Het eerste loslaat-avontuur op het strand viel dus enigszins tegen. Daarom zouden we het op een andere manier gaan proberen. Misschien moesten we haar lokken met koekjes. Die hadden we op het strand van Katwijk immers niet bij ons gehad. En het iets voorzichtiger aanpakken. Geen andere mensen erbij. En een stukje uit elkaar gaan staan, als bij de teckelrennen.
In het blad De dashond van de teckelvereniging waar we sinds kort lid van waren, stonden de teckelrennen. De eigenaar van de hond ging aan het eind van de renbaan staan, de hond bleef bij iemand anders die de hond nog vasthield. Bij het startschot liet hij of zij de hond los en dan holde de teckel in hoog tempo naar de baas.
Ontsnappingsgevaar
Dat moesten wij ook maar eens proberen. Als afwisseling voor de vele saaie wandelingen door de wijk, zocht ik een park. We gingen eerst naar het Schelfhorstpark in de buurt waar Inge vroeger was opgegroeid. Een heel aardig park, maar in de nabijheid van een drukke weg. Veel te veel ontsnappingsgevaar en de mogelijkheid om onder een auto te komen. Ik zocht naar een echt park. ‘Het Beeklustpark is wel wat’, vond Inge. We gingen erheen en ik maakte kennis met 1 van de mooiste parken van Nederland.
Het is een smalle strook grond, maar vrij diep, met heel indrukwekkende bomen. De enorme bomen geven veel schaduw en maken het tot een idyllisch park. Als je wat verder in het park komt zorgen de vijver en de achterliggende grasheuvel, in combinatie met een bomenlaantje voor een heel romantisch aandoend landschap.
Beeklustpark
Achter de hoge bomen bij het ingangsportaal lag een schitterend park verborgen. Zeker op rustige momenten in de middagen of tijdens kerktijd, gingen we even naar het Beeklustpark. De bijbehorende kinderboerderij lieten we met rust. Het varken maakte Sientje onrustig. Bovendien mochten honden er helemaal niet komen, zodat je de hele tijd bij de ingang moest drentelen.
We gingen het park in en liepen helemaal door tot ver naar achteren, voorbij de muziektent en de plas met het bomenlaantje. We gingen het forse grasveld op, de poel erachter en de sloten om het veld zorgden voor voldoende blokkade. Daar was het moment. We lieten Sientje goed ruiken aan de zakken waarin de koekjes zaten. Daarna gaven we er haar een paar. Zo werd de hongerige geest in de teckel gewekt. Ze kreeg interesse in het eten.
Renkampioen
Ik liep een eind van Inge weg en riep Sientje. Inge liet haar los. Wat een snelheid zat er in die hond. Ze holde met een flinke draf in mijn richting en nam het koekje in ontvangst. Daarna riep Inge haar, waarna ze in haar richting holde. Wat een snelheid. In deze teckel zat een heuse renkampioen verborgen.
Ze holde de kleine pootjes uit haar lijf. We waren nog wat zenuwachtig met het strandavontuur in het achterhoofd. Ze luisterde niet altijd even goed, maar met de brokjes en het roepen op het open veld, had ze genoeg aandacht voor ons. Ze rende heen en weer en kwam bekaf terug. Zo reden we tevreden met haar op de achterbank weer naar huis.
Goed vermoeid
Ze was goed vermoeid, niet gewend aan dit soort beweging. Daarna ontstond er vrij snel het vertrouwen haar vaker los te laten. In de buurt deden we dat niet, daar was het te druk voor, maar in het park en het open veld ging het prima. Ze kwam altijd netjes terug en liet zich nooit afleiden door andere honden.
Een bijzonder moment waarmee onze relatie met Sientje een nieuwe dimensie kreeg.
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten