Ik ben helemaal niet van de sensatie, maar toen ik vorige week de film Grizzly Man van Werner Herzog zag, wilde ik de geluidsopnamen horen als Timothy Treadwell en zijn vriendin door een beer worden verscheurd.
Ik loop altijd een beetje achter en zie films vaak pas als ze op televisie worden vertoond. Grizzly Man vertelt de biografie van Timothy Treadwell, een krankzinnige die dertien zomers in het Katmai National Park in Alaska zijn 'vrienden', de grizzlybeer bezoekt. De film wordt gedragen door de bizarre dood van Treadwell aan het eind van de dertiende zomer. Dit gegeven creëert de spanning van de documentaire. Hij en zijn vriendin worden opgepeuzeld door een grizzlybeer.
Timothy is geobsedeerd van het filmen van zichzelf met de beren. Hij gaat daarin zover dat wanneer hij aangevallen wordt door een beer, de camera meeneemt en de dood opneemt. Het heeft aan tijd ontbroken om de dop van de lens te halen, waardoor het tot geluidsopnamen beperkt blijft.
In de aansluitende documentaire over de film, vertellen zijn vrienden dat het een film is, zoals Timothy gewild zou hebben: over de grizzlybeer. Ik ben die mening helemaal niet toegedaan. Grizzlyberen spelen slechts een marginale rol in de film. De film handelt over een gek die een grizzlybeer zou willen zijn. Sterker nog, iemand die zich voordoet als een grizzlybeer terwijl hij dat niet is. Een soort verlangen als dat van een man die een vrouw wil zijn, maar in een verkeerd lichaam is geboren.
Documentairemaker Werner Herzog hoort de opnames van Timothy's dood en gruwt ervan. 'Dit moet je vernietigen', zegt hij in de film tegen de vriendin die over de bewuste videoband beschikt. 'Luister hier nooit naar. Dit is verschrikkelijk.' De dood van Timothy is een privé-aangelegenheid, vonden zijn vrienden. Werner Herzog sloot zich bij deze mening aan.
Ik ben het daar niet mee eens.
Ik wilde die verschrikkelijke geluiden horen omdat ze in de film thuishoren. Bij het verhaal van een man die alles filmt, om zijn publiek er getuige van te laten zijn, hoort ook het bizarre einde. Hij koos er zelf voor om het op te nemen. In plaats van te vechten voor zijn eigen leven en dat van zijn vriendin, wist hij nog tijd te vrij te maken om zijn camera te pakken. Alles moest vastgelegd worden voor die kijker. Dit alles om de grizzlybeer te beschermen.
Hij miste respect voor de beren, zegt een oorspronkelijke bewoner van Alaska in de film. Dat is wat Timothy Treadwell echt aan te rekenen is. Hij kwam niet op voor de grizzlybeer, maar wilde er zelf eentje zijn. Wanneer hij het beste met deze dieren voor had, kon hij ze ook op grote afstand bewonderen. Zonder het territorium van de beren te betreden.
Ergens kan ik het niet uitstaan. De documentairemaker heeft hier echt iets niet begrepen. De dood hoort bij het verhaal, daarom moet het ergens ook verteld worden. Dat neemt niet weg dat ik de documentaire schitterend vind, het toont de relatie van de mens met de natuur. Het past daarmee prachtig in het rijtje van dierenliefhebbers die dieren als mensen zien. Nog maar kort geleden ontblote zich een nieuw slachtoffer: de vrouw die meende dat Bokito naar haar lachte. Die geluidsopname zou ik ook nog eens willen horen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten