Voor een dichtwedstrijd schreef ik een gedicht over een binnenzee. Een toekomstbeeld dat even ver teruggaat als vooruitwijst met alle klimaatveranderingen in het vooruitzicht.
Mammoetenzee
morgenochtend vroeg
een speels mammoetenkind springt
in de binnenzee
voor de kust achter de dijk
glimlachen zon en water
kijk hoe het jong gaat
zijn slagtanden grinniken
tegen het water
de zwembandjes om
de buitendijk hoog houdt het
klimaat wel tegen
de golfjes brabbelen licht
terug naar zon en water
niemand vreest nog iets
tot mamamammoet opdoemt
slagtanden glimmen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten