje van Doris aan. Inge knipte de romper op de plaats waar haar voorpootjes zaten, wat wijder open. Het was wel een heel gerommel om de knoopjes onderin los te krijgen. Vooral ’s morgens gaf dat problemen. De volle blaas van Sientje kon al dat gepruts moeilijk verdragen, zodat ik vaak het warme vocht al voelde stromen bij het losmaken.
Romper
Het was daarom maar even behelpen, maar zodra de hechtingen los waren, ging die romper eraf. Zo waren we allemaal tevreden. Het zou wel de laatste keer zijn dat ze onder het mes ging. We merkten dat Sientje te oud werd om vaak onder narcose te gaan. Alleen bij bittere noodzaak zouden we het nog doen.
Lees het vervolg: Schok »
Abonneer je op de nieuwsbrief en lees elke week een nieuwe herinnering aan Sientje. De nieuwsbrief is geheel gratis en verplicht je tot niets.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten