Een literator die Dan Brown leest. Dat kan niet goed gaan. Dat is het ook.
Het verhaal begint met een code en met een moord. Allebei de dingen laten je niet meer los, het hele verhaal. De moord zorgt ervoor dat je doorleest, want je wilt weten wie het gedaan heeft. Dat verhaal bestaat uit een worsteling door codes, de ene heb je nog niet gehad of de andere dient zich al aan.
Wat dan de grootste kwelling is, is dat het niet klopt. Twee mensen op de vlucht babbelen rustig over codes, geheimschriften en vruchtbaarheidsrituelen. Alsof ze bij het openhaardje zitten met een lekker glaasje wijn en een kaasje.
Dan heb ik het niet eens over het totaal onwaarschijnlijke tijdsverloop. Het verhaal speelt zich binnen 24 uur en Dan Brown heeft zich hiermee onmogelijkheden opgelegd. Het grote denkwerk van de twee hoofdpersonen kan nooit binnen dat tijdsbestek uit het brein ontspruiten, net als het politieonderzoek. Als de politie altijd zo snel en accuraat werkte, dan was elke moord binnen een dag opgelost.
Zou het nu niemand zijn opgevallen? Of is spanning het enige dat telt?
Ik vrees dat ik de enige ben die zich zo irriteerde. Een bestseller is niet een goedgeschreven boek dat goedgelezen wordt, maar eigenlijk alleen veelgelezen is.
Genieten mag blijkbaar niet bij een bestseller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten