De dag na onze aankoop, kwam meteen de vuurdoop: het voorstellen aan de familie. Inges moeder moest weinig hebben van honden. Mogelijk zou het vertellen dat we hond hadden gekocht, genoeg voor haar zijn om nooit meer langs te komen.
We begonnen eerst maar eens om zonder hond naar Inges moeder te gaan, ook omdat het druk zou zijn op haar verjaardag. Het idee alleen al, was een grote schok. We gniffelden onderweg naar het appartement van mijn schoonmoeder. Ik had het eerste voorstelrondje een paar maanden eerder nog vers in het geheugen.
Er werd mij even flink de les gelezen. Ik moest niet denken dat ik Inge binnen een paar maanden zou meenemen naar Leiden en haar studie mocht niet onder mijn liefde voor haar lijden. Hoe zou ze dan reageren als ze hoorde dat we samen een hondje hadden gekocht. Een teckel bovendien.
Stilletjes hoopten we dat het mee zou vallen. Mogelijk dat de vriend van Inges moeder ons meer informatie over de verkoper kon geven. Hij woonde eveneens in Goor en daar kende iedereen elkaar. Hij kon ons misschien helpen aan de broodnodige achtergrondinformatie.
We lieten Sientje thuis achter in de bench. Wie weet wat ze kon uithalen zo de eerste keer alleen in huis. Zou ze herrie maken of zich juist doodstil houden? We hadden geen idee. Wie weet begon ze heibel te schoppen en raakte ze in paniek zo alleen in een bench gestopt. Niet dat ze veel herrie maakte in ons bijzijn. We hadden nog geen kik uit het dier gehoord.
Bij binnenkomst in het appartement van Inges moeder, maakte ik eerst kennis met Inges oom en tante, de zus van Inges moeder. We konden het niet lang voor ons houden. Het voelde een beetje als vertellen dat er een kindje zou komen.
We zeiden dat we niet zo lang konden blijven en biechtten meteen op dat we gisteren een hondje hadden gekocht. Daarna meldden we ook nog eens dat het draaide om een teckel van 4 jaar oud uit Goor. Het was genoeg voor een doodstille reactie. Alsof de dominee voorbij kwam. Grote ogen keken ons indringend aan. Voor ons bleef er weinig anders over dan een beetje verlegen gniffelen. Bij het horen van de naam Sientje werden de ogen nog groter.
Daarna kwamen de eerste reacties los. Een paar:
- Waar zijn jullie aan begonnen!
- Handenbindertje
- Nog meer een bindertje dan een kind
- Het is gedaan met jullie vrijheid
- En jullie kennen elkaar nog maar net
Toen dat een beetje bedaard was, kregen we de kans om het ook wat meer over onze aankoop te hebben. Al bleven de opmerkingen van het begin er zeker nog doorheen druppelen.
We informeerden nog eens goed bij Henk wat hij wist over de fokker. Ergens waren we nog steeds een beetje onzeker over onze aankoop. Wat hadden we in huis gehaald! En mankeerde het dier niet van alles. Immers 100 euro was niet veel voor een teckel. Zeker eentje die pas 4 jaar oud was.
Henk wist wel wat over fokker, maar niet genoeg in onze beleving. Hij kon vooral veel vertellen over de oude, de vader van de fokker waarvan we Sientje hadden gekocht.
De vader van de eigenaar waar wij Sientje vandaan hadden, was ooit begonnen met Rottweilers. Een gepassioneerde hondenliefhebber. De zoon zou het meer voor het geld doen. Niet dat hij slechte honden fokte, maar of ze zo goed behandeld werden? Daar durfde Henk niet veel over los te laten. We deden er zeker verstandig aan de volgende dag naar de dierenarts te gaan.
Inges moeder sprak klare taal. ‘Prima dat je hond neemt, maar hij komt er hier niet in’, zei ze streng. Later wisten we haar wel wat milder te maken. Op de achterbank van de auto zat ze eens naast het dier en voerde Sientje pepermuntjes, waarna ze het afgelikte snoepje zelf in de mond nam. Ook kwamen wel weleens met het dier binnen. Maar toen ze op haar sterfbed in huis lag, vroeg ze of de hond thuisbleef. Die wilde ze er niet bij hebben.
Iedereen die ik later vertelde over onze aankoop, keek mij met dezelfde grote ogen aan. Alsof ik Inge zwanger had gemaakt. ‘Het is net zo’n grote stap als kinderen’, vond een collega bij de dak- en thuislozenzorg. Ik werkte daar naast mijn studie. ‘Je zit nu met handen en voeten aan haar gebonden, joh’, vond hij. Hij grinnikte er plagend bij. Ik keek hem verbaasd aan. Want eigenlijk vond ik het helemaal niet erg dat hij dat zei.
Lees het vervolg: Hét lot uit de loterij! »
Lees elke week een nieuwe blog met een nieuwe herinnering aan Sientje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten