Wanneer laat je je hond als je hem net hebt voor het eerst los? Die vraag speelde door ons hoofd. We hadden Sientje al een tijdje en liepen met haar elke avond een heerlijke ronde door de buurt. Het was ons moment geworden. Zo lopend door de smalle straatjes van het volkswijkje De Riet.
Vlak langs de ramen liepen we. De huizen stonden direct aan de straat. Net als ons huis. Geen voortuintje. Voorbijgangers hoorde je langs je huis stampen. Zeker als ze klompen droegen of met zwaar schoeisel aan de voeten je huisje voorbij kwamen. Als voorbijganger hoorde je vaak de televisie of de gesprekken in de huiskamers waar je langs liep.
Liefdesplekjes
Verder liepen we weleens bij de liefdesplekjes die we ontdekten in Twente. De molen van Bels of bij kasteel Twickel in Delden. We hielden Sientje keurig aan de lijn. De looplijn die we hadden aangeschaft in Goor deed voortreffelijk dienst. Ze kon alle kanten op en deed dat ook.
Gek op snuffelen en schooieren. Iets eetbaars verdween meteen in de hongerige bek. Afstraffen hielp niet, daarvoor was ze te behendig. Ook te eigenwijs. We vonden het schattig, maar dat die schattigheid dikwijls tegen ons keerde, was wat minder.
Ga naar strand
We vroegen het een vriendin met een hond. ‘Ga een keertje naar het strand’, zei ze. Daar kan ze geen kant op. ‘Alleen 200 kilometer naar boven of 200 kilometer naar onderen’, grapten we nog. Ik woonde in Leiden en wilde Inge dolgraag het strand laten zien. Misschien konden we haar hier ook loslaten. Sientje was nog niet zo lang bij ons, maar misschien wilde het best lukken op deze voorjaarsdag.
Het waaide lekker door die zondagmiddag. De zon scheen intens genoeg voor een heerlijke wandeling over het strand. Zo liepen we daar. Het voelde best lekker. We keken elkaar aan. Ach, laten we het maar proberen. Ze kan hier geen kant op. We keken nog eens goed om ons heen.
Sientje was niet bepaald sociaal naar andere honden, maar ook niet agressief of zo. Het liet haar soïcijns. Ze kwam een andere hond tegen, keek hooguit eventjes op uit de drentelpas waarin ze liep en ging gewoon weer verder. Een andere hond kreeg geen kans. Opdringerige types werden eenvoudig genegeerd.
Langs de kustlijn
Zo liepen we daar langs de kustlijn van Katwijk. In de buurt van de plek waar de Oude Rijn de zee instroomt. Ik was er nog nooit geweest, al woonde ik bijna zes jaar in Leiden. Wel had ik eens van Katwijk naar Noordwijk gefietst door de duinen. Of ik fietste in de richting van Wassenaar. Het duinlandschap was heerlijk voor een fietsrit. Maar ik meed een beetje het strand zelf. Misschien moest ik daarvoor teveel denken aan een oude liefde, die werkelijk gek op het strand was.
Nu waren we bij het miezerstroompje dat de Oude Rijn was. In plaats van de flinke stroom water achter mijn huis, liep hier niet meer dan een modderstroompje in zee. Ik had mij laten vertellen dat dit één van de zwakke plekken langs de Nederlandse kust was, maar ik zag er weinig aan.
Loslaten
We lieten Sientje los. Hier kon het wel, vonden we. Ze liep heerlijk door het zand. Het water interesseerde haar niks. Het grote nat liet ze liggen. Een man en een vrouw liepen ons tegemoet. Sientje liep naar ze toe en ging met ze mee. Ik riep: ‘Sientje, Sientje.’ Ze liep met het stel mee alsof ze helemaal niet bij ons hoorde, maar het bezit was van deze man en vrouw.
Ik hief een wat strengere stem op. ‘Sientje kom hier!’ Sientje negeerde mijn oproep en liep verder van ons weg. Inge moest erom lachen. ‘Ik denk dat Sientje met ons mee wil’, zei de man als commentaar. Hij vond het erg leuk.
Ik voelde de onrust opborrelen en riep opnieuw. ‘Hier!’ De hond drentelde rustig van ons af. De afstand werd groter. 10 meter, 20 meter. Ik werd nog onrustiger. Wat nu? De man en vrouw liepen onverminderd in hetzelfde tempo door.
Op een holletje zetten
Ik zette het op een holletje achter Sientje aan. Zo makkelijk liet ze zich niet vangen en de man en vrouw hielpen ook niet echt mee. Dat ik haar uiteindelijk na heel wat rennen en hollen te pakken kreeg, vond ik een wonder.
Ze rende niet weg, maar ze liep gewoon van ons af. Of ze het eigenlijk in de gaten had dat ze wegliep, wist ik niet. Maar ik zette haar vast. Voorlopig zouden we haar aan het lijntje houden.
Lees het vervolg: Loslaten in Beeklustpark »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
[mc4wp_form id=”20905″]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten