Benieuwd naar de familie van Sientje struinden we het internet af. Er was nog niet zoveel, al werkten veel fokkers aan een website en kende de teckelvereniging een bescheiden site. Zo speurden we met de stamboom in de hand naar de moeder en vader van Sientje. Haar moeder was onvindbaar. Net als dat de fokker waar Sientje vandaan kwam, weinig sporen op internet achterliet.
Met wat speuren vonden we wel de vader van Sientje: Digger. Een imposante reu met een groot pistool en bijbehorend klokkenspel onder zijn buik. De foto showde de hond in vol ornaat; weinig bleef verhuld. De reu was nog altijd beschikbaar voor dekking. Het bracht ons steeds verder naar andere sites van andere nestjes en stambomen die op internet beschikbaar waren. Zo vulden we onze avonden met surfen op internet naar de familie van Sientje.
Foto op de wc
We bewaarden de foto op de computer en printten hem uit. De foto kreeg een waardig plekje op de wc, bij het keuringsrapport van de familiedag. Sommige mensen keken verbaasd naar de foto. Wat deed deze teckel op deze plek. De vader van Sientje schreven we eronder. Het is goed om de familiebanden hoog te houden. Het was het enige tastbare stukje familiegeschiedenis van onze hond. En dat was natuurlijk heel wat meer dan menig vuilnisbakkenras.
Van de hond uit mijn jeugd, Blekkie, kenden we geen enkel familielid. Geen broer of zus. Zelfs niet de moeder. Ze was een keeshondje wisten we, maar meer niet. We vermoedden dat er een Groenendaler in zat. Op een vakantie kwam hij naast het hok van een Groenerdaler in de kennel waar hij vandaan kwam. De gelijkenis was wel heel erg groot, ontdekten we. Alleen het formaat en de krulstaart verrieden dat er een keeshond in zat.
Even niet opgelet
De moeder van Blekkie was in een vakantie loops geworden en had de zwangerschap in de kennel opgelopen. Even niet opgelet, dat een reu bij een loopse teef was gestopt. Daarom hielp de kenneleigenaar mee om de hondjes te verkopen. Na die vakantie leefden wij in de veronderstelling dat Blekkie zijn vader had ontmoet. Maar met zekerheid konden niemand er iets van zeggen. Het was meer een leuk idee voor ons dan dat het Blekkies leven wezenlijk veranderde.
Met Sientje hadden we dus al veel meer geluk, we wisten haar vader te achterhalen via internet en waren er reuze trots op. Dat hoort natuurlijk ook wel een beetje bij een echt hondenras waar het om ouders en afstamming draait.
Saartjes vader
Het internet van nu maakt alles nog eens veel makkelijker. Van onze teckels Saartje en Teuntje kennen we de ouders. Zelfs Saartjes vader mocht ik op Texel zien. En wat leek ze op haar vader!Op internet circuleren er meerdere foto’s van hun voorouders. Zelfs de stambomen zijn openbaar te raadplegen. Het geluk van toen is in veelvoud aanwezig.
Of het de honden zelf iets kan schelen? Niks, natuurlijk. Zij zien gewoon een andere hond en helemaal niet hun vader of hun moeder. Ze grommen ertegen en ze krijgen een blaf terug. Niet iets van ‘maar ik ben je vader hoor, beetje respect.’ Gewoon alsof het elke andere hond is die je tegenkomt.
Koketteren met familie
Daar kunnen mensen een voorbeeld aan nemen. Wij koketteren met familiebanden, zitten noodgedwongen met kerst bij elkaar. Aan psychologische begeleiding geen gebrek om het leed dat de opvoeding en de latere band met de familie heeft losgemaakt. Honden vergeten bij wie ze horen. Zij zijn wie ze zijn en hun ouders hebben ze al op jonge leeftijd verlaten. Geen gezeur.
Lees het vervolg: Autorijden »
Abonneer je op de nieuwsbrief en lees elke week een nieuwe herinnering aan Sientje. De nieuwsbrief is geheel gratis en verplicht je tot niets.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten