Daar zat ik achterin de auto met onze nieuwe aanwinst: een heuse teckel van 4 jaar! De hond ging naast mij liggen. Ik aaide het dier over de wollige vacht. Het voelde zacht aan.
Op de stamboom en in het dierenpaspoort stond haar naam: Nala van het Reggestadje. Nog voor Inge de sleutel in het contact stopte, besloten we dat we haar niet zouden aanspreken met deze naam.
‘Wie noemt zijn dier nou Nala’, zei ik. ‘Waarschijnlijk moest hij dit nestje een naam beginnend met een N geven en bedacht hij dit maar…’
We reden Goor uit om over de 100 kilometerweg naar de snelweg te rijden. Voor 100 euro waren we de trotse bezitters geworden van een heuse teckel. 4 jaar oud was het dier. We sloegen snel aan het rekenen. Kwam het nu wel uit om een teckel te kopen?
Ik was de eerste dagen van de week vrij van mijn werk in Leiden. Dan zou ik een begin maken met de heropvoeding en zat ze niet meteen helemaal alleen thuis.
Ik voelde me onwijs trots daar zo op die achterbank van de auto. Vroeger hadden we thuis ook een hond gehad, Blekkie. Dat was de huishond. We deelden het dier met z’n vijven. Al liep ik het meeste met het beest toen ik nog thuis woonde. Elke ochtend voor het ontbijt en in de middag reed ik er een rondje mee naast de fiets. Mijn vader sloot de dag af en liet hem voor het slapen gaan nog even uit.
Nu voelde het heel anders, dit was de eerste hond die echt van ons was. Het was onze eerste gezamenlijke aankoop. Achterin de auto lagen de nieuwe spullen. We reden de snelweg op. Inge maakte vaart. De hond kroop steeds dichter tegen mij aan. Ik voelde hoe het koppie zich op mijn bovenbenen neervlijde. Het hele lijf drukte tegen mij aan.
Ze keek me even aan. Wij gaan het maken samen, leken de ogen te spreken. Daarna streelde ik haar over de rug. ‘We noemen haar gewoon Sientje’, zei ik. Ik liet de naam nog een paar keer uit mijn mond gaan. Inge keek in de achteruitkijkspiegel. ‘Ze zal er vanzelf aan wennen. Zeker als wij er consequent in zijn en de oude naam niet meer gebruiken.’
We dachten verder na. Er zou nu ook snel een bench in huis moeten komen. Waar zouden we die zo gauw vandaan halen. ‘Volgens mij zag ik er eentje in de krant staan’, zei Inge. ‘Misschien is die er nog wel.’
Gelijk maar bellen als we thuiskomen. We naderden het einde van de snelweg en reden Almelo binnen. Wat spannend, we waren er bijna. Hoe zou Sientje reageren in huis? Tot nog toe was ze stilletjes en dicht tegen mij aangekropen. Ademde rustig en keek stuurs voor zich uit. Ze liet het maar over zich heenkomen.
Het lopen vanuit de auto het huis in, was nog best wennen. Ze liep niet zo goed mee en wist de richting niet aan te houden. Onzeker slingerde ze achter mij aan. De drempel van de deur stapte ze weifelend over. De deur achter ons dicht, mocht ze los. Ze liep over de vloerbedekking. Elke stap klonk gedempt terug.
De naam Nala zou voor ons het eerste deel van het woord NALAtig worden. We konden niet beter verzinnen waarom het dier zo heette. Bovendien zou ik 2 dagen later bij de dierenarts ontdekken dat de conditie van het dier maar magertjes was.
Pas jaren later ontdekten we waar de naam Nala vandaan kwam. Bij het kijken van de tekenfilm The Lion King, hoorden we de naam vallen. Nala is het vriendinnetje van Simba. Later als Simba de leeuwenkoning wordt, trouwt hij met haar en wordt zij daarmee de leeuwenkoningin. In de tijd dat Sientje geboren werd in 1998, was The Lion King een kaskraker.
Een mooi verhaal maar niet voor de teckel met de lange wimpers die wij adopteerden. Daar paste de naam Sientje stukken beter bij.
En dat vind ik nog steeds.
Lees verder: Tweedehands bench »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten