De patiënt Saartje geneest langzaam maar zeker van haar hernia, maar het gaat langzaam. Elke dag een paar keer de oefeningen en we breiden meer en meer het rondje lopen uit. Daarbij let ik ook goed op. Soms loop ik te snel, als ik dan wat vertraag, zie ik hoe goed de achterpootjes alweer mee kunnen lopen. Ik moet voorkomen dat ze teveel moet huppelen, met haar klik-klakheupjes.
Dat betekent dat we nog een lange weg moeten gaan. Het oude rondje lopen zie ik deze maand niet gebeuren. De spieren van de achterpoten, heupen en rug zijn nog lang niet zo sterk als ze ooit waren. Het lukt bijvoorbeeld nog niet om haar pootje zover op te tillen dat ze over de hoge rand van de mand kan stappen. Saartje heeft er weinig last van, dan laat ze de boel gewoon glijden.
Het beste zagen we het toen we op een avond met de oefeningen, Teuntje de oefeningen lieten doen. Ze wilde ook heel graag op de krukjes. Naast dat Teuntje een veel bewegelijkere teckel is, vond ze het getrek maar helemaal niets. Inge probeerde haar pootje op te tillen, maar dat ging niet zo makkelijk. Ze verplaatste hem steeds net als Inge hem wilde optillen.
Die krachtige rug van Teun in vergelijking met de wiebelige rug van Saartje is dan best confronterend. We zijn er nog lang niet. Al hoop ik nog steeds op een volledig herstel. Volgende week gaan we weer naar de dierenarts. Ik ben ontzettend benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten