Op onze de eerste vakantie in Vaals, zetten we ons tentje een eind van de rest af. We wilden lekker rustig zitten. Ook hadden we geen idee hoe ons ruwhaar teckeltje Sientje zich zou gedragen. Met name tegen de nabije buren. Zou ze dan gaan blaffen als wij wegliepen. Daarom gingen we maar bovenop de berg zitten, aan de rand van de camping.
Inderdaad als je water gingen halen of een plas lozen, dan liep Sientje een stukje met je op tot de lijn waaraan ze vastzat op was. Daarna ging ze zitten wachten tot je weer terug was. Soms jankte ze een beetje, maar over het algemeen was ze stil en wachtte net zolang je weer terug was.
Als dat een uur was, dan was dat een uur. Dat interesseerde haar weinig. Zelfs met regen, waar ze een bloedhekel aan had, bleef ze buiten wachten tot je terug was. De trouwe metgezel. Eigenlijk wilden ze met ons mee.
Speciale pin
We hadden een speciale pin gekocht waaraan de lijn goed kon worden vastgemaakt. De pin schroefde je in de aarde en dan zat ze muurvast. Kamperen gaat natuurlijk wel met allemaal klapstoeltjes en een klaptafel. Verder liggen over voorwerpen over de grond verspreid.
Net als dat de tent is vastgemaakt met allemaal haringen en scheerlijnen. De lijn waaraan Sientje vastzat, trok ze daarom in een mum van tijd langs alle voorwerpen die in de buurt stonden. Zo wist ze een mooi web te spinnen rond elke poot en scheerlijn die ze bij het rondstruinen tegenkwam.
Lijnen ontwarren
Meerdere keren per dag waren wij bezig al die lijnen te ontwarren en de lijn weer in volle lengte te krijgen. Om even na het losknopen van alle draden, te zien dat Sientje vrijwel dezelfde route weer maakte. Soms wist ze het zelfs te presteren om je been bij haar weefgetouw te betrekken.
Bij het neerzetten van de tent, zetten we de pin vrijwel als eerste in de grond. Het touw een aardig eindje uit de buurt, zodat ze niet in de weg zou lopen. Dat veldje in Vaals grensde tegen een koeienveldje. Ik had de pin net in de grond geschroefd. Sientje vond die grote Limburgse koeien wel heel interessant.
Ze nam een vaart en schoot in de richting van de koeien. Ze had nog helemaal niet in de gaten dat ze vastzat aan een lang touw. Een touw dat ergens eindigde. Ze rende heel hard toen ze het einde van het touw naderde. Met een flinke smak vloog ze door de lucht.
Ze belandde op haar rug vlak voor de koeien. Dat was niet de bedoeling. De koeien keken haar dromerig aan en Sientje wist hier even geen raad mee. Ze krabbelde overeind en liep weer terug.
Koeien
Een vakantie later stonden we ergens in Drenthe bij Havelte. Op een immens veld, op minuten loopafstand van het sanitair. We waren de enigen op het veld en stonden al vroeg in de ochtend in de brandende zon. We probeerden de tent zo dicht mogelijk tegen de bosrand te zetten, maar het zette weinig zoden aan de dijk.
In het bos liepen grote runderen rond. Het was een natuurgebied. Het terrein werd afgegrensd door een schrikdraad. Sientje mocht lekker aan de lijn op genoeg afstand van de koeien. Ze snuffelde er lekker rond. Keek niet eens op van de koeien. Daar had ze in Vaals voldoende van geleerd.
Terugdeinzen
Ineens jankte ze en deinsde terug. Ze sprong achteruit en kroop in haar bench van de schrik. We keken nog eens goed naar het schrikdraad en zagen dat vlak over de grond, door het hoge gras, ook een lijn liep. Bij het snuffelen was ze daar tegenaan gekomen met haar neus.
We lieten de lijn zo liggen als ze lag, maar Sientje is de dagen dat we daar op de camping stonden niet meer in de buurt van het schrikdraad geweest. Dat lesje had ze wel geleerd van de schok.
Lees het vervolg: Dekkleedje »
Abonneer je op de nieuwsbrief en lees elke week een nieuwe herinnering aan Sientje. De nieuwsbrief is geheel gratis en verplicht je tot niets.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten